FanFic.nl

You are my only hope || Emmett Cullen ||Afgelopen

022 || Hope Luna

Uitgeput en moe val ik op mijn bed neer. Ik was bestookt met vragen. Ik besloot mijn mail en msn maar eens te checken. Eens kijken of er iemand online is. Even kijken wat mijn nick is. Hope heeft straks een afspraak met haar BF Abby!!! Abby ik kan niet meer zonder je!. Ik krijg tranen in mijn ogen, hierdoor moet ik terug aan Abby denken. Snel verwijder ik de woorden en typ : Hope mist Abby! Abby! Waarom moest Drew je dit aandoen waarom? Meis ik mis je! Waarom nu jij? Waarom?. Zo dat is beter. Even kijken of er iemand online is. Nee. Gelukkig!!! Ineens komt er een tekstballonnetje : "Red Rose Love Her Grizzlybear is online". Dat was Rosalie. Haar had ik al anderhalf jaar niet gesproken. Op hoop van zege.
Red Rose Love Her Grizzlybear zegt :
Hoi Hope!!
Hope mist Abby! Abby! Waarom moest Drew je dit aandoen waarom? Meis ik mis je! Waarom nu jij? Waarom? zegt :
Hey Rose!
Red Rose Love Her Grizzlybear zegt :
Webcam?
Hope mist Abby! Abby! Waarom moest Drew je dit aandoen waarom? Meis ik mis je! Waarom nu jij? Waarom? zegt :
Is goed.
Ik drukte op het webcam icoontje en al snel accepteert Rosalie mijn gesprek.
" Alles goed?" vroeg Rose
" Half en Half" Mijn webcam laadde traag dus ik was nog niet in beeld.
" Oei! Waarom"
" Kijk even naar mijn nick"
" Ohh, hoe was je afspraak met haar? "
" Die is er nooit geweest " Er stonden tranen in mijn ogen.
" Ai! Wat is er gebeurt?"
" Vertel ik nog wel! Het is een lang verhaal. Hoe is het met jou ?"
" Goed "Mijn webcam was eindelijk geladen.
" Hope" zei Rose geschrokken.
" Wat?"
" Je haar!" Ze had het vast liever anders gehad. Aan mijn gezicht kon je niet zien dat ik zo mager was.
" Ik heb het koud ik ga even een vest aantrekken hé" zei ik toen ik me herinnerde dat ik een t-shirt aanhad. Zo'n strak geval. Ze slaakte een gilletje toen ze me zag.
" Hope, draai je om nu" zei ze bevelend. Ik gehoorzaamde en draaide me om.
" Ik heb geen Anorexia, als je dat soms denkt" zei ik.
" Nee?! Vertel me dan eens waarom je zo mager bent!"
" Dat is het lange verhaal. Maar ik zal het vertellen," zei ik en begon alles tot in de details te vertellen.
" Dus als ik het goed snap heb jij nooit honger, omdat je zo veel verdriet hebt dat Abby gestorven is?"
" En omdat Emmett me verlaten heeft" zei ik terwijl er tranen over mijn wangen liepen"
" Maar meisje toch! Ik moet nu gaan, er is iemand die de aanval op ons gaat openen met een vampierleger, ze zitten achter Bella. Volgens Alice komen ze binnen een uur. De wolven helpen ons"
" O, waar?"
" * plaats* waarom?"
" Gewoon een vraag"
" OKé, maar ik gaan nu! Hou je sterk!"
" oké! zal ik doen! doei"
Red Rose Love Her Grizzlybear is offline. Ik ging ook offline en liep naar de roedel.
" Jongens! Er is een vampierleger, vrienden van me ,vampiers, gaat aanvallen. Kunnen wij ze niet gaan helpen?" voeg ik aan iedereen.
" Wat hebben wij hieraan?" vroeg Lukas. Lukas was zo'n beetje een leider.
" Je helpt mij er mee over Abby te geraken ! En je mag vampiers opeten" zei ik.
" Oké! maar alleen omdat we jou er een plezier mee doen" zei hij weer.
" We vertrekken nu anders zijn we nooit op tijd" zei ik en liep al naar buiten.
" We moeten het immers nog aan Carlisle vragen" zei ik. We renden en renden.ik liep op kop omdat ze voorop liepen. Ik bleef in mensenvorm. De andere vertrouwden hun niet genoeg. We kwamen bij de rand aan. De andere wolven bleven op mijn bevel in de bossen tot ik ze riep.
" Rose stond het dichts bij de rand. Ik zei in mijn hoofd tegen Edward dat hij Rose niet mocht waarschuwen en sprong op haar rug. Bij de Cullens wisten ze nu dat ik weerwolf was.
" Hope?" vroeg ze verrast.
" Jep rose" zei ik met een glimlach op mijn gezicht.
" Vergeten dat ik weerwolf ben? Ik wil helpen! Je kan toch wel hulp van 6 man gebruiken hé? Of 6 wolven?" vroeg ik.
" Altijd! Maar je bent toch alleen?" vroeg Carlisle.
" Nee hoor" zei ik en riep : " Kom maar". Een voor een kwamen ze naast me staan. de 5 wit grijze wolven.
" Oké! Jullie mogen meedoen!" zei Carlisle en we moesten ons achter hun verstoppen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.