FanFic.nl

Speak || Tijdelijk gepauzeerd

1.

Twintig augustus 2010, 3 u 20 m 30 s.
Mijn moment van doem. Op dat moment verloor ik alles wat me dierbaar was. Mijn ouders, broer en zusje. Het was een simpel ongeluk. Mijn ouders brachten me naar muziek school. Het goot en ijzelde, ik wou eigenlijk niet gaan, het was te gevaarlijk. Maar mijn ouders beloofden me dat er niks zou gebeuren, dat alles veilig zou zijn. Niet dus! Ik was net uitgestapt en ik zwaaide hun uit terwijl ze wegreden. Ik was nog niet binnen of ik hoorde het geluid van metaal dat aan stukken werd gescheurd en geplooid. Het gillen van mensen en breken van glas. Geschrokken draaide ik me om. Ik zag de zwartgekleurde Mercedes X6 in stukken van een op de rijbaan uiteenliggen. Ik gilde de longen uit mijn lijf, ik had in tijden niet zo hard geschreeuwd. Omstanders belden de ambulance en de politie terwijl de meisjes en jongens van mijn muziekschool verschrikt naar buiten liepen om te zien wat er aan de hand was, wat er zo erg was dat iemand zo schreeuwde. Mijn lerares snelde naar me toe, wanneer ik door mijn benen zakte en als een opgerold balletje zat te huilen.
Na een tijdje kwamen de politie en de ambulances kwamen aanrijden met de sirenes luidop loeiend. Ik stopte met schreeuwen - de tranen bleven stromen- en klapte mijn mond toe. Ik zag hoe de ambulanciers de lichamen van mijn ouders broer en zusje uit de wagen halen en ze in een lijkzak stoppen, ze waren dus dood. Een van de ambulanciers kwam op me af.
“ Meisje, gaat het?”�
Geen antwoord
“Gaat het?”�
Geen antwoord
“ Meisje, zeg iets,”�
Geen antwoord
Ik kon wel praten, maar ik wou niet. Ik zou zwijgen en nu voor eeuwig

- 1/9/2010- Heden
“ Caitlyn, kom je ?”� de stem van mijn adoptiemoeder, Sarah. Een normaal kind zou roepen dat ze kwam. Maar ik niet, ik hou mijn mond gesloten. Ik kom gewoon. Nee, ik ben niet mentaal gehandicapt, ik kan praten. Ik wil het gewoon niet. Ik woon hier nu 2 dagen en ze denkt dat het gewoon komt doordat ik nog aan haar moet wennen. Maar nee, ze zal me stem nooit horen.
“ Het is tijd om naar school te gaan,”� roept mijn adoptievader, Ernest. Ik trek mijn jas en schoenen aan. De schoolbus toetert ongeduldig. Langzaam sjok ik naar de bus. Ik heb geen zin om mijn dag te verpesten met naar school gaan. Waarom zou ik eigenlijk in een stadje als Mystic Falls. Waar iedereen bijna moet praten. De eerste dag zal vast de hel zijn, maar wat is ertegen te doen? Niks veronderstel ik.
De bus was nog leeg. Dus had ik nog alle plek. Om te gaan zitten. Vanachter, mijn standaard plaatsje. De bus vertrok en stilaan kwamen er meer kinderen op tot de bus vol zit. Na 20 minuten komen we net optijd op school aan waar we naar de refter moesten gaan. We kregen onze klassen te horen. Ik werd bedeeld in 6HW1. Ik volgde mijn klastitularis, samen met enkele andere leerlingen. We zaten de eerste dagen in lokaal Wis635. Om ons te leren kennen, brengen we nu een hele lesweek met onze klastitularis en hulp-klastitularis door. We waren met 15 in de klas, dus ik moest niet snel. Als eerste moest een meisje met roos haar. Zo stelde ze zicht voor:
“ Hallo iedereen, ik ben Lise-Lore McRosaline, maar noem me Lore of Lise. Ik ben 17 jaar. Heb 1 broer Noah-Jonah van 14 en An-Sophie van 10. Ik hou van gitaar spelen en muziek luisteren en dat is het.”�
“ Ok, heeft iemand nog vragen voor Lise-Lore?”� vroeg de leerkracht. Niemand vroeg iets en we gingen verder met de volgende. Nog 14 mensen moesten gaan en daarna ik.
-14 mensen later-
“ Caitlyn Zydney,”� sprak de leraar. Ik stond niet op, ik liep niet naar voor. Ik bleef op mijn stoel zitten.
“ Caitlyn Zydney,”� herhaalde de leraar zich. - diepe zucht- ik liep naar voren en begon op het bord te schrijven:
“ hallo ik ben Caitlyn en dat is alles wat jullie van me moeten weten en ik ga zeggen,”�
De leraar keek raar net zoals mijn klas.
“ waarom zeg je niks?”� vroeg de leraar.
“ Daarom,”� schreef ik op het bord. Dit zou nog een lange dag worden.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.