FanFic.nl

Silence || Emmett Cullen

024 || I'm not sorry

Ik rolde met mijn ogen en keek naar het plafond. Ik vroeg me af wat mam moet gedacht hebben toen ze in het ziekenhuis lag, klaar om te sterven.
“Waar denk je aan?”� vroeg Emmett. Ik haalde mijn schouders op en keek hem aan. Ik kwelling in zijn ogen, hij wist al waar ik aan dacht.
“Kan ik iets voor je doen?”� vroeg hij, ze klonk hulpeloosheid in zijn stem. Ik knikte bijna onzichtbaar.
“Weggaan,”� fluisterde ik.
“Als dat is wat je wilt,”� zei hij zachtjes,”�Maar mag ik nog een ding vragen?”� Ik knikte bijna onzichtbaar.
“Waarom laat je jezelf geen geluk toe?”�
“Ik ben gelukkig,”� zei ik zacht en glimlachte nep om mijn woorden kracht bij te zetten.
“Lieg niet tegen me,”� zei hij nu ineens bot,”�Ik zie het wel hoor! Ik zie dat die glimlach nep is, ik zie in je ogen dat je het niet aankan!”�
“Je weet niets van me Emmett, niets!”� gilde ik,”�Ga weg! Nu!”�

Verslagen keek hij op en liep weg. Enkele mensen keken me aan, maar het kon me niet schelen. Een dokter draaide de hoek om en liep mijn kamer binnen.
“Zo, u bent wakker,”� zei hij en liep naar me toe,”�Heeft u nog ergens last van?”� Van jou, dacht ik bitter, maar ik zei het niet luidop.
“Nee, wanneer mag ik naar huis?”�
“Normaal vandaag of morgen. Als je geen klachten hebt binnen een uurtje.”� Ik glimlachte zwakjes naar hem en sloot mijn ogen, ik was het zo moe! Zo verdomd moe! Waarom moest iedereen zich altijd met mijn leven bemoeien als ze me toch niet konden helpen? Zag hij dat nu niet in? Het was voor zijn eigen bestwil dat ik hem kwetste, als hij bevriend met me zou worden zou hij alle slechte kantjes zien, alle mislukkingen, alles wat niet zo hoort in een leven en ik zou hem alleen maar verdriet doen. Ik wist dat hij me wou helpen, maar toch wou ik niet dat hij dat deed. Ik hoef niet beter te worden, ik ben niet ziek en het is tijd dat hij dat inziet, ik ben perfect normaal! De dokter verliet de kamer en ik viel in slaap, ook al had ik net enkele uurtjes onder narcose geslapen.

Toen ik wakker werd liep de dokter weer binnen, met de mededeling dat ik naar huis mocht. Hij overhandigde me mijn kleren, die ik meteen ging aantrekken, wat niet handig was met een arm bijna volledig in het gips, maar toch doenbaar. Mijn kleren waren nog nat van het koude water, maar dat boeide me niet, ik was toch snel thuis. Wat moest mam nu weer niet denken als ze me zou zien binnenkomen met een mega verband? Hoe moest ik dit nu weer gaan uitleggen?

Reacties: