Hoofdcategorieën
Home » Twilight » Drowning in the Time | Twilight » | Hoofdstuk 4 | Part 3 |
Drowning in the Time | Twilight
| Hoofdstuk 4 | Part 3 |
Langzaam worden de stemmen harder. De woorden die ze zeggen komen mijn hoofd binnen, maar vormen geen betekenis. Ze vormen geen zinnen, het zijn gewoon losse woorden die in mijn hoofd rond dwalen. De witte kamer verdwijnt en veranderd in een eng zwart gat. Ik kan vaag licht zien in de hoeken, maar het is en blijf een eng zwart gat.
De woorden beginnen weer zinnen te vormen. Je kent dat vast nog wel van vroeger, zinnen die je in de juiste volgorde moet zetten, zodat de zinnen grammaticaal kloppen. Nou hier lijkt het ook op voor mij, alleen is het nu wat makkelijker dan vroeger.
‘Carlisle, ze ligt nu al een week in een soort coma! Doe eens iets!’ - ‘Alice, wat zie je?’ - ‘Jasper, werkt de morfine?’ - ‘Ze heeft geen pijn.’ - ‘Ze kan ons ook horen.’
Alle stemmen duizelen om me heen. Het wordt me niet duidelijk wie alles zegt. Alsof het een lange zin is. Ze moeten stoppen! STOPPEN! Stoppen met geluid te maken. Het maakt me gek, GEK zeg ik je. Krankjorum of gewoon GEK!
‘Jongens we moeten stil zijn en wel NU.’
Gelukkig vervagen de stemmen en zijn ze opgehouden of ze spreken gewoon heel zacht, zodat ik het niet kan horen. Ik ben in ieder geval blij dat ze zijn gestopt, rust....
‘Saar, open eens je ogen.’
De stem klinkt bevelend, toch heb ik geen behoefte om ze open te doen. Het zwarte gat is op de een of andere manier vertrouwd geraakt. Ik wil er niet uit komen. Het is rustgevend.
Ik voel dat iemand in mijn hand knijpt. Het is geen zacht bemoedigend knijpje dat ik mijn ogen moet open doen, maar het doen pijn. Uit een schrikreactie probeer ik dan ook mijn hand terug te trekken. Het heeft geen nut. Degene die mijn hand vast houdt, is sterker of ik ben slap geworden of beide.
‘Doe níº je ogen op, Saar!’
De stem klinkt nu dwingend, het draagt een toon met zich mee waar je wel naar moet luisteren. Voorzichtig open ik dan ook mijn ogen. Het felle licht dringt mijn ogen binnen en snel sluit ik ze weer. Na een paar keer geknipperd te hebben open ik ze helemaal.
‘Ben je weer wakker? We dachten al dat je dood was’, zegt Emmet.
Rosalie sist snel naar hem en geeft hem een klap op zijn achterhoofd. ‘Sukkel’, fluistert ze.
Ik kan de lol er wel van in zien en antwoord daarom ook maar. ‘Waar lijkt het anders op? Dat ik met mijn ogen open slaap, zo snel komen jullie niet van me af’, ik probeer me stem geïrriteerd te laten lijken.
Emmet antwoord niet en ik neem aan dat het 1-0 voor mij is. Edward knikt terwijl ik hem vragend aankijk. 1-0 voor mij dus.
‘Voel je dit?’, vraagt Carlisle terwijl hij met een pen of de bal van mijn rechtervoet gaat. Snel trek ik mijn voet terug, wat dit keer wel lukt.
‘Kap daarmee, ik kan daar niet tegen!’
Jammer genoeg gaat Carlisle door naar mijn linkervoet. Weer gaat hij met de pen over de bal van mijn voet en weer trek ik mijn voet terug. Deze keer gaat het alleen niet zo soepel als met mijn rechtervoet. Mijn been begint te protesteren en een zeurende pijn trekt door mijn lichaam.
‘Edward, geef die morfine eens aan!’, hoor ik Carlisle roepen.
Het lijkt nu even net op een aflevering uit Grey’s Anatomy of uit Off The Map. Iedereen loopt door elkaar, terwijl ik pijn lijdt. Na een paar seconden, die minuten leken te duren, voel ik me suf worden. Ik moet vechten tegen de slaap, maar uiteindelijk geef ik het op en vallen mijn ogen dicht.
[...]
Ik doe mijn ogen weer open en kijk de kamer rond. Nu kan ik de kamer pas goed bekijken en ik zie dat het de kamer is waarin Bella beviel van Nessie of eigenlijk gaat bevallen...
Bella?! Hoe zal het daar eigenlijk mee zien? Waar zouden ze zitten in het verhaal, welke bladzijde, welk hoofdstuk? En waarom deden ze zo lullig voordat ik viel? Waarom ving niemand mij op? Waarom zag Alice dit niet aankomen? Wat is er gebeurd toen ik weg was? Is er wat met me?
Ik begin zachtjes te hyperventileren door alle vragen die in mij op komen en in een huis met vampiers, is er natuurlijk snel iemand bij je. Esmé komt de kamer binnen en begint me gerust te stellen, terwijl ze me op haar schoot trekt.
Haar -onnatuurlijke- normale ademhaling en haar sussende woordjes zorgen ervoor dat ik langzaam aan weer normaal begin te ademen. Ik kijk haar dankbaar aan.
‘Het is al goed, meis. Heb je trouwens ergens pijn? Moet ik Carlisle of iemand anders bellen?’
Het liefste zou ik nu willen zeggen: Heb je mijn ouders gebeld?
‘Het gaat denk ik wel goed. Heb niet echt pijn en je hoeft niemand te bellen.’
‘Ik kan me wel voorstellen dat je geen pijn hebt. Edward heeft je helemaal volgespoten met morfine, voordat het wat ging helpen, volgens Jasper dan.’
Ik knik maar, niet wetende wat ik hierop moet antwoorden. Esmé loopt de kamer uit. Ondertussen beginnen de vragen weer door mijn hoofd te spelen, maar lang kan ik er niet over na denken. Mijn maag begint te protesteren van de tijd geen eten of geen vast voedsel te hebben gehad. Beschamend kijk ik naar mijn lakens, wetende dat Esmé dit gehoord heeft. Hint.. Hint..
Mijn ogen zoeken naar de klok op de muur en ik zie dat het half 2 is. Dat wordt geen ontbijt, maar een late, hele late brunch. Diep in mijn hoofd verbaas ik me erover dat ik honger heb, maar lang denk ik daar niet aan, want door de deur, die Esmé open had laten staan, komt de heerlijke geur van eten naar binnen. Uiteindelijk vinden de dampen een pad naar mijn neus. Het is alsof de gebakken eieren me staan te roepen: ‘Eet me! Eet me!’
Mijn maag begint nog harder te knorren of protesteren, het is maar net hoe je het bekijkt.
‘Eet me, Eet me’, de eieren roepen me nog steeds.|
‘Niet zo dramatisch, hè, zussie.’
Ik kijk naar de plaats waar het geluid vandaan komt en ik zie Edward staan.
‘Wat dat jij nou geen honger meer kan hebben!’ Het kwam er botter uit dan ik bedoelde en in mijn gedachten verontschuldig ik me met het excuus te weinig slaap te hebben gehad.
Na een tijdje hoor ik iets op de trap zwevende voetstappen komen zachtjes naar boven, je hoort ze haast niet.
Carlisle loopt de kamer binnen. ‘En hoe gaat het met dit patiëntje?’
‘Eh, honger?’
Gelukkig komt de geur van eten ook steeds dichterbij en Alice komt binnen met een bord.
Ik hoop dat dit eten net zo lekker was als het vorige, dat had zó lekkere nasmaak. Opeens vliegt er weer een hand voor mijn ogen.
‘Wil je je eten nog of moet ik het aan de vogeltjes geven?’
‘Mmm, je mag het best aan mij geven...’
Ik pak het bord snel aan en begin te eten.
‘Ik hoop dat het voor jou beter smaakt, dan het voor ons ruikt’, klinkt de stem van Emmet opeens. Ik heb geen zin om erop te reageren. Dit eten is veel te lekker, die nasmaak...
De nasmaak is nu zelfs erger. Wat kunnen deze mensen goddelijk koken...
Reacties:
Oehlalalaaaa
Me liiiikes
Het is heel spannend, wat loor al zegt
Dus je gaat maar mooi verder
xxxx
Géweldig hoofdstuk,
Erg vaag en geweldige droge humor, die gebruik ik zelf altijd
Zeg nou zelf, wie gooit er tassen in de kofferbak ze kletteren op de grond en dan begin je te vloeken omdat je beseft dat er nog bagage in de kofferbak zit.
~ Komt weer ter zake ~
Ik vind dit verhaal echt zo boeiend !
Het is gewoon zo mysterieus en spannend en alles
Dus jij moet maar even héél snel verder want ik wil niet meer wachten !
Super geschreven lieverd (:
xx
Degene die mij hand vast houdt, is sterker of ik ben slap geworden of beide.
~Er moet nog een "N" achter "Mijn"
Ik knip maar, niet wetende wat ik hierop moet antwoorden
~Volgens mij moet knip, knik zijn?
Het is alsof de gebakken eieren me staan te roepen: ‘Eet me! Eet me!’
~Geen idee waarom... maar ik ging hier echt zó stuk om!
‘Eet me, Eet me’, de eieren roepen me nog steeds.|
‘Niet zo dramatisch, hè, zussie.’
Ik kijk naar de plaats waar het geluid vandaan komt en ik zie Edward staan.
‘Wat dat jij nou geen honger meer kan hebben!’
~Hier ook... Ik krijg gewoon de slappe lach van dit hoofdstuk!
Carlisle loopt de kamer binnen. ‘En hoe gaat het met dit patiëntje?’
‘Eh, honger?’
~Droog! Ik ga stuuukkk!!
‘Wil je je eten nog of moet ik het aan de vogeltjes geven?’
‘Mmm, je mag het best aan mij geven...’
~
...
Weetje... volgens mij had ik bijna heel dit hoofdstuk over kunnen nemen, want dit is gewoon allemaal heel erg goed! ~Een paar spelfoutjes maar dat s niet erg~
Ik weet niet of ik een hele lange ractie kan typen maar ik ga het proberen...
IK HOUUUUUUEWWWWWW VAN DIT VERHAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAL~!
...
duidelijk?
...
nee?
...
Oké!
...
IK WIL NU VEDER LEZEN, OF- IK- GA- JE- DWINGEN!
*BTW, ik krijg nog een nootje van je!*
...
*Krijgik er twee als ik een lange reactie maak?
*...
*vaaaaast wel!... want ik ben gewoon super lief
*...
*Ik ben alleen niet zo lief als je niet heel snel verder gaat!*
...
*Ik meen het hoor!*
...
*
*...
Sorry, Nino the Dino... veel langer gaat ie niet worden denk ik...
...
WeetjetrouwensdatDracoechtheelergleukis?IkhebHPgisterweergezien,endanisDracobestwelheelergleuk!...beetjegemeenmaardtisnieterg...denkik.Annnyhooowwww,HarrywasookbestwelHOT!enRonook!WaaromgebruikenzealleenmaarleukejongensinHP?Datisnieteerlijkvoormij!DanwilikookzograagnaarZWEINSTEIN!Dusnubenikeenbeetjeboosdatikdebriefniethebgehad! Maarhé,ikbentochweleensootvanmagisch?Toch?IkvindvanweldusSHUTUUUUPP!
dit was het wel een soort van!
XxXxlOVEYAH!
Zoooo,
Ik heb dus alles gelezen ;D
Ik vind 't superr~! ;D
Meld je mij voortaan ook als je weer een hoofdstuk hebt?
xkuss