FanFic.nl

Teenage Drama

Hoofdstuk 5

Laura gaapte, terwijl ze zich uitstrekte en een blik op de klok wierp. Het was al kwart voor twaalf en ze besloot dat het tijd was voor een brunch, maar was tegelijk te lui om naar de bakker te gaan en rommelde dus wat in Illeke’s koelkast. Ze voelde zich wat in vakantiestemming. Na een half jaar werken in Amerika en ginds de sfeer wat opsnuiven, was ze eindelijk terug in België. Ze wist niet wat ze nu wilde doen. Hier aan de slag gaan als freelancer? Een eigen galerij beginnen? Ze wilde alleszins verder geraken dan de irritante rotkinderen van wanhopige huisvrouwen te fotograferen. Ze wilde kunst maken, iets fotograferen wat de mensen raakte. En ze wilde ook iets anders dan havermoutpap, verdomme. Net toen ze serieus overwoog om van Illeke’s balkon af te springen, vond ze een pak pannenkoeken achteraan in de koelkast. Zonder te letten op de opwarmtijd, gooide ze er twee in de microgolfoven. Ze dronk van de fles fruitsap en liet daarna een enorme boer. Ach ja, er was toch niemand thuis.
Op het moment dat de microgolfoven aangaf dat haar brunch - nu ja, ontbijt dan - klaar was, merkte ze een briefje op op de keukentafel. Haar honger won het van haar nieuwsgierigheid en eerst verorberde ze één van de pannenkoeken - die microgolftroep werd toch altijd zo snel koud. Uiteindelijk vouwde ze het papiertje open.
‘Ik ben gaan werken, ben thuis rond half zes. Blijf je nog even? Waarschijnlijk word je toch niet veel eerder wakker . Tot straks? xx Ill’
Laura rolde met haar ogen. Natuurlijk bleef ze nog even. Die verloren huissleutels, dat was geen verzinsel, hoor.

Illeke zat al aan haar derde kop koffie. Zwart, zonder suiker, en ze had het nodig. Ze had nog steeds niets tegen die Jan Velders gevonden en ze begon zich meer en meer als een ordinaire privédetective te voelen. Bovendien kon ze er haar gedachten niet echt bijhouden. Ze had geslapen van drie tot half acht, wat echt niet genoeg was voor iemand die gewend was om acht í  negen uur per nacht te slapen. Daarbij had Laura een hele nacht liggen wroeten en had ze dus niet zo vast geslapen. Laura had echt geluk dat ze haar eigen baas was en tot ’s middags kon blijven liggen.
Ze schoof met een speld haar blonde bles naar achteren en zuchtte even. Haar middagpauze zat er nog maar net op en de namiddag leek nog zo lang te duren. Ze had een geweldige job, maar een combinatie van te weinig slaap en werk dat te traag vlotte, was dodelijk. En waar bleef haar assistente met die mail? Ze had gevraagd om alles wat ze over die Velders kon vinden in hun computer, samen te vatten en haar door te sturen. Ze had nog maar pas een assistente en was er eigenlijk niet zo gelukkig mee. Het kwam zo verwaand over in haar ogen, maar op momenten als deze was ze goud waard. Plots werd Illeke opgeschrikt door een sms’je.
‘Ill, heb jij geen chocopot in huis?!’ had Laura gestuurd. Typisch. Ze typte snel terug: ‘Nee, die is op. Er zijn wel pannenkoeken.’
Terwijl ze het bericht verstuurde, bedacht ze dat ze die waarschijnlijk al lang had gevonden, maar voor ze kon bellen, piepte haar computer. Eén nieuwe mail, eindelijk!
Ze opende haar mailbox van het werk en bekeek de samenvatting die Isabelle haar gestuurd had. Ze beet op haar duimnagel , terwijl ze het bijgevoegde document las. Die Jan Velders was zo clean als wat. Hij ging veel uit, maar hield het vrijwel altijd deftig. Het enige wat je hem kon verwijten was dat hij eens dronken tegen een paal was geknald, en dat was dan nog in de week dat Amanda op Luna paste. Hij had hier en daar losse flodders gehad, maar had nu een nieuwe vriendin. Dit zou echt niet makkelijk worden. In plaats van Laura te bellen, typte ze het nummer van Amanda in op haar telefoon van het werk, een BlackBerry. De telefoon ging slechts een paar keer over, voor ze opnam.
“Goeiemiddag, Amanda! Ik vroeg me af of het mogelijk was om een afspraak te maken. Ik heb nog een paar vragen over je relatie met Jan. Is vier uur oké?”�

Leander grijnsde toen hij zijn computer opstartte. Hij had net heel de voormiddag een wel zeer productieve redactievergadering gehad. Als enige redacteur moest hij daar zijn mannetje wel staan, al hielp het ook als je met de baas sliep. Op zijn scherm hing een gele post-it met Line’s handschrift op: ‘Lunchdate? Exki, 13u15! Je baas geeft je een kwartier langer pauze ’
Hij werkte nog even verder aan het artikel over zijn interview met Cameron Diaz, dat hij twee weken geleden in Los Angeles had afgelegd. Om tien na één sloot hij af en verliet hij de redactie. Leen keek hem een tikkeltje jaloers na, aangezien Exki één van haar favoriete gezonde eetplekken was en zij deze maand een gek dieet moest volgen voor een artikel. Niet dat ze sowieso al ongezond at, maar goed.
“Goeiemiddag, schatje!”�, begroette hij Line in de bar. Hij kuste haar kort en ging tegenover haar zitten. Hij bestelde een broodje - slaatjes waren echt niets voor hem - en luisterde naar Line’s verhaal over haar nieuwe deadline. Het was niet uitermate boeiend, maar het minste wat hij kon doen was aandachtig luisteren, aangezien hij haar al meer dan vierentwintig uur niet gezien had. Hij was de vorige dag al van ’s ochtends vroeg naar Sean gegaan, Line sliep al toen hij terugkwam en hij moest vandaag ook nog een uur eerder beginnen. Baas zijn had zo zijn voordelen natuurlijk.
“Je luistert niet, hé,”� pruilde ze gepikeerd.
“Jawel, dat dieetartikel. Leen werkt eraan mee, toch?”�, vroeg hij verstrooid. “Sorry, schatje, ik ben gewoon moe, dat is alles.”�
Om zijn woorden kracht bij te zetten, boog hij voorover om haar te kussen. Ze kuste hem kort terug, voor ze vroeg: “Over Leen gesproken… Hoe was je reünie? Moet ik jaloers zijn op al je ex-vriendinnetjes?”�
“Er was één ex-vriendin, ik was een brave jongen,”� knipoogde hij. “En wat gisteravond betreft: je hebt me niet horen thuiskomen, toch? Ik sliep bij Illeke.”�
Ze stompte hem en grijnsde: “Wel, dat is dan maar goed, want de buurman lag naast me in bed.”�
“Illeke is knapper dan de buurman. Hij heeft een buikje,”� fronste Leander.
“Andere buurman,”� lachte ze snel.
“Ja, die! Met de scheve tanden,”� grijnsde hij. “Maar even serieus: het was een geweldige avond. Als jij ooit zo’n uitnodiging in de bus krijgt, twijfel dan vooral geen seconde. Ik voelde me echt weer zes jaar jonger en totaal geoorloofd om te veel te drinken en vreemde dingen op te biechten, weet je wel?”�
“Ik wou dat ik je toen ook al kende,”� zuchtte Line.
“Ik ben niet zo erg veranderd, hoor. Alleen volwassen geworden. En knapper,”� glimlachte hij. Line knipoogde en deze keer boog zij zich voorover om hem te kussen.

“Tot morgen, Illeke!”�, riep Alix, één van haar collega’s die net naar huis vertrok.
“Ik werk morgen niet!”�, glunderde ze. Alix trok een afgunstig gezicht, maar vertrok verder vrolijk. Illeke zelf verzamelde ook haar spullen, propte ze in haar tas met bloemenprint en ging naar haar auto, diep in gedachten verzonken. Het gesprek met Amanda had haar niet echt gerustgesteld, integendeel. Jan had nog minder op zijn kerfstok staan dan ze aanvankelijk had gedacht, en dat was misschien wel goed voor hem, maar niet voor haar en al zeker niet voor Amanda. Hij had haar nooit bedrogen, nooit een vinger naar Luna uitgestoken, droeg haar zelfs op handen. En alle andere clichés over slechte vaders klopten ook al niet.
Gefrustreerd stak ze een kauwgom met watermeloensmaak in haar mond en startte haar auto. Ze zette Q-music op en al na één liedje was ze thuis. Door het raam zag ze licht branden en haar tv constant van zender veranderen, dus ze nam aan dat Laura er nog was. Het was dat óf ze was vertrokken en had de televisie en al haar lichten aan laten staan. Laura kennende, was dat laatste misschien nog waarschijnlijker.
Ze maakte haar brievenbus leeg en wilde eigenlijk al meteen haar post doornemen, maar daar was het te koud voor en haar handen waren bevroren.
“Ik ben thuis!”�, riep ze luid vanuit de hal van haar appartement.
“Eindelijk! Ik verveel me hier al een hele dag kapot! Er waren alleen belspelletjes op van die illegale zenders en Singstar is zó saai als je het alleen moet spelen!”�, ratelde Laura en ze omhelsde Illeke.
“Illegale zenders? Ik heb geen illegale zenders,”� rolde Illeke met haar ogen, maar Laura zuchtte opgelaten. Oké, nu had ze dus wel illegale zenders.
“Ik ben helemaal van jou! En morgen heb ik vrij, dus laat ons die sleep-over vanavond houden!”�, reageerde ze enthousiast. “Als je die zenders weer verwijdert tenminste.”�
“Wel, ik hoopte al dat je dat zou zeggen, dus heb ik pizza besteld. Pizza barbecue, nog steeds je favoriet?”�, vroeg ze hoopvol.
Illeke knikte. “En lookbroodjes?”�
“En lookbroodjes,”� bevestigde Laura.
“Dat vraagt om aperitief. Jij ook wat?”�, stelde ze voor en toen ze die woorden uitsprak, besefte ze dat ze een retorische vraag had gesteld. Laura was altijd in voor aperitief.
“Bananenlikeur, je kent me toch!”�, antwoordde ze dan ook. Voor zichzelf schonk ze een rode porto in en zakte ze achteruit in haar zetel.
“Ik ben kapot, jij hebt tenminste geslapen vannacht,”� klaagde ze. “Maar weet je: als ik moe ben, heb ik dorst.”�
Al snel schonk ze dan ook een tweede en een derde glas in en omdat de pizza zo lang wegbleef - of omdat zij zo snel dronk - schoot de drank al snel naar haar hoofd.
“We gaan helemaal dronken worden, Ill. Ontzettend dronken! En liefst ook zo hyperactief mogelijk door een teveel aan suiker: ik heb popcorn en Ben&Jerry’s gekocht. Ik voel me nog steeds zeventien,”� giechelde Laura. “Ha, de bel!”�
Ze bleef echter lui in de zetel hangen. Illeke zuchtte. “Ik zal wel weer gaan…”�
Ze nam haar portefeuille uit haar tas en sprintte naar beneden. Een knappe pizzabezorger overhandigde haar met een sexy grijns een grote doos en één kleintje. Ze gaf hem een briefje van twintig.
“Hou de rest maar,”� glimlachte ze. Hij knipoogde en zijn bruine haar wapperde in de wind. Ze was meteen blij dat ze hem een fooi had gegeven. Toen hij zich omgedraaid had, deed Gitte hetzelfde en liet ze de kou achter zich.
“Jij moet me tien euro!”�, riep ze al van in de gang.
“Ik moet je helemaal niks! Bekijk de keukentafel eens!”�, zei ze verontwaardigd. En toen ze dat deed, snapte Illeke niet dat ze die nog niet eerder had opgemerkt. Heel de tafel stond vol chips, ijs en drank.
“Laura Polders, ik hou van je!”�, gilde ze. “We gaan gewoonweg een hele nacht eten!”�
“Laat ons beginnen met die pizza, ik rammel van de honger!”�, zei ze en haastig nam ze al een stuk, dat ze bijna onmiddellijk weer liet vallen. “Auw, heet!”�
Ze blies heftig op haar vingers, terwijl Illeke nog glunderde. “Van heet gesproken, je had die pizzabezorger moeten zien, mmm!”�
Laura keek haar beteuterd aan. “Ik wist dat ik had moeten gaan.”�
“Jij was te lui. Trouwens, jij ziet al genoeg modellen, deze was voor mij!”�
“Goed dat je daarover begint!”�, riep ze uit en ze liep naar haar tas, waar ze uit haar portefeuille een pasfoto haalde. “Jim Berson!”�
Ze zwierde met de foto voor Illeke’s gezicht. Juist ja, dat was die gast aan wie Laura haar wilde koppelen.
“Hmm, hij is echt wel knap,”� moest ze toegeven. Hij streek met zijn hand door zijn peper- en zoutkleurige haar en keek indringend met zijn groene ogen in de camera. En het beste van heel de foto: onderaan stond zijn telefoonnummer.

Illeke lag op haar rug op de grond naar het plafond te staren met Laura naast zich. Er hing een stilte tussen hen in die Laura plots doorbrak met een luide boer. Illeke stootte haar aan.
“Ik snap echt niet dat jij ooit mijn beste vriendin bent geworden,”� mompelde ze.
“Ik weet het, ik moet altijd zo normaal doen bij jou,”� grijnsde Laura.
“Dat is niet waar, stomme trut!”�, zei Illeke defensief en ze gooide een popcorn naar haar.
“Ik hou ook van jou,”� zuchtte ze. “Hé, wil je Jim nu nog niet bellen?”�
“Zodat jij stomme dingen kan zeggen op de achtergrond? Ik dacht het niet!”�, protesteerde Illeke.
“Jij bent zo saai,”� geeuwde Laura. Deze keer goot Illeke bijna de volledige zak popcorn leeg over haar hoofd en nam ze haar gsm vast. Verontwaardigd toetste ze zijn nummer in en wachtte ze tot hij over ging. Laura keek haar in haar nopjes aan.
“Euh, hallo?”�, mompelde een stem aan de andere kant slaapdronken.
“Euh, Jim? Het is Illeke. Ik heb je nummer van Laura.”�
“Laura… Laura Baker?”�, mompelde hij.
“Polders. Laura Polders,”� hielp ze hem.
“En die is veel leuker!”�, schreeuwde Laura naast haar. Illeke hoorde Jim lachen aan de andere kant van de lijn. “Ja, ik weet het weer, de beloftevolle fotografe met een hoek af! Ze zit bij jou zeker? Ik ken niemand anders die mij om half vier ’s nachts zou bellen…”�
Verschrikt keek Illeke op haar horloge. Was het echt al zo laat? Ongeduldig nam Laura Illeke’s iPhone over. “Verpest het nu niet, Jimmy! Illeke is dat mooie blondje!”�
Illeke rolde met haar ogen, terwijl Jim zei: “Maar goed, als ik er morgen wat fit wil uitzien, zou ik best nog wat slapen. Ik heb een casting. Ik neem aan dat je niet belde om even ‘hallo’ te zeggen? Zullen we eens afspreken? Wat dacht je van vrijdagavond?”�
“Vrijdag is perfect. Ik sms je nog, goed?”�, glimlachte ze.
“Perfect,”� herhaalde hij, “slaapwel!”�
Ze wenste hem ook een goedenacht en legde de telefoon af.
“Voilí , ik heb een date. Goed?”�, vroeg ze blij. Het was al veel te lang geleden dat ze nog eens een lange relatie had gehad. Zelfs losse flodders waren lang geleden. Een man in haar leven zou haar goed doen, ook al redde ze het perfect in haar eentje.
“Perfect!”�, grijnsde ze. “Je mag me trouwens wel bedanken. Daar drink ik iets op. Bananenlikeur?”�
Ze schonk hen beiden een glas in en ze waren alweer vertrokken voor een tijdje.

Een traan rolde over Illeke’s gezicht van het lachen. Laura bleef maar dingen van vroeger herhalen, die toen geweldig grappig waren en nu eigenlijk alleen nog maar omdat ze al sloten alcohol ophadden en een serieuze suikercrisis doorgingen.
“Weet je - weet je nog,”� hikte Laura, “dat Willem en Rani tijdens Frans woordenschatoefeningen zaten in te vullen en toen draaide Nick zich plots om en zei hij: “Ik heb iets wat jullie niet hebben!”� en dan -”�
“Dan antwoordde Willem droog: “Wat? Een lelijk gezicht?”�”� vulde Illeke aan.
“En het ergste van al is dat dat niet eens zo grappig was,”� lachte Laura.
“Om zes uur ’s ochtends is alles grappig, Laura,”� grijnsde Illeke. Plots begon Laura weer onophoudelijk te lachen.
“Of toen we bij geschiedenis schilderijen zaten te bekijken en meneer Lagae plots zei: “Die vrouw op de tekening is niet zwanger, hé, dat was gewoon het vrouwenideaal in die periode.”� En dan reageerde Remi: “Zie je, ik ben niet dik, ik volg de mode!”�”�
Ook Illeke gierde het weer uit, terwijl ze maar al te goed besefte dat ze hier normaal gesproken misschien eens zuinig om geglimlacht zou hebben. Ze deed er zelfs nog een schepje bovenop: “Ik weet nog dat mevrouw Gatz na de zomervakantie tijdens Frans vroeg wie er allemaal naar Frankrijk was gegaan en toen stak Willem zijn vinger op. En toen mevrouw Gatz vroeg of hij er wat zijn plan had kunnen trekken, antwoordde hij: “Ach ja, ik kon zeggen ‘un coca.’”�”� vertelde Illeke.
“En ‘Venez, les filles’!”�, gierde Laura. “Of toen we naar het openleercentrum moesten voor een ICT-opdracht, zei mevrouw De Proft gepikeerd: “ En we zijn allemaal stil in de gang, iedereen heeft les! Ik weet wel dat we afkomstig zijn van apen, maar dat verdwijnt zo stilletjes aan wel -”� En dan zei Leander: “Mevrouw, u hebt Remi nog niet gezien, zeker?”�
“We hadden echt een geweldige klas,”� mijmerde Illeke, nog steeds lachend.
“De beste,”� zei ook Laura. “Maar euh, over Leander gesproken… Deed dat je niks om hem zo terug te zien?”�
Illeke zuchtte. De stemming was ineens weer serieuzer.
“Eventjes, hij is ook niks veranderd, hé. Maar hij heeft Line nu en wie weet - ik Jim? Of anders de pizzabezorger, maar die is natuurlijk geen model!”�, zei Illeke, in een poging de sfeer luchtig te houden. Alhoewel, tegenwoordig kon iedereen die er een beetje goed uitzag, model worden.
“Dus je zou hem niet terugnemen? Stel nu dat Line malaria had en Jim de pizzabezorger datete?”�, zei Laura prompt. Illeke kon een glimlach niet onderdrukken. “Modellen zijn inderdaad wel vaak gay. Maar vergeet niet dat Leander en ik al eens uit elkaar gegaan zijn. Waarom zou het nu ineens wel werken?”�
“Jullie zijn volwassener,”� haalde Laura haar schouders op.
“Ja, wij wel, hé,”� pestte Illeke haar. Laura mepte haar en het moest gezegd worden: haar slagen kwamen nog even hard aan als vroeger!

De volgende ochtend werd ze pas weer wakker als de zon al hoog aan de hemel stond. Haar enorme klok aan de muur vertelde haar dat het half twee was. Ze mepte Laura naast haar met haar kussen.
“Hé, word eens wakker!”�, mompelde ze.
“Pff, waarom? Jij moet niet werken en ik al zeker niet,”� zuchtte Laura.
“We moeten opstaan!”�, hield Illeke vol en ze ging aan de keukentafel zitten, na eerst het deken van Laura te hebben getrokken.
“De korte pijn dan maar,”� mompelde die en met een bokkig gezicht slofte ze naar een plek tegenover Illeke. “Ik drink nooit meer.”�
Illeke grijnsde. “Dat heb ik je al een paar keer horen zeggen, ja.”�
“Ik heb honger,”� negeerde Laura haar. “En hoofdpijn.”�
“Honger? Ik zit nog vol suiker. Maar weet je, ik maak een ontbijt voor je klaar. Ga jij jezelf al opfrissen. En de Dafalgan staat boven de lavabo,”� stelde Illeke voor. Laura knikte moe en slofte verder naar de badkamer. Voor Illeke iets in de koelkast kon zoeken, bekeek ze eerst de ongeopende post van gisteren. Een rekening, reclamefolders en eindelijk die brief van de huisbaas. Even nieuwsgierig als ongeduldig opende ze hem en vouwde ze de brief open. Vluchtig doorlas ze de inhoud ervan en ze was toch wel even van haar stuk gebracht. Verstrooid las ze hem opnieuw en opnieuw en gooide hem daarna op de andere post.
Ze zuchtte diep, krabde even in haar haar en zette een kom havermoutpap op het vuur. Al snel kwam Laura vrolijk fluitend binnen met een handdoek in haar nog natte haar.
“Weer die havermoutbrol, heb je niets - Hé, scheelt er iets?”�, vroeg ze.
“De huisbaas gooit mij eruit,”� antwoordde Illeke onthutst. “Zijn dochter wil hier komen wonen. Ik krijg drie maanden om te verhuizen.”�
Laura’s mond zakte open. “Zonde, het is hier zo mooi.”�
“Ja, hé! En dichtbij mijn werk… Pff, nu moet ik ook nog eens een nieuw appartement zoeken,”� zuchtte ze.
“Kom bij mij wonen,”� stelde stelde Laura prompt voor.
“Wat?”�, vroeg Illeke uit het veld geslagen.
“Wel ja, we delen de huur. Het wordt supergezellig, elke dag een feestje!”�, zei ze enthousiast.
“Zoals vannacht zeker?”�, grijnsde Illeke. “En je huissleutels?”�
“Die zaten blijkbaar onder de zool van mijn All Stars,”� mompelde ze. “Maar ik meen het. Mijn appartement is groot genoeg, je vindt het leuk en het zou goedkoper zijn voor ons allebei. En het is een goede reden om hier wat langer te blijven.”�
“Dat is chantage. Maar hé, ik vind het best. Maar ben je zeker dat het niet stoort?”�, vroeg Illeke. Laura trok een wenkbrauw op. “Jij zal meer last hebben van mij dan omgekeerd.”�
“In dat geval verhuis ik zo snel mogelijk, roomie!”�, grijnsde Illeke. Ze gaf Laura een high five en met een goed gevoel en plots al veel wakkerder, strompelde ze naar de badkamer.

Reacties: