FanFic.nl

You are my only hope || Emmett Cullen ||Afgelopen

006 || Hope Luna

“ Hope?”� vroeg hij verbaasd.
“ Jep nonkel Charlie”� zei ik opgewekt. Hij liet me binnen. Alles lag er netjes en hij liep snel naar de keuken voordat het vlees aanbrandde.
“ Ben jij nu aan het koken?’ vroeg ik verbaasd. Zo ver ik me herinnerde kon Charlie niet koken.
“ Ja, ik heb kooklessen gevolgd. Anders zou het elke dag iets afhalen worden”� zei hij een beetje beschaamd.
“ Oh”� zei ik.
“ Waarom kwam je eigenlijk langs?”� vroeg Charlie. Ik ging Bella even een beetje pesten.
“ Oh, Bella had gevraagd om even langs te gaan, om te zien of je het wel redde zonder haar”� zei ik.
“ Die Bella toch! Hoe is het nu met haar?”� vroeg Charlie.
“ Goed!”� zei ik overtuigend. Niet dat ik ging liegen.
“ Dan is het goed! Waar ben je haar eigenlijk tegen gekomen?”� vroeg Charlie. Wat moest ik nu zeggen.
“ Mijn lief stelde me voor aan zijn familie”� zei ik.
“ O nee, je gaat toch ook niet met een Cullen hé?”� vroeg Charlie.
“ Toch wel”� zei ik.
“ De welke?”� vroeg hij.
“ De grote met spieren”� zei ik.
“ Wat zegt je vader ervan?”� vroeg hij.
“ Die weet het niet. Hij heeft hem nog niet gezien. Ik ben bang voor zijn reactie,”� zei ik een beetje beschaamd. Ik was niet ban voor zijn reactie. Maar of ik nog meer slaag ging krijgen. Ik leefde voorlopig voordurend in een waas van die angst.
“Je zal hem toch moeten voorstellen als hij erbij is hoor. Maar ik waarschuw je. Met een Cullen omgaan is niet goed voor je. Ik ben bang dat ze binnenkort zullen vertrekken. Net zoals ze Bella hebben aangedaan,”� zei hij.
“Dat doen ze niet weer Charlie.”� Zei ik.
“ Maar waarom ben je zo bang voor hem?”� vroeg hij terwijl hij aan zijn eten begon.
“ Hij slaagt me”� zei ik met een bibberende stem toen hij zijn bord leeg had.
“ Hij doet wat”� zei hij verbaasd. Zijn vork viel kletterend op de grond. Hij kon niet geloven dat zijn bloedeigen broer iemand sloeg.
“ Heb je der iets serieus aan overgehouden?”� vroeg Charlie. Met een beetje water deed ik de make-up van mijn wang en deed mijn vestje uit. Daaronder had ik een topje met spaghetti bandjes aan. Waar je de blauwe plekken duidelijk in zag. Ik hoorde hoe zijn adem stokte.
“ Dit en mijn gebroken been”� zei ik. Ondertussen had ik al wel een stapgips.
“ Wat heeft hij gedaan, dat je je been breekt?”� vroeg hij.
“ Van de trap geduwd”� zei ik terwijl er tranen in mijn ogen ontstonden.
“ En je broer en zus, doet hij die iets?”� vroeg hij.
“ Nee”� zei ik.
“ ik stel hier rapport van op Hope. Mijn broer gaat een proces krijgen en in de gevangenis belanden. Jullie gaan naar pleeg gezinnen! Kom je even mee naar het politie bureau?”� Zei hij een beetje woedend. Hij had niet veracht dat zijn broer zoiets zou doen.
“ oké”� zei ik en we vertrokken in de politiewagen naar het bureau. Hij stelde een rapport op en hij ondervroeg me. Toen dat achter de rug was trok hij foto’s van lijn blauwe plekken en ik moest hem mijn adres en het adres van mijn dokter geven. Na een half uur mocht ik gaan. Maar ik moest hem beloven te bellen als hij me nog iets deed. Dat beloofde ik en hij gaf me zijn nummer. Dankbaar vroeg ik me af hoe ik thuis zou geraken. Ik vertrok te voet maar half de weg kwam ik wel een heel bekend persoon tegen.
“ Hope”� zei een stem. Het was mijn oude vriend Seth Clearwater.
“ Seth”� zei ik vrolijk.
“Alles goed?”� vroeg Seth.
“ Ja, me jou”� loog ik.
“ Ook goed hé! Een lift nodig?”� vroeg hij toen hij een blik wierp op mij en mijn been. Shit! Er was geen make-up meer over de blauwe plek!
“ Nee hoor. Ik woon hier niet meer ver af”� loog ik alweer. Eigenlijk was het nog 2 kilometer en mijn been deed behoorlijk zeer.
“ Komaan Hope! Ik zie dat je liegt! Waar woon je? Dan breng ik je, “ zei hij.
“ Oké dan! “ zei ik en gaf hem het adres. Eenmaal thuis aangekomen zag ik pa al voor het raam naar buiten staan kijken.
“ Doei Seth”� zei ik vluchtig en gaf hem een kusje op zijn wang.
“ Wat deed je bij de politie”� tierde mijn vader.
“ Charlie opzoeken”� loog ik.
“ Lieg niet! Ik zie het aan je gezicht! Gij geniepig mens”� zei hij. Shit! Paniek ! Ik voelde dat hij me een duw gaf en ik viel. Ik probeerde recht te krabbelen maar het lukte niet. Ik voelde zijn schotten in mijn rug. Gelukkig had ik de pijnstillers nog. Hij stopte en liep naar de keuken. Voor een keer nam hij mijn taken over. Echt elke taak had hij gedaan! Een wonder. De klusjes werden vervangen door het slagen. Ik krabbelde recht en strompelde met mijn krukken naar het medicijn kastje. Daar nam ik mijn doosje pijnstillers uit en nam er 1 met een grote slok water in. Want de pijn in mijn rug werd stilaan ondragelijk. Rot blauwe plekken! Ik bekeek mijn rug eens goed. Een onregelmatig patroon van blauwe plekken had zich ontwikkeld. Mijn onderrug was het ergst. Ik moest aan mijn belofte aan Charlie denken. Ik zou bellen wanneer hij het nog eens deed. Ik toetste Charlies nummer in en wachtte tot hij opnam.
“ Hallo, met Charlie”� klonk er aan de andere kant van de lijn.
“ Hallo met Hope”� zei ik.
“ Wat is er Hope?”� zei hij.
“ Ik kom mijn belofte na”� zei ik.
“ Heeft hij je alweer geslagen?”� vroeg hij.
“ Ja”� zei ik stilletjes snikkend.
“ Kan je NU naar mij thuis komen? Neem je spullen maar mee. Je kan even bij mij komen wonen. Je komt dat huis niet meer binnen”� zei hij. Ik pakte al mijn spullen klaar en zocht in mijn telefoonboek achter Emmett.
“ Hoi Hope, is er iets?”� vroeg hij.
“ Ja, kan ik even je auto lenen?”� vroeg ik.
“ Natuurlijk, ik breng hem even”� zei Emmett en legde af. Nog geen 10 minuten later stond Emmett al buiten.
“ Waar heb je hem voor nodig?”� vroeg hij.
“ O, ik wil ergens op bezoek. En ik heb geen auto”� zei ik.
“ O, oké!”� zei Emmett.
“ Kom hem morgen maar halen hoor”� zei ik.
“ Oké!”� zei Emmett en vertrok weer. Ik laadde mijn spullen op de achterbank die maar half vol stond en vertrok naar Charlie.

Reacties: