FanFic.nl

Forget About It.

Hoofdstuk 16: She Has No Idea That I'm Even Here.

Ik probeerde mijn gewonde arm te bewegen, maar het deed pijn. Ik voelde me schuldig. Al die fans die ons zo graag wilden zien… Ik keek wanhopig naar de deur. Ik vond het niet prettig dat mijn ex me kwam opzoeken. Alsof ze me nog niet zat was. Ik kon een veel beter iemand krijgen.
Ik rustte mijn ogen op Eden. Ze wipte met haar linkerbeen nerveus op en neer. Ze veegde een pluk blond haar uit haar gezicht en keek met haar blauwe ogen naar het plafond.
Iemand klopte op de deur. Het was geen grapje geweest. Jammer. Holly kwam iets te enthousiast binnen nadat Alex ‘yo’ had geroepen. Eden huiverde toen ze naar binnen liep. “Jack!”� gilde ze en gaf me een kus op de wang. Ik zou het liefste nu mijn wang afvegen, maar dat was respectloos.
”�Het gaat goed met me,”� mompelde ik.
“Hoe is het gebeurd?”� vroeg Holly. Oh mens. Ga weg en vind het antwoord op Google.
“Ik viel van het podium af. De dunste snaar schoot los door de val en belandde in mijn arm. De wond is gehecht en zo te zien lig ik nu aan een bloed- en vochttransfusieding. Dat is alles.”�
“Hoelang blijf je in het ziekenhuis?”�
“Ze zeggen een week. Dat is veel te lang. Overmorgen sluip ik gewoon het ziekenhuis uit,”� grijnsde ik.
Holly lachte en begon een heel gesprek over Las Vegas en onze tour. Ik luisterde niet. Alex en Eden schuifelden naar de deur toe; waarschijnlijk dachten ze dat ik Holly’s gebazel aanhoorde.

POV Alex
Jack deed alsof hij niets merkte. Ik deed de deur open en trok Eden achter me aan.
“Waar gaan we heen?”� vroeg ze.
“We gaan aan de dokter vragen of Jack morgen al uit het ziekenhuis mag. Ik heb geen zin om elke dag Madison tegen het lijf te lopen,”� zei ik en versnelde mijn pas.
“Ik kan niet geloven dat ze samen zijn,”� zei Eden schamper. Ik draaide me met een ruk om en greep Edens schouders vast. Ze schrok.
“Ik loog. Ze zijn niet samen. Al een paar maanden niet.”�
Boos liet ik haar los en begon verder te lopen. Eden rende me verward achterna.
“Je loog tegen me?”� vroeg ze.
“Ik loog, ja. Einde gesprek,”� zei ik geïrriteerd.
“Oh. Dat - Ja.”�
Ik stopte weer en ze botste tegen me op.
“Je geloofde me,”� zei ik met een trillende stem, “Waarom geloofde je me?”�
Ze gaf geen antwoord.
“Eden. Ik ga je gewoon Eden noemen en jij gaat mij Alex noemen, oké?”�
Slikkend knikte ze.
“Alex, ik weet het niet. Ik denk dat k je nooit gehaat heb. Het was gewoon… Jaloezie,”� snikte ze zacht.
“Jaloezie, ja. Ik ben het gewoon zat, al dit,”� kuchte ik, “Dit gedoe met Jack… En jou.”�
“En mij?”� vroeg ze verbaasd, “Hoe bedoel je? Dat we beiden Jack willen als beste vriend?”�
Haar blauwe ogen keken me verward aan. Haat was een masker voor me geweest. Mijn echte gevoelens waren nog erger dan haat. Ze zou het niet begrijpen.
“Nee… Laat maar, dadelijk is die gast weg.”�
Eden staarde me niet-begrijpend aan, maar ging er niet tegenin.
“Daar staat hij,”� lachte ze en liep me voorbij. Ik voelde dat mijn mondhoeken dommig omhoog krulden. Alsof ik nu pas weer leerde hoe ik moest glimlachen.
Was er echt een dunne lijn tussen haat en liefde?..

Reacties: