FanFic.nl

Higurashi no Naku koro ni Kan

Chapt 3: Kuroda's arrival - School's game I

''Bedankt voor de maaltijd,'' mompelde ik met mijn eetstokjes nog tussen mijn tanden. Ik keek verveeld naar mijn broer die aan de andere kant van de tafel zat. Ondanks dat we de manieren die ons aan waren geleerd voor de helft niet deden, was het eten aan tafel, samen, nog steeds gebleven. ''Dus als ik het goed begrijp heb je al genoeg vrienden gemaakt in Hinamizawa?'' vroeg hij. Hij klonk nogal trots, alsof ik nog een kleine, verlegen kleuter was die op haar eerste dag al heel wat had aangeleerd. Goed, ik gaf toe, dat verlegen gedeelte klopte nog wel. ''Als je me niet geloofd kan je ook wachten tot morgen, we zien ze namelijk op school,'' mompelde ik weer droog, pakte toen mijn eetstokjes vast en liep met mijn afwas naar de gootsteen. Daar draaide ik de warme kraan aan, en duwde de stop erin. ''Ah, over morgen..'' begon hij, stond nu ook op en bracht me zijn afwas. Vervolgens liep hij naar de kast om een theedoek te pakken. ''Je uniform ligt op je kamer,'' vervolgde hij. Ik keek hem fronsend aan, maar hij gaf me een vriendelijke glimlach, voordat hij me over mijn hoofd aaide. Blozend keek ik van hem weg, proberend de afwas te doen.

''Nee-chan! Schiet op, ik wil niet te laat komen!'' Ik deed vlug mijn schoenen aan, en pakte toen mijn tas van de bank. ''Ik kom al!'' Vannacht had ik een hele rare droom gehad. Eerlijk gezegd, het was meer een nachtmerrie. Rena had één of andere slagersmes vast en moordde iedereen ermee uit. Dat was absoluut niet het correcte beeld van Rena, aangezien ze me een hele andere kant tijdens de picknick had laten zien. Ik snap niet waarom ik dat op de eerste plaats had gedroomd. Ik besloot Onii-san er maar niks over te zeggen, het klonk waarschijnlijk nogal dom als je zei dat een vriendin die je net hebt leren kennen in je nachtmerrie verscheen. Als de hoofdrolspeelster, op mij na dan. Ik trok de deur van het appartement achter mij dicht, deed hem op slot en rende toen op mijn broer af, die al bij het trappenhuis stond. ''Klaar voor je eerste schooldag?'' vroeg hij met een brede grijns, toen we eenmaal buiten stonden. Ik knikte lichtjes. ''Wat doe jij afwezig.. Is er soms iets?'' Ik keek op, recht in zijn bruine ogen. Ze stonden bezorgd, maar ik schudde het snel van me af. ''Nee, niks hoor. Gewoon.. Een beetje gespannen,'' loog ik. Hij nam het aan, maar of hij me echt geloofde wist ik niet.

''Nippah~!'' Bij het horen van dat woordje keek ik verbaasd op. Mijn broer ook, maar hij keek niet op om dezelfde rede als ik deed. Mijn ogen kregen de twee kleine meisjes van gisteren in het vizier. ''Satoko, Rika!'' Zonder ook maar na te denken riep ik verblijd naar ze, en wenkte ze toen ze naar mij keken. ''Ayumu-san!'' De twee kwamen vrolijk naar ons toegerend. ''Euh.. Van gisteren zeker?'' vroeg Hiro verward aan me. Hij wees naar de twee kleine meisjes die recht voor hem stonden. ''Is dit je Onii-san?'' vroeg Satoko aan mij. Ik knikte. ''Mi~. Leuk je te ontmoeten, ik ben Furude Rika en dit is Houjou Satoko,'' sprak Rika, haar paarse ogen op mijn broer gericht. ''Ah, van hetzelfde. Ik ben Kuroda Hiro,'' reageerde hij. ''Ik wist niet dat jullie deze weg naar school namen,'' mompelde ik verbaasd, om mij in het gesprek te mengen. ''Zo dachten wij ook over jullie. Misschien kunnen we vanaf nu samen naar school lopen?'' antwoordde het blonde meisje, ze had me blijkbaar gehoord. Mijn broer en ik knikten tegelijk instemmend, voordat we onze weg vervolgde. ''Iedereen zal vast blij zijn je eindelijk te ontmoeten, Hiro,'' hoorde ik Rika tegen mijn broer zeggen. Ik zag hem nogal vragend kijken en begon te giechelen. ''Mi~?''

''Yo~sh! Tijd voor onze clubactiviteiten!'' Mion sprong van haar stoel af en gooide haar vuist enthousiast de lucht in. Niet veel later viel haar blik op mijn broer en mij. We keken haar verstijfd aan, aangezien ze weer een gemene grijns tevoorschijn had getoverd. ''We beginnen natuurlijk met jullie toewijding in de club! Aangezien het vandaag zo warm is gaan we een watergevecht houden! De verliezer krijgt de Penalty Game, maar voor jullie twee is die dubbel zo streng!'' Mion wees eerst naar mij en toen mijn broer. ''Of zijn jullie bang om te verliezen?'' Ze glimlachte vals, maar wij leken daar niet op te letten. Nee, in tegendeel. Niemand noemde ons tweeën bang voor een spelletje. We liepen recht in haar val.
''Goed, iedereen snapt de regels? Als je geraakt wordt ben je af. De winnaar krijgt het bevel over de verliezer, de eerste die af gaat.'' Het groenharig meisje liet haar blik over de deelnemers glijden. Ieder van henw as bewapend met een waterpistool en had hun gymkledij aangetrokken. ''Iedereen klaar? Je krijgt tien seconden om jezelf te verbergen.'' Er werd geknikt en iedereen nam een houding aan, klaar om te gaan rennen. ''Go!'' De stem van Mion weerklonk in ieders oren, vlak voordat iedereen ieder een kant opstormde. Ik rende zo hard als ik kon naar het kleine huisje dat ietsjes verderop stond op het schoolplein. Mijn waterpistool hield ik zo vast dat het leek alsof het een echt geweer was. Ik mocht hoe dan ook niet als eerste afgaan. Ik hoopte voor mijn broer dat hij dat ook door had. Als één van ons als eerste afging, god weet wat er dan met ons gebeurde. En laat ik eerlijk zijn; ik wilde er niet achter komen.

''Ah, damn!'' Ik keek met een ruk achterom, proberend de plek van het geluid te constateren. Ik hoorde vermaakt gelach, dat wel Satoko moest zijn. ''Keiichi-san is perfect als het om verliezen gaat, zoals altijd.'' Aha, Keiichi was dus als eerste af. Ik hoefde me al geen zorgen meer te maken. ''Nippah~.'' Geschrokken keek ik weer terug naar voren, en merkte dat Rika recht voor me stond. Ik keek haar hopeloos aan, maar ze vuurde het water in haar pistool nog niet af. Ze had hem wel op mij gericht. ''Ayumu heeft geluk dat ze niet als eerste afging. Nu hoeft Ayumu niet meer naar de winnaar te luisteren.'' Ik fronste licht, maar vuurde net als haar het vloeibare spul in mijn waterpistool niet af. Ook ik had hem nu langzaam op Rika gericht. Op dat moment zag ik Shion van achter de muur verschijnen. Ze had al net zo'n grijns op haar gezicht als haar tweelingzus. Zonder erbij na te denken richtte ik mijn pistool op haar. ''Rika, buk!'' Het meisje deed precies wat ik zei, waardoor ik nu de kans had Shion te raken, zonder Rika te raken. ''Eh? Teamwork? Da's oneerlijk,'' jammerde Shion, toen bleek dat ik haar daadwerkelijk geraakt had. Ik snoof lichtjes. '"Iemand van achteren aanvallen is ook oneerlijk,'' protesteerde ik. Rika keek me dankbaar aan. Op dat moment was de lach van Satoko weer hoorbaar. Ik had hem niet vaak gehoord, maar ik kon hem nu al herkennen uit duizenden. Opnieuw draaide ik me met een ruk om, en zag daar het blonde meisje staan. Ze stond op het punt de 'trekker' over te halen, om mij te raken, toen plots Rika beschermend voor mij kwam staan. Zij werd nu geraakt, in plaats van mij. ''Rika?!'' brachten zowel ik als Satoko verbaasd uit. Op dat moment draaide ze zich om en staarde mij verwachtingsvol aan. Toen realiseerde ik me dat ze zich voor me had opgeofferd. Zonder nog eens erover na te denken richtte ik vliegensvlug het pistool op Satoko en haalde de trekker over. Ik miste, omdat ze net op tijd wegdook. ''Je kan perfect richten, Ayumu-san. Helaas voor jou kan ik ook ontwijken,'' grijnsde Satoko en vuurde nu zelf het water uit haar pistool af. ''Heh, dat geldt niet alleen voor jou,'' mompelde ik, en dook zelf aan de kant.

''Blijf staan!'' gromde Satoko. ''Echt niet,'' antwoordde ik nonchalant en sprong weer aan de kant voor het water dat op mij afkwam. ''Eh..?'' mompelde het blonde meisje opeens. Shion, Rika en ik keken haar vragend aan. Toen me duidelijk werd wat er aan de hand was rende ik grijnzend op haar af. ''Jammer, volgende keer beter, Satoko!'' Ik raakte haar net onder haar gezicht. Verloren zakte ze op de grond op haar knieën. ''De volgende keer heb je niet zoveel geluk, Ayumu-san,'' mompelde ze kwaad. Ze gooide haar waterpistool op de grond en pruilde haar lip. Ik keek vlug naar de inhoud van mijn 'wapen'. Het had zelf ook niet veel meer. Misschien was het handig om bij te vullen, maar.. Dan zou ik mezelf in gevaar brengen. Het beste was dus afwachten tot de laatste naar mij toekwam? ''Ayumu.'' Ik keek op bij het horen van Shions stem die mijn naam riep. Ze gooide me haar waterpistool toe toen ze mijn blik had gevangen. ''Ik heb hem toch niet meer nodig, er zit nog genoeg in,'' mompelde ze toen. ''Ah, sankyuu,'' mompelde ik terug, met een glimlach. Gelukkig, voor mij was het nog niet afgelopen. Het was tijd om de rest eens op te zoeken.

-kun: Een achtervoegsel bij een naam, meestal gebruikt voor een jongen.
-chan: Een achtervoegsel, meestal gebruikt als je de persoon heel goed kent. Vooral meisjes gebruiken het onderling.
-san: Een achtervoegsel, meestal gebruikt bij het net ontmoeten van een persoon. Het is gebruikelijk het achter een achternaam te zeggen.
Omochikaeri: Een bekende quote van Rena. Letterlijk betekent het 'Ik wil haar/hem/het mee naar huis nemen'.
Onii-san: Letterlijk betekent het 'broer'.
Nippah~: Eén van de twee stopwoordjes van Rika. Het heeft niet echt een betekenis.
Mi~: Eén van de twee stopwoordjes van Rika. Het heeft niet echt een betekenis.
Matsuri: Letterlijk 'festival'.
Nee-chan: Het betekent 'zus' of 'zusje'.
Sankyuu: Het betekent 'bedankt'.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.