FanFic.nl

You are my only hope || Emmett Cullen ||Afgelopen

003 || Hope Luna

Ik liep op de parking rond. Tot Emmett een van mijn “ vrienden”� me ineens wenkte om mee naar het bos te gaan. De bel ging binnen een paar minuten. Wat zou hij nodig hebben?
“ Hope, ik moet je iets zeggen. Het gaat vast raar en absurd klinken”� zei hij.
“ Vertel maar”� zei ik.
“ Ik ben verliefd op je.”� Zei hij. Mijn reactie afwachtend. Ik bleef als aan de grond genageld staan.
“ Ik ook op jou”� zei ik.
“ Als we een koppel worden moet je wel iets weten”� zei hij toen hij mijn hand pakte. Hij was ijskoud. Hij kneep me bijna fijn. En hij had me amper vast.
“ Wat dan?”� vroeg ik nieuwsgierig.
“ Ik ben een vampier. Drink geen mensenbloed maar ben een soort vegi versie. Ik jaag alleen op dieren. Je bent nu toch niet bang van me hé?”� Zei hij. Mijn adem stokte in mijn keel. Een vampier. Maar bang? Nee, bang was ik niet. Wat ik best raar vond want ik ben nogal rap bang. Maar hij had al een week gehad om me te vermoorden. En dat had hij nog niet gedaan.
“ Nee Emmett, ik ben niet bang”� zei ik.
“ Gelukkig!”� zei die opgetogen en gaf me voorzichtig een kus. Voorzichtig kuste ik terug. Tot dat de bel ging.
“ We moeten maar eens terug gaan”� zei Emmett en voor ik het wist zwaaide hij me op zijn rug en stonden we supersnel aan de school.
“ Wat hebben we nu?”� vroeg ik.
“ Muziek”� zei hij en we liepen hand in hand naar muziek. Toen we net zaten kwam de leerkracht binnen.
“ Neem jullie boeken maar op pagina 50 en begin de oefeningen te maken”� zei ze. Het werd weer zo’n saaie schooldag. Ik was doodmoe. Ik kon mijn aandacht amper bij de les houden. Gisteren kon ik niet slapen. Mijn maag grolde de hele les als gek. Ik had al een hele dag niet gegeten. Gisteren ook niets. Mijn pa had te veel honger dus had ik mijn portie ook aan hem gegeven. Ik zag er nu nog magerder uit dan anders. De lessen tot de middag vlogen voorbij. Eindelijk kon ik iets eten. Damn! Mijn lunchgeld niet bij. Niet dat ik dat kreeg! We hadden geld genoeg. Maar ik kreeg niks ervan in handen. Ik had ook al geen boterhammen bij. Alleen ging ik aan mijn tafeltje zitten en luisterde wat muziek. Ik zag dat Emmett bezorgt mijn kant op keek. Hij hoorde mijn maag vast tot ginder knorren. Ik negeerde mijn klagende buik en concentreerde me op de muziek. Het was een heel hoog liedje dus een beetje moeilijk om de tekst te ontwarren. De bel ging en nu had ik L.O. O nee! Nu nog lopen. We deden vandaag lopen. Zo erg! Ik kon het wel maar ik had een slecht gevoel over vandaag. Omdat ik volledig uitgeput was. Als opwarming moesten we 3 rondjes lopen. Na 2 rondjes werd ik duizelig. Net toen ik aan mijn 3de rondje begon werd alles zwart voor mijn ogen. Ik werd opgetild door een gespierd iemand. Maar die iemand had het ook ijskoud. Uit alle macht probeerde ik mijn ogen te openen maar het lukte niet. Ik hoorde iemand een gilletje slaken en iets vragen. De vraag hoorde ik niet goed. Maar de o zo bekende stem die antwoord gaf op de vraag kende ik wel. Het was Emmett.
“ Ze is flauwgevallen bij L.O”� zei hij. Ik was van de wereld maar ik hoorde mijn maag grommelen. Ik kon amper bij het gesprek blijven omdat ik steeds verder weg dreef. Het laatste wat ik hoorde was: “ breng haar maar naar het ziekenhuis”�. Even later werd ik moeizaam wakker. Iemand hield mijn hand vast. Het was Emmett.
“ Wordt toch wakker, we missen je op school. Je hebt al een hele week gemist. De leraren maken zich zorgen, iedereen vraagt zich af wat er met je is, zelfs ik vraag me af wat er zich bij je thuis niet afspeelt. Je bent zo uitgeput altijd, ik heb je nog niet zien eten. Ik maak me zo’n zorgen!”� mompelde hij zachtjes. Nu vocht ik nog harder tegen de duisternis. En ik had de winnende hand. Stilletjes aan kreeg ik weer controle. Ik kneep zachtjes in Emmetts hand. En opende mijn ogen.
“ Emmett”� mompelde ik schor.
“ Hope!, ik ga even Carlisle halen! Ik ban zo terug.”� zei hij blij. Meteen liep hij mijn kamer buiten. Niet zo veel later kwam hij terug met Carlisle, zijn vader, de dokter.
“ Hallo Hope, hoe voel je je?”� vroeg hij.
“ Zwakjes”� zei ik.
“ Het is misschien wat persoonlijk, maar heb je problemen thuis?”� vroeg Carlisle weer.
“ Nee, waarom denkt u dat?”� vroeg ik beleefd.
“ Omdat mijn zoon Emmett heeft verteld dat u alles doet in het huishouden”� zei hij. Rot Emmett!!! Ik wierp kwaad een blik op Emmett. Hij had het niet mogen vertellen. Helemaal niet.
“ Mijn vader doet het niet, dus neem ik alles over, sinds de dood van mijn moeder. Het is hard werk, maar ik doe het voor mijn zus en broer”� zei ik.
“ Emmett heeft ook verteld dat je ’s middags nooit eet”� zei hij weer.
“ Mijn vader is best rijk, maar daar krijg ik geen cent van. Mijn broer en zus wel. Die hebben ieder een flinke spaarrekening. Maar bij mij staat er alleen geld op dat mijn moeder vroeger gestort heeft.”� Zei ik.
“ Dus als ik het goed begrijp, je eet nooit omdat je geen geld krijgt van je vader, thuis doe je al het werk, je voed je zusje op en je zorgt dat iedereen eten heeft?”� vroeg hij.
“ Jep dat is zo”� zei ik.
“ Hoeveel maaltijden eet jij per dag?”� vroeg Carlisle weer. Ik begon hem echt een zaag te vinden.
“ eentje, het avondeten. Maat dus toen een week geleden had ik dat de vorige dag niet gegeten omdat mijn vader gisteren honger had gelijk een paard en mijn portie ook op at.”� Zei ik. Man, die kan zaaaggggeeeeennnnnn!!!!
“ Dat is niet goed Hope, je moet zorgen dat je 3 maaltijden binnenkrijgt. En ook op tijd gaat slapen. Ik heb nog even een privé vraag. Misschien wil je Emmett er niet bij”� zei hij. Wat een nonsens! Emmett mag alles van me weten!
“ Emmett mag blijven”� zei ik.
“ Oké! Wordt jij soms mishandeld door je vader? Over je buik heb je verschillende blauwe plekken”� zei hij. Wat? Nee!!!!
“ Nee, mijn vaders slaagt me niet”� zei ik. De beelden van de jongens werden weer op mijn netvlies gebrand.
“ Wat is er dan wel gebeurt?”� vroeg hij.
“ Ik ben vorige week vrijdag in elkaar geslagen door pestkoppen van mijn vorige school. Ze zijn me blijkbaar gevolgd.”� Zei ik met pijn in mijn stem.
“ Oké, verder heb ik geen vragen meer. Je mag morgen naar huis.”� Zei hij en liet me weer alleen met Emmett.
“ Mag ik die blauwe plekken eens zien? Vroeg Emmett.
“ Oké”� zei ik zachtjes. Zelf had ik ze nog niet gezien. Voorzichtig trok ik het ziekenhuiskleed tot over mijn buik. Zelf schrok ik want mijn buik stond vol. Ik zag Emmett ook schrikken.
“ Wie waren het?”� gromde hij kwaad.
“ Rustig Emmett!”� zei ik streng.
" Hier is mijn nummer, dan kan je me altijd bellen als je een probleem hebt" zei Emmett.
" Oké tnx! Hier is het mijn! Dan weet je wie er belt als ik je ooit moet bellen" zei ik.
" Bedankt" zei hij lachend en zette hem in zijn gsm. IK viel in slaap tegen zijn borstkas maar werd wakker gemaakt door een flits. Ik zag Emmett net zijn GSM wegsteken.
" Zo, wat vind je van mijn achtergrond?" vroeg hij. Hij was dus degene die de foto getrokken had. Ik lag daar op zijn borstkas. Hij had zijn gezicht heel dicht bij dat van mij gelegd. Ik vond het wel een schattige foto.
" Mooi!! Stuur je die even door? Dan sta jij ook op mijn achtergrond" zei ik. Hij stuurde de foto door en nu stond die ook op mijn achtergrond. Ik bleef nog een nachtje en daarna mocht ik naar huis.

Reacties: