FanFic.nl

Bite me, Edward.

Chapter 14: The fun we once made.

"Je wil het niet he?" vraagt Edward voordat ik ook maar een woord heb gezegd. "Nee, ik denk het niet, er is te veel gezegd de afgelopen 2 dagen, het spijt me, ik wil het nu nog niet." zeg ik, en werp een schuldige blik op de grond. "Ik kan het je niet kwalijk nemen." zegt Edward en lacht sarcastisch. "Ik wou dat ik het kon." zucht ik. "Dat wil je niet!" brengt Edward tegen me in. Maak het nou niet moeilijker dan het al is. "Het spijt me, ik ga even wandelen, en ik zie je thuis wel weer." vertel ik en richt mijn blik weer op zijn perfecte gezicht. "Oké, kijk je wel uit?" vraagt hij, en hij slikt. Ik knik. "Ik ben een grote meid hoor." zeg ik en glimlach treurig. "Maar alsnog." zegt Edward vastbesloten, niet van plan in te geven totdat ik zeg dat ik op mezelf pas. "Ik pas wel op mezelf, goed?" Edward knikt. Ik glimlach. Dit gaat echt stroef, net ging het veel vloeiender. "Dan zie ik je thuis, neem ik aan?" aast hij alsnog op zekerheid. "Ja, het zal net lang duren, ik wil gewoon nadenken, over wat er is gebeurd, en vooral over nu net." mompel ik. Hij knikt begrijpend. Ik draai me om en loop weg, ik voel dat Edward nog naar me kijkt. "Fuck it!" grom ik, draai me om en ren op Edward af. Ik spring zowat op hem en sla mijn benen om zijn middel, ik twijfel niet en druk mijn zachte, koude lippen op de zijne. Hij zoent gewillig mee en ik heb totaal geen spijt. Geen negatieve gevoelens meer. Alleen mij, mijn liefde, geluk en Edward, de jongen van mijn dromen. Alhoewel, dromen? Dagdromen dan. Ik laat mezelf van hem afglijden en wankel. Als ik weer sterk op mijn voeten sta richt ik me voor de zoveelste keer op Edward. "Ik wist niet wat me bezielde." verontschuldig ik me. "Nou, ik vond het niet zo vreselijk erg hoor." grijnst hij scheef. "Ik bedoel, dat ik zo pessimistisch deed, terwijl jy het alleen leuk voor em wilde maken." werp ik hem tegen. "Oh, ik dacht heel wat anders, kijk, als jy mij nou in je mooie hoofdje laat weet ik altijd wat je bedoelt." probeert hij. "Not a chance, want dat betekend, als het überhaupt kí¡n, dat je altijd in mijn hooft kan kijken, ook wanneer ik dat niet wil! I think I'll pass." merk ik op. "Helaas, maar ik kon het proberen toch?" vraagt Edward. "Maar natuurlijk, proberen kan altijd. Alleen dit verloopt ook niet helemaal eerlijk." grijns ik gemeend. "Hoezo niet?" vraagt hij niet-begrijpend. "Nou, ik ben dan wel immuum voor jou gave, maar jy helaas niet voor de mijne." antwoord ik. Nog steeds snapt hij me niet. Maar wat gaat hij ervan vinden als hij merkt dat je zijn gedachten hebt beïnvloed, wilt ie je dan nog wel? Gedachten van onzekerzheid razen door mijn hooft. "Telekinese, remember?" zeg ik dan uiteindelijk. Hij zucht. "Maar dat is een actieve kracht." zeurt hij. "Ik weet, sorry." grijns ik. "Maar, hoe gaat het nu verder, zijn we weer samen, en zo ja, hoe kunnen we toch tijd met elkaar doorbrengen?" vervolg ik. Edward kijkt peinzend en denkt dus na. "Als het aan mij ligt zijn we bij elkaar als jy dat ook vind dan. En we kunnen het thuis bekend maken, als je dat wilt?" steld hij voor. "In dat geval, hmm.." ik doe net alsof ik nadenk en Edward stoot me lachend aan. "Pestkop!" lacht hij. "Dank je lieverd!" giechel ik met een overdreven hoge stem. "Oké dus, we mogen de bios niet meer in, gaan we dan naar huis, of weer naar school?" informeer ik. "Laten we naar huis gaan. En dan, als je wilt, gelijk Esmé vertellen hoe het tussen ons zit?" steld hij voor. "Oké dus we gaan naar huis, en we kunnen het maar beter gelijk achter de rug hebben hé." knip oog ik. Edwards ogen beginnen te stralen. "Dus we zijn weer?" stotterd hij. Hoe schattig! "Hell yeah we are!" roep ik opgewonden uit. "Niet zo hard gek!" grinnikt hij en sleurt me mee naar zijn Volvo. Ik ga zelf zitten en Edward kruipt achter het stuur. We rijden in een té snel tempo naar huis. Onderweg klieren we nog wat en ik kom erachter dat mijn haar kleeft van de popcorn. "Komt ervan, als je zulk lang haar hebt." pest Edward me. "En zeg nou niet dat je het niet vreselijk sexy vind staan hoor!" pest ik terug. "Hmm, het staat je eerder, schattig en mooi dan sexy." grijnst hij. Beledigt trek ik mijn mond open en sla mijn armen over elkaar ter protest. "Just kidding cutiepie!" grinnikt Edward. Ik steek mijn tong naar hem uit en kijk lachend vooruit. "Nog een keer die tong uitsteken en ik bijt hem eraf goed?" vraagt Edward serieus. "Kijk ik vind het niet erg dat je behoeftes hebt, je bent immers 108 jaar oud, en nog maagd, maar daarvoor hoef je nog geen vunzige opmerkingen te maken tegenover je vriendin die pas 18 is." kaats ik terug. Edwards blik verstrakt en hij antwoord niet. Heb ik weer. "Sorry, ik maakte maar een grapje." mompel ik. Ik hoor een diepe zucht en dan pas merk ik dat we al thuis zijn. Edward parkeert zijn volvo en blijft nog even zitten. Hij draait zich naar me toe. "Het was niet bepaald grappig." Ik haal mijn schouders op. "Ik had ook niet gepland om zo'n opmerking te maken." "Kijk me eens aan." zegt Edward met ene zachte stem waarvan je zou smelten. Voorzichtig kijk ik hem aan. Ik zie een lief geruststellend gezicht me aanstaren. "Het ligt nogal gevoelig, maar ik vergeef het je, jy kon het ook niet weten." steld hij me gerust. Ik knik een beetje beduusd en stap uit. De spanning die tussen ons hing werd me iets te veel. Edward stapt ok uit en ik loop naar hem toe. Hij pakt mijn hand vast en samen lopen we verder, voor de deur staat Edward stil. "Well, here we go." zegt hij en glimlacht bemoedigent. Ik hou hem nog even tegen en druk mijn lippen nog een keer op de zijne, pas dan valt het me op dat ik eigenlijk best wel klein ben. Edward opend de deur en samen lopen we naar binnen. Ik hang mijn jack op en loop door naar de woonkamer, waar Esmé ook is. Edward knijpt nog even zenuwachtig in mijn hand voordat hij Esmé's aandacht trekt. Hij laat mijn hand los. "Esmé? Ik en Mary willen iets vertellen."

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.