FanFic.nl

You are my only hope || Emmett Cullen ||Afgelopen

024 || Hope Luna

Traag doe ik mijn ogen open. Ik voel gewoon dat ik nog leef. Godverdomme! Waarom accepteren ze nu gewoon niet dat ik dood wil! Met mijn handen wrijf ik in mijn ogen.
" Je bent wakker!" zei Rose blij.
" Ja" brom ik terug. Die blijheid is niet goed voor een mens zijn slecht humeur!
" Je kan blij zijn dat Edward daar stond! Anders was je nu moes" zei ze.
" Rose? Wil je even mijn kussen rechtzetten?" vroeg ik.
" Ja hoor" zei ze en zette ze recht.
" Ik haal Carlisle even ," zei ze. Ik duwde we met mijn armen omhoog en wou me met mijn benen tegen het kussen aanduwen maar ze deden niets. Ik probeerde opnieuw maar het lukte niet. Na een beetje moeite Ik legde mijn hoofd weer in mijn kussen. Wat was er toch mis met me? Ik probeerde mijn tenen te bewegen maar zelfs dat lukte niet. Ik merkte op dat ik geen gevoel heb in mijn benen.
" Hoi hope, hoe gaat het nu met je?" vroeg Carlisle die voor Rose binnenkwam.
" Goed" zei ik.
" Had je nog klachten?" vroeg Carlisle.
" Carlisle, ik heb geen gevoel meer in mijn benen," zei ik.
" Hmmm, Probeer je tenen eens te bewegen" beval Carlisle me terwijl hij mijn voeten blootlegde. Het lukte niet.
" Ik denk dat je verlamd bent maar daarvoor moeten we een paar onderzoeken voor doen," zei hij.
" Oké, wanneer?" vroeg ik.
" Zo snel mogelijk, Eeuhhm, ik zal eens zien dat er een zaal vrij is" zei Carlisle en hij was al snel de kamer uit. Ik deed mijn ogen toe.Ik hoorde niet dat er iemand binnekwam tot hij mijn naam zei: " Hope". Ik opende mijn ogen en zag daar Emmett staan.
" Emmett? Moet jij nu niet bij die Melody zijn?" vroeg ik. Wat deed hij hier? Moest hij nu niet bij zijn trezebees zijn?
" Nee, ik kom me verontschuldigen" zei Emmett.
" Je hield toch van haar?" vroeg ik.
" Het was haar gave. Rose heeft me de ogen geopend. Heb je even?" vroeg hij.
" Ik lig hier vastgekluisterd aan bed dus ja" zei ik grappend.
" Ik en Melody stonden te praten en Rosalie kwam in paniek aanhollen. Ik keek dus verschrikt op. Edward was toen al met je naar het ziekenhuis. ze zei dat jij van het verlaten oude ziekenhuisgebouw was gesprongen en nu naar het ziekenhuis. Meteen vroegen ze waarom. Ze zei dat jij haar toe vertrouwde dat je beste vriendin ander halfjaar geleden gestorven was en dat je daardoor depressief achtig iets was. En nu je me met Melodie zag je hart nog harder brak. En volgen jou dus geen reden meer om te leven. Nadat ze dat gezegd had heeft ze mij een hele preek gegeven en zo heeft ze me doen inzien dat ik eigenlijk helemaal niet om haar geef. Melody heeft ook een preek gehad, over hoe vals ze wel niet was door me zo te gebruiken met behulp van haar gave. Ze kan namelijk mensen valse liefde laten voelen. Zo was ik dus nep verliefd op haar! Ik hoop dat je het me kan vergeven! Ik hou nog steeds van je!" vertelde emmett.
" Ja Emmett, ik kan je vergeven" zei ik en duwde me op mijn ellebogen omhoog om hem een kusje te geven. Hij hielp me door met zijn gezicht dichter te komen en zacht een kus op mijn lippen drukte.
" Wees nu eens eerlijk. Ligt dat nu goed? waarom ga je niet zitten? Dat is toch beter?" vroeg hij. Nu werd het moeilijk.
" Wel Emmett, nu heb ik jou iets uit te leggen, " zei ik.
" Ik ben een en al oor," zei hij. Ik legde uit dat ik mijn benen niet meer kon bewegen en dat Carlisle me ging onderzoeken zodra er een kamer/ plek vrijwas.
" Wat erg" mompelde hij.
"Maar, wil jij me misschien rechthelpen?" vroeg ik, " want dit licht inderdaad niet erg comfortabel". Hij hielp me recht zitten en ik mompelde : " ik laat je nooit meer gaan" in zijn oor. Hij kreeg een smile op zijn gezicht.
" Ik ook niet" zei hij. Oké, hij was officieel de liefste jongen ooit. Ik wou dat Abby dit kon zien! Wacht eens even, welke dag was het?
" Emmett? Is het vandaag maandag?" vroeg ik.
" Ja waarom?"
" Omdat, Emma vandaag 2 word" zei ik.
" Zeg dat maar niet tegen Alice of ze krijgt een feestje van jewelste" Carlisle kwam de kamer weer binnen.
" Hope, ik heb een kamer kunnen vinden, kom we gaan je onderzoeken," zei hij. Ik keek bang naar Emmett.
" Stt, Alles komt goed" fluisterde hij. Hij gaf me hoop.
* Na het onderzoek *
Het onderzoek was eindelijk gedaan. Ik was half verlamd. Ik zou de rest van mijn leven in een rolstoel doorbrengen. En als ik ergens snel moest zijn dan nam emmett me stevig vast met iemand anders die ons volgde met de rolstoel en zette het op een lopen. Ik wist dat ik Emma niet juist zou kunnen opvoeden. En dat deed pijn. Het was nu 4 uur in de namiddag. En ik huilde en huilde. Emmett troostte me en zei dat alles goed zou komen. Ik droogde mijn tranen. Emmett gaf me een knuffel en zei dat alles goed zou komen. Daarvoor geloofde ik hem niet maar nu wel. Ik zou sterk staan! Stil werd er op de deur geklopt.
" Binnen" zei ik en er schoten tranen in mijn ogen. Maar dit keer van blijdschap. Daar stond Emma!
" Mama!" riep ze en rende op me af.
" Emma! Emmett zet je haar even op mijn schoot?" vroeg ik. Hoe zou ik het de rest moeten vertellen? Hoe zou ik moeten vertellen dat ik verlamd was. Meteen sloeg Emma haar kleine armpjes om me heen.
" Ikke jou gemis heb" zei ze. Ze had blonde haartjes en had hele mooie kleren aan. Namelijk een grijze legging met een wit kleedje en een grijs vestje.
" Ja Emma, ik heb jou ook gemist" zei ik.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.