FanFic.nl

Stand Alones

~ Lost in this world (Lost - Anouck)

“Hoi opa,”� fluisterde ze zachtjes toen ze bij de glimmende witte grafsteen aankwam.,”�Ik wil je een iets vertellen. Ik ben zeker dat je zal luisteren.”�
Een traan verliet haar oog terwijl ze begon te vertellen.
“Hij liet me zitten opa. Liet me vallen als een baksteen. Die Engelse jongen waar eventjes geleden over praatte. Ik was dolverliefd, hij ook. Tenminste dat leek hij uit te schijnen. Een grote leugen. Gisteren stuurde hij me een sms. Ik zal je hem voorlezen, omdat je die van in de hemel niet kan lezen. Roses are meant to be red and violets to be blue. But, honey. My heart isn’t meant for you. I am sorry, but we have to break up. It’s all your fault. With your so in love behavior. I can’t stand that, and in fact. I never even loved you. Stupid girl.
I HATE you.
xoxo Micheal
Ik voel me zo leeg opa. Gewoon door een stomme sms. Ik kreeg hem maandag. Ja, het is ondertussen al donderdag, en ik zou eerder mijn hart komen luchten zijn,maar, ik kom niet wegglippen. Mam riep weer naar pa. Tussen hun is ook alles in duigen gevallen. Pap kwam met scheidingspapieren. Mam tekende ze. Het leek alsof, ik durf dit niet te zeggen, maar of ze net blij was dat dit gebeurde. Maar pap daar in tegen. Hij riep dat dit alles mijn fout was. Annabelle, je hebt de relatie tussen je moeder en ik verziekt, al sinds je geboren bent. Ik haat je. Dat riep hij. Houdt er dan niemand nog van me? Zouden mijn vriendinnen me stiekem ook haten? Mijn leerkrachten? Of zelfs Blacky, mijn lieve kleine pup. Zou ook kleine Lisa me haten? Of haten baby’s niemand buiten degene wie niet met hen speelt? Want, dan zit dat wel goed. Ik speel elke dag met der. Oh opa! Ik kan niets anders dan klagen. Als ik een miljoen kon betalen, gewoon om je nog een keer te omhelzen en bij je te zijn. Weetje, dat zou ik doen. Weetje opa. Ik kom naar je toe,”� zei ze, op momenten bijna onverstaanbaar. De gevoelens die nu door haar heen liepen, waren onvoorstelbaar. Ergens voelde ze zo veel haat, zelf haat dan, maar, het meest werd ze overmand door verdriet. Voor haar overleden grootvader en voor Micheal.

Stil stapte ze naar huis. Elke dag weer hetzelfde liedje. Mam riep, pap riep.
“Waar kom jij vandaag?”� gilde mam. De alcohollucht kwam haar tegemoet.
“Ik was op het kerkhof, bij opa,”� zei ze terwijl ze naar haar kamer liep. Ze liet alle lawaai achter en zette de muziek luid op. Alles kwam op haar af. Elke gedachte van de afgelopen maand. Toen besloot ze te doen, wat ze al maanden van plan was. Ze pakte haar spullen in en vertrok.

Ze liep uren, en voelde zich steeds slechter en slechter. De drang om weer bij haar opa te zijn werd groter en groter. Ze nam een blad en begon te schrijven.
Liefste, wie dit ook leest.
Ik kon het niet meer aan. Micheal die me liet vallen, als een baksteen. Mam en Pap die altijd ruzie hebben. Mijn vader die me haat. Ik heb dit zelf besloten, niemand had hier fout aan. Behalve iedereen die ik hierboven noemde. Als jullie dit lezen, weet dat jullie mijn leven verkloot hebben. Ik was een doodnormaal meisje, tot jullie in mijn leven kwamen. Als ik had geweten, als ik had geweten dat jullie zo zouden doen. Me zo zouden behandelen, zou ik zo een andere moeder en vader gekozen hebben. Ja, weet je wat je mag doen? Voel je schuldig! Schreeuw, roep en tier. Het maakt me niet uit. Ik ben nu m bij God. Dat geloof ik plechtig. Ik sta zij aan zij met opa. Hij zal me alles vertellen over het hiernamaals.
Hadden jullie het niet zien aankomen? Dan kwam dat omdat ik mijn masker op had. Elke centimeter van mezelf was eronder verstopt.
Live on!
Annabelle Van Mineur, de gehate dochter.
Toen de trein aankwam twijfelde ze geen seconde en sprong.

De volgende dag was het op het nieuws en in de kranten. Ze vertelden allemaal het verhaal van Annabelle. Haar uitvaart was mooi en ze kreeg een graf. Recht naast dan van haar opa, met er een opschrift op: I was lost in this world.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.