FanFic.nl

You are my only hope || Emmett Cullen ||Afgelopen

012 || Hope Luna

Twee jaar waren voorbij gevlogen. Ik & Tim waren 0.5 jaar een koppel geweest. Tot hij er achter kwam dat ik zwanger was. Ik was nog maar 18. Hij was ook nog maar 18 dus wilde verantwoordelijkheid niet opnemen. Mijn broers hebben me bijna uit de familie geschopt. Zijn naam liet ik niet op het geboorte kaartje zetten en toen Emma geboren was heb ik hem een kans gegeven om haar te komen bezoeken. Die heeft hij niet gegrepen dus heb ik nu volledig geen contact meer. Kleine Emma is nu 4 maand. Tot ik een huisje gevonden had mocht ik bij hun blijven wonen . Na lang zoeken had ik een goedkoop huisje gevonden in Forks. Het lag in het bos. Redelijk dicht bij La Push. Ik vroeg me af of Emmett ook verder was gegaan met zijn leven. Met Rosalie mailde ik nog wekelijks. Ik had het haar niet durven vragen en ik had haar ook niets over mijn plannen en over Emma verteld. De dozen stonden allemaal in de verhuis wagen en ik had Emma net in haar autostoeltje gezet. De jongens en Luna die ondertussen 5 was kwamen we vaarwel zeggen.
“ Zorg goed voor Emma”� drukte Geo me op het hart.
“ Ik beloof dat ik het zal doen”� zei ik hem. Hij was vriendelijk voor haar geweest. Lief Zelfs. Ik gaf ze allemaal nog een knuffel en reed weg op naar Forks
*aangekomen in Forks*
We waren bij het huisje aan gekomen. Emma reed ik naar binnen terwijl ik dozen in de woonkamer zette. Ik zou mijn vrienden de clearwaters en blacks gaan halen om te helpen uitpakken. Ik zette Emma in haar buggy en liep naar La Push. De frisse lucht deed mij en Emma goed en na een uurtje kwamen we bij de Clearwaters aan. Ik klopte nerveus aan. Daar stond Seth. Nog geen haartje veranderd. Natuurlijk niet! Het waren weerwolven! Hoe ik het ontdekt had?! Weet ik al niet meer. In een mail van Rose 9/10.
“ Seth”� zei ik blij en gaf hem een knuffel.
“ Hoi Hope! Hoe is het?”� vroeg hij.
“ Goed hé En met u? ”� zei ik vrolijk.
“ook goed hé”� zei hij.
“ Seth, ik heb een vraagje”� zei ik zo schijnheilig mogelijk.
“ Stel maar”� zei hij.
“ Zou je me strak willen helpen uitpakken?”� vroeg ik.
“ Mag ik Jake meesleuren?”� vroeg hij meteen.
“ Natuurlijk! Hoe meer hulp hoe sneller het gedaan is!’ zei ik lachend om zijn reactie. Hij liep naar binnen.
“ Kom je even mee binnen? Emily heeft gisteren muffins gebracht”� zei hij likkebaardend bij de gedachte aan de reuze muffins die daar lagen om opgegeten te worden.
“ Euhhmm… misschien een andere keer. Ik wil nog bij wat vrienden langs gaan. Ik ben hier net remember”� zei ik.
“ O ja! Nou hoe laat moeten we komen?”� vroeg hij. Het meervoud in zij vraag viel me op. Hij zou hulp meebrengen en ik zou dus meer pizza’s moeten bestellen! Arme portemonnee.
“ Als je kan om 4 uur. Als jullie dan blijven tot 7 uur bestel ik pizza’s,”� zei ik.
“ Oké!”� zei hij. Hij liep naar binnen en ik reed met Emma weer verder. Toen ik thuis aankwam ging ik even naar Rose bellen. Om te zien of ze thuis was.
“ Hallo, met Rosalie Cullen”� zei ze. Dat was waar ook, ze had mijn nummer nog niet.
“ Hoi Rose! Met Hope”� zei ik vrolijk.
“ Hoi Hope! Wat kan ik voor je doen?”� vroeg ze.
“ Ze Rose! Zijn jullie allemaal thuis?”� vroeg ik.
“ Ja, Carlisle is werken maar voor de rest is iedereen thuis. Zelfs Renesmee voor een keer! Waarom?”� zei Rose.
“ Ik ben hier net terug komen wonen en ik wil jullie bezoeken. Ik heb jullie al zoooo lang niet meer gesproken”� zei ik.
“Leuk! Tot zoooo!!”� zei ze.
“Tot zo!”� zei ik en legde af. Emma zette ik in de autostoel, de buggy ging in de koffer en ik vertrok richting huize Cullen. Na 10 minuten kwam ik aan en wou net de buggy uit de koffer halen toen Rose naar buiten kwam.
“ Hey Hope!”� zei ze en gaf me een knuffel.
“ Hey Rose!”� zei ik nadat ze me los liet. Ik liep weer naar de wagen om de buggy te pakken. De buggy stond op het asfalt en ik zag Rose raar kijken.
“ Hope?! Wat moet jij met een buggy”� zei ze.
“ Wat moet je nu met een buggy”� zei ik sarcastisch
“ Hope?! Ben jij moeder”� vroeg ze zacht zodat de Cullens het niet horen. Ik knikte enkel. Bang voor haar reactie. Zelf had ze zoooo graag een kind gewild hebben. Meteen vloog ze me om de hals.
“ Ik ben kei blij voor je! Mag ik hem / haar eens zien?”� vroeg zij.
“ Natuurlijk. Het is trouwens een zij”� zei ik ,nam Emma uit haar autozitje en legde haar voorzichtig Roses armen. Emma werd langzaam wakker en keek nieuwsgierig welke koude gedaante haar vast had.
“ Hoe noemt ze?”� vroeg Rose.
“ Niet lachen hé! Emma”� zei ik.
“ Nog altijd niet volledig over Emmett heen hé?”� vroeg ze.
“ Nee niet echt”� zei ik.
“ Maar Rose, vind je me niet wat jong? Ik bedoel. Ik word binnenkort 20”� zei ‘k.
“ Je bent inderdaad nog jong. Maar ik twijfel er niet aan dat jij een goede moeder zal zijn. En trouwens, een baby is altijd een geschenk dat iedereen verdient”� zei Rose.
“ Dan denk jij er anders over als mijn broer. Die heeft me het huis uit getrapt nadat ik een huisje had gevonden”� zei ik.
“ Wat?!”� zei Rose.
“ Tja”� zei ik en klikte Emma’s draagding van de standaard en Rose legde haar erin. We liepen naar binnen. Daar zaten ze bijna allemaal op een rijtje in de 2 grote zetels naar Smash Lab te kijken. De vampiers van tegenwoordig. Ja, zelfs Alicia was vampier en getrouwd met Jaspe. Emma zat rustig met haar rammelkonijntjes te spelen. Tot er een met veel kabaal uit haar draagding viel. Ze keek me met waterachtige oogjes aan. Dus raapte ik hem op. Met ging ze vrolijk verder met rammelen. De hele serie Cullens op de bank keek om. Ze keken verbaasd toen ze mij zagen.
“ Hope?”� vroeg Esme verwonderd.
“ Jep”� zei ik met een glimlach. Ik kreeg een knuffel van iedereen. Ik liet mijn ogen vluchtig over de menigte gaan. Op zoek naar Emmett. Ik vond hem niet. Ik keek even om te kijken of Emma door al het geknuffel niet wakker geworden was. Bella volgde mijn blik.
“ Wie is de kleine?”� vroeg Bella.
“ O dat is Emma, je nieuw familielid”� zei ik glunderend.
“ Is mijn nichtje mama?”� vroeg ze verbaasd.
“ Jep”� zei ik nog steeds glunderend.
“ Waar is de vader?”� vroeg Bella terwijl ze zoekend rondkeek of ze niemand over het hoofd had gezien. Het was een onderwerp waar ik het met niemand graag over heb.
“ Die heeft me verlaten”� zei ik stil.
“ Sorry! Ik had het niet moeten vragen”� zei ze.
“ Rustig maar! Jij kon er niets aan doen.”� zei ik
“ Waar is Emmett?”� vroeg ik.
“ Die is in de keuken. Hij maakt eten voor Nessie”� zei hij. Blijkbaar had Bella zich eraan aangepast dat iedereen haar Nessie in plaats van Renesmee noemde.
“ Mag ik de draagdinge hier laten staan?”� vroeg ik.
“ Natuurlijk”� zei Rose en ik nam Emma eruit.
“ Wat voor een persoon was Hope eigenlijk? Ik kan me haar niet goed herinneren nonkel Emmett,”� zei Nessie. Ik bleef nieuwsgierig luisteren.
“ Hope was een kwetsbaar, gevoelig meisje. Ze was behulpzaam en had veel problemen. Ze had een geweldige persoonlijkheid. Haar vader is niet goed snik! Hij sloeg haar. Heeft zelfs een keer haar been gebroken. Een andere keer kon je haar niet knuffelen omdat haar rug vol blauwe plekken stond. Ze was lief vriendelijk. En ik mis haar über hard. Dat is waarom jullie me zo weinig zien! Ik voel me gebroken zonder haar. Ik leef bijna op mijn kamer en kom er alleen uit om jou eten te maken en om te jagen. Ze was mijn soulmate. Hier is haar foto.”� zei Emmett.
“ Nu herinner ik me haar weer! Toen ze haar been gebroken had zat ze op haar tempo nog altijd achter me aan om het kittelmonster te spelen. Ze was heel leuk! Is ze dood?”� vroeg Nessie weer.
“ Nee, ze is verhuisd”� zei Emmett. Hij is zooooo lief! Ik hou nog steeds van hem!!
“ Je ziet haar nog wel eens nonkel Emm! Ik beloof het je”� zei Nessie vol overtuiging. Haar eten was klaar en ze liep was met haar bord in haar handen om voor de televisie verder te kijken naar Smash Lab. Ik verstopte me snel voor Nessie me gezien had. Oef! Niet gezien. Ik klapte mijn Gsm open. De afbeelding van Emmett en mij had nog altijd plaatsgemaakt voor die van Tim & mij. Het deed nog steeds pijn om ernaar te kijken. Blijkbaar miste ik hem nog altijd. Er welde een traan op uit mijn ooghoek die ik snel wegveegde en ik bladerde tussen mijn afbeeldingen. Ik vond een foto van mij en Emma. Ze was nog maar een week uit en ik gaf haar drinken. Deze zette ik op mijn achtergrond en ik wiste de foto van mij en Tim. Hij was nu volledig uit mijn leven verdwenen. Hope! Waar ben je nu toch?! Hoorde ik Emmett mompelen. Dit was mijn teken en ik liep naar de keuken waar ik het geluid van water hoorde. Hij was aan het afwassen.
“ Emmett?”� vroeg ik zachtjes.

Reacties: