FanFic.nl

Help Me Find My real name || Emmett Cullen || Gepauzeerd

3.2

Het bleef een raadsel maar het zou ooit wel opgelost worden. Ik wou niks dan weg van deze hel. Ik was hier nu enkele maanden en echt uitgeput. Enkele keren had ik proberen weglopen, zonder succes. Telkens als je wegliep werd je gestraft. Telkens werden de straffen zwaarder. De eerste keer viel wel mee, Michelangelo sloeg je gewoon enkele keren, niet echt iets speciaals, tenminste, dat zie ik nu. Toen, was het een echte kwelling. De 2de keer was niet zo veel erger, Stokslagen. De derde keer meer stokstagen. Zo bleef het doorgaan. Ik had nu 3 keer proberen weglopen. Mijn GSM was alles van gewist, dus ik kon niemand bereiken om me te helpen. Ik kreeg al wel enkele keren rare berichten. Dingen als Waar ben je, maar, ik wist niet van wie. Bovendien controleerde altijd iemand wat ik ontving, ik kreeg bijna het bevel om niet te antwoorden. Dus, ik deed het maar.
Vandaag had ik het gevoel dat alles anders zou worden. Ik had de perfecte uitbraak gepland. Ik zou als ik naar de markt moest een taxi nemen. Het enige minpunt was dat ik May haar vertrouwen moest misbruiken. Dat was een ding dat ik nooit wou doen.
“ Kom je nog?”� May riep ongeduldig.
“ Een momentje!”� riep ik terwijl ik snel mijn schoenen aandeed en mijn jasje nam. In een paar minuten stond ik beneden. Mijn blonde haar was al fel afgebleekt. Dat kwam allemaal door dat ik heel vaak naar de markt was geweest en ondertussen kende ik de reuze tuin van de Di Salvatori’s. Manu was het ergste. Hij stuurde me overal heen, In de brandende zon, op een paar witte ballerina’s. Bovendien kreeg ik niks van drinken en eten mee, op een nuchtere maag. Ik weet nog dat ik Manu om een paar sportschoenen en een joggingbroek smeekte. Die kreeg ik en nu rende ik overal naartoe. Dan was de kwelling minder en verbeterde mijn uithoudingsvermogen. Ik kreeg een eigen kamer met een badkamer en een kleerkast. Niet dat er veel in hing. Ik kon alles op een hand tellen. Een kleedje met vrolijke bloemetjes, Mijn sportkleren en een rokje en enkele T-shirts. Vandaag had ik het kleedje aan. Ik had al mijn kleren opnieuw moeten kopen. Ze waren allemaal te groot geworden. Nu had ik maatje 36.
May stond ongeduldig te wachten. “ Ben je daar eindelijk,”� haar gezicht sprak boekdelen, ze was geïrriteerd. Zwijgend liepen we naar de markt. De geuren overweldigden met telkens meer. Er hing een zoete geur van snoepjes, een rijk aroma aan bloemen, pizza lucht en een straatmuzikant speelde telkens weer andere liedjes. Enkele liedjes kon ik meezingen. Hij had een aardige stem maar niet de beste. Maar, ik had al erger gehoord. Overal stonden mensen aan de kraampjes. Naar de markt gaan was zalig.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.