FanFic.nl

You are my only hope || Emmett Cullen ||Afgelopen

005 || Hope Luna

We kwamen bij het Cullens huis aan. Moeizaam, maar we waren er geraakt. Nog voor we klopten werd de deur open gedaan door een vrouw.
“ Hoi, ik ben Esme”� zei ze met een glimlach op haar gezicht. Meteen verscheen er een glimlach op mijn gezicht. Helemaal anders dan ik verwacht had. Maar op een positieve manier.
“ Hoi, ik ben Hope”� zei ik. Niet veel later werd ik nog aan Alice, Tomas, Rosalie en Jonas voorgesteld. Nu kwamen we in de woonkamer.
“ Hallo, ik ben Bella”� zei een vrouw met bruin lang haar. Ze was echt prachtig. Net zoals iedereen hier.
“ Hoi, ik ben Hope”� zei ik.
“ Hoi Hope, ik ben Edward”� zei een man met brons warrig haar. Hij keek liefdevol naar Bella en het kleine meisje op haar schoot. Ik zag dat ze getrouwd waren. Alleen snapte ik het kleine engeltje op haar schoot niet. Ik weet niet waarom maar het kleine engeltje haar krullen deden me aan mijn nonkel Charlies krullen denken. Haar ogen dan weer aan die van mijn nicht Bella. Ho!! Wacht eens even. Bella! Ik stond hier oog in oog met Bella Swan / Cullen! Mijn nicht! Die ik overigens al eeuwen niet meer gezien heb.
“ En hoe noem het kleine engeltje?”� vroeg ik.
“ Oh, dat is Renesmee. Maar noem haar maar Nessie”� zei Emmett.
“ Het is Renesmee! Ik heb Jacob geen toestemming gegeven om mijn dochter naar het monster van lochness te noemen “zei Bella een beetje kwaad. Renesmee kroop nieuwsgierig naar me toe.
“ Dag Renesmee”� zei ik tegen haar met een smile op mijn gezicht. Ze was zoo . Ik zag Bella blij kijken dat ik haar gewoon Renesmee noemde. Haar hartslag was iets anders dan de gewone mensen. Iets sneller. En ze was iets warmer.
“ Kijk eens! Ze is bijna net als jij Bella”� zei Esme toen ik met Renesmee aan het spelen was. Ze was ook zo schattig! Haar bronzen haar dat golfde terwijl ze rondliep. Bang voor kietelmonster Hope die rondliep om kleine Renesmee monstertjes te pakken. Niet dat ik snel was maar ik hinkte achter haar aan. Bella en Edward keken liefdevol naar Renesmee en Emmett keek liefdevol naar mij In Emmetts blik zag ik ook dat hij bezorgd was omdat ik zo veel rondliep. De dokter had gezegd dat ik vandaag geen grote inspanningen mocht doen. En bla, bal, bla.. Niet dat ik luisterde! Nogal koppig! Dat geef ik toe! Net toen Renesmee mijn halve gips vol tekeningen gezet had ging de deurbel. Alice ging opendoen. Ik geloofde mijn ogen niet! Daar stond Jasper met Alicia Clearwater!!! Mijn beste vriendin. Hinkend liep ik op haar af. Ondertussen had Jasper haar hand al losgelaten.
“ Alicia!!!”� riep ik blij terwijl ik op haar afhinkte. Ali herkende me en knuffelde meteen.
“ Hope!!”� riep ze blij. Alle Cullens keken verbaasd naar ons en dan van Emmett naar Jasper. Alsof die zouden weten dat we beste vriendinnen waren. Edward had het in mijn gedachten gelezen.
“ Iedereen dit is dus Alicia, mijn lief”� zei Jasper. Toen ik weer naast Emmett gehinkt kwam gaf hij me meteen bestraffend mijn krukken. Ik keek hem verontschuldigend aan en steunde daar op. We hadden allemaal nog een heel leuk gesprek en ondertussen was het 7 uur. Een vlaag paniek steeg de kop op. Ik moest gaan koken!!
“ Sorry iedereen! Maar ik moet gaan”� zei ik.
“ Nu al?”� zei Emmett triest.
“ Ja”� zei ik en Emmett bracht me thuis. Ik gaf hem nog een kus.
“ Doei schattie! Tot morgen”� zei ik en ging binnen. Wachtend op een hel om te ondergaan. Toen ik binnenkwam begon mijn been pijn te doen en ik strompelde ik naar boven. Weer was mijn vader furieus.
“ Waar zat je nu weer?”� vroeg hij. Vol met ingehouden woede.
“ Bij Emmett. Zijn ouders wouden me ontmoeten”� zei ik.
“ Ik wacht hier al een half uur op mijn eten! We zijn pizza gaan halen! Alles is al op! Zie dat je zelf maar iets eet”� zei hij en sloeg me op mijn wang. Meteen ging ik naar boven. Ik begon in mijn oude patroon te hervallen. Weer niets eten. Wat haatte ik de wereld nu! Het enige wat mij nu nog levend hield was Emmett. Die altijd voor me klaarstond. Ik kroop onder de lakens nadat ik mijn pyjama aan had . Ik kon maar niet slapen en de tranen vloeiden over mijn wangen. Dit gedrag was niets voor mijn vader. En mijn wang deed zo’n pijn. De volgende morgen werd ik wakker door iemand die me op mijn voorhoofd kuste en goedemorgen zonneschijntje in mijn oor fluisterde. De hele nacht had ik op mijn pijnlijke wang gelegen. Het ergste was nog dat ik mezelf in slaap gehuild had. Mijn ogen waren nog rood en een beetje dik door de tranen.
Ik draaide me met mijn blauwe plek weg van Emmett. Dit mocht hij niet zien. Hij zou flippen.
“ Goeie morgen Emmett”� zei ik. Het lukte me niet om mijn blauwe plek te verbergen.
“ Heeft hij je nu alweer geslagen? Ik vermoord die vent! Hij is gek”� zei hij woedend.
“ Niet doen”� zei ik en ging me omkleden. Met wat make-up verstopte ik de blauwe plek in mijn gezicht en huppelde vrolijk terug naar Emmett.
“ En nu ga jij ontbijten!”� zei hij streng en dan ging ik maar ontbijten en meteen daarna vertrekken naar school. Emmett hield me een hele dag gezelschap en zorgde dat ik die middag at. Hij leende me geld. Aannemen wou ik niet. Maar toch deed ik ha toen ik besefte dat ik toch wel best honger had. Mijn vermoeden dat de vampier Bella, mijn bloedeigen nichtje was begon sterk toe te nemen. Ik moest lachen bij de uitdrukken bloedeigen moest ik een beetje lachen. Want ze had geen druppel bloed meer in haar lichaam. Misschien het gene dat door hij keel vloeide wanneer ze net een grizzly of bergleeuw had buitgemaakt en hem volledig leegdronk. Maar dat gebruikte ze weer op. Zou ze het nog moeilijk vinden? Om aan bloed te weerstaan? Ik wist het niet. Maar mijn gedachten zeiden me dat ik maar eens aan Emmett een beetje informatie moest vragen.
“ Emmett?”� vroeg ik toen we aan de kantinetafel zaten.
“ Ja hope”� zei hij.
“ Wat was Bella’s achternaam voordat ze een Cullen werd?”� vroeg ik. Stil vragen zou verspilde moeite zijn omdat er een groep Cullens op nog geen 2 tafels van ons afzaten.
“ Swan. Bella Swan, de klunzige”� zei Emmett lachend. Ik had dus gelijk! Mijn nicht was een vampier. Ineens stond Bella bij me. Ik was zo onoplettend - Iets wat ik van mijn vader, de broer van Charlie had. Het zat dus langs zijn kant in de familie - dat ze vast op normale snelheid was gekomen.
“ Hoi Hope, jullie hadden het over mij”� zei ze lachend.
“ Eigenlijk..”� zei ik.
“ Eigenlijk wat?”� vroeg Emmett.
“ Eigenlijk hadden we het over mijn nichtje. Bella Swan”� zei ik.
“ Hope Luna?”� vroeg ze verbaasd.
“ Ja, Bella “ zei ik en meteen vloog ze om mijn hals.
“ Ik ben ook blij jou weer te zien nichtje”� zei ik lachend. De Cullens die daarnet een beetje onbegrijpend hadden gekeken snapte het nu.
“ Wil je iets voor me doen?”� vroeg ze.
“ Ja hoor! Wat?”� vroeg ik.
“ Wil je eens gaan kijken of Charlie het red?”� vroeg ze. Dit had ik niet verwacht.
“ Ja hoor!”� zei ik. De rest van de dag ging snel voorbij. Ik had Bella beloofd om meteen na school bij Charlie langs te gaan. Ze had gezegd dat het niet moet zo snel maar wou gaan had ik gezegd. Ik wou niet toegeven dat ik bang was om naar huis te gaan. En weer slaag te krijgen. Ik had het nooit gesnapt. Mijn zusje was zijn engeltje waar hij voor zorgde. Mijn broer was zijn grote trots en ik was zijn nietsnut, hulpje,en zo van alles. Dit alles had ik van zelf sprekend gevonden. Tot dat ik bij een vriendin bleef slapen vorig jaar. Zij deed niets. At ’s morgens, ’s middags en ’s avonds. Ze deed niets in het huishouden. Ik had het haar gevraagd waarom niet en ze zij dat dat normaal was. Toen begon die bezorgd te worden. Het gene dat niet lang heeft geduurd. Mijn vriendschap met haar heb ik verbroken.
“ Kom je nog Hope? Dan zet ik je bij Charlie af”� zei Emmett. Charlie woonde nog altijd in het huis dat hij had gekocht toen hij en tante Renee net getrouwd waren.
“ Ja, ik ben er”� zei ik en we reden weg. Op naar Charlie.
“ Doei Emmett”� zei ik en liep naar de voordeur. Met een bang hartje. Ik drukte op de deurbel en na een minuutje te hebben gewacht kwam hij opendoen.

Reacties: