FanFic.nl

Trip to hell!

56.Ignoring

Nerveus liep ik naast Gustav door het doolhof van gangen. Ondertussen wist ik de weg naar de woonkamer al vanbuiten, iets wat enkele weken geleden wel anders was. Onbewust vertraagde ik mijn pas, naarmate we de woonkamer steeds meer naderden.
"Don't worry, Keisha. They won't hurt you anymore. I will make sure that Tom doesn't touch you anymore," zei hij beschermend, terwijl hij mijn hand rustig vast nam en me naar de woonkamer begeleidde.
Hoewel Gustav rustig was en ik geen greintje woedde meer kon bespeuren, wist ik dat het enkel een kwestie van tijd zou zijn vooraleer hij Tom hard zou aanpakken over het feit dat hij me had bedreigd met een mes.
"Gustav, please don't be to angry on Tom. I am sure that Tom's going to make sure that I regret this," zei ik trillend.
Gustav keek me geruststellend aan terwijl hij bemoedigend in mijn hand kneep.
"Don't worry. I will be sweet."

Zenuwachtig richtte ik mijn aandacht op de grond, toen ik de woonkamer binnenliep. Hoewel ik voor een groot deel verscholen zat achter Gustavs rug, wist ik toch dat iedereen er zich bewust van was dat ik me ook in de kamer bevond. Ik probeerde me zo klein mogelijk te maken, maar die moeite was tevergeefs toen Gustav plots voor me wegging en zich in de zetel naast Georg liet neerzakken. Twijfelend bleef ik in het midden van het salon staan. Ik zag dat er enkel nog plaats was tussen Bill en Tom. Nerveus wierp ik een blik op Gustav die me bemoedigend aankeek. Hulpeloos keek ik hem aan, hopend dat hij zou zeggen dat ik bij hem mocht gaan zitten. Nu ik wist dat hij tegen de ontvoering was, voelde ik me meer op mijn gemak bij Gustav. Ook al kende ik hem nog niet goed, ik wist dat hij me geen pijn meer zou doen.

Opluchting zinderde door me heen toen ik me liet neerzakken op een vrij stoel. Blijkbaar had iemand een stoel van de keuken meegenomen en hier per ongeluk laten staan. Tot mijn geluk natuurlijk, nu moest ik niet meer tussen de tweeling gaan inzitten. In mijn ooghoeken zag ik de gezichten van de tweeling betrekken toen ze zagen dat ik aan hun had weten te ontkomen. Ik voelde me opgelaten. Nu was ik er tenminste zeker van dat ze me met rust zouden laten. Eindelijk even vrij van hun grijpgrage handjes.

Ongemakkelijk staarde ik naar de televisie. Ik had moeite om me te concentreren op het race spelletje dat Gustav en Georg aan het spelen waren. Het gevoel dat iemand me onafgebroken bleef aanstaren, bezorgde me een ongemakkelijk gevoel. Hoewel ik al lang blij was dat het Tom niet was, voelde ik me toch nog steeds niet op mijn gemak. Bill was namelijk al sinds dat ik me hier op deze stoel had genesteld, onophoudelijk naar me aan het kijken. In het begin was ik bang dat de tweeling een opmerking zou maken omdat ik niet bij hun was komen zitten, maar gelukkig was Tom na enkele minuten opgehouden met zijn aandacht op mij te richten. Hij had nadat Gustav de playstation had opgezet alleen nog maar aandacht voor het spelletje, waarna hij af en toe opmerkingen over hun manier van spelen maakte. Bill daarentegen was me de hele tijd blijven aanstaren. Alsof hij hoopte dat ik zo uiteindelijk toch terug naast hem zou komen zitten. Dacht het niet! Nu ik wist van de deal die de jongens gemaakt hadden voor de verkrachting, bleef ik zover mogelijk uit hun buurt. Hoe minder lichamelijk contact ik met hun had, hoe beter. Ik was er zeker van dat ik mezelf anders niet meer onder controle zou kunnen houden. Ik had mezelf namelijk voorgenomen om, als ze me nog met één vinger zouden aanraken, ik letterlijk hun ogen zou uitkrabben. Al was dat laatste misschien niet helemaal waar. Aangezien ik het nooit zou durven om tegen hun in te gaan, maar het ging om het principe. Ze moesten niet denken dat alles zo snel vergeten en vergeven was.

"Keisha, why don't you come and sit here?"
Bills woorden sloegen in als een bom. Dacht hij nu echt dat ik gewoon uit vrije wil naast hem zou komen zitten?
Geïrriteerd fixeerde ik mijn blik nog meer op het scherm. Ik deed alsof ik zo opging in het spel, zodat ik Bill zogezegd niet hoorde. Enkele minuten was het stil, maar al snel herhaalde Bill zijn vraag maar deze keer luider. Weer negeerde ik Bill en staarde voor me uit naar het scherm. In mijn ooghoeken zag ik hoe Bill me afwachtend aankeek. Ik zag aan zijn blik dat hij wist dat ik niet echt geïnteresseerd was in het spel, maar dat ik hem gewoon probeerde te ontwijken. Bill herhaalde tot slot zijn vraag voor de derde maal. Ook deze keer sprak hij de woorden op een rustige en vriendelijke toon uit, maar net al de twee voorgaande keren negeerde ik zijn vraag. Toch viel mijn keuze om zijn vraag te negeren deze keer niet in goede aarde.

"Keisha! Listen to me!"
Geschrokken draaide ik mijn hoofd in Bills richting. Meteen toen onze blikken elkaar kruisten, zinderde er een rilling over mijn rug. Bills ogen keken me boos aan. Blijkbaar was meneer serieus op zijn tenen getrapt.
Nerveus wachtte ik of Bill nog iets zou schreeuwen of hij me gewoon boos zou blijven aankijken. In dat laatste geval zou het niet erg zijn. Dan kon ik nog steeds op mijn plaats blijven zitten. Tot mijn spijt was Bill vandaag niet in een passieve bui.
"Come here!" siste Bill boos.
Boos wees hij naar de plaats tussen hem en Tom. Mijn ogen schoten angstig van Bill naar Tom en terug. Tot mijn spijt had die laatste door het geschreeuw van Bill, zijn aandacht op mij gericht. Ik voelde zijn starende blik op mijn gezicht brandden, toch had ik het lef niet om hem aan te kijken. In plaats van hem aan te kijken, staarde ik gegeneerd naar de grond.
"Keisha!"
Ik schrok toen Bills luide geschreeuw mijn trommelvliezen bereikte. Bang keek ik Bill aan die me woedend aankeek. Het was duidelijk dat ik deze keer te ver was gegaan door niet naar hem te luisteren. Ik kreeg het benauwd aan toen ik zag dat Bill aanstalten maakte om naar me toe te komen en me mee te sleuren als dat nodig was.
Zonder na te denken stond ik in een snelle beweging op en liep ik angstig naar de dichtstbijzijnde deur. Bill had het gezien en stond snel op, waarna hij zijn arm uitstrekte om me vast te grijpen. Doodsbenauwd haastte ik me de gang op zodat ik Bills arm kon ontwijken. Zonder erbij na de denken liep ik in een snel tempo richting het toilet.
"Keisha, come back! Now!"
Doodsangst raasde door mijn lichaam. Ik had hem kwaad gemaakt en dat was niet goed.
"I have to go to the toilet," schreeuwde ik bang terug.
Zo snel mijn voeten het aankonden, begaf ik me naar het toilet. Ik hoorde luide voetstappen de gang opkomen, maar al snel hielden dat geluid op toen Bill zag dat ik het toilet invluchtte.
"God, laat hem me niet vermoorden."

Angstig trok ik mijn benen op toen ik op het deksel van het toilet ging zitten. Hoe kwam ik hier in hemelsnaam veilig uit? Ik was er zeker van dat Bill straks uit zijn vel zou springen als ik me in de woonkamer zou begeven. De enige oplossing om dat te vermijden was door niet terug te gaan naar de woonkamer. Dat wilde zeggen dat ik terug moest naar mijn kamer, maar het probleem was dat ik niet zeker was dat die los was. Soms hadden de jongens namelijk de gewoonte om die op slot te doen, zodat ik verplicht was om bij hun te blijven. Nerveus beet ik op mijn hand. Wat moest ik doen?

Zenuwachtig beet ik op mijn lip terwijl ik zo zacht mogelijk op mijn tenen door de gang sloop. Ik probeerde zomin mogelijk geluid te maken, want anders zouden de jongens me horen aankomen en zou Bill me alsnog mee naar de zetel sleuren. Beetje bij beetje naderde ik de woonkamer, maar tot mijn grote angst merkte ik dat de deur nog steeds wagenwijd openstond. Dat betekende dat ik dus niet ongezien voorbij de deur kon passeren. Het enige wat ik kon proberen was om heel stil en snel voorbij te wandelen en gewoon door te lopen als de jongens me zouden terugroepen. Dat had waarschijnlijk met gevolg dat ze me boos achterna zouden stormen. Was dat het wel de moeite waard?

"Keisha, come back!"
Mijn gezicht vertrok toen ik zijn heldere stem hoorde. Gepijnigd draaide ik mijn hoofd een kwartslag naar rechts. Meteen ontmoette mijn ogen de zijne. Zijn prachtige bruine ogen die me nu woedend aanstaarden. In een oogwenk verbrak ik het oogcontact en maakte ik me, zo snel ik kon, uit de voeten. In een snel tempo liep ik door het doolhof van gangen opzoek naar mijn kamer. In de verte hoorde ik zware voetstappen achter me aankomen. Mijn ademhaling versnelde. Hij kwam me halen!

Een eenzame traan rolde over mijn wang. Hulpeloos liet ik me op mijn knieën zakken en kroop ik zo behendig mogelijk onder het kleine bed. Ik maakte me zo klein mogelijk en lette nauwgezet op mijn ademhaling zodat die niet zou verraden dat ik me hier verstopte. Met gespitste oren luisterde ik naar alle geluiden in de omgeving. Nerveus drukte ik mijn hand op mijn mond, toen zijn zware voetstappen ervoor zorgden dat mijn oren zich nog meer spitsten. Bill was nog maar vijf meter van mijn kamer verwijderd, gokte ik. Hoewel hij niet ver meer moest wandelen, merkte ik dat hij expres zijn pas vertraagde. Waarschijnlijk wilde hij me nog meer de stuipen op het lijf jagen.
Mijn hart bonsde hevig in mijn keel. De adrenaline werd met een ongelooflijke snelheid in mijn aders gepompt. Moeilijk hapte ik naar adem, toen ik zag hoe de voetstappen zich steeds verder naar het bed toe bewogen. Het was doodstil in de kamer. Ik kon een speld horen vallen. Net door die gespannen stilte, verhoogde de druk in mijn borstkas nog meer. Mijn benen voelden verlamd aan.
"Alsjeblieft, laat hem me niet vinden." De woorden dreunden als een kinderliedje in mijn hoofd.
Ik wist maar al te goed wat er zou gebeuren als hij me vond. Hij zou me aan mijn haar of mijn enkels vanonder het bed sleuren. Vervolgens zou hij me luid vloekend naar de woonkamer sleuren, waar hij me vervolgens in elkaar zou slaan of me in het bijzijn van de rest zou dwingen tot seksuele handelingen. Dat was in het slechtste geval. In het beste geval zou hij me gewoon onder het bed uit sleuren en zou hij me hier enkele klappen toedienen.
"Alsjeblieft mama, bescherm me."

"Keisha?" Bills poeslieve stem bezorgde me kippenvel.
Tranen brandden in mijn ogen toen ik zag hoe Bill naast het bed stopte.
"Come here, darling. I won't hurt you."
Bills poeslieve toon, zorgde ervoor dat de betekenis van zijn woorden teniet ging. Het was duidelijk dat zijn woorden enkel een lokmiddel was.
Mijn hart stond stil en geschrokken hapte ik naar adem. Machteloos keek ik toe hoe Bill langzaam op zijn hurken ging zitten. Angstig schoof ik stil achteruit zodat ik verder van Bill lag, maar nog steeds zat ik gevangen.
"Oh hello Keisha," fluisterde Bill poeslief, nadat zijn hoofd onder het bed verscheen.

Hysterisch gegil verliet mijn lippen toen Bill plots mijn been vastgreep. Paniekerig begon ik met mijn benen te schoppen. Pas toen mijn voet ergens tegenaan schopte, voelde ik Bills hand van mijn been glijden. Ik maakte van de gelegenheid gebruik. Snel bevrijdde ik mijn voet en kroop ik in een recordtempo vanonder het bed vandaan. Razendsnel ging ik rechtop staan en wilde ik naar de deur lopen, maar dat was buiten Bill gerekend. Blijkbaar waren zijn reflexen veel sneller, want hij versperde, nog voor ik actie kon ondernemen, het pad naar de deur. Angstig wierp ik een blik op Bill en vervolgens op de deur. Hoe kon ik hier wegkomen?
Het enige wat ik kon proberen, was om over het bed te kruipen en zo naar de deur te rennen. Alleen zou Bill me bijgevolg bij mijn enkels kunnen grijpen en me alsnog ten val brengen. Gewoon langs Bill passeren was al helemaal geen oplossing. Hij zou me met open armen ontvangen, waarna hij me verrot zou slaan.
Tot mijn grootste afgunst merkte ik dat Bill langzaam mijn kant uit kwam. De grote grijns op zijn gezicht voorspelde mijn ongunstige lot. Bang zette ik enkele stappen naar achteren. Angstig wierp ik een blik op de deur, toen ik de koude muur tegen mijn rug voelde. Waar was Gustav als ik hem nodig had?

Haar beschermer kon haar niet elk moment beschermen...Ooit kwam er een moment waarop ze alleen achterbleef...En dat moment was nu aangebroken...

Reacties zijn steeds welkom.
Ik wens iedereen een leuke vakantie.

Reacties: