FanFic.nl

You are my only hope || Emmett Cullen ||Afgelopen

021 || Hope Luna

Een anderhalf jaar verstreek. De stam was van Duitsland naar een stadje in de buurt van Forks. Steeds voelde ik me slecht, slecht en nog slechter. Ik begon te denken dat ik in een depressie aan het sukkelen was. Ik had nooit honger en kwam mijn kamer niet uit. Natuurlijk at ik wel af en toe, omdat ik anders dood ging. De eerste dag toen ik Emma weer wou gaan halen vond pa dat ik er slecht uit zag. Niet echt van mooi maar uitgeput slecht, als je snapt wat ik bedoel. Hij vond dat ik mijn verdriet even moest verwerken en hij die tijd wel op Emma zou letten. Nu was ik fel vermagerd en zag niemand van het pack me nog. Tenminste tot vandaag. Er is een vampier op ons land geweest en de jongens zijn haar spoor gevolgd. Nu hebben ze bijeenkomst en moet ik ook komen. Ik trek mijn schoenen aan en vertrek naar de bijeenkomst. Eigenlijk is het meer een soort eetfestijn. Ik loop in een snelle pas en als het begint te regenen zet ik mijn ( gelukkig waterdichte) kap op. Nu 10 minuten kom ik aan. Ik kom alleen omdat ik moet en luna nog een wil zien. Ze viert morgen haar 2de verjaardag. Ik kwam stilaan aan bij het huisje van Amy aan. Ik klopte aan. Timothy kwam opendoen.
" Hope !" zei hij blij en knuffelde me dood.
" Timo! lucht" mompelde ik.
" Ik voel je ribben zo zitten" zei Timo bezorgd. Ik had een beetje een wijde vest over aangetrokken zodat ze het niet zouden merken.
" Ik die van jou ook als ik je doodknuffel" lachte ik zijn veronderstelling weg.
" O ja?" vroeg hij uitdagend.
" Bewijs?" vroeg ik.
" Jah!" zei Timo en ik knuffelde hem dood.
" OKé, maar nu voel ik je ribben nog hoor! Zelfs als je me gewoon een knuffel geeft" zei Timo.
' Je ziet spoken Timo!" zei ik en liep naar binnen waar ik iedereen begroette.
" Doe je jas toch uit!" zei Amy toen ik in de zetel zat. Shit!
" Nee hoor, ik heb het nogal snel kou" zei ik als excuus.
" Je bent weerwolf! Die hebben het nooit kou! Je moet zelfs stikken in die dikke jas!" zei Amy. Ze had gelijk het was heet.
" Nee" zei ik resloluut.
" Moet ik hem voor jou uittrekken?" vroeg ze en kwam dreigend op me aflopen met sydney aan haar zij. Beschermend sloeg ik mijn handen rond mijn jas.
Timo trok mijn armen van hun plaats. Amy en Sydney zagen hun kans en ritste mijn jas los. Timo trok hem uit. Ik hoorde ze bijna naar adem happen.
" Hope! Je bent uitgemergeld" zeiden ze verbaasd.
" Waar zijn de rest?" vroeg ik toen ik om van onderwerp te veranderen.
" Die komen zo! Maar je hebt toch geen Anorexia hé?" vroegen ze bezorgd.
" Nee, gewoon nooit honger! Dat is al!" zei ik.
" We moeten echt met jou eens naar een dokter" zuchte Timo.
" Nooit!" zei ik.
" Mag ik even je GSM lenen? Ik wil vragen waar ze blijven" zei Timo.
" OKé!" zei ik argwanend.
* Timothy P.O.V*
Ze gaf me haar I Phone en ik scrollde door haar telefoonlijst. Daar stond iets in wat veelbelovend klonk. Dr. Carlisle Cullen. Even bellen.
" Ik ga even buiten bellen hé" zei ik. Zonder op antwoord te wachten liep ik naar buiten en drukte op het groene hoorntje.
" Met Carlisle, wat kan ik voor je doen hope?" zei een stem aan de andere kant van de lijn.
" Euhhmm, het is Timothy, een vriend van Hope. Ik maak me zorgen over haar," zei ik.
" Waarom?" vroeg hij.
" Ze zit denk ik in een depressie" zei ik.
" O ja, wat zijn haar symtomen?"
" Ze eet en drinkt amper, is uitgemergeld, draagd alleen maar zwart, ze sluit zich op in haar kamer, vermijd enige sociaal contact,..."
" Hmm..., en gebeurde dit na een drastische verandering in haar leven, iemands dood?"
" Ja, na de dood van Abigail haar bf, ik denk dat het ook al komt door haat ex die haar verlaten heeft of nee, zij was verhuisd en haar ex had nu een ander"
" Euhhm.... Kan je haar eens langsbrengen?"
" Ja, tuurlijk! Waar moet ik zijn dan?"
" Weet je Forks liggen?"
" Ja, dat ligt niet ver van mijn huis"
" Ga naar het plaatstelijk ziekenhuis en vraag achter Carlisle Cullen,"
" Oké, ik zal morgen met haar langskomen"
" Oké, tot morgen" Ik legde af. Zo dat was geregeld.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.