FanFic.nl

Speak || Tijdelijk gepauzeerd

3.

Ik besloot dat ik hem zou vertrouwen.
"Bedankt," rolde er over mijn droge lippen, mijn stem was schor en hees. Het was totaal onverwachts. Ik had niet eens meer een idee hoe mijn stem klonk.
" Geen probleem," zei hij. "O ja, ik ben trouwens Stefan. Hoe heet je?"
" Caitlyn," mompelde ik zacht.
" Caitlyn, is een mooie naam," zei hij. Ik begon te blozen.
" Wat doe je hier helemaal alleen en huilend op het kerkhof?" vroeg hij. Ik haalde mijn schouders op en wees naar mijn dagboek met pen erbij.
" Oh, logisch," zuchte hij.
" Ik wil je helpen, maar hoe?" vroeg hij. Een zucht ontsnapte aan mijn mond. Ik wist niet hoe ik dat zou moeten doen.

-1 week later-( Grote sprong, ik weet het)

Stefan is deze week een hele goede vriend voor me geweest. Telkens ik in de klas moest antwoorden, antwoordde hij voor me. Na lang wachten heb ik hem alles verteld wat er gebeurd was met mijn ouders. Hij had eerst met een bezorgde blik gekeken, daarna had hij me troostend in zijn armen genomen. Stefan was een echt schatje. Hij wist meteen wat te doen als ik hem nodig had. Wat zou ik zonder hem toch zijn? Niet veel, dacht ik.
" Caitlyn, bij de les blijven! Stefan, ogen op het bord in plaats van op caitlyn," riep de leraar ineens door de klas.

Stefan zat naast me tijdens zo goed als alle lessen. Hij kneep eens in mijn hand en keek daarna weer naar het bord, vol frisse tegenzin. Zijn ogen bleven naar mij flitsen, als een reflex, maar dat maakte mij niet uit. De hand die de mijne onder onze banken vasthield betekende de wereld voor me.
Maar goed dat ik links was want anders kon ik nu niet meer noteren wat de leerkracht allemaal zei. Het klonk als Chinees in mijn oren, maar ik had het gevoel dat ik het snel zou snappen. Ineens hoorde ik voetstappen achter mijn rug.
" En als Caitlyn en Stefan zo vriendelijk willen zijn om de handjes onder de bank los te laten en te volgen kunnen we weer verder gaan!" schreeuwde mr. Green achter mijn en Stefans rug. We keken verbaasd en blozend op.
" Ja meneer," mompelde Stefan.

Ik begon vlinders in mijn buik te krijgen door Stefan. Hij had me veranderd, op een positieve manier. Daar was ik blij om. Zonder Stefan in mijn leven, wist ik niet wat er zou gebeuren maar het zal in ieder geval niet goed zijn.

Ik realiseerde me net dat Stefan de enige uit deze klas was die ooit mijn stem gehoord had en dat wou ik misschien nog wel even zo houden. Dat zou beter zijn, toch? Of niet?
" Kan je straks naar mij thuis? Ik moet je iets vertellen/vragen," fluisterde Stefan ineens in mijn oor. Het deed mijn hart sneller slaan, enkel zijn stem horen deed de vlinders verwilderd fladeren.
"Oké, meteen na school?" fluisterde ik terug. Ik zag Melrose vreemd kijken toen ik terug fluisterde. Dat waren ze ook nog niet gewoon van me.
"Ja," fluisterde hij terug.
"Ok, ik zal er zijn," fluisterde ik terug tewijl ik wegdroomde.

Samen liepen ik en Stefan over het strand. De zon scheen op ons gezicht. Beiden glimlachten we breed en liepen we hand in hand. De zee maakte zachte woesh geluiden als achtergrondmuziek die speelde. Stefan liet ineens mijn hand los en bukte zich naar het zand. Na 2 minuten kwam hij weer recht en stond er in het zand te lezen:
Caitlyn
&
Stefan
10-07-2010
4 Ever in love
Het deed me spontaan glimlachen en ik drukte een kus op zijn lippen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.