FanFic.nl

Forget About It.

Hoofdstuk 14: Keep Your Friends Close And Your Enemies Closer.

POV Eden

Mijn handen waren donkerrood en plakkerig van Jacks bezwete bloed. Hij was bewusteloos. De mannen die Jack hadden opgetild keken me vuil aan en gauw liet ik Jacks wond los. Er steeg een metaalachtige bloedgeur op en ik probeerde rustig in en uit te ademen. Jack werd in de ambulance gelegd en voordat ik een stap in de ambulance had gedaan, zag ik dat een ander iemand me voor was. Hij keek om en ik zag de chocoladebruine ogen van Alex die me wanhopig aankeken.
“Ik laat hem niet alleen,”� fluisterde hij.
“Ik ook niet. Aan de kant, het is beter als ik erbij ben,”� lachte ik zwak en voelde dat er een traan over mijn wang rolde. Alex protesteerde en al gauw vochten we om wie het ereplaatsje naast Jack in mocht nemen. Net toen we elkaar wilde uitschelde voor wat dan ook, kwamen Matt en Rian tussen ons in.
“Ik ga wel mee. Jongens, het is alleen een wond die gehecht moet worden. Gelukkig is alleen de dunste snaar van de gitaar kapot en de rest niet,”� mompelde hij erachteraan terwijl hij plaats nam op het krukje naast de brancard. “Ik bel jullie wel als jullie mogen komen. Tot zo. ”�
Rian duwde ons van elkaar vandaan en voordat ik Alex een klap in zijn gezicht wilde geven, voelde ik Rians armen stevig om me heen, terwijl Zack een tegenstribbelende Alex vast probeerde te houden. Waarschijnlijk was dat voor Zack een eitje, omdat hij erg gespierd was en Alex nogal licht was.
“Als jij er niet was, mocht ik wel mee met Jack,”� snauwde Alex terwijl hij probeerde los te komen.
“Wat zijn we weer aardig,”� snoof ik en keek hoe de ambulance met gillende sirenes wegscheurde.
“Zijn we uitgevochten?”� vroeg Rian ongeduldig.
“Ja? Zijn we afgekoeld?”� vroeg Zack toen Alex uitgeput hijgde.
“Oké. Let’s go,”� zei Zack.
Ik wierp Alex een wanhopige blik toe. Dit is niet wat Jack wilde. Hij wilde dat Al en ik vrienden werden, geen ergere vijanden. Maar dat moest van beide kanten komen. Alex liep naar de microfoon en keek strak voor zich uit. Hij had een denkfrons opgezet. Net toen ik weer wilde gaan zitten schalde Alex’ schorre stem door de zaal.
“Wilks, kom eens bij me staan.”�
Ik reageerde niet. Eerst afbekken en nu opeens zielig doen? Dacht het niet.
“Edeline, alsjeblieft. Het is een meter van je vandaan.”�
Edeline. Edeline. Hij was de eerste die me zo noemde behalve mijn oom en tante. Edeline. Het klonk mooi als hij het uitsprak. Alsof mijn naam voor zijn mond was gemaakt om uit te spreken. Ik schudde mijn hoofd. Ik ging geen gevoelens krijgen voor Meneer Charmeur, dankjewel.
“Moet ik je soms het podium op slepen? Of het publiek smeken om je naam te gillen zodat je rood wordt?”�
Hij kende me wel. Wat voor spel probeerde hij nu weer te spelen? Maar dadelijk ging hij me echt het podium op slepen. Zuchtend stond ik op en werd door de zenuwen aangevallen terwijl ik in het licht stapte. Het publiek juichte.
“Nou, nou, was dat nou zo moeilijk?”� Alex keek me diep aan. Ik ga niet voor zijn bruine ogen vallen, hoe mooi ze volgens sommigen zijn. Ik keek weg en ving de microfoon op die Zack naar me toe gooide.
Alex gooide een arm over mijn schouders. Ik rilde. Dit voelde niet prettig aan.
“Je arm voelt oncomfortabel aan,”� sprak ik. Het publiek lachte.
“Mensen, dit is Eden Wilkinson, een vijand van me,”� grijnsde Alex, “Met haar vecht ik om Jacks beste vriend te zijn, als die loser er zelf ook bij is.”�
Dat was waar. Honderd procent waar.
“Maar, Jack ligt een beetje zielig en dood te zijn in het ziekenhuis.”�
Ho. Waar ging dit naartoe? De Vrede van Gaskarth en Wilkinson, getekend in 2011?
“Maar omdat Jacko er niet is… Heeft het eigenlijk geen zin om elkaars vijand te zijn, toch?”� Ik zag hoe Alex vanonder zijn wimpers naar me keek. Wat een slijmerig gedoe. Ik trok een wenkbrauw op.
“We hebben best wel veel gemeen. Het is wat Jack wilde.”�
“Het moet van beide kanten komen, Gaskarth,”� zei ik knarsetandend.
“Het spijt me van net, echt waar,”� zei Alex en haalde een hand door zijn vochtige haar.
“Ga toch weg, Alex. Ik ga naar Jack.”� Ik gooide de microfoon neer op de grond en liep stampvoetend weg, de auto in. Alex keek me verdrietig na, maar ik viel niet op zijn puppy ogen.
“Fuck y- Eden, wacht. Wacht nou eens even! We kunnen gewoon weer vijanden zijn als Jack het ziekenhuis uit is! Het is gewoon voor nu. Alsjeblieft. Één wapenstilstand.”�

Reacties:

MusicFish zei op 28 juli 2011 - 12:01:
Haha, toch wel zielig voor Alex. Maar ga maar heel snel verder! Dit verhaal is echt superleuk!

YlgaPower zei op 28 juli 2011 - 0:23:
Heel heel heeeeel snel verder! Dat is een eis. Je verhaal is zoooo leuk!