FanFic.nl

Losing Control.

4.

Het verleden.
Huilend liep ik naar binnen. Mijn neus bloedde en mijn knieën waren kapot. Het scheelde niet veel of ik moest overgeven. Enkel Tom was thuis. Hij was eerder thuis dan mij, hij zat in een andere klas. Tom keek me geschrokken aan toen ik de zitkamer in kwam.
“wat hebben ze met je gedaan?”� Hij was duidelijk kwaad. Ik kon geen woord uitbrengen. Alles deed pijn.
“Kom, we gaan dat verzorgen,”� zei hij. Hij nam mijn hand en trok me achter hem mee naar de badkamer. Hij dropte me op de toiletdeksel en nam een nat waslapje. Hij verzorgde me zo goed als mogelijk. Toen alle bloed verdwenen was, glimlachte hij.
“Gaat het al weer?”� Ik knikte en omhelsde hem.
“Dankje Tom, je bent de beste.”�
“Morgen moet je me zeggen wie jou heeft pijn gedaan, ik zal ze eens een lesje leren.”�
“Dat hoeft niet Tom, dan doen ze het zeker nog eens.”�
“Ik wil niet dat ze mijn broertje zo toe takelen, kom, dan gaan we wat eten.”�
Tom was altijd zo lief voor mij. Hij was de beste grote broer ooit. Ook al is hij maar tien minuten ouder. Hij is mijn grote broer.
In de keuken kroop Tom op de kast om aan de koekjes doos te kunnen. Mama was toch nog niet hier, dus konden we gerust een koekje nemen. Tom gaf de doos aan mij en sprong dan van de kast. Ik nam de doos mee naar de zitkamer en ging daar zitten met de doos op mijn schoot. Tom kwam langs me zitten en hij nam een koekje uit de doos.
Later kwam mama ook thuis.
“Zo, mijn twee negen jarige zonen hebben het weer weten te flikken om mijn koekjes doos leeg te eten,”� zei ze streng.
“Het is niet Bill zijn schuld, hij had pijn en ik heb hem geholpen en een koekje gegeven,”� zei Tom. Hij glimlachte trots dat hij me had verzorgd. Mama keek vertederend en ging door Tom zijn haren.
“Dat is lief van je, maar toch niet alles op eten de volgende keer.”�
We glimlachte schaapachtig en gingen dan weer tv kijken.

Het heden.
Ik sloeg het ontbijt over en glipte de deur uit. Ronald sliep nog, gelukkig. Ik was vandaag vroeger opgestaan zodat ik Ronald nog kon vermijden. Eens buiten stak ik een sigaret op en liep alvast naar school. Ik zag nu al tegen vanavond op, maar ergens ook niet. Ik hoopte stilletjes dat de man weer het witte spul bij had zodat ik me voor een paar uur weer vrij kon voelen. Ik stak een nieuwe sigaret op toen Caitlin naar me toe kwam lopen. Ze keek net zo bezorgd als gisteren.
“Hey,”� zei ze zachtjes, alsof ze niet opgemerkt wilde worden. Begrijpelijk. Wie wil nu met mij gezien worden? Ik ben het monster van de school.
“Hallo,”� zei ik beleefd terug voor ik een trek nam van mijn sigaret. Ik blies de rook weer uit. Soms hield ik echt van mijn verslaving. Het nam mijn eetlust weg. En als je woont waar ik woon, kan het erg van pas komen. Echt veel eten is er niet of gezond eten. Ik herinner me die keer toen ik een voedselvergiftiging had. Uren had ik boven de wc gehangen. Sinds toen at ik niet echt veel meer. Ik lette er ook meer op.
“Is alles wel goed?”�
Ik schrok op uit mijn gedachten en keek Caitlin aan. Ze had nog altijd die bezorgde blik in haar ogen. Ik glimlachte kort om haar duidelijk te maken dat ze zich geen zorgen moest maken. Ik wilde niet dat ze mijn privéleven te weten kwam. Dat hoefde niemand te weten. Het was mijn geheim. Ook al maakte het me vanbinnen kapot.
“Je bent stil?”�
“Ik maak niet veel mee,”� zei ik. Ergens was het waar. Ik nam een laatste trek en gooide mijn sigaret op de grond. Ik vertrapte hem met mijn schoen.
“Misschien moet jij maar eens vertellen.”�
“Ik heb een hondje?”�
Ik grijnsde om haar gezicht en stak een nieuwe sigaret op.
“De hoeveelste is dat wel niet?”�
“Mijn derde, denk ik.”�
“Je bent verslaafd.”�
“Klopt.”�
Ze lachte en keek rond. Steeds meer kinderen kwamen aan. Ze bekeken ons, maar waarschijnlijk vooral mij. Ze keken neer op me. Ik staarde hen koelbloedig aan. Caitlin haar blik ging van de kinderen naar mij. Ze had nu een gepijnigde blik in haar ogen. Ze zag nu pas hoe mensen naar me keken. Of beter gezegd, hoe ze op me neer keken.
“Vind je het niet erg?”�
“Wat denk je zelf?”�
Caitlin zweeg. Ik zag aan haar ogen dat ze zich ergens schuldig voelde. Aan de manier hoe ze op haar lip beet wist ik dat ze iets wilde zeggen, maar niet wist wat.
“En heb je al geprobeerd om vrienden te maken?”� Het klonk uiterst voorzichtig.
“Natuurlijk, een paar jaar terug. Het werkte niet. Ik kan niemand meer vertrouwen sinds Tom zijn dood. En toen veranderde ik mijn uiterlijk en toen moest helemaal niemand meer iets van me hebben. Ik heb er nu vrede mee, maar toch, het doet pijn.”�
Ik was zacht gaan praten. Niemand moest horen dat ik kwetsbaar was.
Caitlin zei niets terug, ze bekeek me enkel. Ze probeerde op me in te dringen, mijn geheimen te weten te komen. Mijn ware ‘ik’ misschien.
Ik nam een laatste trek van mijn sigaret en gooide hem daarna op de grond. De bel was gegaan. Ik liet Caitlin achter bij mijn half brandende sigaret. Ze wist al te veel over mij.

Reacties: