FanFic.nl

Like a dream.

Hoofdstuk 29

Alweer ging de week in een razendsnel tempo voorbij, maar deze keer vond ze de omstandigheden iets leuker. Ze spendeerde nog steeds veel tijd in het ziekenhuis, waar Nick nog verbleef, maar nu hij wakker was, was alles anders.
Natalie en Julie waren hem al eens komen bezoeken - Julie had meer in de cafetaria gezeten met Pete, maar goed - en het was ook geweldig leuk om gewoon even bij Nicks familie te horen en de rol van ‘perfecte schoondochter’ op zich te nemen. Het was nu zaterdag vijftien mei en hij mocht eindelijk naar huis, waar ze heel erg blij om was. Niet alleen voor hem, ook het constante pendelen tussen haar school, het ziekenhuis en thuis maakte haar doodmoe. Iedereen was gisteren al vertrokken en Nick zou hen vandaag volgen. Echter nog niet meteen. Want er werd nog op de deur geklopt.
“Binnen!”�, riep Nick en hij plaatste zich wat rechter in zijn bed. Anneleen en Jacob kwamen samen binnen. Dat op zich was niet zo verwonderlijk, dat ze hand in hand liepen wel.
Uitgelaten gilde Gitte: “Zijn jullie - Aaaaaaaaah, ik ben zo blij voor jullie!”�
Ze sprong recht en omhelsde hen allebei. “Heb je eindelijk een move gemaakt, Jake? Anneleen, je weet niet half hoe lang ik aan zijn kop heb moeten zagen! Hij was zó bang, ongelooflijk!”�
“Ja, ik weet het, dat vertelde hij al. Als jij toen niet zo hard had gefietst, waren we nog altijd niet samen geweest,”� zei ze en ze porde Jacob.
“Hé, jij kon ook iets doen. Je vertelde op de TMF-awards dat je al iemand op het oog had! Dat kwam hard aan,”� grijnsde hij.
“Ik zei dat ik iemand wilde met humor, die zichzelf durfde te zijn en down to earth was. Wees blij dat ik je zo omschreef, je lijst met slechte eigenschappen zou langer geduurd hebben,”� merkte Anneleen op.
“Oh, ja?”�, vroeg Jacob geamuseerd met één opgetrokken wenkbrauw.
“Je bent veel te los in dingen, je trekt je van niks iets aan, kent geen stress, maar tegelijk heb je een bijna autistische drang om altijd stipt op tijd te zijn. Je lijkt altijd gelijk te hebben en je schaamt je echt nooit. Bovendien -”�
“Laat ons hier maar afronden,”� onderbrak Gitte haar gehaast. “Ik wil jullie langer dan een week samen zien.”�
“Geen probleem,”� knipoogde Jacob en hij kuste Anneleen kort. Ze glunderden echt en Gitte kon niets anders dan denken: zei ik het niet?
“Hoe lang zijn jullie eigenlijk al samen?”�, vroeg Anneleen en ze wees op Nick en haar.
“Morgen exact zes maanden,”� zei Gitte trots.
“Meen je dat?”�, vroeg Jacob verrast. “Proficiat dan maar!”�
“Hebben jullie plannen?”�, vroeg Anneleen geïnteresseerd.
“Hij vertrekt vanavond al na de liveshow over Make-a-wish,”� antwoordde Gitte. Ze had wel een cadeautje voor hem, dat ze hem straks zou afgeven.
“Wat niet is, kan nog komen,”� zei Nick geheimzinnig. Gitte keek hem vragend aan. Wat had hij nu weer geregeld, Als het iets duurs was, vermoordde ze hem. Ze wilde dat ze hem eens duidelijk kon maken dat ze niet steeds zo spectaculair verrast moest worden - ook al was dat wel leuk natuurlijk. Het probleem was alleen dat haar cadeautjes er in rook tegen opgingen.
“Heel romantisch, hoor, maar we moeten gaan. De liveshow begint om zes uur, mensen!”�, spoorde Jacob hen aan met een blik op zijn horloge. Anneleen en Gitte keken elkaar lachend aan en ze wisten dat ze allebei hetzelfde dachten: daar was zijn stipte, neurotische kantje weer!

Die avond keken ze eerst naar de uitzending over al hun proeven. Het was best confronterend om zichzelf zo bezig te zien op televisie. In deze gevallen zou ze zich misschien beter moeten voordoen en zich zorgen maken over haar imago en het feit dat die jeans haar dik maakte, maar dat was zo vermoeiend!
Daarna was de liveshow begonnen. Het idee dat heel België haar eigenlijk nu, op dit eigenste moment, haar live kon volgen, probeerde ze te verdringen. Op die manier had ze al een min of meer deftig antwoord kunnen geven op de vraag hoe ze dit hele weekend had ervaren, hoe de sfeer was geweest, hoe ze de proeven had gevonden en ze had ook netjes de vraag afgescheept over hoe het nu met Nick ging en hoe hun relatie hieruit was gekomen.
“Zijn jullie eigenlijk echt wel vrienden of doen jullie maar alsof?”�, vroeg de presentator, die Koen heette. Gitte kon een lachje niet onderdrukken.
Jacob antwoordde: “Anneleen vind ik een lieverdje, maar Gitte kan ik niet uitstaan.”�
“Ja, Anneleen vind je wel heel leuk, hé,”� plaagde Gitte hem terug.
“Ach, ja, alles beter dan jij,”� knipoogde hij om Gitte’s bewuste uitschuiver recht te zetten. Koen leek er geen erg in te hebben en ging verder: “Nu lijken jullie heel vrolijk, maar Gitte, jij was toch wel niet al te vriendelijk toen je het huis verliet. Door jou is de groep heel wat geld verloren.”�
“Als ik zo vrij mag zijn om er even tussen te komen, wij begrijpen dat volkomen, haar reactie was volkomen begrijpelijk,”� steunde Anneleen haar.
“Ja, die van u niet echt,”� grijnsde Jacob. Voor Koen weer in discussie kon gaan met Jacob - die daar maar al te graag in zou zijn meegegaan -, nam ze het woord: “Ik hoop inderdaad dat de kijkers, de fans, maar vooral de patiënten begrip kunnen opbrengen voor de situatie. Ik zou echt niet makkelijk uit dit avontuur kunnen stappen, maar het was serieus, zoals jullie waarschijnlijk al wel wisten, maar alles is in orde nu. Ik heb me ook echt wel schuldig gevoeld voer dat bedrag dat we verloren zijn voor Make-a-wish. Ik ben Jacob en Anneleen ook eeuwig dankbaar dat ze zo goed reageerden. Ik vind ook dat mijn persoonlijke problemen de kinderen van Make-a-wish niet mogen benadelen en daarom heb ik het bedrag ook zelf overgemaakt naar hun vzw en heb ik ervoor gezorgd dat de Amerikaanse band Different Directions hier en nu een optreden geven in deze show voor de kinderen die dat nog te goed hadden.”� Het publiek barstte los in een immens applaus en daarna genoot Gitte samen met de rest van een spetterend optreden. Nick was duidelijk alive and kicking, een betere boodschap kon hij de wereld niet toesturen!

“Moet je echt gaan?”�, mokte Gitte. “Je mist ons dag waarop we een half jaar samen zijn!”�
“Officieel,”� zei hij en hij keek op zijn horloge, “is dat nu.”�
Gitte checkte het snel op haar eigen horloge en inderdaad - het was middernacht. Romantisch kuste hij haar, lang en passioneel.
“Ik heb nog iets voor je. Het is niet veel, maar ik hoop dat je het leuk vindt,”� fluisterde ze in zijn oor en ze rommelde in haar tas.
Ze stonden op het vliegveld en Nick zou zo vertrekken. Ze haalde het foto-album boven en gaf het hem. Verrast doorbladerde hij het. Ze had er foto’s in geplakt, trein- en vliegtuigtickets, kleine papiertjes met boodschappen, 101 redenen waarom ze na zes maanden nog steeds zo stapel op hem was en kleine souvenirs.
“Het is prachtig, echt waar. Ik hou van die persoonlijke cadeautjes van jou. En ik ga alle 101 redenen van jou op het vliegtuig lezen,”� knipoogde hij. “En natuurlijk heb ik ook iets voor jou.”�
Ze keek hem nieuwsgierig aan, terwijl hij haar een envelop overhandigde. Wat zou daar in godsnaam inzitten? Als ze Nick een beetje kende, zou het niet zomaar een kaartje zijn.
Snel scheurde ze het open en ze zag hem onderzoekend en verwachtingsvol naar haar kijken. Voorzichtig bekeek ze de inhoud: twee kaarten met het opschrift ‘Treinticket Parijs 21-23 mei’. Haar mond viel open van verbazing. “Meen je dat?! Een weekend Parijs? Nick, dat had je toch niet hoeven -”�
“Doen? Ik wilde het doen. Hé, ik ga dit ook leuk vinden, hoor. Wij verdienen dit, jij verdient dit na alles wat je met mij hebt doorstaan.”�
Ze bloosde. “Dat heb ik er ook bij geschreven, weet je. Eén van mijn redenen was dat je me altijd onderbreekt en mijn zinnen juist aanvult. Wij zijn een fantastisch team, Nick Johnson.”�
Hij kuste haar weer uitgebreid en zei stilletjes ‘Tot volgende week’ voor hij op zijn vliegtuig stapte.

Het was dinsdag en de week kroop voorbij. De zondag nadat Nick vertrokken was, had ze ook haar toneelstuk moeten opvoeren uit de dramales, en daarna was de week ongelooflijk traag voorbij gekropen. Nog drie dagen en ze vertrok naar la douce France!
Nu was ze bij Natalie thuis en ze voelde dat het vanaf vanavond toch al iets sneller zou gaan. Morgen was het pedagogische studiedag en die kon dit jaar niet beter vallen, want vandaag was het Natalie’s verjaardag en die vierde ze in het jeugdhuis. Gitte had echt zin in een avondje feesten! Voor het zover was, had Natalie hen eerst uitgenodigd bij haar thuis om iets te eten. Aan haar lange eettafel zaten Julie, Gitte, Jacob, Anneleen, Nona, Babs en Andrew. Met hem was ze de laatste tijd echt close geworden. Volgens Natalie zelf was er niks tussen hen en het was niet echt vanzelfsprekend dat ze samen zouden komen, maar als je verder keek, pasten ze op de één of andere manier wel bij elkaar. Haar mama had een heerlijke pastasalade gemaakt en een fruitsla.
“Eten jullie altijd zo gezond?”�, grijnsde Andrew.
“Hé, wat wil je? Mijn ouders zijn dokter en tandarts,”� lachte Natalie. “Maar de koekjeskast zit ook vol, hoor.”�
Hij lachte zijn scheve glimlach en schudde zijn blonde haar uit zijn ogen. “Hé, het was toch goed als we vrienden meenamen, hé? Ik heb een paar mensen van school gevraagd, je kent ze wel van het toneel, dus echt vreemden zijn het niet.”�
“Wie komt er dan nog?”�, vroeg Julie.
“Robbert, Kasper, Leandro en Dimitri. Het zal een feestje worden, wees daar maar zeker van,”� glunderde hij en hij knipoogde naar Natalie. De moed zonk Gitte min of meer in de schoenen. Het contact met Leandro ging nog steeds van pieken naar dalen en als hij wat gedronken had, wist ze niet wat ze moest verwachten. Maar goed, haar avond zou ze er niet door laten vergallen.
“Ik heb zin om te dansen!”�, riep Anneleen, die naast Jacob zat. Zijn arm was rond haar heen geslagen.
“Ik ook!”�, trad Nona haar bij en ze schudde haar blonde bob uit haar ogen. “Wanneer vertrekken we?”�
Natalie keek naar de klok op haat gsm, rekte zich even uit en zei dan: “Het is al iets na tienen. Laat ons vertrekken, it’s party time!”�

In het jeugdhuis zat de sfeer er al snel goed in. Gitte had haar zwart-wit gestreept kleedje aan. De rok was gestreept en had een hoge taille, tot aan een zwarte riem en een zwart bovenstuk, dat veel weg had van een dun t-shirt. Het was pas nieuw en volledig party proof!
Ook de muziek was geweldig en iedereen ging uit de bol op de hits van de dj. Natalie liep heen en weer van de dansvloer naar het drankhok om haar cadeautjes daar te leggen.
Het was nu bijna middernacht en wat Natalie nog niet wist, was dat Andrew en Jacob dan een liedje voor haar zouden zingen. Nu ja, Jacob zou zingen en Andrew gitaar spelen, maar Gitte vond het schattig. Het was lang geleden dat ze nog zo’n leuk feestje had gehad. Natalie zal ook wel blij zijn: ze was altijd bang om saaie feestjes te geven. Opeens stond ze voor haar neus.
“Gitte, say cheese!”�, zei ze uitbundig en ze sloeg haar arm om Gitte heen en nam een foto. Hun fototoestel was nog nooit veraf geweest die avond.
“Gitte, het gaat beginnen!”�, riep Julie luid, tot ze zag dat Natalie naast haar stond.
“Wat gaat er beginnen?”�, vroeg Natalie achterdochtig.
“Kijk en sta versteld,”� knipoogde Anneleen en ze wees naar Andrew en Jacob die zich op twee hoge barkrukken hadden gezet. De feestmuziek stopte en Andrew nam de microfoon vast: “Gelukkige verjaardag, Natalie, en we hebben nog iets voor je!”�
“Ja, gelukkige verjaardag!”�, zei ook Jacob. “Veel liefde, vriendschap, geluk en al die andere bullshit. En een goed lief!”�
Was het Gitte’s verbeelding of porde hij Andrew echt aan? Ach ja, waarschijnlijk gewoon om aan te geven dat hij mocht beginnen. Andrew begon inderdaad de spelen en Jacob zong de tekst. Gitte kende het liedje niet, maar het was erg traag en had een mooie tekst. Ze slaagden er - mede dankzij Jacobs enthousiasme - in om heel de zaal mee te doen zwaaien en heupwiegen op het ritme van het liedje. Natalie mimede alvast een ‘dank jullie wel’ en kreeg twee knipogen en een scheve glimlach van Andrew terug. Gitte keek om zich heen en zag alle gasten genieten. Iedereen stond rond het duo. Alleen Leandro zat alleen aan een bartafeltje, met zijn rug naar de massa gekeerd. Gitte raapte al haar moed bijeen en stapte op hem af.
“Moet jij je vriend niet gaan aanmoedigen?”�, vroeg ze.
“Hij doet het geweldig, dat hoor ik van hier ook wel.”� antwoordde hij knorrig. “Sorry, ik ben niet echt in een feeststemming vandaag. Andrew wilde per se dat ik mee kwam, hij wil niet dat ik alleen thuis zit.”�
Zijn stem klonk niet meer al te zuiver. Hij had haar nog steeds niet aangekeken, maar iets in haar zei dat zijn ogen zouden blinken van de alcohol. Hij dronk nog eens van zijn pint.
“Ik heb zo het gevoel dat je er daar al een paar van op hebt,”� zei ze.
“Ik heb al genoeg aan één moeder, dank je wel. Maar om op je vraag te antwoorden: het is niet mijn eerste en al zeker niet mijn laatste.”�
“Scheelt er iets? Iets met Kimberley of zo?”�, vroeg ze voorzichtig.
“Net als Andrew zou jij je eens wat minder moete moeien,”� beet hij haar toe. “Behalve het feit dat Kimberley het afgestapt is omdat ze zin had in een feestje en irritant werd van mijn down gedrag, is er niets.”�
“Je moet toegeven dat je niet in je normale doen bent,”� polste ze verder.
“Als je het echt wilt weten: het is vandaag tien jaar geleden dat Luna gestorven is. En nee, Kimberley weet dat niet en zelfs als ze het zou weten, zou ze nu nog op één of ander cool feestje zitten, waarschijnlijk te neuken met één of andere voetbalaanvoerder.”�
Gitte beet op haar lip. “Sorry, Andrew had je niet mogen verplichten om te komen.”�
“Thuis zitten is ook niet bepaald prettig: iedereen huilt en wilt er plots over praten, weet je.”�
Gitte knikte begrijpend. “Ik ben er zeker van dat Kimberley zou blijven als ze het wist. Ze is geen onmens.”�
“Je kent haar niet, Gitte,”� zei hij en dan pas keek hij haar echt aan. Zijn gelaatsuitdrukking leek weer te veranderen, duisterder te worden.
“Ik moet weg,”� zei hij abrupt.
“Wacht! Waarom -”� begon Gitte.
“Sorry, ik dacht dat ik het kon, maar ik kan niet… Het is té -”� stotterde hij en hij liep weg, de weer op gang gekomen feestmassa ontvluchtend.

Gitte snapte er niets van, maar ze had geleerd om dat bij Leandro van zich af te zetten. Het was al redelijk laat en een aantal van hun vrienden waren al naar huis vertrokken. Jacob, Anneleen en Julie waren er alleszins nog, want die bleven, samen met Gitte zelf, bij Natalie slapen. Waar zat Natalie trouwens? Gitte had haar al even niet meer gezien en dat was abnormaal op haar eigen feestje, waar de dansvloer nog vrij vol stond.
“Heb jij Natalie soms gezien?”�, schreeuwde Gitte tegen Jacob, die net naast één van de boxen stond.
“Nee, ik zocht Andrew, maar die is ook spoorloos. Nu ja, ik heb het zoeken snel opgegeven toen ik haar hier vond,”� knipoogde hij en hij trok Anneleen naar zich toe voor een kus. Gitte glimlachte. Wat waren ze toch schattig samen.
Ze wilde even buiten gaan kijken - misschien was ze iemand mentale steun aan het geven die aan het overgeven was, wat in haar geval uitlachen betekende - of ze daar misschien was, toen ze haar door de deur, die op een kier stond, van het drankhok zag. En ze was niet alleen. Ze zag haar in een innige omhelzing met Andrew en door hem te kussen kreeg ze waarschijnlijk ook haar beste verjaardagscadeau ooit! Blijkbaar hadden die twee hun problemen ook weten op te lossen. Ze besloot hen wat privacy te gunnen, maar ze was nog geen vijf minuten weg of Andrew liep achter haar aan. Hij glunderde, maar het leek ook of hij zich zorgen maakte over iets.
“Hé, heb jij Leandro gezien?”�, riep hij.
“Is die niet naar huis?”�, vroeg ze verbaasd.
“Ja, dat dacht ik ook, maar ik heb gebeld en daar was hij niet. Zijn moeder leek zo… afwezig. Er zal toch niets gebeurd zijn?”�, vroeg hij zich af. “Als ik hem bel, krijg ik zijn voice-mail…”�
“Maar hij is hier zeker al een uur weg, als het niet langer is…”� mompelde Gitte. Plots kreeg ze een ingeving.
“Hé, misschien weet ik iets. Zeg je Natalie dat ik even weg ben, maximum een half uurtje,”� zei ze snel.
“Het is half vier. Je gaat toch nergens alleen naartoe? Ik fiets wel mee,”� stelde hij voor.
“Nee, ik moet dit alleen doen. Ik zal voorzichtig zijn, beloofd. Ik red me wel,”� zei ze. Leandro zou het niet appreciëren als ze hem meebracht. Hij zou het al niet leuk vinden dat zí­j kwam, als ze hem überhaupt kon vinden. Nu ja, daar zou ze snel genoeg achter komen…

Ergens wenste Gitte dat Andrew toch was meegekomen, want ze voelde zich toch niet al te veilig. Je hoorde de laatste tijd ook zulke vreemde dingen in het nieuws. Haar moeder zou gek worden als ze wist dat ze hier allee rondfietste. Ze dacht wel niet dat er haar iets kon gebeuren, maar voor alle zekerheid trapte ze toch maar stevig door. Eigenlijk was ze vertrokken in alle onwetendheid en had ze er niet echt verder over nagedacht. Pas nu besefte ze wat een waanzin dit allemaal was. Zelfs Andrew wist niet waar zijn beste vriend zat. Gitte daarentegen was de laatste tijd meer over hem te weten gekomen dan haar lief was.
Ze hoopte maar dat hij was waar ze vermoedde dat hij was. Toen ze daar was, keek ze heen en weer. Waar ze op had gehoopt, was waar. Ze zag zijn fiets tegen de poort van het kerkhof staan. Ze ging voelen aan de poort om binnen te raken, al verwachtte ze niet echt dat die open zou zijn. Hij was inderdaad op slot en dus zou ze moeten klimmen. Gelukkig waren de muren niet al te hoog en als Leandro het haar voor had gedaan, kon het geen onmogelijke opgave zijn.
Ze zuchtte even diep, nam een aanloop, zette zich af en raakte in één keer over het muurtje. Oké, dat was ook weer een egoboost. Weer besefte ze nu pas wat ze aan het doen was. Het was vier uur ’s nachts en ze brak in op het kerkhof. Zelfs zij kreeg er de kriebels van en dat wilde wel al iets zeggen, want Gitte werd niet zo snel bang. Het licht van enkele straatlantaarns overstraalde het kerkhof en ze keek turend naar links en rechts tot ze hem ergens in de verte zag zitten. Ze hoopte alleszins dat hij het was en niet één of andere creep die hetzelfde idee als hem had gehad.
Ze ging dichterbij en elke stap die ze zette, leek oorverdovend veel lawaai te maken. Uiteindelijk ging ze naast hem zitten op een grote steen die voor het graf van Luna stond, alsof het erom gedaan was.
“Wat doe jij hier?”�, vroeg hij, maar hij klonk niet boos en ook niet dronken meer.
“Niemand vond je en ik dacht dat je hier weleens zou kunnen zijn,”� antwoordde Gitte. Leandro knikte begrijpend.
“Is er, euh, geen foto?”�, vroeg ze verbaasd en ze wees naar het graf.
“Een paar keer per jaar verandert mama de foto’s en ze komt er morgen nieuwe neerleggen. Je zult me vast idioot vinden, maar ik wilde niet feesten en ik wilde niet naar huis. Alles wat ik wilde, was dichtbij haar zijn,”� zei hij en Gitte zag tranen in zijn ogen blinken. Ze wist niet wat te zeggen, maar ze hoopte dat gebaren hier meer zeiden dan woorden en ze nam zijn hand vast tussen die van haar. Ze streelde over zijn duim en samen zaten ze daar een tijdje naar Luna’s graf te staren.

Reacties: