Welkom op FanFic.nl

De Nederlandse website waar je fanfiction kunt lezen én schrijven.

Nu on-line: (0)

Home » 30 Seconds to mars » The Road To Happiness » Chapter 10

The Road To Happiness

4 aug 2011 - 16:21

6053

2

378



Chapter 10

Dit hoofdstuk is vrij lang en ik wilde het eerst opsplitsen, maar dan zou de spanning wat verloren gaan. Daarom heb ik het in één geheel gelaten! Bij dit hoofdstuk passen ook de meest rustige liedjes van 30 Seconds to Mars, zoals A Modern Myth, Alibi en L490.. Zet ze gerust op tijdens het lezen en dan zal je zien dat het nog intenser wordt! (Vind ik toch ;) )

Het benefietfeestje voor de hongersnood in Afrika is een maand geleden. In die tijd is er niet veel bijzonders gebeurd. Mijn buik is nog een beetje dikker geworden en volgens de dokter, waar ik vorige week naartoe ben geweest, is alles prima in orde. De baby groeit goed en het hartje klinkt sterk. Ook met mijn waarden is niets mis. Jared heeft me nog een beetje verwend na het feestje. Blijkbaar had hij het echt niet leuk gevonden dat Orlando zo dichtbij was gekomen.
“At first I just thought that he was being nice, but when I saw him come closer and you moved away, something snapped in me. I left Jennifer standing there and without saying a word I came to you”¯, had hij gezegd.
“Poor Jennifer”¯, had ik geantwoord. “You should give her a call to explain everything.”¯
“I will, but at that moment, explaining was not my priority. You looked nervous and you weren’t comfortable. I should have come earlier.”¯
“Don’t worry about it, Jared. Everything is okay now and I’m sure Orlando feels terrible too. If he remembers.. he was already pretty drunk.”¯
Ik had hem gerust willen stellen en na een week was dat ook gelukt. Wat niet wil zeggen dat hij daarna ineens niets meer voor me deed. Het voelde heerlijk om hem zo dicht bij me te hebben. Bij alles wat er gebeurde, was hij nauw betrokken en ik voel me steeds meer met hem verbonden.

Nu sta ik in de keuken Jareds lievelingseten te maken. Ik voel me wat schuldig omdat hij gisterenavond nog speciaal naar een nachtwinkel is moeten rijden, omdat ik ineens zo’n zin had in augurken. Een zwangerschap kan vreemde dingen doen met een mens. Natuurlijk heb ik hem daarna uitvoerig bedankt in de slaapkamer. Nog zo’n bijeffect van de hormonen, al lijkt Jared dat helemaal niet erg te vinden. Hij is gelukkig één van de mannen die een zwangere buik aantrekkelijk vinden.
De radio staat op en ineens hoor ik Adam Lambert met ‘If I had you’ spelen. Ik zet de radio op zijn hardste en dans rond. Zo goed als dat gaat natuurlijk. Ik zing vrolijk met hem mee en schudt met mijn heupen, terwijl ik boter in de pan leg. Het liedje is bijna gedaan als ik ineens handen rond mijn middel voel en een stevige borstkas tegen mijn rug staat. Ik slaak een gilletje omdat ik Jared helemaal niet had horen aankomen. Dat kan ook niet anders, want de muziek stond ontzettend luid. Jared lacht en reikt naar de radio om hem terug wat stiller te zetten.
“Having fun, aren’t you?”¯ vraagt hij met een glimlach. Zijn handen komen terug rond mijn buik te liggen en hij fluistert de woorden in mijn oor. Zijn stem geeft me rillingen. Ik leun met mijn hoofd tegen zijn schouder en glimlach.
“It’s a great song.”¯
“Yes, it is. And apparently it has a great effect on pregnant women.”¯
“Don’t laugh with me”¯, roep ik, terwijl ik me omdraai en hem quasi boos aankijk. Hij schiet in de lach en houdt zijn handen voor zijn borstkas om een vredesgebaar te maken.
“I’m not laughing with you, I’m laughing at you. You looked beautiful.”¯
Ik kijk hem nog even met opgetrokken wenkbrauwen aan, maar draai me dan terug om om verder te gaan met het eten. Hij legt zijn handen weer rond mijn buik en geeft me een kus in mijn hals.
“What are you cooking?”¯ vraagt hij. Zijn lippen gaan naar mijn oorlel en ik stop even met wat ik bezig ben. Met een aangename zucht leun ik weer tegen hem aan.
“I’m preparing your favourite dish, actually. It would be better if you didn’t disturb me.”¯
Met zijn linkerhand streelt hij over mijn arm en zijn mond blijft exact waar die daarvoor ook was.
“Doesn’t look like you mind”¯, fluistert hij weer, omdat ik nog altijd tegen hem aanleun. Ik zet het vuur op een laag pitje, draai me weer om in zijn armen en sla mijn armen rond zijn hals. Hongerig trek ik zijn hoofd naar beneden voor een vurige kus. Mijn tong dringt zijn mond binnen en hij verwelkomt me al met de zijne. In twee tellen heb ik zijn trui uitgetrokken en zijn broek losgeknoopt. Zijn handen glijden intussen over mijn rug en met een jongensachtige grijns vraagt hij: “And what about dinner?”¯
Als antwoord kus ik hem nog heviger. Hij pakt mijn hand en leidt me zo naar de zetel in de living. Enkele minuten later schaam ik me diep om mijn gedrag. De hartstocht was ineens zo hevig dat we allebei niet de moeite hadden gedaan om onze schoenen uit te doen. Ik kreun van verlegenheid als ik besef hoe we erbij zitten. Jared hoort me kreunen en is ineens bezorgd.
“What’s wrong”¯, vraagt hij. Ik hoor de bezorgdheid in zijn stem en verlegen ga ik wat rechter zitten om hem aan te kijken.
“We behaved like two schoolchildren”¯, zeg ik zachtjes. “Just look at us.”¯
Jared laat zijn blik over mijn lichaam gaan en merkt dan ook dat we allebei nog schoenen aanhebben.
“Oh”¯, zegt hij. “I see what you mean.”¯
Daarna siert een ongelooflijk aantrekkelijke grijns zijn gezicht.
“I thought it was fun. I like it when you are so.. wild.”¯ Door die grijns en door zijn woorden, die duidelijk dienen om me meer op mijn gemak te doen voelen, kreun ik nog eens. Ik buig me voorover en kus hem terug vol op de lippen.
“I love you”¯, zeg ik daarna, terwijl ik zijn wang streel. “I love you for always making me feel better. And for never calling me a pervert.”¯
Hij schiet in de lach en dat geluid verwarmt mijn hele wezen. Grinnikend kijk ik hem aan, waarna ik zeg: “I have taken a lot of your energy lately. And I’m a very lucky woman, because you don’t mind at all.”¯
“Of course I don’t mind, honey. I’m enjoying this just as much as you are.”¯ Hij geeft me knipoog en kust me dan nog eens zacht op de mond. “Which doesn’t mean that I will be upset if we can’t do this for a few months after the baby is born. You need to recover and I promise I will do anything to make it as comfortable as you want.”¯
“That’s very sweet of you”¯, zeg ik zachtjes. Hij glimlacht en strijkt het haar weg uit mijn ogen.
“That’s because I love you.”¯
Met een zucht vlei ik me weer tegen hem aan. Dit keer vind ik het helemaal niet erg dat we er nog steeds zo gek uitzien. Hij houdt me een paar minuten innig vast en streelt verder over mijn rug, maar daarna herinnert hij me aan het eten wat nog altijd op het vuur staat.
“You know… I’m starting to get hungry…”¯
Ik schiet recht en wil gauw gaan staan, wat niet zo makkelijk is. Jared ondersteunt me, zodat ik weer stevig op beide benen sta en dan loop ik naar de keuken. Gelukkig is alles nog altijd rustig aan het bakken. Tien seconden later komt ook Jared weer naar de keuken. Hij begint de tafel te dekken en doet dan een voorstel voor morgen.
“You know, honey, it has been a while since the two of us did something together. I think that benefit party was the last time. What if we go to the mall tomorrow?”¯
“Don’t you have an interview or something tomorrow?”¯ vraag ik, terwijl ik het vuur weer afzet en met de pan naar de tafel loop.
“Nope”¯, zegt hij. “Nothing to do tomorrow. I told you that Tomo and Shannon are taking care of most things. I want to spend as much time with you as I can and they totally understand. It’s going to be like that from now on.”¯
Hij schept eerst mijn bord vol en ik ga zitten. Intussen blijf ik hem met een serieuze blik aankijken. Ik neem mijn bord weer aan en wacht tot hij ook terug zit.
“Aren’t you going to miss all these things”¯, vraag ik.
“What things? Interviews?”¯
“Yeah. And other stuff too… what if you have to make a movie? Or if you have to record something?”¯
Hij maakt eerst zijn mond leeg en kijkt me dan aan.
“Don’t worry about that, Alys. I won’t accept that many movies, I never have, and I’ll make sure we stay here as much as possible. Close by. We will take care of those problems when they occur. Let us just enjoy this delicious meal and go to the mall tomorrow?”¯
Ik lach om zijn plots enthousiasme en stem ermee in.
“Fine. We will go to the mall tomorrow. But I’d better wear sunglasses or else the flashes of cameras will hurt my eyes.”¯ Ik steek mijn tong naar hem uit en hij lacht.
“It’s not just a mall, dear. It has excellent security. Paparazzi won’t be there and everybody else is used to see us there. But, if necessary, I will hit everyone who’s in the way.”¯
Daardoor moet ik zo lachen dat ik me haast verslik in mijn eten. Jared staat haastig op om me op mijn rug te kloppen en daarna lacht hij met me mee. Na het eten doen we nog samen de afwas en dan wordt er nog een leuke film opgezet. Ik lig met mijn hoofd op zijn schoot en val rond 22u30 in slaap door Jareds wrijvende handen over mijn haar en lichaam. Glimlachend zet hij de televisie uit. Met een beetje moeite krijgt hij me opgetild en draagt hij me naar boven. Hij doet mijn schoenen en broek uit, maar laat mijn bloes aan. Daarna doet hij ook al zijn kleren uit en komt hij naast me liggen. Hij glimlacht nog meer als mijn lichaam zelfs onbewust beseft dat hij bij me is, want in één tel lig ik al tegen zijn borstkas. Hij trekt me wat dichter tegen zich aan en valt dan na een tijdje ook in slaap.

De volgende dag zijn we helemaal klaar om te vertrekken. Jared rijdt de auto behendig door de straten en parkeert ze even gemakkelijk op de grote, ondergrondse parking.
Galant doet hij mijn deur open en hand in hand wandelen we naar de lift, die ons naar het winkelcentrum zal brengen. Rustig wandelend door de winkels, houdt Jared mijn hand nog altijd vast. Als er een verlegen meisje naar hem toekomt voor een handtekening, geeft hij me eerst een kneepje. Glimlachend sla ik hen gade. Hij is werkelijk heel goed met kinderen.
Natuurlijk durven er nu steeds meer mensen komen en al gauw staat er een kringetje rond hem. Hij blijft geduldig en kribbelt vanalles neer op papiertjes, maar ik ga intussen naar een speelgoedwinkeltje. Het eerste wat ik doe, is naar de rekken met knuffels wandelen. Degene die ik leuk vind, haal ik eruit en ik voel of ze zacht genoeg zijn. Dan zie ik ineens een lief klein beertje me aanstaren. Het beertje houdt een kussentje vast waarop staat: “My Daddy is the coolest!”¯
Het ziet er zo ontzettend lief uit en het voelt ook zo zacht aan dat ik spontaan tranen in mijn ogen krijg. Dit is echt iets wat ik zou moeten hebben voor de baby. En ook voor Jared. Voor alles wat hij voor me gedaan heet die afgelopen maanden. Vastberaden loop ik naar de kassa om af te rekenen. De verkoopster doet het in een zakje en net op dat moment komt Jared er terug aan gewandeld.
“Fiauw, that’s over. They all have their autograph. Did you buy something?”¯
Op dat moment ziet de verkoopster hem en wordt ze knalrood.
“Excuse me, Mr. Leto? Could I have an autograph too? Maybe? Please?”¯
Ik kijk Jared lachend aan en hij schiet ook in de lach om de vraag van het meisje.
“Of course you can”¯, zegt hij. Het meisje geeft hem een stuk papier en hij kribbelt er zijn naam op.
“Thank you so much!”¯ roept ze uit. “Have a lovely day you both and congratulations with the baby.”¯
Ik glimlach naar het meisje en zeg: “Thank you very much. Have a lovely day too.”¯
Daarna slaat Jared zijn arm rond mijn schouders en zo wandelen we samen naar een bankje. “You made those children’s day today, honey. I’m so proud of you.”¯ Ik knipoog naar hem en hij schiet in de lach. Samen met mij gaat hij zitten, maar dan wijst hij weer op het zakje.
“Did you buy something?”¯
“Yes, I did. It’s for you.”¯ Ik kijk hem met een verlegen glimlach aan en ik weet niet waarom, maar hij staart me een paar tellen aan. Daarna zegt hij: “Your eyes are shining. It’s amazing to look at.”¯ Al die tijd blijft hij in mijn ogen kijken, maar hij grinnikt als hij een blos over mijn wangen ziet komen.
“What did you get me?”¯
“It’s not that big”¯, waarschuw ik hem. “Well, I guess you can see that. It’s something to express my gratitude for you always being there for me. I… I hope you like it.”¯
Ik geef hem het zakje en wacht een beetje angstig af. Hij haalt het beertje eruit. Tellenlang blijft hij er naar staren. Hij zet het beertje op zijn schoot en staart maar naar het kussentje. De minuten lijken voorbij te tikken en hij zegt nog steeds niets. Nu maak ik me echt wel ongerust.
“You don’t like it?”¯ vraag ik met een piepstemmetje.
Eindelijk kijkt hij op. Zijn blauwe ogen kijken me aan en ik zie zowaar dat ze meer glanzen dan anders. Hij steekt zijn arm uit en trekt me in zijn armen. Stevig houdt hij me vast, het beertje nog altijd tegen zich aandrukkend. Na nog een minuut laat hij me los.
“Thank you”¯, zegt hij zacht. “From the bottom of my heart. This means more to me than you can imagine.”¯
“You’re welcome, Jared”¯, antwoord ik even zacht als hem. Ik ben precies ook een beetje van slag.
“This is proof that you have forgiven me for everything I’ve done wrong in the beginning”¯, zegt hij dan. Met open mond kijk ik hem aan.
“I have forgiven you months ago, Jared. I’m not angry at all anymore. This is just a thank you for being there for us. I feel closer to you now than ever and I really like that, so thank you.”¯
Ik kijk hem terug wat verlegen aan en hij glimlacht.
“It’s not just a thank you. To me, this means that you believe in me. Not just as a husband, but also as the father of your children. And that means a lot.”¯
“I couldn’t think of anyone else to have children with”¯, antwoord ik. “And of course I believe in you. I wouldn’t be with you, if I didn’t. You are going to do great.”¯
Hij geeft me een tedere kus op de lippen en trekt zich niks aan van de mensen rond ons.
“I love you so much. I’m looking forward to the day you give birth. I’ve always been a little bit scared, but now, thanks to you, I feel like I can do anything. We will make this work.”¯
“Yes, we will”¯, glimlach ik terug. “And it’s okay to be scared. I’m scared too. But together, we’ll make it.”¯
“I’ll be there. All the way. And I promise I’ll never let you down. I’ll do my best for you and the baby, because you are the ones that matter most to me. Never forget that.”¯
Terwijl hij spreekt, houdt hij zijn voorhoofd tegen het mijne en ik heb mijn ogen gesloten bij zijn mooie woorden. Hij was werkelijk onder de indruk van het knuffeltje. Een traan van blijdschap rolt over mijn wang, maar hij vangt ze op met zijn duim.
“I love you”¯, fluister ik en glimlachend kijkt hij me aan. “I love you too. More than anything.”¯
Hij geeft me nog een lieve kus op mijn mond en gelukkig trekt hij me daarna tegen zich aan. Na een minuut trek ik me echter alweer los.
“I’m sorry, honey. I have to go to the toilet..”¯
Hij schiet in de lach en staat op. “Come on. We’ll go look for one.”¯
Hij trekt me aan mijn hand omhoog en samen zoeken we een toilet. “I feel like I have no other organs anymore. Only bladder”¯, klaag ik. Hij lacht en wijst dan een toilet aan in de gang.
“You just go and I will wait there for you.”¯ Hij wijst naar een winkel vol muziekinstrumenten. Ik grinnik en knik. Hij wandelt richting winkel en ik richting toilet. Eindelijk de verlossing.

Jared bekijkt rustig de instrumenten als er ineens een verschrikkelijk luid alarm afgaat. Alle mensen lijken ineens haast te hebben om weg te komen en er zijn zelfs politiemannen die ineens de gang in lopen. Ze wijzen de mensen de weg naar de nooduitgang en versperren de andere weg, zodat iedereen dezelfde richting moet uitgaan. Eén politieman komt naar Jared toe en maant hem aan om onmiddellijk naar buiten te gaan.
“What’s going on?”¯ vraagt Jared, die rustig probeert te blijven, al weet hij dat ik nog niet terug ben.
“There is a fire upstairs. We have to evacuate the building immediately. The fire department is on their way. You have to leave now.”¯
De man begint Jared in de richting van de nooduitgang te duwen, maar Jared weigert te vertrekken.
“I can’t go. My wife is still in the toilet. She will not know what is going on.”¯
“Don’t worry. We will go to her and tell her everything. Wait for her downstairs. You have to go now, the fire is spreading fast.”¯
Jared kijkt naar de trappen die naar boven leiden en ziet inderdaad rook. Iedereen loopt haastig naar de nooduitgang, maar desondanks weigert hij te vertrekken.
“I can’t. My wife. I have to get her.”¯
“No, are you insane? It’s too dangerous to go there now. We will get her. You have to leave!”¯
De man begint zich op te jagen en duwt Jared haastig voor zich uit, maar die protesteert en moet steeds meer moeite doen om boven het lawaai uit te komen.
“Do you know who I am?”¯ roept Jared ineens kwaad uit. De man kijkt hem hooghartig aan en zegt:
“Yes, I know who you are, but that doesn’t mean that you are superman. You have to leave. Willy! Take him with you!”¯
Een brede politieman komt eraan en trekt Jared mee naar de nooduitgang. Jared probeert alles om aan de greep van de man te ontsnappen en is de wanhoop nabij als hij merkt dat het niet lukt. Hij houdt het zakje met het beertje in een ijzeren greep, omdat hij dat in de menigte niet wil verliezen.
Net heb ik haar nog beloofd dat ik alles zou doen en nu word ik gewoon weggesleurd, denkt hij. Hij is razend op de politieman, maar heeft niet veel keuze meer. De man blijft hem vasthouden tot hij buiten is, omdat hij ook wel merkt dat Jared van plan is om er anders terug vandoor te gaan.

Intussen zit ik op het toilet. Ik ben net aan het nadenken over de mooie woorden van Jared als ik dat afschuwelijke lawaai hoor afgaan. Natuurlijk kan ik niet ineens opstaan, dus ik besluit rustig te wachten tot ik klaar ben en dan ga ik weer naar buiten. Eenmaal op de gang aangekomen, zie ik dat iedereen haastig in dezelfde richting loopt. Ik kijk snel naar de winkel van muziekinstrumenten, maar Jared is nergens meer te vinden. Ineens ruik ik precies iets verbrand en ik kijk naar de trappen en zie inderdaad een hele zwarte rookwolk van boven komen. Ik schrik omdat dit de eerste keer is dat een brandalarm effectief een brand betekent. Ik wil de mensen al volgen naar beneden, als ik ineens een klein gejammer hoor. Snel kijk ik rond me, maar er is niets te zien. Als ik denk dat ik het me allemaal maar heb ingebeeld, hoor ik het ineens weer. Dit maal loop ik in de richting van het geluid en roep ik of er iemand is.
Niemand antwoordt, maar ik hoor steeds onmiskenbaar gehuil van een kind. Ik ga een winkel binnen en daar onder een tafel zit ineens een klein meisje te huilen. Ze lijkt een jaar of vier en ze zit er heel angstig. Mijn hart breekt en ik kniel, zo goed het gaat, naast haar.
“Hi, little girl. Did you lose your mommy?”¯
Het meisje knikt verlegen en begint dan terug zachtjes te huilen. Ik hoor intussen de sirene van een brandweer en besef dat het echt wel tijd wordt om hier buiten te geraken. Ik hoop maar dat Jared al veilig buiten is. Het idee dat hij hier nog rondloopt om me te zoeken, doet mijn hart ineenkrimpen. Ik steek mijn hand uit naar het meisje.
“Please, take my hand. We have to get out of here. I promise I will help you look for your mommy. Will you come with me?”¯
Het meisje lijkt te aarzelen en ergens ben ik daar blij om. Dat betekent dat de ouders haar geleerd hebben om niet met vreemden mee te gaan.
“I know you can’t go with strangers”¯, zeg ik dan ook. “And normally you can’t but there is a fire and I’m sure your mom is looking for you. I promise, pinky swear, that I will help you find her.”¯
Het woord ‘pinky swear’ lijkt te werken, want het meisje steekt haar pink uit en blij haak ik de mijne er rond.
“Thank you. What is your name?”¯
“Lilly”¯, zegt het meisje nog een beetje suf.
“Well Lilly. I will pick you up and I will walk to that door over there. You have to hold on very tight, okay?”¯
Lilly knikt en ik buk me om haar op te tillen. Dat is nog niet zo makkelijk met mijn dikke buik, maar het lukt toch. Snel wandel ik in de richting van de nooduitgang. De politie lijkt al weg te zijn en er lopen ook geen mensen meer rond. Blijkbaar denkt iedereen dat de verdieping volledig ontruimd is. Met een weeïg gevoel in mijn maag, loop ik snel naar de trap. In de verte zie ik de vlammen al naderen en de rook lijkt me ook in te halen. Snel haal ik mijn zakdoek uit mijn zak en geef ik ze aan Lilly, zodat zij die tegen haar mondje kan houden. Dat doet ze dan ook en met haar op de arm loop ik rap de drie trappen naar beneden.

Jared is intussen radeloos van angst. Hij staat te ijsberen voor de draad die de politieagenten gespannen hebben. Als hij het niet meer houdt en over de draad wil springen, houdt Willy hem tegen. “Where do you think you’re going?”¯
“My wife is still not outside!”¯ schreeuwt hij vol woede naar de man. “You said you would get her. If something happened to her, I swear to God, I will destroy you.”¯
De man lijkt een beetje onder de indruk en roept zijn collega erbij.
“Did you find a woman in the toilet?”¯
“A pregnant woman”¯, vult Jared snel aan.
“No, sir. We didn’t find anyone there. Everything is empty.”¯ Daarna loopt de man terug weg om verslag te gaan uitbrengen met de commissaris.
Jared wrijft met zijn handen door zijn haar en kijkt met een gekwelde uitdrukking Willy aan.
“That’s impossible. She was inside. She can’t be.. No.. she can’t..”¯
De woorden lijken niet meer uit zijn mond te komen en zijn knieën begeven het bijna als hij denkt aan mij en aan hoe gelukkig we ervoor nog waren. De baby komt binnen twee maanden en we hadden er zo naar uitgekeken. Het kan niet dat dit allemaal voorbij is.. Hij hoort ineens L490 in zijn hoofd spelen en denkt aan die keer dat ik hem verteld heb dat ik vond dat het liedje paste bij een triestige situatie. Voor hij het beseft staan de tranen hem in de ogen.
“It can’t be..”¯ fluistert hij nogmaals. Hij wandelt naar de kant en zet zich op de stoep. Verslagen kijkt hij naar de dokters die mensen zuurstof geven en naar de vele ambulances die er staan. Sommige mensen die zich op de verdieping hoger bevonden, zijn er niet zo goed aan toe.
Ineens is er tumult aan de ingang van het winkelcentrum. De politiemannen lopen naar de ingang en de mensen kijken wat er aan de hand is. Hij hoort voorbijgangers iets mompelen over “a pregnant woman”¯ en schiet recht. Snel duwt hij iedereen aan de kant en loopt hij terug naar de draad. Daar ziet hij me eindelijk het gebouw uitkomen. Mijn gezicht en armen hangen vol roetplekken en ik hou een kind in mijn armen. In een sprong is hij over de draad heen en loopt hij naar me toe.

Eindelijk ben ik dan toch beneden terecht gekomen. De rook leek steeds dichter te komen, maar het was moeilijk om snel de trappen af te lopen. Het is sowieso al niet gemakkelijk met een dikke buik, maar met een vierjarige peuter in mijn armen, is het nog moeilijker. Godzijdank, dat ik haar heb gevonden, anders had het heel slecht kunnen aflopen met haar. Ik duw de deuren open en zie de geschrokken gezichten van de politiemannen, die snel op me aflopen.
“Lilly has lost her mom”¯, zeg ik, terwijl ik ineens een hoestbui krijg. Lilly weet niet wat er gebeurt en klampt zich aan me vast. Ik probeer haar te sussen en wrijf over haar rug. Vanuit mijn ooghoek zie ik ineens een bekend gezicht en ik draai mijn hoofd naar de draad die mensen op afstand moet houden. Iemand springt er haastig over en ontwijkt de agenten om naar me toe te lopen
Jared.
Hij was al buiten. Opluchting raast door mijn lijf als hij bij me is. Ineens wordt Lilly uit mijn armen getrokken door een dokter zodat hij haar zuurstof kan toedienen. Ik ben niet lang alleen, want Jared trekt me in zijn armen en houdt me stevig tegen hem aan.
“Alyssa”¯, mompelt hij de hele tijd. “I was so worried. Thank God, you are okay. Thank God…”¯
Hij blijft dezelfde woorden herhalen en ik wrijf hem over de rug, terwijl de tranen over mijn wangen lopen.
“I was so worried”¯, huil ik. “I didn’t know what to do if you were still inside. I’m so glad you followed everyone.”¯
Hij veegt de tranen uit mijn ogen en ik merk dat zijn gezicht ook nat is. Daar ben ik serieus van geschrokken, want ik heb Jared nog nooit echt zien huilen.
“I thought I lost you”¯, mompelt hij weer. “I thought I would never see you again…”¯
“Shht, I’m here. I’m fine.”¯ Ik trek hem terug tegen me aan, maar krijg dan weer een hoestbui.
“You have to see a doctor. Come with me.”¯ Hij neemt mijn hand en begeleidt me naar een ambulance. De dokters hebben even gewacht om me wat tijd te geven, maar dan wordt ik door hen omsingeld. Ze geven me zuurstof en onderzoeken me helemaal.
“We are going to take her to the hospital”¯, zegt de dokter tegen Jared.
“Is something wrong?”¯ vraagt hij geschrokken.
“She has inhaled some smoke and we don’t have the equipment here to see if the baby is okay. You can come with us.”¯
Jared knikt en klimt al in de ambulance. “I will pick up the car later”¯, zegt hij tegen me. De ambulanciers doen de deuren dicht, maar ineens vraag ik hoe het met Lilly is.
“She is fine. Just inhaled some smoke, like you did. She found her mom and she’s been taken to the hospital too. It’s a good thing you found her.”¯
Dat vond ik zeer geruststellend. Ik leg me neer op de brancard terwijl ik de verse zuurstof blijf inademen. Jared wrijft sussend over mijn voorhoofd en houdt mijn hand vast. Ik lees vanalles in zijn ogen. Bezorgdheid, angst, wanhoop, verdriet, hoop, vreugde en vooral een intense liefde. Ik knijp even geruststellend in zijn hand en de ambulance zet zich in beweging.

Na een onderzoek door de gynaecoloog en nog andere artsen, besluiten ze dat het het beste is om een nachtje ter observatie daar te blijven. Jared regelt het zo dat ik een eenpersoonskamer krijg en wijkt geen moment van mijn zijde. Hij krijgt zelfs de verpleegsters zo ver dat hij daar mag blijven slapen, samen met mij.
Het is nu 23u ’s avonds en ik lig in dat ziekenhuisbed alsof er iets heel ergs gebeurd is. Ik vind het zelf allemaal nogal overdreven, maar ik doe alles voor de veiligheid van mijn kindje. Zuurstof moet ik niet meer aan en ik ben samen met Jared, Lilly gaan bezoeken. Hij stond er wel op dat ik in een rolstoel ging zitten. Haar moeder heeft me serieus vastgenomen om me te bedanken. En huilend heeft ze dat wel twintig keer opnieuw gedaan. Ik begon zowaar ook te huilen. Na een kwartiertje ben ik terug naar mijn eigen kamer gegaan en daar kwamen de tranen opnieuw. Alle emoties van de voorbije uren kwamen er eindelijk uit. Steeds weer hoorde ik het alarm in mijn hoofd, het feit dat ik eerst dacht dat het een oefening was, maar toen de angst omdat alles waar was. Dan ook de angst om Jared, moest hij niet tijdig buiten zijn en dan de twijfel om samen met Lilly nog op tijd buiten te geraken. Al die tijd heeft Jared naast me op bed gezeten en me innig heen en weer gewiegd. Ik heb me aan hem vastgeklampt alsof hij het enige drijvende was in de oceaan.
“I kept hoping you were outside”¯, snikte ik. “You had to be outside. The thought of me coming outside and not finding you was unbearable..”¯
“Then you know what I had to go through”¯, had hij gezegd. “The policeman told me they searched the toilet and that you weren’t there. The building was empty, they said. But you weren’t outside. I knew you were still in there and I couldn’t come.. They wouldn’t let me in to find you. I thought you were.. I thought you wouldn’t make it.. I can’t live without you, Alys.”¯
Gesmoord had hij zijn gezicht in mijn haren verborgen en ik voelde hem zwaar ademen. Dit keer was ik het die hem moest troosten. Ik wreef over zijn rug en nam dan zijn mooie, maar met pijn vertrokken, gezicht tussen mijn handen. Zijn ogen waren vochtig en één wang was nat, maar voor de rest probeerde hij zich nog altijd sterk te houden. Ik staarde in de helderblauwe ogen die me zo kunnen betoveren en wreef dan een traan weg.
“I’m okay, Jared. The thought of you kept me allright. I knew you would be waiting for me.”¯
Daarna had ik hem met een wanhopig gevoel gekust en al even wanhopig had hij die beantwoord. Minutenlang bleven we daar zo innig verstrengeld liggen.

Nu het al 23u, ligt hij nog altijd met mij op het smalle eenpersoonsbed. Hij ligt op zijn zij, heeft zijn arm onder mijn hoofd liggen en kijkt me de hele tijd in de ogen.
“I don’t know what I would do if you were…”¯ Hij kan zijn zin niet afmaken, want ik leg mijn vinger op zijn mond. “I’m not honey. I’m alive. You should feel my heart beating because you’re so near.”¯ Ik glimlach naar hem, maar ineens denk ik aan iets.
“The little bear! Did you lose it?”¯
“Oh!”¯ zegt hij. Ik vrees al het ergste, maar hij trekt zijn arm onder me uit en grijpt naar een zakje wat in de hoek van de kamer stond.
“I’ve put this here when you were examined. I kept it with me as close as I could.”¯
Hij haalt het beertje uit de zak en komt terug bij me liggen. Automatisch til ik mijn hoofd weer op, zodat hij me kan vasthouden. Hij zet het beertje op mijn buik en daar blijft het even staan, voor het omvalt. Ik vang het op en hou het dicht tegen me aan.
“I should still have some clothes for tomorrow”¯, zeg ik ineens.
“I will ask Shannon if he will get something. I don’t want to leave you now.”¯
“I’m fine, Jared. If you hurry, you can be back in an hour.”¯
“No, honey. I want to be here with you. Please.”¯
Ik hoor de wanhoop weer in zijn stem en besef hoeveel ik van hem hou.
“Of couse. I want you to stay, if I could choose”¯, zeg ik, stiekem heel blij en opgelucht dat hij niet weg gaat. Daar is hij tevreden mee, want hij legt zich goed en trekt me weer dichter.
“Jared?”¯ vraag ik minuten later.
“Mhm?”¯ antwoordt hij.
“I love you so much.. Words can’t describe…”¯
Hij tilt zijn hoofd wat op en kijkt me in de ogen. “I love you too, Alys. I feel so guilty for leaving you there alone. I should have stayed with you.”¯
Ik ga snel rechtop zitten en met een kwade, hopeloze blik kijk ik hem aan.
“Don’t say that, Jared!”¯ roep ik hem bijna toe. “Don’t ever say you are sorry for going outside. What if you missed me? What if I was already in that store with Lilly and you were still inside, looking for me? You had to go outside! What if something would have happened to you, while looking for me?”¯
Tranen lopen over mijn wangen en Jared schrikt als hij ze ziet. Hij wil ze wegvegen, maar ik sla hem weg en ga met radeloze stem snel verder. “I couldn’t live without you! And what with the baby? We need you. The baby needs its father! You could not have done that to us! You had to go outside, you hear me? Promise me, if this happens again, you will do exactly the same thing! Promise me!”¯
Hij heeft al die tijd verbaasd en bezorgd naar me geluisterd. Ik tril nog altijd na en de tranen vloeien nog altijd. Dit keer kan hij het niet meer aanzien en hij trekt me weer tegen zich aan. Ik klamp me weer verloren aan hem vast en hij streelt vastberaden over mijn rug. Daarna richt ik me weer wat op en ik kijk hem met betraande ogen aan: “Promise me, Jared”¯, fluister ik dit keer. Zijn ogen nemen me onderzoekend op en met een schorre, maar zekere stem zegt hij: “I promise.”¯
Daarna leg ik mijn hoofd weer tegen zijn schouder. Voorzichtig gaat hij, met mij in zijn armen, terug liggen. Dit keer liggen we elk op een zij. Hij wrijft met zachte hand de tranen weer weg en streelt dan gewoon rustig verder over mijn wang. Mijn ogen ontmoeten de zijne weer en ik heb me nog nooit zo verloren gevoeld om bij hem te zijn. Alsof hij de lucht is die ik nodig heb.
“Kiss me, Jared”¯, fluister ik zacht. Hij blijft in mijn ogen kijken, maar verplaatst dan zijn blik naar mijn mond. Ik krijg het warm onder zijn blik en streel met mijn tong over mijn onderlip omdat mijn mond ineens te droog aanvoelt. Met een diepe zucht van tevredenheid plaatst hij zijn mond op de mijne. Mijn handen dwalen over zijn hele lichaam en zijn handen doen hetzelfde. Dankzij hem voel ik me terug een beetje warmer worden.

Na een uurtje staat hij terug op om een reeks papieren zakdoekjes weg te gooien. Daarna zet hij zich echter op de stoel naast mijn bed.
“Why are you sitting there?”¯ vraag ik met een klein stemmetje. Hoe bang hij net was om naar huis te gaan om kleren te halen, zo bang ben ik nu voor de afstand. Het is nog geen meter van me af, maar ik voel me veel beter als hij dicht bij me is.
“You need to get some sleep and that will be easier when I sit here. I will stay here all night, so don’t worry. I’m not going anywhere.”¯
“Can’t you come lay with me?”¯ vraag ik opnieuw met zachte stem.
“Can you get some sleep then?”¯ Hij kijkt me vragend aan, maar ziet de smekende blik in mijn ogen.
“Please, Jared. I need you with me..”¯
Met een kreun komt hij terug bij me liggen en ogenblikkelijk leg ik me dicht tegen hem aan.
“That’s much better”¯, zucht ik tevreden.
“It is”¯, bevestigt hij. “I I like this better too..”¯ Ik kijk hem nog eens glimlachend aan en hij grinnikt door mijn blije uitstraling.
“I love you”¯, zegt hij nogmaals. “Now sleep, you need to rest. I will stay here.”¯
Hij geeft me een kus op uw voorhoofd en ik leg menog eens goed, terwijl ik fluister: “Promise?”¯
“I promise”¯, zegt hij.
Ik geef hem nog een kus op zijn borstkas, maar na een tiental minuutjes ben ik vertrokken naar dromenland. Jared kijkt glimlachend op me neer en blijft me stevig vasthouden. Hij was me bijna kwijt geweest vandaag en die gedachte beneemt hem de adem. Zo gauw de baby er is, neemt hij zich voor, vraag ik haar ten huwelijk. Het laatste wat hij denkt voor hij in slaap valt is: “I just can’t be without you…”¯


Reacties:


Kahlan
Kahlan zei op 11 aug 2011 - 19:15:
OMG, mijn hart begaf het zo wat van de spanning.
Waneer komt het volgende hoofdstuk???
Dit is fantastisch, geniaal.
I love it!!!!


Lovalicious
Lovalicious zei op 4 aug 2011 - 17:46:
W-A-U-W!
Wat mooooiiii!! Dit is echt één van de beste hoofdstukken!
Ik ben verliefd op dit verhaal! Je moet echt een boek laten uitgeven!
OMG! Ik kan niet wachten tot je het volgende hoofdstuk hebt!
Het was zooo spannend!
Echt heeeeeel goed gedaaaan!!

xxxxxxxxxx Nadine