FanFic.nl

Help Me Find My real name || Emmett Cullen || Gepauzeerd

1.4 Hoe het allemaal begon

We stapten een uur aan een stuk zonder te stoppen. Mijn voeten deden pijn, ik voelde me eenzaam en mijn muziek kon me niet troosten. Iedereen die nog overbleef, liep bij de leerkracht en liet me alleen achter. Bovendien voelde ik me al een halfuur zo duizelig, dat ik alle momenten kon flauwvallen. Zonder al te veel geluid te maken liet ik me neerploffen tegen een boom.
" Meneer, wil je even stoppen?" riep ik naar voor. Ook al zag ik alles wazig, kon ik de leerkracht, die 1m 90 was, nog zien.
" Doen jou voeten ook pijn?" zei de leraar sarcastisch en draaide zich om.
" Melissa, gaat het?" bracht Isa nep bezorgt uit. Ze was het meisje dat me het meeste valse blikken gaf. De leerkracht kwam net als Isa naar me toe.
" Duizelig," bracht ik met moeite uit.
" Hier," zei de leerkracht en gaf me een blikje cola, " drink dat maar op." Voorzichtig nam ik enkele slokken en de duizeligheid verdween langzaam.
" Gaat het weer?" vroeg de leerkracht.
" Ja," zei ik terwijl ik weer recht stond, " het gaat weer beter."
" Het is nog maar 10 minuutjes stappen, ga als we aankomen maar meteen naar je kamer, kan je even uitrusten," zei de leerkracht. Ik kon maar beter luisteren. Anders zat ik met een probleem.
"Oké," zei ik.
" Als er nog zoiets voor valt, wil ik dat er iemand je komt halen, anders ga je nog wel eens flauwvallen," zei mr. De Wever.
" oke," zuchtte ik.

We kwamen weer aan onze verblijfplaats en zoals mijn leraar wou ging ik even naar mijn kamer om te rusten.
" Loser," sisten het groepje van Shana me toe. Het kon me niet schelen. Wie wel? Nu had ik tenminste tijd om Emmett te bellen.

Het was duister op de 9de verdieping. Het leek alsof 3 paar ogen me aanstaarden. Het was mijn eigen verbeelding vast. Ik liep door de gang tot iemand me vanachter vastnam en mijn handen vastbond.
" Help!Help!" gilde ik maar niemand kon me horen. Iemand legde zijn hand over mijn mond om me de mond te snoeren.
" Zwijgen!" zei hij dwingend. Ik beet in de persoons hand.
" Stuk ongeluk, hou die mond van je dicht!" siste hij in mijn oor en iemand plakte een stuk tape over mijn mond. Ik kreeg hem niet los.
" Op welke kamer lig je? En durf te liegen," zei hij opnieuw. Ik wees naar kamer 915.
" Neem al haar spullen," zei een vrouw. Haar stem deed me denken aan klokjes. Mijn handen werden los gelaten, maar kort daarna door een paar koude handen vastgehouden. Ze duwde me de kamer binnen en zette me op bed.
" Luister, deze mannen gaan je koffers via het dak naar beneden brengen, daarna klimmen wij achter hun aan. Jij, probeert niet te ontsnappen, of je zal het berouwen met je leven. Begrepen?" zei ze. Ik knikte bang. We klommen naar buiten en ik werd in een kofferbak van een zwart bestelbusje gegooid. Ze gooiden mijn koffers in het bestelbusje en vertrokken.
Na wat een eeuwigheid leek ging de deur open. Daar stond een van de mannen met een knuppel.
" Sorry, nog iets vergeten," zei hij luid lachend en sloeg me met een honkbalknuppel. Ik verloor het bewustzijn.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.