FanFic.nl

When Frank Was Fifteen

Chapter Nine

Ik liep met Frank naar huis, wat ongeveer twee blokken verder was. Mijn rugzak was behoorlijk zwaar en dat was te danken aan het vele huiswerk dat we hadden gekregen. Ik had duidelijk moeite om overeind te blijven.
'Are you okay?' vroeg Frank grijnzend.
'Don't laugh!' zei ik boos. 'I hate maths!'
Hij stopte met lachen en keek me serieus aan. 'Do you want me to carry it for you?'
'If you want to...'
Voordat ik het wist had hij mijn rugzak al over zijn andere schouder gehangen en liepen we verder. Hij scheen er helemaal geen moeite mee te hebben om allebei de zware tassen te dragen.
Het bleef vervelend stil terwijl we door de straat liepen. Ik wist niet welk onderwerp ik moest aansnijden en ik vond het dom om de stilte maar gewoon te verbreken, dus die duurde voort. Ik vond het zwaar irritant dat zelfs ik, de meest pratende persoon op aarde, niet wist waar ik over moest beginnen. Normaal had ik zo een onderwerp klaar.
Mijn telefoon ging af en Frank keek nieuwsgierig om. Hij had geen mobieltje en had die van mij al verschillende keren gebruikt om Snake op te spelen. (waarbij hij het ding bijna had vermoord)
'Hallo?' vroeg ik maar gewoon in het Nederlands.
'Emily? Godzijdank! Waar hang je in godsnaam uit?'
'Wie is dit?'
'Ik ben het, je moeder!'
'Mam! Ooh, wat ben ik blij dat ik je kan bereiken!'
'Waar ben je?'
Ik zei even niks terwijl de glimlach op mijn gezicht verdween.
'Je zou me toch niet geloven.'
Frank was stil blijven staan, dus ik gebaarde dat hij door moest lopen.
'Ik luister.'
'Je kent het Belleville Park toch wel, hè?'
'Ja...'
'Ik ben daar gaan wandelen. Ik wilde op een boomstronk gaan zitten, maar ik kon er niet bij. Toen viel ik door een gat in de grond en kwam ik opeens uit bij mijn school...'
'Wacht even. Dus je viel in een gat dat je kon verplaatsen?'
'En niet alleen door ruimte, mam. Toen ik hier aankwam was het 31 oktober in het jaar 1996.'
'Wat zeg je me...'
'Ken je die band? My Chemical Romance?'
'Zijn dat die alternatievelingen die aan jouw muur hangen?'
Ik zuchtte geïrriteerd om haar benaming van mijn helden.
'Mam! Nee!'
'Sorry... wie zijn het dan?'
Ik gilde van ontevredenheid.
'Laat maar! Ik ken ze nu! Frank is vijftien!'
Mijn moeder snapte er helemaal niks meer van, dus het bleef even stil.
'Je wilt me dus zeggen dat de zanger van die band vijftien is waar jij bent?'
Ik besloot het op te geven en zei: 'Zoiets, ja.'
'Dat is gaaf!'
Ik pakte een dor blaadje van de grond en knisperde ermee bij de microfoon van mijn mobiel.
'Sorry mam, ik kan je niet zo goed horen!'
'Wacht...'
'Doei, mam! Ik hang op!'
Ik drukte op het rode hoorntje en haalde mijn schouders op naar Frank.
'What the fuck was that?' vroeg hij.

Reacties:

dobbyenwinky zei op 9 aug 2011 - 13:24:
Beetje vreemd dat haar moeder haar kon bellen, want dan zou ze bij wijze van spreken ook naar haar vroegere zelf kunnen bellen... Is het niet handig om gewoon de tijd stil te zetten in het heden ofzo? XD Oké ik moet niet zeuren, want het is gewoon weer een superleuk stukje. Ik ben benieuwd naar de volgende