FanFic.nl

Sing it Out!

29. Zenuwen.

Die dag op het dak bracht helderheid en heel wat verklaringen. Bill vertelde me hoe Angela zich aan hem had opgedrongen. Hoe zij haar lippen op die van hem had gedrukt van zodra ze in de gaten kreeg dat er aan de klink geprutst werd. Hij zag er zo gebroken uit, zo levenloos en toch voelde hij die drang om door te gaan, me alles haarfijn uit te leggen. Wanneer de tranen zo van zijn gezicht afliepen, was er geen twijfel meer mogelijk. Ik geloofde hem. Het moest een verdomd goede acteur zijn als hij zo tegen mij had kunnen liegen. Vaak had ik het onmiddellijk door als hij me iets probeerde wijs te maken. In de tijd dat we samen waren, had ik zijn gezichtsuitdrukkingen uitgebreid kunnen analyseren. Zachtjes had ik in zijn hand geknepen ten teken dat het in orde was. Plots voelde ik me schuldig dat ik niet te moeite had gedaan om naar hem te luisteren. Dan hadden we beiden niet door deze hel moeten gaan. Mijn hele leven had ik op automatische piloot ruzie met hem gemaakt, maar niet één ervan was zo intens geweest als deze. Ik had me er bijna bij neergelegd dat er een einde aan ons verhaal was gekomen. Toch huiverde ik bij de gedachte. Nogmaals realiseerde ik me dat ik niet zonder hem wilde. Dat ik niet alleen voor de muziek, de liefde van mijn leven, maar ook voor Bill teruggekomen was. Heel even sprong Nicolas me te binnen. Toen we weer naar beneden liepen was alles weer koek en ei, net zoals vroeger. Enerzijds voelde ik me zwak, dat ik hem zo snel kon vergeven. Maar ik wist dat ik niet zonder kon.

Drie weken later.Amber stond wiebelend op een krukje in een poging een slinger boven haar hoofd te hangen. Toen ik haar daar zo wankelend zag staan hoopte ik uit de grond van mijn hart dat ze niet vreselijk te pletter zou slaan. Die gitaarsolo van morgen kon ze dan wel vergeten. Met een doos vol theelichtjes liep ik naar de receptietafels om er telkens eentje in een potje te laten vallen. Na een jaar van bloed, zweet en tranen zat het er bijna op. De eindejaarsshow was het enige dat ons nog restte, de afsluiter van het schooljaar. Geloof me, ik stond strak van de zenuwen. Om voor een beetje afleiding te zorgen besloot ik me, samen met de rest, op te geven om te helpen met de voorbereidingen voor het grote feest van morgen, wat gelijk de belangrijkste opgave in mijn hele schoolcarrière zou worden. Niet nadenken, gewoon doen, mijn motto voor de rest van de dag, al kon ik me maar moeilijk bedwingen. Ik wist dat ik vannacht geen oog dicht zou doen. Een paar dagen geleden waren mijn vriendinnen en ik door de stad gegaan om onze meest perfecte outfits te scoren. Het was een belangrijk moment en daar hoorde natuurlijk een gloednieuw setje bij. Ieder van ons was op zijn best. Het zat allemaal zo gegoten. Die middag begon ik me echter wel af te vragen of dat losse hemdje wel zo goed bij mijn strakke broek paste. Daar kwam de onzekerheid al de kop op steken.
‘Noa, wil je de ballonnen even aangeven?’ vroeg Jess die inmiddels ook op een stoel geklommen was. Wilde iedereen vandaag zijn leven riskeren of stelde ik me gewoon aan. Ik gokte op het laatste. Wat moest dat morgen wel niet worden. Ik stak mijn handen uit en gaf haar één voor één de ballonnen aan, nadat ik de doos met lichtjes neergezet had. Tot iemand me in mijn zij porde en ik automatisch mijn armen naar beneden liet zakken en dubbel klapte. Dat kon maar één iemand zijn.
‘Bii-hiil!’ jammerde ik speels.
‘Goedemorgen schoonheid,’ zei hij terwijl hij me op mijn wang kuste, ‘heb je een beetje kunnen slapen vannacht?’ Ik knikte maar dacht er al snel achter dat, dat vannacht niet het geval zou zijn. Hij was voor me komen staan en haakte zijn blik in de mijne.
‘Je ziet er zo gespannen uit. Gaat het wel met je?’ lachte hij. Oh bedankt Bill, bedankt voor de herinnering. Ik gaf hem een duwtje en zei dat hij me niet zo mocht plagen. Daarna jaagde ik hem de zaal uit. Nog net zag ik hoe hij weer naar de vrachtwagen op het schooldomein liep, waar de anderen een tal van muziekinstrumenten, monitors en mengpanelen uithaalden. Werken was niet echt zijn ding. Hij stond veel liever gewoon op het podium te zingen, terwijl alles al op voorhand in gereedheid gebracht was.

De avond viel en alle voorbereidingen waren getroffen. Het liefst van al had ik meteen op bed willen ploffen. Doodmoe was ik van die middag en de laatste repetities met Bill. Met moeite liet ik het bed voor wat het was en slenterde naar de kast, zocht mijn spullen bij elkaar. Inpakken was iets dat helaas vandaag ook nog moest gebeuren, aangezien het morgen meteen de laatste dag van het jaar was. Morgenvroeg zouden alle groepen de kans krijgen om een laatste keer te soundchecken en daarna zou alles van start gaan. Twee uur, dan zouden alle gasten arriveren: vrienden, familie, oud-studenten, leerkrachten en tenslotte de juryleden. Geen tijd meer om dan nog andere dingen te doen dus. Toen ik net mijn collectie schoenen in een tas gepropt had, uiteraard diegene die ik morgen niet nodig had, kwam Bill binnenwandelen. Hij gaf me een kusje op mijn slaap en liep dan een paar rondjes door de kamer. Uiteindelijk hield hij halt bij de tas met schoenen en begon er een aantal uit te halen, om ze daarna uitgebreid te inspecteren. Typisch, nu kon ik weer overnieuw beginnen.
‘Hé, deze zijn wel mooi. Waarom heb je die nog nooit gedragen?’ zei hij toen hij een felblauw paar hakken met strikjes achteraan uit de tas haalde.
‘Omdat,’ antwoordde ik terwijl ik één van de schoenen uit zijn handen trok en weer in de tas stopte, ‘ik niets heb om ze onder te dragen.’
‘Goed materiaal zeker?’ ging hij verder terwijl hij aan de hak en het strikje begon te prutsen. Ik trok een wenkbrauw op bij die laatste opmerking. Waar sloeg dat nou weer op? Hij bleef daar maar op het bed wiebelen naast die tas en ik merkte hoe zijn schoenen ongecontroleerd over de vloer schuifelden.
‘Bill, wat is er? Je doet zo zenuwachtig dat ik er zelf nerveus van wordt.’ En toen kreeg hij zo’n geheimzinnige grijns op zijn gezicht dat ik gewoon moest weten wat er aan de hand was. Al moest ik het eruit sleuren.
‘Wel, ga je het nog zeggen?’
‘Ik euhm, ik moet je iets vertellen…’ stamelde hij.
‘Oh, werkelijk? Dat had ik nog niet door…’ antwoordde ik ironisch. Bill hield zijn lippen stil.
‘Komaan, vertel…’ drong ik verder aan.
‘Ik heb gisteren met mijn manager gebeld.’ Alsof dat zo’n groot nieuws was, ik wendde mijn ogen van hem af en ging verder met opvouwen van mijn truitje.
‘Ik heb hem gevraagd of,’ ging hij verder, ‘of ik iemand mocht meenemen op de zomertour.’ Gelijk hield ik op met vouwen. Ik voelde hoe zijn ogen afwachtend op mij gericht waren. Gouw draaide ik mijn hoofd naar hem toe en bleef hem aanstaren. Bills niet al te subtiel verpakte manier om me mee op tour te vragen. Ik draaide mijn hoofd, dacht na over zijn voorstel terwijl ik verderging met vouwen, alsof ik de hint niet begrepen had. Een hele zomervakantie lang, zeker twee maanden dus. Bill en ik, tezamen. Jeetje, wat zou mijn moeder daarvan gaan zeggen? De gedachtestorm werd doorbroken toen hij mijn naam een paar keer herhaalde.
‘Met die iemand bedoel ik jou natuurlijk!’ riep Bill terwijl hij een poging deed mijn blik te vangen.
‘Mij?’ Reageerde ik zogezegd stomverbaasd. Bill plagen kon soms zo grappig zijn, vooral dan omdat hij het meestal niet eens doorhad. Al snel hield ik weer mijn mond en deed verder. Toen wist hij zich helemaal geen houding meer te geven.
‘Je hoeft niet mee te gaan. Het is absoluut geen verplichting. Ik zou het natuurlijk wel leuk vinden als je meeging. Maar je hele vakantie opofferen voor mij, dan vraag ik inderdaad ook wel veel van je. Misschien wel teveel. Hoe dan ook, ik snap het wel als je -,’ Als ik hem daar niet gestopt had, dan was hij waarschijnlijk nog uren blijven doorratelen. Maar voor hij zijn zin kon beëindigen, was ik al op zijn schoot gesprongen, had mijn armen rond zijn hals geslagen, mijn lippen impulsief op die van hem gedrukt en daarna ‘Natuurlijk wil ik met jou mee gek!’ geroepen.

Hope you liked it we naderen het einde... ^^ xx.Sofie

Reacties: