FanFic.nl

Hanna

Hoofdstuk 2: Het verleden van Mokuba en Seto

Ik sta weer voor het koffiezetapparaat. ‘Stommeling! Je had moeten helpen, maar nee. Je was te bang.’ zeg ik woedend tegen mezelf en ik ben bijna bereid om de kopjes van de tafel te slaan. Zo woedend ben ik nu. Ik adem een paar keer diep in en uit. ‘Stom wijf.’ zeg ik boos tegen mezelf. ‘Gaat het?’ vroeg Mokuba die ineens achter me staat. Ik schrik even van hem. ‘Wat is er gebeurt?’ vraagt hij bezorgd en komt naast me staan. ‘Ik heb per ongeluk koffie over iemand gegooid.’ ‘Dat overkomt toch weleens iedereen? Ik weet zeker dat je het niet expres deed.’ zegt Mokuba troostend. ‘Ja dat weet ik, maar ik had de moed niet om te blijven staan! Ik heb mijn excuses aangeboden maar toch uiteindelijk weggerend.’ Ik plof op de bank en ik leun met mijn hoofd tegen de muur. ‘Waar gebeurde het?’ vraagt Mokuba. ‘Ik kan namelijk een goed woordje voor je doen.’ Ik zucht. ‘Voor het kantoor helemaal bovenin het gebouw.’ zeg ik en ik kijk naar de reactie van Mokuba. Zijn reactie vertelt me dat hij wel een goed woordje kan doen, maar dat het toch een beetje de verkeerde persoon was. ‘Jouw reactie zegt al genoeg. Ik ben gewoon verdoemd.’ zeg ik. Mokuba schud zijn hoofd en pakt mijn hand. Hij sleurt me mee de trappen op. We zijn boven aangekomen en hij blijft staan. ‘Ik ga naar binnen en jij blijft buiten.’ zegt hij en stapt het kantoor binnen. Een zenuwachtig gevoel kruipt bij mij omhoog. Op de vloer ligt nog steeds die grote koffievlek. Ik bijt op mijn onderlip. Snel kijk ik weer naar de deur. Hoe gaat het daarbinnen? Uiteindelijk gaat de deur open en Mokuba is zichtbaar. Hij wenkt dat ik naar binnen moet komen. Langzaam loop ik het kantoor binnen en ik doe zachtjes de deur dicht. Ik blijf naar beneden kijken. ‘Maak er maar geen punt van.’ hoor ik een stem normaal zeggen zonder emotie. Die stem komt mij bekend voor. Niet omdat ik het herken van die ongeluk, maar van iets anders. ‘Mijn broertje heeft verteld dat je er spijt van heb en dus kan je gewoon weer verder met je stage.’ Een gevoel van blijdschap en opluchting overspoeld me. ’Dank u.’ zeg ik en ik maak een klein buiginkje. Nu durf ik weer mijn hoofd op te tillen. Mijn mond valt ineens open van verbazing. ‘U..u bent Seto Kaiba!’ roep ik verbaast. Mokuba begint te lachen. ‘Natuurlijk! Het is Kaiba Corp. Wat dacht je dan?’ vraagt hij lacherig. ‘Ja dat weet ik, maar ik heb nooit gedacht dat ik ooit een van de top duellisten zou zien en laat staan Kaiba. Zelfs al is hij mijn baas.’ zeg ik enthousiast. Bij de woorden top duellist begint Kaiba een beetje te lachen, maar die lach verdween ook weer snel. “Heb ik iets verkeerds gezegd? Top duellist is toch een compliment?”� denk ik. ‘Ga maar aan het werk.’ zegt hij. Ik knik en ik ga het kantoor uit gevolgd door Mokuba. ‘Top duellist is toch een compliment?’ vraag ik aan Mokuba. Hij knikt. ‘Seto is ook wel blij met zon compliment. Het is alleen zo, het zit hem nog steeds dwars dat Yugi Mutou hem heeft verslagen en Yugi dus de top duellist is.’ legt Mokuba uit. Ik had daar over gelezen. Het lijkt mij ook rot dat je jaren nummer een bent en dan wordt verslagen door iemand die uit het niets kwam. Ik knik begrijpend. Mokuba kijkt ene beetje treurig naar de grond terwijl we samen de trap aflopen. ‘Doordat hij verslagen was door Yugi, was hij steeds meer bezig met duelleren. Hij vergat gewoon hoe het is om weer te lachen en….gelukkig te zijn.’ zegt Mokuba droevig. Ik luister aandachtig. ‘Hij dacht ook dat als hij Yugi zou verslaan, alles wat wij vroeger hebben meegemaakt vergeten kan worden maar dat si niet zo!’ zegt Mokuba hard en begint een beetje te huilen. Het blijft even stil. ‘Wat hebben jullie dan meegemaakt?’ vraag ik uiteindelijk. Mokuba kijkt me aan met tranen in zijn ogen. We gaan in Mokuba zijn kantoor zitten en hij begint zijn verhaal. Over hoe ze bij het weeshuis terecht kwamen. Over hoe Gozaburo door Seto werd verslagen met schaken en dat Gozaburo daarom Seto en Mokuba moest adopteren. Over hoe Seto daar werd mishandeld met alleen maar leren en geen vrije tijd. ‘Dat heeft hem helemaal verandert. Hij geeft wel om mij en hij gaat ook door het vuur als hij mij moet redden, maar hij is toch niet helemaal dezelfde broer meer die ik kende.’ zegt Mokuba en begint te huilen. Ik omhels hem en laat hem uithuilen. ‘Dat is inderdaad rot.’ zeg ik. Mokuba wordt al wat rustiger. ‘Lucht dat op?’ vraag ik en Mokuba knikt. ‘Dat had ik even nodig.’ zegt Mokuba en hij veegt zijn tranen weg met zijn mouw. De klok in zijn kantoor geeft vijf uur aan. ‘Sorry Mokie, ik moet gaan. Ik heb met mijn oom nu afgesproken.’ zeg ik. ‘Zo noemde mijn broer mij vroeger ook.’ zegt hij. In zijn ogen is te zien dat hij weer terug denkt aan die tijd. ‘Oh, sorry.’ zeg ik. Mokuba schud zijn hoofd. ‘Het geeft niet.’ ‘Oké’ zeg ik en ik verlaat het kantoor. Onderaan de trap staat mijn oom al te wachten. ‘Ik weet dat het niet netjes is een vrouw te laten wachten, maar mannen hebben er ook een hekel aan.’ zegt mijn oom plagerig. Ik lach scheef. Ik moest maar aan het verhaal van Mokuba denken. Het is zo zielig en dat het iemand zijn leven zo kan verander is eigenlijk nog nooit echt tot mij doorgedrongen. Mijn oom slaat zijn arm om mijn schouder en zegt gedag tegen zijn collega. Buiten wil ik mijn fiets pakken maar mijn oom houd me tegen. ‘Ik leg je fiets wel achterin de auto. Het gaat zo regenen.’ zegt hij. Ik knik. ‘Je bent er niet helemaal bij met je hoofd hé?’ vraagt hij. Ik knik en stap de auto in. Handig zet mijn oom mijn fiets in de achterbak. Het is niet zo’n groot ding, dus dat past makkelijk. Ik kijk uit het autoraampje en ik zie Mokuba bij het raam van zijn kantoor staan. Hij zwaait een ik zwaai terug. Allebei moeten we lachen. Ik hoor mijn oom de auto instappen en gas geven. We rijden het terrein af op weg naar mijn huis. ‘Hoe gig je eerste dag?’ vraagt mijn oom nieuwsgierig. ‘Ging wel goed.’ antwoord ik. Ik ga mijn oom niet vertellen over die ongeluk met de koffie. ‘Heb je al een beetje vrienden gemaakt?’ vraagt mijn oom. “ Alsof het een nieuwe middelbare school is”� denk ik en ik hou die gedachte voor me. ‘Ja, Mokuba is een aardige jongen.’ zeg ik en ik kijk nog steeds uit het raam. ‘Ah, Mokuba. Die is echt een schat van een jongen. Iedereen kan wel met hem overweg.’ lacht mijn oom en is kennelijk blij dat ik met hem goed kan opschieten.
Eindelijk zijn we aangekomen bij mijn huis. Even handig als eerst haalt mijn oom mijn fiets uit de achterbak. Ik pak mijn fiets aan en zet het in de schuur. Mijn oom gaat weer de auto in. ‘Ik moet snel gaan.’ zegt hij. Ik knik. ‘Tot maandag!’ roept hij en hij rijd weg. Ik open de deur van mijn huis en ik ga naar binnen. Mijn moeder wist niet hoe gauw ze naar me toe moest. ‘Hoe was het? En heb je al wat gegeten?’ vraagt ze. Mijn maag begint te rammelen. ‘Nee.’ antwoord ik en ik schuif aan tafel. Zo snel als mijn moeder kan, maakt ze het avondeten. ‘Waar is pappa?’ vraag ik en ik kijk de woonkamer rond. ‘Oh, die moet nog een paar uurtjes werken dus het is alleen wij twee.’ antwoord mijn moeder vanuit de keuken. Het eten is heerlijke n met een volle buik loop ik mijn kamer binnen. Het verhaal van Mokuba speelt zich steeds opnieuw af in mijn hoofd. S’ nachts kan ik er ook niet door slapen. Normaal interesseert het me nooit zo heel erg als nu. Waarom blijft het verhaal toch in mijn hoofd?

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.