Hoofdcategorieėn
Home » 30 Seconds to mars » The Road To Happiness » Chapter 11
The Road To Happiness
Chapter 11
De volgende dag word ik een beetje onwennig wakker. Ik kijk verbaasd rond en merk dat ik niet in mijn eigen kamer lig. Herinneringen aan de gebeurtenissen van de vorige dag komen weer aan de oppervlakte en ik besef dat ik in het ziekenhuis lig. Een beetje stijf draai ik me om, maar dan zie ik dat Jared niet meer naast me ligt. Ik voel me meteen wat paniekerig worden en ga haastig rechtop zitten. Uit ervaring weet ik dat het even kan duren eer dat paniekerig gevoel verdwenen zal zijn. Ik schiet in mijn sloffen en sta al op als ineens de deur opengaat en Jared binnenkomt.
“Ow, you are awake? I’m sorry honey, I didn’t mean to scare you.”¯
Hij loopt snel naar me toe en een beetje gefrustreerd kijk ik hem aan.
“Where were you?”¯
Hij glimlacht om mijn frustraties en komt naast me op bed zitten. “Well, what you can do, I can do better”¯, zegt hij geheimzinnig.
Met een frons kijk ik hem aan, want ik begrijp het niet helemaal.
“What are you talking about?”¯
Van achter zijn rug haalt hij ineens net zo’n zakje als wat ik hem gisteren gegeven heb. Een beetje van mijn melk kijk ik hem aan.
“What is this?”¯ vraag ik zacht.
“Open it”¯, glimlacht hij.
Ik doe wat hij zegt en haal er ongeveer hetzelfde beertje uit als gisteren. Dit keer staat er “My Mommy is the sweetest”¯ op. Ik voel me zo gelukkig als ik naar het schattige beertje kijk en met die gelukzalige glimlach kijk ik Jared aan.
“You are unbelievable, honey. I love it so much. Thank you.”¯
Hij geeft me een knipoog en trekt me dan dicht tegen hem aan. “You are welcome, dear. It’s the least I can do and I thought it would be a nice idea to have two identical bears! Well, sort of..”¯
Ik lach en reik naar het nachtkastje waar het andere beertje ook op staat. Met een blij gevoel zet ik ze naast elkaar. Het past perfect.
“We are going to put these in the crib”¯, zeg ik. “That way our baby will know how much we love him or her.”¯
“Sounds like a great idea”¯, zegt hij. Ik leun tegen hem aan en hij tilt mijn gezicht naar hem op, zodat hij me een lichte kus op de mond kan geven.
“Goodmorning, by the way”¯, zegt hij zacht voor hij me opnieuw kust.
“Goodmorning”¯, mompel ik, maar mijn aandacht is alleen nog maar bij hem. Blijkbaar is hij net gedoucht, want hij ruikt fris en mannelijk. Met een zucht leg ik me nog dichter tegen hem. Deze dag kan nu al niet meer stuk.
Later die dag moet ik nog een paar kleine onderzoeken doen, maar de dokters besluiten dat ik terug helemaal fit ben en naar huis kan gaan. Shannon en Tomo zijn wat kleren komen brengen en hebben ook Jareds auto naar het ziekenhuis gebracht. Ze waren fel geschrokken van het hele voorval en zijn heel blij om te zien dat alles goed met me is. Jared rijdt met mij in zijn auto naar huis en Shannon en Tomo volgen. Er wordt een klein, maar gezellig feestje gevierd met alle belangrijke mensen in ons leven en alles lijkt weer helemaal in orde.
De weken gaan voorbij en intussen ben ik echt wel hoogzwanger. Kerstmis en Nieuwjaar zijn ook al gepasseerd en het is rond de 10e januari. Ongeveer een maand voordat ik ben uitgeteld. Kerstmis was heel gezellig met de familie. Zowel Shannon, als Tomo en zijn vrouw, als Jareds mama en mijn ouders en broer waren komen eten. De sfeer was goed, het eten lekker en de cadeautjes werden met veel plezier uitgedeeld. Oudejaar werd een beetje rustiger gevierd. Gewoon Jared en ik en voor de rest niemand. Eerst hadden we een uitgebreid bad genomen en daarna werden er toastjes gesmeerd en chips in kommen gedaan. Gezellig samen voor de televisie en met een brandend haardvuur erlangs hebben we afgeteld om het nieuwe jaar in te zetten. De tragedie met het vuur ligt volledig achter ons, al heeft het de band alleen maar versterkt. Jared heeft stiekem al verschillende juwelierswinkels bezocht om een gepaste ring te zoeken en elke dag voelt hij zich zekerder van de weg die zijn leven opgaat. Hij kan niet wachten tot de baby er is. De babykamer is al helemaal klaar en in een vrolijk geel, groen en blauw geschilderd zodat het voor zowel een jongen als een meisje past. Het geslacht is immers nog altijd een verrassing.
Ik ben intussen de overdracht van patiënten aan het regelen met collega’s, want mijn zwangerschapsverlof staat op het punt te beginnen. Natuurlijk moet er veel geregeld worden en natuurlijk vind ik het best erg dat ik zoveel mensen aan hun lot moet overlaten. Net nu een aantal gesprekken goed gevorderd waren, moeten ze hun hele verhaal aan een vreemde gaan vertellen. Sommige kinderen hebben het er heel moeilijk mee en dat geldt voor mij ook.
Meestal doe ik ’s middags een dutje en dan doet Jared wat in het huishouden. Bijna alle interviews laat hij door Shannon en Tomo doen. Alleen voor uitzonderlijke gevallen gaat hij mee. Iedereen is zeer geïnteresseerd in mijn toestand. Ze waren ook allemaal bezorgd na de brand en Jared heeft meermaals op Twitter moeten posten dat wij beiden en de baby gezond zijn. De steun van de fans was wel heel aangenaam en ook van verschillende vrienden uit het bekende wereldje hebben we iets gehoord. Nog nooit heb ik me zo onwennig gevoeld. Tenslotte ben ik maar een gewoon meisje en is Jared de superster, maar iedereen lijkt me ook in hun hart te hebben gesloten. In elk interview wordt nu standaard gevraagd hoe het met mij en de baby gaat en Tomo en Shannon vinden het heerlijk om vragen over de baby te beantwoorden. Jared krijgt het soms wel wat op zijn heupen van de nieuwsgierigheid van de mensen, maar omdat het mij niet stoort, houdt hij zich in. Tenslotte is het de eerste Leto-baby en is dat een bijzonder fenomeen!
Meestal doe ik dus een dutje, maar nu moeten er nog zoveel dingen geregeld worden om de patiënten over te dragen dat ik nog altijd met een heleboel papieren bezig ben in het bureau. Mijn lichaam snakt echter naar wat slaap, omdat het dat gewoon is, maar ik negeer het. Ik heb nu al het gevoel dat ik mijn patiënten in de steek laat en daarom wil ik even doordoen. Een geeuw onderdrukkend schrijf ik van iedere persoon belangrijke dingen op die mijn vervanger moet weten. Morgen ga ik dan voor de laatste keer terug naar mijn werk om alles door te geven en ook om nog eens met sommige patiënten te praten. Sommigen hebben namelijk geweigerd om door iemand anders behandeld te worden, wat hun genezingsproces niet ten goede zal komen. Ik maak me zorgen om hen en hoop maar dat ik hen kan overtuigen om toch te luisteren. Al zal dat nog een zware klus worden.
Jared komt de kamer binnen om te zien waarom ik nog altijd niet in de zetel lig.
“Are you still here?”¯ vraagt hij bezorgd. “You should be asleep now.”¯
“No, I’m fine”¯, lieg ik. “I need to finish this first. It’s important.”¯
“Can’t you finish it later? After you get some sleep? The baby needs its rest.”¯
“I know, honey”¯, zucht ik. “But this won’t take long and I really want to do this. I already feel like I’m letting everyone down.”¯
Hij zet zich op de hoek van het bureau en kijkt me onderzoekend aan.
“You are not letting everyone down, Alys, you do know that right? You are having a baby and you need to be prepared for that. Besides.. there will be someone who will replace you so everything is okay.”¯
“It’s not as simple as that, Jared”¯, zeg ik wat lastig, omdat hij het niet lijkt te begrijpen. “I’ve been guiding these people for a long time now. They tell me their secrets, their thoughts and worries and I know all of them. Now I have to share those secrets with someone they don’t know. Someone they might not even like. It’s difficult.”¯
“But if they want to get better, they will do that, right?”¯
Jared is altijd wel gefascineerd geweest door mijn vak, maar nu is hij vooral bezorgd om mijn gezondheid en die van ons kindje. Al ga ik nu om de twee weken naar de gynaecoloog en is alles nog prima in orde. De baby heeft geen schade opgelopen van de brand.
“That’s the problem, honey. Not everyone wants to get better. Some people are forced to come to me and they are finally learning to trust me and now they have to go to someone else. They won’t even give me permission to discuss their problems with my replacer and I’m pretty sure some of them won’t go to their meetings when I’m gone. It’s not good for their healing process. Somehow I have to convince them.”¯
“But do you have to do that now? When you need your sleep? There is plenty of time for that in the morning too.”¯
“No, there isn’t”¯, blijf ik koppig. “My maternity leave starts tomorrow and everything has to be okay by then, because I’m sure you won’t like it if they call me all the time.”¯
“Well of course I wouldn’t like that”¯, zegt hij alsof het de normaalste zaak van de wereld is. “You are off duty then and we are going to enjoy that time alone with the baby.”¯
“If they need my help, I will be there”¯, waarschuw ik hem alvast. Het ligt niet in mijn aard om mensen te laten vallen voor mijn eigen gemak.
Jared staat op en ijsbeert door de kamer. “This is insane, Alyssa. You would rather help those people then to take care of your own baby?”¯
“It’s not like that”¯, probeer ik hem uit te leggen. “They need my help. They are a part of me, a part of who I am and what I do. If I can help them, I will, but of course our baby is my number one priority.”¯
“Then go rest now”¯, zegt hij, terwijl hij zijn handen op het bureau zet en me aankijkt.
“I’m nearly done”¯, antwoord ik opstandig. “Just let me continue a little bit more.”¯
“I don’t get you!”¯ roept hij nu machteloos.
“I’m sitting in this chair so I’m pretty sure the baby is resting and I’m almost done. We won’t die because I didn’t sleep one afternoon, will we?”¯
“I just can’t believe you would rather risk the fact of having something wrong with our baby then leaving all of this”¯, en hij wijst naar de papieren op tafel, “to your replacer. Maybe our baby doesn’t mean that much to you as I thought.”¯
Ongelovig kijk ik hem aan en woede borrelt in me op.
“How can you say that, Jared? You know I love him or her more than anything already!”¯
“Well apparently not as much as your job”¯, zegt hij. Met een blik vol onbegrip verlaat hij de kamer, me verslagen achterlatend. Hoe kan hij nu zoiets zeggen? Ja, het is waar dat ik het nu even druk heb, maar ik heb altijd alles gedaan voor de baby en het is niet omdat ik één keer niet mijn middagdutje neemt, dat de gevolgen niet te overzien gaan zijn. Ik vind dat hij overdrijft en daarom blijf ik ook koppig verder werken. De vermoeidheid is al lang vergeten als ik van iedere patiënt de belangrijkste zaken heb opgeschreven. Ik orden alles nog netjes en dan is het helemaal klaar voor morgen. Hoe ik de mensen, die geen andere psycholoog willen, ga overtuigen, weet ik nog niet, maar ik verzin er nog wel iets op.
Blij omdat alles toch af is en ik morgen mijn zwangerschapsverlof kan beginnen, waggel ik naar de keuken. Wandelen zit er al een tijdje niet meer in. Ik zie Jared nergens en omdat ik toch benieuwd ben naar waar hij kan zitten, loop ik het huis rond. In de work-out-room hoor ik de radio en ik kijk naar binnen. Daar zit Jared inderdaad. Hij heeft zijn trui uitgedaan en staat er in bloot bovenlijf te boksen tegen een boksbal. Zijn gespierde bovenlichaam glanst van het zweet en ik slik een brok opwinding weg. Hij ziet er weer ongelooflijk sexy uit en mijn hormonen razen door mijn lichaam. Hij merkt me eindelijk op en omdat ik zo onbeweeglijk naar hem sta te kijken, wordt hij toch wat ongerust.
“Is something wrong?”¯ vraagt hij en ik hoor de bezorgdheid in zijn stem. Ik kan er niets aan doen, maar glimlach en zeg: “No, I just couldn’t find you and I was wondering if you wanted something to eat too?”¯
Jared kijkt me met een ondoorgrondelijke blik aan en is helemaal van slag. Mijn huid glanst en mijn ogen stralen van de zwangerschap. Mijn bolle buik steekt fier vooruit en er ligt een blos op mijn wangen van het werken. Hij vindt me steeds mooier worden en het is moeilijk om te doen alsof ik hem koud laat.
“No”¯, mompelt hij. “I’ll eat something later.”¯
Door zijn korte antwoord besef ik dat hij nog altijd kwaad op me is, al heb ik net zoveel reden om kwaad te zijn op hem. Ik knik en draai me dan maar om, terwijl ik hem al lustig verder hoor slaan tegen de bal.
Een beetje eenzaam eet ik in de keuken wat soep en aardappelen met vlees en groentjes. Ik ruim af en zet alles op het aanrecht. De afwas zal wel gedaan worden als Jared ook gegeten heeft. Omdat er voor de rest niets meer te doen is, zet ik me maar in de zetel om wat televisie te kijken. Ik hoor intussen de douche, wat betekent dat Jared gedaan heeft met boksen. Hij zal nu ook wel snel iets komen eten. Ik voel me een beetje verloren nu hij zo kwaad op me is, maar toch vind ik dat hij overdreven heeft. Al zou zoiets niet tussen ons in mogen staan. Zeker niet nu, met de geboorte die steeds nadert.
Jared komt naar beneden en gaat direct richting keuken, zonder me een blik te gunnen. Niet dat ik naar hem keek, maar het zou toch aardig geweest zijn als hij wat zou zeggen. Omdat ik ineens een beetje nostalgisch wordt, pak ik een fotoalbum uit de kast en blader ik erin. Foto’s van mijn eerste vakantie met hem en van allerlei feestjes staan erin en ik glimlach om de herinneringen. Ik voel me toch wat moe worden, al is het nog maar 20u. Om heel alleen in de living te zitten, heb ik ook geen zin en ik wil net naar boven gaan als ik ineens precies iets hoor stuk vallen in de keuken. Snel loop ik er naartoe.
“What happened?”¯ vraag ik en Jared leunt even met zijn handen op het aanrecht voor hij zich naar me omdraait.
“Nothing. I just dropped the glass too hard in the sink and it’s broken. I cut myself.”¯
Ik loop naar hem toe en neem zijn hand vast om te kijken. “You are going to need some bandage. Wait. I’ll get it.”¯
“No, it’s fine”¯, zegt hij en hij trekt zijn hand los en loopt zelf naar de eerste hulp kit in de living. Verdrietig omdat hij mijn hulp niet nodig, volg ik hem.
“You don’t need my help?”¯ vraag ik en het lukt me niet om onverschillig te klinken.
“No, I got it”¯, zegt hij en hij richt al zijn aandacht op de snee.
“I’m going to bed then. I guess that won’t hurt now, would it?”¯
Dit keer hoort hij wel het verdriet in mijn stem en hij kijkt verbaasd op. Ik kijk hem echter niet aan en loop meteen naar de trap. Jareds oog valt op het fotoalbum op tafel en hij ziet nog net een leuke foto van ons twee, dicht tegen elkaar op het strand van Miami. Hij glimlacht en beseft ineens wat voor idioot hij geweest is.
“Alyssa, wait”¯, zegt hij, maar ik hoor hem al niet meer en ga verder de trap op. Hij doet snel een plakker op zijn vinger en loopt me achterna.
“Alys, wait!”¯
Dit keer stop ik op de overloop en vragend draai ik me naar hem om. “Something wrong?”¯
“Yes”¯, zegt hij en hij komt voor me staan. “I can’t let you go like this. I’m sorry for what I said. I didn’t mean to hurt you.”¯
Ik kijk hem een beetje verlegen aan en zeg dan: “No, I’m the one who’s sorry. I know you are only worried about our health. It’s just that it really needed to be done.”¯
“I know. I love the way you commit yourself to those people who need you. You are the best psychologist in the world and I love you for that. I just don’t want you to get sick or anything and yes, I know I overreact but after the fire..”¯ Hij pauzeert even, zucht en gaat dan verder. “It’s not an excuse but it doesn’t take much for me to get worried. I’m sorry.”¯
Ik staar in zijn blauwe ogen en glimlachend leg ik mijn hand tegen zijn wang. “It’s okay. I understand and I’ll try to think about it next time. But for now, we don’t have to worry because after tomorrow I’m free.”¯
Hij glimlacht ook en trekt me in een omhelzing. “So, you are not angry anymore?”¯
“I don’t know if I was angry… maybe disappointed, but it’s all okay now.”¯
“Good”¯, zegt hij en hij geeft me een kus op mijn voorhoofd. “Maybe I can help you then.”¯
“With what?”¯
“Well, you said some people don’t want to see your replacer and that it would be bad for their healing process. Maybe I can convince them to do it?”¯
Met open mond staar ik hem aan. “You would do that?”¯
“Of course I would. It would make you more relaxed, it would be better for them and maybe you will love me more because of it! Only advantages!”¯ Hij grijnst naar me en ik vlieg in zijn armen.
“Thank you so much, Jared! They would definitely like that a lot! You are the best.”¯
Hij houdt me stevig vast, zijn blik gericht op mijn mond. Traag laat hij zijn gezicht zakken en hij mompelt nog net: “I know”¯, met een grijns voor hij me met een hongerigheid kust waar ik helemaal stil van wordt. Achteruit lopend strompel ik naar de slaapkamer en trek ik hem met me mee. De laatste meters tilt hij me toch nog, onder luid protest, op en draagt hij me naar bed.
Reacties:
Wauww Wauww!
Ik weet niet of ik het tien dagen volhoud!
Wat een te gek hoofdstuk!
Zo mooi geschreven!
Hahahaha, hoe overleef ik die tien dagen?
Wauw gewoon! Echt een heeeel goed hoofdstuk
xxxxx Nadine
dit is weer fantastisch!!!
10 dagen nog tot het volgende?
Tja heb ik weer iets om naar uit te kijken
dit is gewoon geniaal