FanFic.nl

You are my only hope || Emmett Cullen ||Afgelopen

020 || Hope Luna

Ik hoorde mensen op de persoon die me vast had rennen.
" Is alles goed met haar?" vroeg iemand. de stemmen kon ik nog altijd niet uit elkaar halen.
" Ze is volgens mij onderkoelt." zei iemand. Ik viel weer weg.
" Ze komt bij" fluistert iemand. Alsof ik het dan niet zou horen. Ik lag in de dik donsdeken. Ik had nog steeds mijn natte kleren aan. Ondertussen waren die wel droog.
" Gaat het?" vroeg een bezorgde stem.
" ja" loog ik. Ik begon me sterk af te vragen of ik mensen ie wegjoeg. Eerst Emmett nu Abby.
" We waren doodongerust" zei de stem weer. Nu kon ik er een gezicht bij plakken. Het was Lukas.
" Wie is Emmett?" vroeg hij. blijkbaar had ik het hardop lopen mompelen. tranen welde op in mijn ogen. Er ontsnapten er uit mijn ooghoeken. Dit was de eerste keer dat iemand me zag huilen.
" Mijn ex" zei ik stil. steeds meer tranen welde in mijn ogen op. Als een waterval vielen ze naar beneden.
" Kom hier meisje" zei Sydney en gaf mee een knuffel. Ik had geen zin in gezelschap. Toen ze me losliet zei ik :
" Mensen mag ik even iets anders aantrekken?"
" O ja tuurlijk" zei sydney. Ik trok een zwarte jeans aan met een rood t-shirt en zwart gillet. Mijn zwart rode puma's konden niet ontbreken. Een klein laagje mascara en oogpotlood. Maar de vuurrode lipstift mag niet ontbreken. Mijn nagels lakte ik zwart Met nagelstickers plakte ik er : I Miss You A E op. De A stond voor Abby en de E voor Emmett. Mijn zwarte haren kamde ik door en besloot om naar de kapper te gaan.
" Ik ben even weg" riep ik door het huis. Er zat geen volk dus kon ik meteen toen naar binnen ging was ik aan de beurt. De kapster keek wat raar op toen ze me zag binnenkomen maar verder deed ze normaal.
" Hoe kan ik u helpen?" vroeg ze. Ik legde piekfijn uit hoe ik mijn haat wilde en toen ik er zeker 1 a 2 uur gezeten had was ik klaar. Ik verschoot me een ongeluk toen ik in de spiegel keek maar het was mooi. Toen ik weer thuis was verschoten ze wel.
" Hope?" vroegen ze.
" Jep ik ben het! Ik ga even gitaar spelen in het bos hé!" zei ik. Na 10 minuten vond ik een leuk plekje en begon te spelen en zingen :
Little girl, terrified
She'd leave her room
If only bruises would heal
A home is no place to hide
Her heart is breaking from the pain that she feels

Every day's the same
She fights to find her way
She hurts, she breaks, she hides, and tries to pray
She wonders why
Does anyone ever hear her when she cries

Today she's turning sixteen
Everyone singing, but she can't seem to smile
They never get past arms length
How could they act like everything is alright?
She's pulling down her long sleeves
To cover all the memories
That scars leave
She says, "maybe making me bleed
Will be the answer
That could wash the slate clean"

Every day's the same
She fights to find her way
She hurts, she breaks, she hides, and tries to pray
She'll be just fine
Cause now he hears her when she cries

This is the dark before the dawn
The storm before the peace
Don't be afraid 'cause seasons change and
God is watching over you
He hears you

Every day's the same
She fights to find her way
She hurts, she breaks, she hides, and tries to pray
She'll be just fine
Cause now he hears her when she cries

Every day's the same
She fights to find her way
She hurts, she breaks, she hides, and tries to pray
She'll be just fine
Cause now he hears her when she cries
She'll be just fine
Cause now he hears her when she cries
Wat een tekst dacht ik. Kan ik zo goed schrijven? Ik wist het niet. Ik pende de tekst neer en ging weer naar huis. Wat zouden de youtubers er van denken? Ik zette het op youtube. Ik moest niet lang wachten op een eerste reactie : '"Wou, stevige tekst! Mooi liedje! Je kan geweldig spelen en zingen" wou nooit gedacht. Ik melde me af en ging Emma op halen bij haar opa.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.