Hoofdcategorieėn
Home » All Time Low » Forget About It. » Hoofdstuk 15: My Words Are As Timed As The Beating In My Chest.
Forget About It.
Hoofdstuk 15: My Words Are As Timed As The Beating In My Chest.
“Ik snap het nu echt niet meer,”¯ zei ik en draaide me om, “Wil je nou een vriendschap opbouwen of niet?”¯
Alex zuchtte.
“Aan de ene kant haat ik je. Aan de andere kant denk ik dat als we vrienden worden, we het ‘vechten om Jack’ gedoe ook weer gepasseerd zijn.”¯
“Ik snap het nog steeds niet,”¯ grijnsde ik speels.
“Zie je, nu ook weer." Alex begon te zingen: "There are some days when I really feel like this could work. Like, you and I are finally gonna get it right. Then there are days like today when you make me wanna tear my fucking hair out."
“Dus jij weet niet wat je nou van me vind. Interessant hè, die meisjes die wat moeilijker in elkaar zitten,”¯ lachte ik terwijl we na een lange discussie uiteindelijk naar het ziekenhuis reden.
“Precies,”¯ lachte Alex.
“Het leek me ook handiger om vrienden te worden,”¯ zei ik en ging linksaf, “Maar dan alleen omdat Jack het wil.”¯
“Dus we hebben een deal? Een wapenstilstand?”¯vroeg Alex hoopvol.
“Mwah. Ja. Ongeveer.”¯
“O. Oké,”¯ waren de enige woorden die van Alex’ tong gleden. Wat enthousiaster kon ook wel. Licht geïrriteerd trok ik het parkeerkaartje uit de automaat.
“Gask?”¯
“Hm?”¯
“Heb jij ooit last gehad van gefaalde relaties?”¯
“En waarom vraag je dat nu opeens?”¯ lachte Alex scheef. Ik antwoordde niet. “Ja. Eigenlijk bestaat mijn hele liefdesleven uit gefaalde relaties.”¯
“Niemand houdt het lang uit met je, hm?”¯
“Nee. Ach. Ieder zijn eigen leventje, toch?”¯
“Ja, zo kan je het zeggen. Zit je nu ook in een falende relatie?”¯
“Aan de rand,”¯ mompelde Alex, “Net aan de rand.”¯
Netjes parkeerde ik de auto en ik wilde uitstappen, maar Alex hield me tegen en stak zijn hand uit.
“Laten we voor zo lang als het duurt bondgenoten zijn.”¯
“Deal. Als het maar van beide kanten komt.”¯
“Als het van beide kanten komt.”¯
Ik schudde Alex’ hand en we liepen het ziekenhuis binnen. Nerveus liepen we naar de balie toe. De vrouw die erachter stond zette haar brilletje op haar neus en keek ons zo diep in de ogen dat het eng werd.
“Voor wie komen jullie?”¯ lachte ze.
“Jack Bassam Barakat,”¯ zei ik en hoorde dat mijn stem trilde.
“Je vindt hem op de tweede etage, kamer 354. Onthoud dat er maar drie mensen op visite mogen komen,”¯ antwoordde ze.
“Bedankt,”¯ lachte Alex zenuwachtig en trok me naar het stalletje waar een meneer ballonnen verkocht.
“ Zij was fucking eng,”¯ fluisterde Alex en keek naar de lading ballonnen die met kitscherige kleuren boven ons hingen. Ik trok een wenkbrauw op toen Alex een ballon kocht met een zieke teddybeer en de boodschap ‘veel beterschap’ erop. Ik trok een wenkbrauw op.
“Hij gaat hem vast leuk vinden,”¯ knipoogde Alex.
“Ik was vergeten dat jullie mentaal pas acht zijn geworden,”¯ grijnsde ik, “Niks persoonlijks.”¯
We gebruikten de trap om op de tweede verdieping te komen. Ik beet op mijn lip en klopte op de deur. Toen niemand de deur open deed porde Alex me weg en deed met een zucht de deur open.
Matt was er al en hij was aan het praten met de arts.
“ - Maar ik schat dat hij over een weekje het ziekenhuis uit kan,”¯ zei de arts. Matt zat met zijn handen in zijn haar en zuchtte: “Dan moeten we een week van de tour annuleren. Wat zullen al die fans wel denken?”¯
“We kunnen later dan terugkeren,”¯ zei Alex luid en de twee keken op alsof we hadden Verschijnseld.
Verstoord kapte de arts zijn praatje samenvattend af en liep weg zonder gedag tegen mij en Alex te zeggen.
“Alex, Eden,”¯ zei Matt.
“Hé,”¯ zei Alex en bond de ballon aan de bedleuning vast, “Wat is het nieuws over Jacko?”¯
“Het gaat slechter dan ze hadden gedacht. Hij heeft gigantisch veel bloed verloren en een infectie in de wond. Daarna mag hij voor een maand niet gitaar spelen omdat de wond goed moet helen,”¯ zei Matt hopeloos, “Maar gelukkig was het hechten zo gebeurd.”¯
Ik keek hoe Jack erbij lag. Onder wat lichtblauwe dekens schuilde zijn halve lichaam. Zijn bebloede shirt was opgedroogd en er zat een stuk verband om zijn rechterarm verbonden. Een duidelijke rode lijn markeerde waar de wond was en er liepen twee buisjes in zijn arm. De ene had een witte vloeistof erin, de andere zorgde voor bloed. Jacks ademhaling was rustig en zijn zuurstofmasker werd beslagen… en toen weer doorzichtig… Beslagen… Doorzichtig…
“Aarde aan Eden,”¯ zei Alex ver weg en schudde me door elkaar.
“Wat?”¯ zei ik verward en schudde mijn hoofd hevig.
“Hoorde je wat Matt net zei, behalve dat we eigenlijk moesten wachten totdat hij zou bellen en nog steeds huisarrest hebben en nu zijn wet overtreden?”¯
“Nee, sorry,”¯ grijnsde ik dommig.
“Jack mompelde volgens de dokter een naam,”¯ lachte Matt en wiebelde met zijn wenkbrauwen.
“Hij mompelde de naam Edeline,”¯ grijnsde Alex en deed spookachtig zijn armen omhoog en zwaaide met zijn uitgespreide vingers.
“Ik geloof het niet,”¯ zei ik en bloosde.
“Kus je prins wakker en vraag het hem,”¯ lachte Alex, “Of geef hem een mond-op-mondbeademing, zal hij prettig vinden,”¯ kakelde Alex blij.
Matt legde zijn armen over elkaar en zei: “Zijn er mensen verliefd aan het worden?”¯
Ik begroef mijn hoofd in mijn armen en zei niets.
“We plagen het arme meisje, kom we laten haar alleen,”¯ zei Alex lachend, “We wachten voor de deur als je ons nodig hebt.”¯
Alex en Matt liepen lachend de deur uit en ik keek de slapende Jack aan.
“Hoi Jack,”¯ fluisterde ik. Ik kreeg geen groet terug.
“Ik weet dat je wakker bent.”¯
Geen reactie.
Kus je prins wakker en vraag het hem. Of geef hem een mond-op-mondbeademing, zal hij prettig vinden, had Alex gezegd. Had ik het lef om het te proberen? Ik keek om of ik Matt en Alex om het hoekje zag kijken. Niemand. Langzaam vorm ik me over Jack en haalde ik het zuurstofmaskertje van zijn mond. Ik haalde diep adem. Onze lippen raakten elkaar bijna aan. Nog een centimeter…
“Boe.”¯
Een gilletje verliet mijn mond en verschrikt deinsde ik achteruit. Ik hoorde iemand giechelen als een meisje en keek verstoord op. Jack keek me glimlachend aan en zijn ogen lieten kleine pretlichtjes zien.
Boos liep ik naar hem toe, maar toch krulden mijn mondhoeken om in een glimlach.
“Ik haat je,”¯ lachte ik.
“Gast. Ik voelde je adem,”¯ zei Jack en veegde een onzichtbare traan weg, “Leuke ballon trouwens.”¯
“Ja nou,”¯ zei ik en bloosde weer, “Ik wist dat je wakker was, ik ken je te goed.”¯
“Wat probeerde je te doen?”¯ zei Jack opeens een toon serieuzer.
“Ik - Uh… Ik weet het eigenlijk niet.”¯
Ik kon het niet zeggen. Jack zou mijn liefde voor hem nooit beantwoorden.
POV Jack
Het had geen zin om ertegenin te gaan. We zouden de drie beruchte woorden nooit tegen elkaar zeggen, dat wist ik nu al. Het was raar om verliefd te zijn op je beste vriend. Maar het was raar. Was dat misschien de reden dat ze geen antwoord gaf? Oh, ik had haar niet moeten laten schrikken.
“De arts zij dat je in je slaap praatte. Je zei mijn naam,”¯ stotterde ze. Geweldig. Ik ging rechtop zitten en voelde een steek in mijn rechterarm. Oh, ja, ik was van het podium gevallen.
Eden keek naar mijn gewonde arm.
“Hij is er slecht aan toe. Door jou wordt er een week tour afgelast, sukkel,”¯ zei ze en gaf een lichte por op mijn neus.
“Sorry hoor. Omdat je in mijn ge -“
Ik deed onthutst mijn mond dicht. Ik kon niemand vertellen dat ik aan haar dacht en zo was gevallen.
“Ik was aan het dagdromen,”¯ verbeterde ik.
Eden trok verward een wenkbrauw op toen mijn Blackberry op het nachtkastje begon te trillen. Een sms.
Ze pakte het en las voor.
“Van Holly,”¯ lachte ze zuur, “Hé Jack, smiley, ik hoorde dat mijn snoes zijn armpje heeft bezeerd? Hartje. Ik kom je bezoeken, ben nu net aangekomen. Tot zo. XXX,”¯ spuugde Eden en gooide het ding op het nachtkastje. Boos stond ze op en klopte hard op de deur.
“Hij is wakker, de hele tijd al,”¯ mompelde ze.
Matt en Alex kwamen tot mijn verbazing binnen.
“Holly komt ook over,”¯ vervolgde Eden geïrriteerd, “In haar privéjet, met bodyguards overal om haar heen.”¯
“Dat had ze niet specifiek gezegd,”¯ lachte ik. Het was ook een verassing voor mij geweest.
“Dan ga ik maar, want er mogen maar drie mensen om je heen staan,”¯ snauwde ze en liep naar de deur toe.
“Eden, wacht nou,”¯ begon ik en probeerde uit het bed te komen, maar Alex duwde me zachtjes weer terug.
“Ik ga wel,”¯ zei Matt, “Heb nog veel te regelen.”¯
Matt zei gedag en liep de deur uit, terwijl ik me alvast bereidde op een heus drama, al wist ik niet waarom Eden zo negatief reageerde op Holly. Ze kon op ieder moment binnenkomen…
Reacties:
AAAAAAAH
Heel snel verder
heel heel heel heel snel.
Ik vind gewoon
dat Jack en Eden tegen elkaar moeten zeggen
wat ze voor elkaar voelen.
Dat vind ik gewoon!
En ik had ook last van een jetlag. Maar eigenlijk op een andere manier. Ik kwam uit Miami, en ik had in het vliegtuig dus niet geslapen. (nachtvlucht) dus ik was hélemaal kapot, 's avonds. Want ik had natuurlijk ook gewoon paardgereden enzo. En ik ben nu nog moe.
en ik ben een week geleden geland. :3
Verderverderverder! ;D