FanFic.nl

Help Me Find My real name || Emmett Cullen || Gepauzeerd

4.

- Verteller Point of view -
Net had Isabella haar ogen nog open gehad, maar de pijn werd haar te veel. Ook al was Lisa nog maar twee jaar oud ze was heel slim voor haar leeftijd en wist meteen dat er iets mis was. Anders lag degene die ze altijd voor haar moeder aangezien had, nu niet levenloos op de grond. Maria nam kleine Lisa op en troostte haar terwijl Lisa niet kon begrijpen wat er mis was. Pas toen ze de zwakke ademhaling van haar moeder hoorde, snapte ze het.
“ Ma… mama!”� huilde ze luid. De traantjes bleven komen. Ongecontroleerd. Iemand belde de ambulance. Die arriveerde snel en Isabella werd met spoed naar het ziekenhuis gebracht. Isabella had nog geen idee dat ze het zou gaan overleven. Al moest ze er eerst een periode van marteling voor ondergang. Ook had ze geen idee dat Lisa haar vreselijk zou missen. Het kleine meisje, zou besluiten na het ongeval niet meer van haar zijde te wijken. Het lot zou besluiten dat Isabella in een coma zou vallen nadat ze wakker werd. Maar, was het ook voorbestemd dat ze de vader van haar lief van vroeger weer zou ontmoeten. Dat haar ex weer aan haar zijde zou staan terwijl ze in coma ligt.
De dagen en weken, zelfs maanden gaan voorbij en elke dag zitten Lisa en Thomas trouw aan haar zijde.
Vandaag, was de dag die uitverkoren was om wakker te worden uit een diepe slaap van 2 maand.

- Isabella, point of vieuw -
Ik hoorde langzaam gepiep van machines om me heen. Ik kon me de hemel niet zo voorstellen. Was ik soms dood? Maar, ik had me altijd voorgesteld dat ik in een weide of zoiets zou rondlopen. Maar ik lig in een hard bed met een piepend apparaat om me heen.
“ Mama,”� ik hoor Lisa binnenlopen,”� vandaag hebben we op school onze knuffel mogen meebrengen. Dan moesten we iets vertellen over ons leven, of iets wat we hadden meegemaakt. Ik heb ze verteld over jou mama. Over wat er allemaal is gebeurt. Morgen verjaar ik! Wist je dat! Ik wou dat je erbij kon zijn!”� Ik voelden tranen in mijn ogen opwellen en er liep er een uit mijn oog.
“ Mama?”� Lisa’s stem klonk vragend. Ik voelde kracht in mijn armen en benen vloeien en ik kon mijn ogen openen.
“ Lisa?”� mijn stem klonk schor.
“ Mama,”� kirde ze blij van plezier.
“ Dag meisje,”� ik lachte waterachtig. Voor ik het wist zat ze bij op mijn bed.
“ Ik heb je gemist mama, ik dacht dat je nooit meer wakker zou worden! Ik was zo bang!”� er welden tranen op in haar kleine bruine oogjes.
“ Wel ik ben hier,”� zei ik haar geruststellend. Ik strekte mijn armen uit en ze kroop tegen me aan.
“ Mama, ik laat je niet meer gaan,”� zuchtte ze.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.