FanFic.nl

Fiona 's choice

Regret

' Posttraumatische stress. Na een ernstig trauma kunnen mensen zich wel eens dingen gaan herinneren die nooit gebeurt zijn. ' Klonk de stem van Fiona 's behandelende arts.
Omdat ze al even deed alsof ze sliep leek het hem niet erg om vrijuit te praten.
' Dat kan al enkele dingen verklaren. ' Klonk de stem van Sean.
' Heeft ze al iets kunnen vertellen over Terence? '
' Ze heeft verteld dat hij inderdaad bij haar was en haar heeft proberen te verdedigen tegen die beesten. Wat er met hem gebeurt is kan ze niet zeggen omdat ze het bewustzijn verloren was. Dit is zo een beetje het enige wat steek houd in haar verhaal. '
Ze geloofden haar dus niet. Kon ze het hen eigenlijk wel kwalijk nemen?
Als ze het niet met eigen ogen gezien had zou ze het zelf ook nooit gelooft hebben.
Vanpieren die zich te goed deden aan het bloed van mensen, dit gebeurde alleen maar in boeken van Bram Stocker.
Maar ze wist dat het waar was, ze wist dat ze niet gek was.
' Wat gebeurt er nu verder met haar? ' Hoorde ze Sean weer vragen.
' De hersenschudding valt al bij al nog mee. Morgen nemen we nog een schan en als die positief is mag ze naar huis. '
' Huis. ' Mompelde Sean.
' Heeft ze die dan nog? Terence was bij mijn weten haar enige familie. '
Was? Dit ene woord trof Fiona als een vuistslag in het gezicht.
Ze hoorde de arts afscheid nemen van Sean en liep de kamer uit.
Sean schoof een stoel naar achteren en ging aan haar bed zitten.
' Liefje toch. ' Mompelde hij zacht.
' Terence. '
' Liefje? Je bent wakker. Je...'
Toen pas zag hij haar rode ogen, blinkent door opkomende tranen.
' Hij was mijn broer? Dit meen je niet, hé Sean? Dat was een grove grap. Alsjeblieft zeg dat het een grap was.'
'Je hebt ons gehoord? ' Was alles wat hij kon uitbrengen.
' Ik hoorde alles ja. Waar is Terence? Ik wil hem zien. Haal hem Sean...Haal hem, alsjeblieft!'
' Fi, liefje. Luister, men is volop naar hem op zoek. We vinden hem wel. '
' Lieg niet! Je zei het net zelf, jullie zoeken niet naar hem maar naar zijn lichaam. Jullie denken misschien wel dat ik gek ben door dat stress ding maar ik ben niet dom!'
' Nee, dom ben je zeker niet. ' Probeerde hij haar wat onhandig te troosten.
' Hij is dus dood! Dit is mijn schuld, verdome ik heb mijn eigen broer vermoord!' Gilde ze hysterisch.
' Nee, dat heb je niet. Liefje, het is jouw schuld niet. Fiona, luister naar me!'
Hij slaagde er echter niet meer in tot haar door te dringen, wanhopig drukte hij op de hulp knop en niet veel later verscheen er een verpleegster die haar een grote injectie met kalmeermiddel haf.
Hierdoor werd ze zo rustig dat ze weer in slaap viel.


Haar verblijf in het hospitaal duurde uiteindelijk twee dagen. Na haar paniekaanval hadden de artsen het niet gewaagd om haar al zo snel naar huis te sturen.
Ze hadden haar kennis laten maken met een sociaal assistente, maar buiten het fet dat ze Paige hete wou ze niets van dat mens weten.
Ze had geen zin om met haar te praten en al gelemaal niet over Terence.
Ze liet toe dat ze met haar mee ging naar haar huis maar dat was ook alles.
De vrouw bleek er geen probleem mee te hebben, of dit een bepaalde strategie van haar was of omdat ze simpelweg geen zin had om energie in haar te stoppen wist ze niet.
Het was een vuil gevoel om weer door de vertrouwde deur te stappen.
Het voelde alsof hij elk moment uit een van de kamers kon komen om haar op zijn eigen manier te begroeten.
' We hebben ja kamer weer op orde laten zetten. 'Sprak Paige haar toe.
Het was alsof ze tegen een muur sprak.
' Ik ga naar zijn kamer. '
' Is dat wel een goed idee? ' Vroeg de vrouw bezorgd.
' Ik maak zelf wel uit wat een goed idee is en wat niet! Dank je. ' Riep ze botter dan het bedoelt was maar ze weigerde haar excuses aan te bieden.
Met zware benen liep ze de trap op die meteen op de deur uitkwam van zijn kamer.
De vertouwde geuren gingen er nog steeds.
In deze kamer waren ze duidelijk nog niet geweest want niets leek te zijn veranderd. Nog steeds even rommelig als altijd.
'Rommel wat rommel? 'Had hij altijd lachend gezecht toen ze er zich weer eens aan geërgerd had.
' Dit is geen rommel zusje, dit is een georganiseerde chaos. '
Ze liet zich op zijn bed vallen en snoof de vertrouwde geur van deo die hij elke morgend op zich spoot nog voor hij uit zijn bed gekomen was.
Een simpele herinnering die de tranen in haar ogen weer deed opkomen.
Ze begroef haar hoofd in zijn kussen en begon hartverscheurend te huilen.

Reacties: