FanFic.nl

Elena

Goodby

Het was nog vroeg in de ochtend toen Elena wakker werd, ze schrok toen ze George 's arm om haar voelde.
Ze waren gisteren waarschijnlijk in slaap gevallen toen ze samen op haar kamer geweest waren.
Haar plotse bewegingen hadden hem nog niet gewekt en ze besloot hem nog niet wakker te maken.
Hij zag er gewoon zo lief uit.
Ze liet haar hoofd op zijn borst rusten en genoot van de laatste momenten dat ze hem bij haar had.
Straks zouden alle Wemel kinderen samen met Harry en Hermelien vertrekken voor een nieuw school jaar op Zweinstein en zou zei hier alleen achter blijven.
Een gedachte die haar droevig maakte.
Niet dat ze meneer en mevrouw Wemel niet aardig vond maar mensen van haar leeftijd om haar heen was toch iets anders.
' Hhmm...Wat? Hoe ben ik hier terecht gekomen? '
Ze had niet eens gemerkt dat hij wakker geworden was.
' Hey, heb ik je wakker gemaakt? '
' Nee hoor. Ben ik hier in slaap gesukkeld? Ma vermoord me als ze hier achter komt. '
' Ga jij het haar dan vertellen? ' Lachte ze ondeugend.
' Ik heb nog geen zelfmoorneigingen als je dat bedoelt. ' lachte hij terug.
En plots draaide hij haar op haar rug en begon haar teder te zoenen.
Op dit inisiatief ging ze natuurlijk met veel plezier op in.
De laatste dagen sinds ze officiël een stel waren geworden waren ze eigenlijk geen seconde meer van elkaars zeide geweken.
En ook nu zouden ze van elkaars gezelschap genieten tot het allerlaatste moment.
Daar lagen ze tot het moment dat er op de deur geklopt werd en Ron de kamer binnen kwam.
'Hey, El. Zou je me even kunnen helpen met...George. '
'Dit...Dit is niet wat het lijkt, oké? Een woord tegen ma en je bent er geweest! Is dat duidelijk? '
' Geen probleem. Jullie twee...Ik wil een tuiltje! '
Even gauw als hij binnen gekomen was liep hij ook weer buiten.
' Ik moet me ook maar eens klaar maken. 'Besloot George.
Elena knikte al had ze geen zin om zich uit zijn omarming terug te trekken.
' Dit is vreemd weet je. Normaal ben ik altijd opgewonden als ik terug mag naar Zweinstein. '
' Is het dan zo een fantastische plek? '
' Je hebt geen idee. Het is een prachtig kasteel met zo veel gangen dat het mij bijna twee jaar gekost heeft om alles te vinden. Waar je ook kijkt gangen schilderijen met bewegende personage 's. En de grote zaal. Die moet je gewoon gezien hebben, het lijkt geen dak te hebben , je ziet de lucht gewoon, de zon op goede dagen, regen op mindere dagen zonder nat te worden natuurlijk, met zwevende kandelaars. '
' Klinkt inderdaad fantastisch, ik hoop dat ik het ooit kan zien. '
' Wie weet. Als je van plan bent in deze wereld te blijven moet je ooit een volwaardige opleiding volgen.'
' Is dat dan nog mogelijk? ' Vroeg ze verbaast.
' Moet kunnen. Je bent een erg getalenteerde heks maar we kunnen je hier niet alles leren. Zou je dat zien zitten? '
Ze moest toegeven dat ze de mogelijkheid nog nooit eerder had overwogen.
In het bittere begin was ze er rotsvast van overtuigd geweest dat ze met magie of wat dan ook niets te maken wou hebben maar die menig had ze de laatste tijd moeten bijschaven.
Iets waar vooral George een groote rol in had gespeelt natuurlijk.
' Ik denk dat ik dit wel leuk zou vinden. ' Antwoorde ze uiteindelijk.
Hij lachte.
Hij bukkte zich om zijn trui die op de grond lag op te rapen.
Toen pas viel haar op dat Jill voor het raam stond, met een brief rond zijn poot.
Ze vloekte.
'Wat? ' Vroeg George verbaast.
' Niets hoor. Het is beter dat je vlug verse kleren gaat aantrekken. Hoe sneller hoe beter. '
Hij keek even verbaast toen ze hem net niet de kamer uit duuwde maar hij stelde er zich verder geen vragen bij.
Toen zijn voetstappen wegstierven opende ze vlug het raam en liet de uil binnen.
Ze dook verschrikt weg toen zijn vleugels hem bijna raakte.
' Voorzichtig. ' Sisste ze zacht terwijl ze de brief van zijn poot haalde.
Dit was de vierde brief die Draco haar nu al gestuurd had.
Ze was al enkele dingen over hem te weten gekomen en ze moesttoeeven dat ze hem best aardig vond maar ze had nog geen vragen durven stellen over zijn familie of over Voldemort tot ze er in haar laatste brief een vage verwijzing naar maakte.
Benieuwd hoe hij er op zou reageren.

Hey Esther,
Ik schrok wel even toen je in je
vorige brief over Je weet wel wie begon.
Maar ja, na wat hij jouw oom en tante heeft aangedaan
is het niet vreemd dat hij nog vaak in jouw gedachten is.
Ik weet niet hoe je hier op gaat reageren maar ik moet je
vertellen dat ik familie ben van een van de daders.
Belatrix van Detta is mijn tante maar ik zweer je dat ik
niets met haar te maken heb.
Ik hoop dat ik na dit nog een brief van je ontvangen.
Liefs Draco.

Ok, dit was best vreemd.
Ze had geen idee wat de familie Lubbermans door die heks was aangedaan maar ze wist nu teminste dat een deel van zijn familie inderdaad met Voldemort heulde.
Hier moest ze verder mee gaan, voor het eerst in lange tijd had ze echt een spoor waar op ze verder kon gaan.
Maar dit was voor straks, eerst moest ze wat anders doen.


Het verwonderde haar dat de Wemels wel daadwerkelijk een wagen bleken te hebben die ondertussen al volgeladen was met verschillende hutkoffers.
Het was haar weer eens een raadsel hoe de Wemels er zelf nog in konden raaken en wat voor magie ze er voor zouden moeten gebruiken.
Mevrouw Wemel had al uitgebreid afscheid genomen van haar kinderen, zei zou niet meegaan tot aan de trein omdat iemand thuis moest blijven bij Elena.
Ze had zich hier erg schulldig over gevoeld en had nog geprobeert om Lupos te overtuigen om haar toch te laten gaan maar die had voet bij stuk gehouden.
En mevrouw Wemel had haar wel gerust gesteld dat het niet erg was maar ze zag nu toch in haar blik dat het haar pijn deed.
' Wat had jij daarnet? ' Vroeg George toen hij haar binnen zag komen.
' Ik...IK kreeg het even moeilijk. Ik wou niet dat je dat zag. ' Loog ze vlug.
Dit leek hem even te verrasen maar toen gleed er een begripvolle glimlach op zijn lippen.
Hij trok haar teder tegen zich aan en haf een kus op haar hoofd.
' Ik had het ook niet makkelijk hoor. ' Trooste hij haar.
Het deed haar pijn tegen hem te liegen, ze waren nog maar amper een koppel en nu al stelde ze zijn vertrouwen op de proef.
Het was nodig, hield ze zich zelf voor.
Hij al het wel begrijpen als Garreth terug is.
De familie was al naar buiten gegaan, om haar en George wat ruimte te geven dat kon ze wel meteen raden.
' Schrijf me vlug. ' Fluisterde ze zacht.
' Vanavond nog. ' Antwoorde hij beslist.
' Dan komt hij morgen tegen de middag aan, Ron zal het niet leuk vindne om Koe nu al te missen maar dat is dan maar zijn probleem. '
' Ik kijk er naar uit. '
Hij nam haar nog eens in zijn armen en kuste haar mond, haar hals, haar wang.
Iedere plek eigenlijk die niet door kleren bedekt was.
Ze liet zich gewillig door hem leiden tot het moment dat Ginny weer binnen kwam.
' We moeten gaan George. '
' Vijf minuutjes. ' Antwoorde hij.
' Het spijt me, willen we de trein niet missen moeten we nu gaan. '
Hij zuchte maar protesdeerde niet langer.
Ze liepen naar buiten waar iedereen al in de auto zat.
Na nog een laatste kus volgde George Ginny de achterbank op.
En toen vetrokken ze.
Iedereen bleef door het raam kijken en zwaaiden tot ze uit het zicht verdwenen waren.
Ze voelde mevrouw Wemel die haar arm zacht over haar schouder sloeg.
' Hij is terug voor je het weet. Geloof me maar. ' Trooste ze haar.
' Ik hoop dat u gelijk hebt. ' Fluisterde Elena zacht.

Reacties: