FanFic.nl

Fiona 's choice

a matter of life or death

Ze staarde gedachtloos naar het plafond, al voor de vijfde dag op rij.
Niemand waagde het om de kamer binnen te komen, zelf Paige bleef niet langer dan nodig was, alsof ze bang was voor haar.
En misschien was dit maar beter zo, ze was toch geen aangenaam gezelschap.
Ze snoof, sprong recht en liep naar het raam.
Er liep niemand op straat, er was zelf geen zwerfkat te bespeuren.
Niemand durfde nog buiten te kome na de dood van Melanie en de verdwijning van Terence.
Melanie! Verdorie, haar was ze gewoon compleet vergeten.
Was ze al begraven? Hoe reageren haar ouders er op?
Dat meisje was gestorven op haar feestje en ze had nog niet eens contact opgenomen met haar familie.
Het gaf haar op de een of andere manier weer energie want ze sprong van het bed en liep meteen naar de badkamer om voor het eerst sinds dagen een douche te nemen.
Paige moest dit gehoord hebben want ze liep naar boven.
' Fiona? Alles goed? ' Vroeg ze duidelijk verbaast.
' Is het vreemd om een douche te nemen? ' Vroeg ze bod.
' Nee, natuurlijk niet. '
En gelukkig begreep ze dat ze niet verder moest aandringen.
Na de douche trok ze een stel propere kleren aan en ze moest toegeven dat ze zich meteen een stuk beter voelde.
Ze vond Paige weer in de keuken.
' Jij ziet er al een stuk beter uit. ' Begroete die haar vriendelijk.
' Dank je, mag ik je wat vragen? '
' Zeker. Vraag maar raak. '
' Weet je toevallig iets over Melanie 's familie? Het meisje dat die avond stierf. Ik wil hen graag spreken. '
' Ben je zeker dat dat een goed idee is? ' Vroeg ze.
' Hun dochter stierf op mijn feest. Ik kan toch niet doen dat dit me niets doet? '
' Ik heb al met he gepraat...Ze verwijten je niets maar ze vinden het beter dat je daar voorlopig niet komt. '
Dit had ze niet verwacht.
' Wat moet ik dan doen? '
' Je vooral geen zorgen maken over anderen. Je hebt al genoeg aan je eigen hoofd. '
Fiona liet zich op een stoel zakken.
Alle energie die ze net had gevoelt was weer weggesijpeld.
Paige sloeg haar arm troostend om haar schouder en dit maal sloeg ze die niet weg.
Ze moest toegeven dat de vrouw best aardig was en ze wist niet wat ze de laatste dagen gedaan zou hebben zonder haar.
' Ik ga joggen. ' Besloot ze plots.
' Je gaat wat? ' Vroeg Paige verbaast.
' Joggen, deed ik vroeger ook altijd om tot rust te komen. En ik moet dringend eens buiten denk je ook niet? '
' Ja, maar...Die beesten lopen nog steeds buiten rond. '
' Ik ga echt dat bos niet weer in, ik blijf in het dorp. '
Paige wou nog iets teru zeggen maar besefte dat ze niets meer kon tegen brengen.
' Dat is dan geregeld. '
Ze rende weer naar boven om zich vlug om te kleden en niet veel later stond ze buiten klaar om alle elende uit haar lijf te zweten.
Paige staarde door het raam en bleef kijken tot ze verdwenen was.
Toen nam ze haar mobiele telefoon en draaide een nummer.
' Ja, met mij. Ze is buitenshuis. Hoe haar in de gaten. '

Even flink je spieren laten werken, een betere manier om problemen te vergeten bestaat er gewoon niet.
Een van Terence zijn wijze adviesen.
Iets wat ze al enkele jaren trouw opgevolgd had. En ze was er echt goed in geworden.
Op school had ze alle snelheidsrecords laten sneuvelen en haar gymleerkracht had er zelf aan gedacht om haar voor te stellen aan een sportscout, jammer dat een blesurre twee jaar geleden die droom aan diggelen geslagen had waardoor ze niet meer op topniveau zou kunnen presteren.
Na een lange spurt stoppte ze even om naar adem te happen.
Zweetdruppels liepen over haar hoofd en al haar zintuigen leken op scherp te staan.
Veel te scherp blijkbaar want anders zou het haar nooit zijn opgevallen dat een kleine bries die met haar lange lokken speelde wel erg plots was opgekomen en al even plots ging liggen.
Net als op die ene nacht! Schoot het door haar hoofd.
Ze schrok recht en keek schichtig om haar heen.
' Is daar iemand? ' Vroeg ze nerveus.
Er kwam geen antwoord, op een ander moment zou ze gewoon haar schouders hebben opgehaald en haar verbeelding verweten hebben omdat ze weer eens op hol sloeg.
Maar dit was geen normaal moment.
' Wie er ook is, kom tevoorschijn!'
Ze was nu zeker dat ze in de gaten werd gehouden.
Achter haar rug hoorde ze een tak kraken, verschrikt draaide ze zich om maar zag niets.
Was het dan toch haar verbeelding?
Maar toen ze haar hoofd weer omdraaide werd haar luchtpijp plots ingedrukt door een hand die zich als een ijzeren klauw om haar hals had gedrukt.
' Wel wel, het gebeurt niet vaak dat ze ons zo snel horen aankomen. ' Lachte de man met de paardestaart duivels.
Met een onnatuurlijke kracht hief hij haar van de grond, alsof ze niets woog.
Wanhoopig vocht Fiona met de hand voor een hap lucht maar er was geen beweging in te krijgen.
' Waarom vechten ze toch altijd terug?' Lachte de vrouw met het rode haar.
' Ruik je dat bloed? Heerlijk gewoonweg.' Likebaarde haar folteraar.
' Laat wel nog wat voor ons over, James. ' Lachte de bruine man.
Ze waren echt! Ze wist het wel.
Oké, een vreemd moment om je gelijk te gaan vieren, maar ze kon het niet laten om het even denken.
' Geen probleem, maar ik begin.'
Hij bracht haar hals naar zijn mond toe, ze kon zijn tanden al zien, klaar om een hap te nemen.
Ze sloot angstig haar ogen en wachte af, daar voelde ze zijn adem al, en dan een harde smak.
Was dit het einde? Nee wacht, ze lag op de grond en voelde dat ze weer adem kon halen.
De mist trok snel weg uit haar hoofd en ze kon meteen zien dat de vrouw en de afrikaan verdwenen waren.
De vampier die James bleek te heten lag enkele meters van haar vandaan op de grond en leek even versuft te zijn.
' Weg van hier. ' Klonk een stem in haar oor.
Weer werd ze door een paar sterke armen opgetilt.
Nog een vampier, ook dat nog.
Maar toch was er wat anders, deze probeerde voorzichtig met haar aan te doen, niet grof zoals die James.
Ze wou zijn gezicht bekijken maar toen zette hij het net op een lopen.
Het ging zo snel dat ze haastig haar armen om zijn hals sloeg en haar gezicht tegen zijn borstkast drukte.
De luchtcirculatie was als die van in een achtbaan, zo snel dat ze het gewoon kou kreeg.
Hij moest haar voelen bibberen hebben want hij beloofde haar dat ze snel veilig zouden zijn.
En inderdaad kon ze niet veel later weer vaste grond onder haar voeten voelen.
Ze zocht steun bij een boom en probeerde weer op adem te komen.
' Wat was...? Wie ben je? '
' Herken je me niet meer? Draai je eens om'
Verbaast deed ze wat hij vroeg en toen ze hem bekeek leek het wel of haar hart uit haar borstkast sprong.
' Terence? ' Kraste ze zacht;

Reacties: