FanFic.nl

Serial Cleaner [NCIS]

-1-

'Cap'n, hoe ver zijn we al? Hoe ver moeten we nog? Waar zijn we eigenlijk?' vraagt hij met een trillende stem. Het is zijn eerste dag op zee. Na jaren lang trainen, leren en observeren mag hij dan eindelijk mee op een echte 'missie'. Hij is een simpele matroos vol passie voor zijn baan: Het land een dienst bewijzen. 'Voor een groentje heb jij veel vragen. Maar vooruit. We zitten nog niet zo ver van de kust, pas 20 kilometer. We zijn pas net vertrokken,' zegt hij serieus en met een licht geïrriteerde stem, 'Wat doe je hier eigenlijk?' Jack hoort eigenlijk op het dek te staan, wat te helpen met klusjes, maar hij kan het niet laten. Hij moest en zal even in de stuurkamer kijken. Het is daarbij een hele rustige dag, en er is niets te doen.
Dan schieten de schuifdeuren open en iemand komt hijgend naar binnen rennen. Hij wacht niet tot hij is uitgerust, maar begint meteen met praten. Half buiten adem piept hij: 'George is... Dood.' De man kijkt ernstig geschokt, hij was lijkbleek. Hij snelt zich richting de deur, achteromkijkend - als een teken dat ze hem moeten volgen. 'Ga jij maar, matroos. Ik moet hier blijven,' zegt de kapitein. De boot is aan de kleine kant, dus ver lopen hoeft niet. Struikelend over drempeltjes en zich tussen de rest door wurmend, banen ze zich een weg richting de slaapcabines, waar ze de tweede stuurman dood aantreffen. Ze trachten nog zijn pols te voelen maar deze is koud en onbeweegbaar. Het is doodstil.

'Dus ik zei tegen haar: 'Zorg nou eens dat je die automaat bijvult, ik wil mijn koekjes.' Waarna ik dus echt zo'n grafstem opzette en zei: 'Anders kom ik je halen in je slaap.' Je had haar gezicht moeten zien. Hi-la-risch. Echt, prachtig. Je had er bij moeten zien... Ik bedoel: 'Zijn.' Je had er bij moeten zijn, en je had het moeten zien...' Abby zit met haar ene been over haar andere op het bureau van Ziva te ratelen, zoals wel vaker de laatste tijd. Buitenstaanders zouden het irritant vinden, maar de groep wordt er alleen maar blij van. McGee zit met Tony onzinnige weddenschapjes te houden, over wie het langst z’n adem in kan houden, en wie het best kan trommelen. Ziva zit aandachtig te luisteren - ten minste, het lijkt er op. 'Aha,' zucht Ziva. Ze lijkt eerder in gedachten dan geïrriteerd of verveeld. Abby ratelt weer verder: 'En daarna, toen ze wegliep, en ze zei dat ze het zou doen, gleed ze uit over...' Ineens valt Abby stil en springt ze op van het bureau. Waarschijnlijk komt Gibbs eraan, dat voelt zij aankomen.

Haar voorgevoelens hebben gelijk, zoals altijd. Soms lijkt het net alsof ze... Telepathisch verbonden zijn. 'Dode marinier, pak je spullen,' zegt Gibbs op zijn typische, licht enthousiaste 'kom we gaan-manier'. Abby besluit even te zwaaien en terug te keren naar haar lab. Gibbs en Ziva zwaaien terug. McGee is te druk bezig met het door Tony beledigd worden, dus die reageren niet - wat eigenlijk niet zo heel gek is, die twee hebben de concentratieboog van een eekhoorn. Abby huppelt richting de lift en drukt op de knop naar beneden. Stiekem vind ze het geweldig dat ze bijna onder de grond werkt.
Eenmaal weer binnen krijgt ze het gevoel alsof ze weer thuis is. Nu er nog niets te doen valt, besluit ze maar op haar bureaustoel te gaan zitten, met hippo - de knuffel die ze al jaren in haar lab heeft staan. Ze is gek op dat ding.

'Al iets gevonden?' vraagt Gibbs aan de rest van zijn team. Maar zijn vraag wordt niet beantwoord. Iedereen is druk bezig, de crime scene is te schoon, te opgeruimd. Het wordt bijna eng. 'Nee, niet echt. We hebben alleen haar portemonnee, maar haar paspoort is verdwenen,' mompelt McGee, duidelijk niet blij met de situatie. Tony is uitbundig foto’s aan het maken, maar van de gele genummerde bordjes wordt dit maal nauwelijks gebruik gemaakt. Er is ní­ets te vinden, geen haar, geen bloed, geen vingerafdruk. Hier is een professional aan de gang geweest.

Ducky is druk bezig met het onderzoeken van het lijk, maar daar is zelfs de tijd van sterven nauwelijks uit te halen. 'Het is weer één groot mysterie,' zegt hij tot iets. Hij zegt dingen vaak in het algemeen, of tegen het lijk. Dat maakt hem een vreemd type. Maar hij is niet gek, zeker niet. Hij weet í¡ltijd wat hij doet. 'En wat het grappige aan hem is, ik zie geen enkel spoor van tegenstribbelen, en al helemaal geen teken van moord. Het lijkt wel alsof hij natuurlijk is gestorven. We moeten hem zeker nog beter bekijken, want hier kan ik niets uit halen.' Ducky klinkt teleurgesteld. Meestal weet hij wel wat er aan de hand is - maar dit is één van die zeldzame momenten waarop hij niet weet wat er aan de hand is.

'Ik heb iets!' roept Ziva met enig geluk in haar stem. Tony begint uit het niets te klappen. 'Gefeliciteerd Ziva, wat is het?' zegt hij dan, met een sarcastische ondertoon. Met een klein tangetje houdt ze een stukje plastic omhoog. Het is niet te zien waar het uiteindelijk van is. Het enige dat ze weten is dat het bijna zo klein is als een gritkorrel. 'Wauw. Een klein dingetje. Wat bijzonder. Daar zullen we vast wat aan hebben, en Abby ook,' gaat Tony verder. ‘Hoe was je date trouwens, Ziva. Was het gezellig? Aan de blik in je ogen te zien, is het een beetje laat geworden.' Tony doet een beetje achterdochtig, maar dat zijn ze allemaal gewend. 'Goed, het was heel gezellig, inderdaad. Ik ben van mening dat het jou niet aangaat hoe laat het is geworden,' antwoordt Ziva kalm. Ze heeft niet verteld met wie de date was, dus waarschijnlijk gaat Tony er alles aan doen om daar achter te komen. Ze vertelt gewoon niet graag dingen over zichzelf, of haar privéleven in het algemeen. Ziva duwt het plastic zakje in zijn handen.

Abby staat haar haar te vlechten in de reflectie van een oude monitor. Keiharde technomuziek galmt door het lab, en het lijkt wel alsof de reageerbuisjes langzaam van tafel trillen. Haar telefoon doet de reageerbuisjes na en trilt écht van tafel. Hij klettert op de grond. Abby duikt meteen onder de tafel op hem op te pakken. 'Mijn arme schat, heb je pijn?' Ze klapt hem open om te kijken of het geen SMS was. Ze ziet op haar scherm staan: '1 nieuw bericht.'
'Oeh! Van wie zou het zijn?' zegt ze blij, ze krijgt niet zo veel sms'jes. Ze besluit hem te openen. Hij is van Ziva. 'Zet je muziek zachter.' Staat er. Vreemd, waarom zou Ziva vanaf een schip sms'en dat ze haar volume moet reduceren? Toch loopt ze naar de computer om de muziek uit te zetten, waarna ze direct wordt gebeld. 'Hallo?' vraagt ze, 'met Abby.'

Reacties: