FanFic.nl

Silence || Emmett Cullen

023 | In the hospital, again!

Met een klap werd ik wakker. Mijn lichaam belandde met een dreun op de grond en ik gilde het uit. Versuft deed ik mijn ogen open en bedacht me dat ik in een huis vol vreemde lag. Iemand knielde naast me en hielp me voorzichtig recht, ze was zo snel bij me geraakt dat ik haar niet eens had horen aankomen.
“Gaat het met je?”� de stem klonk prachtig. De verschijning erbij deed het beeld kloppen. Een stijlvol meisje met kort zwart haar zat naast me geknield. Zachtjes knikte ik en probeerde me met een arm op te duwen, de andere kon ik niet gebruiken, want die deed pijn. Voorzichtig stak het meisje een hand achter mijn rug, een onder mijn knieën en tilde me op alsof ik een veertje was. Ze gaf me een onaangenaam gevoel, maar ik wist niet waarom. Iets in mijn gedachten schreeuwde me hetzelfde toe als bij Emmett, wegrennen.
“Alice, wat doe je hier?”� vroeg Emmett vanuit de deuropening. Mijn hart maakte een sprongetje bij zijn verschijning, maar tegelijk schreeuwde mijn hoofd om weg te rennen. Ik was verward, maar besloot maar naar geen een van allebei te luisteren, maar nu wist ik het meisje haar naam wel, Alice Cullen. De achternaam vermoedde ik alleen maar.
“Ze was gevallen, ik kwam haar helpen,”� zei ze rustig,”�Carlisle heeft gevraagd of je haar naar het ziekenhuis kon brengen.”�
“Is goed, mag ik eventjes met haar spreken Alice? Privé, voor zover dat mogelijk is.”� Een rare glimlach verscheen op Alice haar lippen, maar ze verliet de kamer, alsof ze moest lachen met een grapje dat alleen zij verstond.
“Gaat het?”� vroeg Emmett bezorgt, iets te bezorgd. Zachtjes knikte ik. Hij mocht dan wel enkele stenen afgebroken hebben, hij wist niet hoe snel ik was in weer opbouwen. Ik zag aan de wisselende blik in zijn ogen dat hij dat door had dat ie toch niet zo gemakkelijk van me won.
“Sara, laat die verdediging alstublieft weer zakken Ik ga je geen kwaad doen, alleen maar helpen,”� zei Emmett zachtjes. De blik in zijn ogen stond verdrietig.
“Ga je me niet een tijdje gelukkig maken, en dan laten vallen zoals iedereen?”� vroeg ik zacht, het was bijna gefluister. Toch leek Emmett me op een rare manier te verstaan.
“Heb ik je dan ooit die indruk gegeven? Kom op, als je weer beter bent ga ik je een mooi plekje laten zien. Mijn geheime plekje zegmaar.”� De woorden van Emmett leken me te betoveren en ik knikte.
Een kwartier later parkeerde hij zijn auto aan het ziekenhuis, en hielp me met uitstappen. Ik had geen problemen met wandelen en dat probeerde ik hem dan ook duidelijk te maken. Niet dat mijn pogingen enig nut hadden, ik was nog te ‘zwak’ om lang te lopen. Ik was hoogstens onderkoeld. Er waren dikke sneeuwvlokken gaan vallen, dingen die ik nog nooit eerder gezien had. De sneeuw smolt toen hij mijn koude huid raakte, maar het deed geen deugd. Emmett state wat sneller en al snel beviel de warmte van het ziekenhuis ons, net zoals de geur waar ik niet goed van werd, de geur die me aan de dood en mijn ouders deed denken. Ik probeerde me te focussen op de geur van Emmetts wasmiddel tot ik in een rolstoel werd gezet. Toch probeerde ik zijn geur vast te houden. Terwijl ik een kamer binnengerold werd, kwam er een dokter achter me lopen. Ik klom op eigen krachten het bed op en de dokter zette een spuitje in mijn arm, en ik voelde een kalm gevoel het overnemen, nog net voor ik in slaap viel.
Toen ik weer wakker werd zat Emmett naast mijn bed en had ik een gips rond een van mijn onderarmen.
“Ik laat iets tekenen zodat ze me niet meer mogen drogeren,”� mompelde ik grommend. Emmett lachte zachtjes,”�Je bent best grappig als je net wakker bent.”�

Reacties: