FanFic.nl

You are my only hope || Emmett Cullen ||Afgelopen

004 || Hope Luna

Ik ging me omkleden en ging met Emmett naar huis. Mijn huis was niet ver van dat van hem. Hij stopte voor dat van mij en ik gaf hem nog een kusje en stapte uit. Toen ik binnen kwam was mijn vader kei boos.
“ Wie was dat?En waar ben je geweest”� vroeg hij boos, woedend.
“ Dat was Emmett, mijn lief en ik was in het ziekenhuis”� zei ik. Hij geloofde me niet. Alle dat van het ziekenhuis geloofde hij niet.
“ NU de waarheid! Waar was je”� schreeuwde hij.
“ In het ziekenhuis”� piepte ik. Hij geloofde me niet. Ik voelde dat hij me naar achter duwde.
“ Waar was je bitch?”� zei hij furieus.
“ In het ziekenhuis zei ik nu huilend. Hij duwde me verder naar achter. Er was wel 1 klein probleempje. De woonkamer was op de eerste verdieping. En pa duwde me steeds dichter bij de trap. Nog een laatste duw. Ik viel naar beneden. Ik raakte geen enkele trap maar beneden viel ik kei hard op mijn been. Ik voelde een stekende pijn en hoorde het geluid van een krakend bot. Strompelend en huilend slenterde ik naar boven en keek in de spiegel. Mijn been was dik. Het stond ook al in een rare pose. Twee grote blauwe plekken vormden zich op mijn schouders. Echt op de plek dat hij me geduwd had. Rot vader, rot wereld! Schreeuwde ik in mezelf. Ik zou naar Emmett bellen.
“ Hallo Hope!Mis je me nu al?”� zei die lachend.
“ ja en nee, maar daar bel ik niet voor”� zei terwijl de tranen nog steeds over mijn wangen stroomden als watervallen.
“ Wat is er,”� vroeg hij bezorgt. Ik wist dat hij bij zijn familie zat, dus dan zou heel zijn huis het horen.
“ Kan ik niet goed uitleggen over de telefoon”� zei ik
“ oké! Dan kom ik eraan!”�zei Emmett en legde af. Binnen de 10 minuten zat hij bij op mijn bed.
“ Hey meisje, wat is er?”� vroeg hij. Zonder iets te zeggen draaide ik me om. Meteen zag hij de enorme blauwe plekken en de tranen. Hij werd kwaad, zo kwaad.
“ Wat heeft hij je aangedaan?”� vroeg hij nog steeds woedend.
“ Hij geloofde niet dat ik in het ziekenhuis was die week, hij zei dat ik een bitch was en duwde me naar achter, steeds verder naar achter. Als je weet dat de woonkamer op de eerste verdieping licht. Hij heeft me van de trap geduwd. Daar zijn de blauwe plekken van”� zei ik snikkend. Over mijn been zou ik eigenlijk ook iets moeten zeggen. Of niet?
“ Ik haat die man!! Alles komt goed! Hij zal je niets meer aan doen!”� zei Emmett. Hij had zwarte ogen.
“ Ga jij maar jagen”� zei ik en wees naar zijn zwarte ogen. Hij dook het raam uit. Er woonde een dokter recht tegenover ons huis. Misschien kon die eens naar mijn been kijken. Het was eigenlijk een half ziekenhuis want hij had ook zo’n machine die je botten enz laat zien op foto. Zelfs gips en zo kon hij zetten. Snel trok ik een t-shirt aan om de blauwe plekken te verbergen. Strompelend stak ik de straat over en ging de wachtkamer binnen. Die was gelukkig leeg. De patiënt die kwam net buiten en ik kon meteen binnen.
“ Hallo Hope, wat kan ik voor je doen?”� vroeg hij.
“ Ik ben gevallen en nu doet mijn been zo’n vreselijke zeer.”� Zei ik. Hopelijk trapte hij in mijn smoesje. Hij onderzocht me en mijn been was gebroken. Ik kreeg op mijn vraag een roze gips en krukken. Hij gaf me een voorschriftje voor pijnstillers en wenste me veel beterschap. Meteen ging ik naar de apotheek voor de pijnstillers. Als ik die eenmaal had ging ik weer naar huis. Met frisse tegenzin. Meteen legde ik de krukken naast mijn bed en trok een gemakkelijk kleedje aan. Het enige na deel waren de spaghetti bandjes. Maar dat was nog niet zo’n ramp. Voor de 9de keer nam ik beautiful child van Torey hayden en werd meteen meegevoerd naar de wereld van kinderen met problemen.
Emmett Pov.
Ik sprong uit het raam en beloofde haar dat ik haar morgen voor school zou komen halen. Al snel kreeg ik een grizzly te pakken, die ik natuurlijk leeg zoog. Ik zat bijna vol, normaal zou ik nog een grizzly pakken maar er zat me iets dwars. Haar gezicht stond op mijn netvlies gebrand. Twee grote blauwe plekken en zag je duidelijk op haar schouderbladen staan. Haar vader was het. Vaders houden toch van hun kinderen. ? Toch? Nog steeds diep in gedachten verzonken kwam ik weer thuis aan.
“ Wat was er nu?”� vroeg Esme. Ze had haar door de hoorn horen snikken. Het klonk ook ze kwetsbaar. Ze klonk gebroken. Wat ik best wel logisch vind! Welke vader slaat zijn dochter nu? Ik hoorde Edward geschrokken ademhalen. Dat was waar, onze gedachtelezer was hier ook. Bella en Nessie zaten in de zetel, net zoals Edward.
“ Esme, haar vader heeft Hope van de trap geduwd.. Zijn handen staan duidelijk op haar schouders. En ik dacht dat elke vader van zijn kinderen hielden. Dat ze allemaal zoals Edward waren”� zei ik gechoqueerd. Ik zag duidelijk dat dat bij Esme toch ook even verschieten was.
“ Wanneer krijgen wij Hope eigenlijk eens te zien? Ze zal hier altijd terecht kunnen eens ze ons ontmoet heeft”� vroeg Edward.
“ Ik zal het haar gaan vragen”� zei ik en stormde naar haar huis. Meteen sprong ik door haar raam naar binnen. Ze lag op haar bed.
“ Hoi Hope “ zei ik vrolijk. Nu pas merkte ik het gips rond haar been op.
“ Hoi Emmett “ zei ze.
“ Komt dat ook door hem?”� vroeg ik terwijl ik naar haar been wees.
“ Ja, op dat been ben ik geland”� zei ze.
“o, heb je een alcoholstift?”� vroeg ik.
“ Ja, maar wat moet je der mee?”� vroeg ze sterwijl ze me de stift gaf.
“ Niet bewegen”� zei ik en schreef mijn naam op haar verband. Zelf tekende ze der een paar hartjes rond.
“ Wil je mijn familie ontmoeten?”� vroeg ik.
“ Ja, maar wat als ze me niet mogen”� zei ze onzeker.
“ Gekkie! Natuurlijk mogen ze je! En Jaspers lief komt ook! Het word gezellig! Geloof me maar! Je wil je toch even weg van je vader?”� vroeg ik.
“ Ja! Natuurlijk! Maar wacht gewoon buiten op me “zei ze. Meteen greep ze naar haar krukken. Ik zag hoe ze met moeite naar beneden ging. Meteen sprong ik uit haar raam en stond haar beneden op te wachten. Na een paar minuten kwam ze beneden aan.
“ Sorry dat ik zou traag ben”� zei ze verontschuldigend.
“ Is niks hoor liefje!”� zei ik. Na een kwartiertje kwamen we bij ons thuis aan…

Reacties: