FanFic.nl

Elena

caught

' Elena, hou je hoofd er bij! '
Lupos' gezicht was rood aangelopen toen ze na de zoveelste keer er nog maar niet in slaagde om een schil op te roepen.
Als hij al gestreseerd liep wat moest zei dan wel niet zeggen?
Haar hele lijf was gekneust door al de keren dat hij haar omver geworpen had met een van zijn bezweringen.
Kreunend kroop ze recht en ging weer in gevechthouding staan.
Haar lichaam schreeuwde gewoon om wat rust maar ze weigerde deze vorm van zwakte aan Lupos te laten zien.
' Ben je klaar? ' Vroeg hij op een toon die geen nee dulde.
' Kom maar op. ' Antwoorde ze vastberaden.
Ze hief haar staf op.
' Detentio!'
' Protego! ' Riep Elena.
Het schild verscheen meteen, dit was al beter dan andere keren.
Een klieder touwen kwam op haar af, met de bedoeling haar vast te binden en beukten aan tegen het schild.
De eerste keer hield het schild stand maar na nog eens twee keer slaagde het er toch in om door haar verdediging heen te breken en wikkelden zich rond haar polsen en enkels.
Gilend verloor ze haar evenwicht en viel op de grond.
'Dit wordt niets! ' Riep Lupos.
' Ik doe mijn best! ' Beed ze terug.
' Je best doen is niet genoeg! Dooddoeners kun je niet de baas door enkel en alleen maar je best te doen! Het vergt meer dan dat. '
' Hou op, ik heb hier nooit om gevraagt. '
' Niemand van ons heeft hier om gevraagd. Maar hoor je hen janken als iets niet meteen goed gaat? Ik dacht het niet. '
' Krijg de drakenpokken! ' Riep ze woedend en liep van hem weg.
Ze hoorde hem roepen om terug te keren maar ze deed of ze doof was.
Hij had het recht niet om haar zo te behandelen, in wat voor een situatie ook.
Wie dacht hij wel niet wie hij was?
Ze liep de keuken van het nest binnen, er was niemand tot haar grote opluchting.
Tot ze de kleine op tafel opmerkte die haar ongeduldig aan keek.
Aan zijn poot ging een grote brief en ze herkennde George zijn slordige handschrift.
Meteen was haar humeur een stuk beter, het was al enkele dagen geleden dat ze iets van hem gehoord had. Ze wist dat hij binnen twee dagen voor een volle week naar huis kwam en ze keek er natuurlijk reikhalzend naar uit.
En tot die tijd was een brief de ideaale manier om de pijn wat te verzachten.

Hey liefje,
Ik weet het, het is al weer een tijd geleden
sinds mijn laatste brief maar ik had het druk
met, rarara...Strafschrijven.
Niet dat dit iets nieuw is maar dit jaar lijkt dit de favoriete bezigheid
te zijn van onze fantastische leraar verweer tegen
de zwarte kunsten, Dorothea Omber.
Ooit werkte ze op het ministerie van toverkunst en
pa had al gewaarschuwd voor haar.
Ik dacht dat hij overdreef maar nu moet ik toegeven dat
hij zelf nog beleeft was.
En waarmee we straf moeten schrijven...Ah wat zit ik hier eienlijk
te zeuren over dat mens?
Nog twee dagen en ik kom weer naar huis, fantastisch dat ik
je dan weer in mijn armen kan houden.
Ik tel de seconden nu al.
Veel liefs,
George.

Een warm gevoel ging door haar heen, bij ieder woord leek het alsof ze zijn stem kon horen.
'Nog twee dagen. ' Fluisterde ze zacht.
Toen kreeg ze het besluit dat ze mee wou om hem op te halen.
Het kon haar niet schelen wat Lupos er van vond of hoe gevaarlijk het was.
Het was nu al maanden geleden dat ze nog eens buiten het nest geweest was en ze voelde dat ze stilaan gek werd.
'Nee, komt niets van in! ' Riep Luops toen ze hem haar plannen vertelde.
' Je kan me hier toch niet blijven houden! ' Riep ze terug.
' Ik word hier gewoon gek! '
' Jij gaat hier pas weg als ik het zeg! Heb je dat goed begrepen? Het is te gevaarlijk. '
' Grappig, je verteld altijd maar hoe slecht die Voldemort is maar je bent eigenlijk geen haar beter. '
Als de blik in zijn ogen al boos geweest was dan werd ze nu gewoonweg gevaarlijk.
' En wat bedoel je daar wel mee, jonge dame? '
' Mensen tegen hun wil opsluiten. Je zegt wel dat dit een veilige plek voor me is maar eigenlijk is het niet meer dan een gevangenis en jij bent mijn gevangenisbewaarder! '
' Hoe durf je....!! '
' Ze heeft geluk, Remus. ' Kwam meneer Wemel tussenbeide.
'Wat? '
' Ik weet dat het voor haar eigen bestwil is, maar we hebben inderdaad het recht niet om haar hier te houden als ze mee wil. Anders zijn we inderdaad niet beter dan hem. '
Ze lachte dankbaar bij de onverwachte hulp.
' Er zijn overal spionnen die haar zoeken. Als ze een stap buiten zet loopt ze zo in de val. '
' Er zijn toch maniere om haar te vermommen. '
' Hoe wil je...Met wisseldrank bedoel je? '
' Inderdaad, in het dorp woont een familie die nooit ver reist, zeker niet tot in Londen. Als we haar stelen van een van hen zal niemand haar nog herkennen. '
Elena had nog nooit eerder van wisseldrank gehoord maar e zag dat Lupos die mogelijkheid echt aan het overdenken was.
' Dit plannetje had je al even in je hoofd. Is het niet, Arthur? '
' Misschien, nou wat denk je er van? '
Lupos was er in ieder geval oprecht aan het over nadenken.
' Ik ga hier nog spijt van krijgen. ' Gaf hij uiteindelijk toe.
Zuchtend liep hij weg terwijl Elena opgewonden haar armen rond de hals van meneer Wemel sloeg.
Maar wat in godsnaam was nu wisseldrank?


King's Cross station was zoals altijd weer druk. Meneer Wemel had grootse moeite om een deftige parkeerplek te vinden.
Dit leek hij echter niet erg te vinden en leek van de tijd gebruik te maken om Elena uit te horen hoe die wonderlijke parkeerautomaaten nu eigenlijk werkten.
' Arthur, plaag dat kind nu niet zo. ' Zuchtte mevrouw Wemel.
' Het heeft niets. ' Stelde Elena haar gerust.
En ze meende het, na wat meneer Wemel voor haar gedaan had zou ze alles voor hem doen.
Ze gleed met haar hand door haar korte zwarte haar, het bleef vreemd aanvoelen.
Ze had amper in de spiegel durven kijken, om die vreemde ogen te zien, die vreemde blauwe ogen in plaats van haar eigen grijze ogen.
Het meisje dat ze voor de drank hadden uitgekozen zag er goed uit.
Na een tijdje vonden ze eindelijk een plek en meteen sprong Elena uit de wagen.
Het was jaren geleden dat ze het station nog eens gezien had, het was goed om nog eens buiten te zijn.
' Jij moet bij de ingang blijven. '
' Wat? waarom? '
' Het is nog steeds te gevaarlijk voor jou om op hun perron te komen. Geen nood, we zijn terug voor je het weet. Maar loop niet te ver, wil je? '
Ze was graag mee egaan maar besefte wel dat ze niet alles kon krijgen en beloovde hem dat ze in de buurt zou blijven.
Ze nam plaats op een van de bankjes en besloot de mensen wat te observeren.
Iets wat ze vroeger vaak deed als ze tot rust wou komen, gewoon naar de mensen staren zonder verder te denken.
Ze genoot zo van de rust in haar hoofd dat ze de tijd niet meer in de gaten hield.
Het uur vloog voorbij en terwijl zmeneer Wemel haar nog zo op het hart had gedrukt had om op tijd de drank opnieuw in te nemen was ze het toch vergeten.
Ze voelde hoe ze al weer haar eigen uiterlijk begon aan te nemen.
Ze zocht vlug naar een plek waar ze ongezien weer normaal kon worden om dan weer van de drank te drinken.
Daar was echter maar een plek voor, het toilet waarbij nog ens het probleem kwam dat het dichtsbijzijnde damestoilet buiten gebruik was.
Dan maar het herentoilet, als iemand haar later vragen zou stellen kon ze nog altijd zeggen dat de nood te hoog was.
Toen ze binnen kwam was ze al weer haar eigen zelf.
' Esther? ' Klonk een verbraasde stem.
Ze voelde haar hart omhoog springen toen ze de stem van Malfidus achter haar rug hoorde.
' Hey Draco. ' Lachte ze gemaakt.
Ze stak de drank vlug achter haar rug.
' Jij bent wel de laatste die ik hier verwacht...In het heren toilet dan nog wel. '
' Ah ja, groote nood. Je vind het toch niet erg? '
Ze gebaarde naar het toilet achter hem.
' Nee, tuurlijk. Ga maar. '
Ze sloot zichelf meteen op en zocht wanhoopig naar een oplossing.
Meer dan duizend bezoekers op Kong Cross en ze moest uitgerekend hem tegen het lijf lopen, en dan nog wel in haar eigen gedaante. Kon het nog erger?
' Esther? Alles goed? Je zit er al lang op. '
' Alles in orde, ik kom er zo aan. '
Hoe ging ze zich hier weer uitkletsen?
' Het is een tijdje geleden, niet? '
'Ja, inderdaad. Ik vrees alleen dat ik niet zo veel tijd heb, ik moet...Ik...'
Ja wat moest ze eigenlijk doen?
Verzin nu eens wat, El!
' Kom je je neef soms ophalen? '
'Ja!!' Riep ze bijna overenthousiast.
' Marcel, ik kwam hem halen. '
' Vreemd, ik dacht echt dat hij deze vakantie op school bleef. '
' Plannen zijn op het laatste moment veranderd. Wel leuk om je weer te zien. '
' Wacht even, dan loop ik mee tot aan het perron. '
O ja tuurlijk, en hoe moest ze hem nu weer uitleggen dat ze niet wist waar dat ding was?
Maar toen gebeurde er iets.
Enkele gehaaste reizigers renden langs hen heen en een van hen botste frontaal tegen Draco aan.
De man werd rood van schaamte en begon zich uitgebreid te verontschulldigen maar dit maakte voor Draco niets uit.
Hij begon de man zodanig uit te schelden dat Elena beschaamd werd in zijn plaats.
' Moest dat nu echt? ' Vroeg ze toen de man net niet huilend was weg gerend.
' Ik laat me niet doen door zo een vuile modderbloed!'
Elena kon het feit dat ze dit verwijt persoonlijk opnam niet verbergen.
' Denk je dan zo over on... hen? Ik dacht dat je het niet eens was met Voldemort zijn ideeën? '
' Ik ben het niet eens met zijn manier van handelen maar sommige van zijn ideeën staan me inderdaad aan. Vind je ook niet dat het zuivere tovenaarsbloed bedorven wordt door al die dreuzels die zich aan magie vergrijpen.'
'Ik heb er geen probleem mee. En fijn om te weten dat je inderdaad de arrogante zak bent waar iedereen je voor houd. Ik dacht dat je anders was! Bedankt dus om me er even op te wijzen!'
Toen liep ze weg en liet een verbijsterde Draco achter.
Ze verstopte zich vlug achter een redelijk dikke pilaar waar ze vlug een slok van de drank nam en terug ging naar de afgesproken plek.
Al van ver zag ze het groepje roodharigen, en eentje in het bijzonder trok haar aandacht.


Draco P.O.V:

Hij besefte niet goed wat er nu net gebeurt was.
Hij had haar gewoon zijn mening gegeven, ze had hem best over haar standpunt mogen vertellen maar moest ze nu echt zo kwaad worden?
Het leek hem meer een excus om hem af te schudden.
Maar zo snel gaf hij het nog niet op, hij ging haar achterna om ijn verontschulldegingen aan te bieden.
Maar toen gebeurde er iets vreemd.
Ze had zich discreet achter een pilaar verstopt en niet veel later verscheen er een vreemd meisje van achter.
Had ze nu net wisseldrank gedronken? Waarom dat?
Hij volgde haar op een veilige afstand en zag tot zijn eigen verbaazing dat ze op de Wemel 's afliep.
Beter gezecht liep ze op de ene helft van die verdomde tweeling af en sloeg haar armen om zijn hals en kuste hem spontaan op de mond.
Ze waren een koppel? Waarom had ze hem dit niet verteld? Waarom deed ze de laatste keer of ze hen niet kende?
Toen pas drong er iets tot hem door, haar kwaade blik.
Het had hem zo angst aangejaagd maar toch kwam het hem ook bekend voor.
Garreth!
Het was net de zelfde vijandige blik die Garreth hem bijna iedere dag liet zien als hij in zijn cel binnen was geweest.
Dit was Esther Lubbermans helemaal niet. Dit was Elena Grindewalt!
Het meisje waar iedereen zo naar op zoek was.
Dat was het dus, ze had tegen hem gelogen, hem gebruikt!
Alle verwijingen naar de duistere heer, ze wou hem gewoon gebruiken om haar broer te vinden.
Het kon gewoon niet anders.
Hij voelde een witheete woede door hem lopen.
' Hier krijg je spijt van, Elena Grindewalt. ' Sisste hij zacht.

Reacties: