FanFic.nl

You are my only hope || Emmett Cullen ||Afgelopen

001 || Hope Luna

Ik sliep onrustig. Vandaag ondertussen gisteren waren we in Forks, Washington aangekomen. Het had non stop geregend. En natuurlijk was het ondertussen beginnen onweren. Dat was ook de redenen dat ik wakker was geworden. Opeens verscheen er een hoofdje in mijn deuropening. Aan de goudbruine haartjes kon ik mijn zusje Annelies herkennen.
“ Ikke bij zusje lig. Ikke bang”� zei ze met een trillende stem. Dat was waar ook. Annelies was bang van onweer. Ik vroeger ook. Dan kroop ik bij ma op schoot. Die kon me altijd goed troosten. Ik vond het erg voor Annelies dat ze nu niet meer bij ma op schoot kon kruipen. Die was gestorven in een auto ongeluk vorig jaar.
“ Kom maar”� zei ik en legde een klein stukje dekbed open. Ze twijfelde geen seconde en kwam waggelend op me afgelopen. Ik tilde haar mijn bed op. Ze was nog te klein om op mijn bed te geraken. De bliksem flitste fel en Annelies kroop dichter tegen me aan. Ze begon zachtjes te snikken.
“ Rustig maar. Die enge bliksem doet je niks. Je bent veilig binnen”� zei ik. Dat zei ma vroeger ook tegen me. Alsof mijn woorden als wonderen verrichte stopte ze met snikken. Ze viel in slaap en na een uurtje donderde het niet meer. Zachtjes sloop ik naar haar kamer en legde ik haar voorzichtig in haar bedje. Eenmaal terug in mijn kamer aangekomen schoof ik het raam open. Wat verrassend goed ging. Ik dacht niet dat het zo vaak open werd gedaan. Gefascineerd keek ik naar de maan en sterren en zuchtte eens diep. Vaak wou ik naar de maan of naar een ster ontsnappen. Ik wist niet waarom maar ik vond de wolkenhemel gewoon prachtig. Nu was hij gehuld in donkerblauw tinten. Zou het te donker zijn voor een foto? Ik hoopte van niet. Even mijn camera zoeken. Waar had ik hem gelaten? O ja. In verhuisdoos nummer 3. Zo zie je maar. Niet alles geraakt de eerste dag uitgepakt. Ik trok de foto en besloot toen maar te gaan slapen. Ik zou morgen nog een drukke dag vol uitpakken tegemoet gaan. Om 7 uur werd ik wakker. Raad eens door wat. Door de regen die op mijn ruit kletterde. Pa zat al beneden koffie te drinken. Broer en Zus sliepen nog vast. Tja, Georg sliep altijd zo vast en Annelies sliep nog niet zo lang. Ik liep naar een van de dozen die in de zetel stonden en keek wat er in zat. Van alles voor in de keuken. Zoals : Borden, kopjes, onderleggers, potten, enz.. Het was 10 uur ’s morgens tegen dat ik alles in de keuken had gekregen. Toen kwamen broer en mijn zusje beneden.
“ Annie honger”� zei ze een beetje lagen en wreef over haar buikje. Dus smeerde ik een boterham voor haar.
“ Wat moet jij hebben Georg?”� vroeg ik.
“ Ik zal wel eens voor mezelf koken! Je begint oververmoeid te geraken Hope! Je doet alles in het huishouden! Laat pa het doen!!!!!”� zei Georg half roepend .
“ Nee Georg! Je bent te bezorgd ! Als ik het niet doe dan doet niemand het! Weet je nog toen ik een week op kamp was? Alles was een troep! Pizzadozen overal! Zusje was nog in het ziekenhuis dus ja. Wat moet je hebben”� zei ik en maakte duidelijk dat ij niet zou winnen. Hij zag spoken.
“ Als je toch niet opgeeft een spiegeleitje”� zei hij en liep naar de woonkamer waar hij met pa ging praten. Dit zou vast hun zoveelste gesprek over mij zijn. Dat ik wel heel dun begon te worden enzovoort. Ik at niet omdat ik het te druk had met het huishouden, koken, wassen, schoonmaken,schoolwerk,...
Ondertussen was zijn eitje klaar en ik schoof het op een bord. Ik slenterde naar de woonkamer en gaf zijn bord.
“ Smakelijk”� zei ik en nam meteen een doos voor op mijn zusje haar kamer. Hier zat speelgoed in. Even kijken. In welke kast? De witte kast met van die kinderbloemen. Toen ik letterlijk elke doos had uitgepakt begon ik aan het avond eten. Vandaag werd het lasagne.. Ik schoof hem in de oven en eindelijk kon ik eens zitten. Ik wreef over mijn pijnlijke voeten. Ik deed mijn mp3 even in mijn oren en de klinken van Spring Nicht van Tokio Hotel galmden door mijn hoofd. Ondertussen was de lasagne klaar en ik dekte de tafel en al dat ge prul.
“ Komen eten”� riep ik en Georg, pa en Annelies kwamen d e kamer binnen. Terwijl ik voor hun opschepte waren Georg en pa druk bezig over de laatste voetbalmatch op televisie. Toen het eten van Annelies een beetje afgekoeld was gaf ik haar eten. Eindelijk kon ik ook eten. Voor de eerste keer vandaag. Ik schrok toen ik in de wandspiegel keek. Ik was kei hard afgevallen. Vroeger was ik iets te zwaar nu was ik te dun. Zo erg zou het vast nog niet zijn. Toen ik mijn kleren even beter bekeek zag ik dat ik onder het stof zat. Dan ga ik maar even douchen. Maar eerst de afwas. Meteen stoof ik de keuken in om af te wassen, en af te drogen. Daarna riep ik naar de woonkamer :”� Ben me douchen”� en ging onder de douche. Ik hoorde van beneden gejoel:”� Komaan!!!! Scoor!!”� Volgens mij waren het pa en Georg. De voetbal fanaten. Het was 9 uur. Even Annelies in bed gaan steken. Als zij eenmaal in heer bedje lag was het 10 uur en pa en Georg gingen ook slapen. Dus kon ik met schoonmaken beginnen en toen alles schoon was om0 uur kon ik eindelijk gaan slapen. Met een slecht vooruitzicht. Morgen school

Reacties: