FanFic.nl

Speak || Tijdelijk gepauzeerd

4.

" Kom je?" vroeg Stefan toen de bel ging en het einde van het 7de lesuur aankondigde.
" Oké," antwoordde ik terwijl ik hem volgde naar zijn auto. Het was er lekker warm en ik trok mijn vestje uit. Het was net september dus was het nog goed warm voor de tijd van het jaar. Zacht speelde Breathe Again op de achtergrond. Zelf onder het autorijden hield hij telkens oog op me. Hij leek vanbinnen met iets te vechten, ik zag het aan de blik in zijn ogen. Maar, ik kon niet vertellen wat er was. Ik wou het dolgraag weten wat het was. Maar ja, als hij wou dat ik het wist, vertelde hij het me zeker.
We kwamen bij zijn huis aan, het zag er oud uit. Het beangstigde me. Geen idee waarom. Het had een bepaalde dreiging over zich.
" Kom je?" vroeg Stefan die de deur als een echte gentleman voor me openhield.
" Natuurlijk," antwoordde ik en volgde hem. We kwamen in zijn woonkamer waar een man naar tv zat te kijken.
“ Dag Zach,”� zei Stefan.
“ Dag Stefan, wie heb je meegebracht?”� vroeg Zach.
“ Caitlyn,”� zei hij.
“ Dag Caitlyn,”� zij Zach en Stefan begeleide me naar zijn kamer. Hij was ouderwets ingericht, maar stond vol boeken. Ik liet mijn hand over enkele boeken glijden. Ik voelde dat enkele exemplaren al oud waren.
" Kom je bij op bed zitten?" vroeg hij. Ik antwoordde niet maar ging gewoon zitten.
“ Ik moet je iets zeggen,”� mompelde hij en trok me dicht tegen zich aan.
“ Vertel maar,”� antwoordde ik. Zou wat hij me nu ging vertellen, verband houden met de uitdrukking op zijn gezicht die er in de wagen was opgekomen en er nu nog altijd opstond?
“ Toen ik je op het kerkhof zag huilen, dat brak mijn hart. Ik kende je nog niet, maar toch voelde ik de drang om je te troosten. Alsof mijn hart me vertelde dat jij nog speciaal voor me zou worden. Dat heb ik al lang niet meer gevoeld. Je wou niet spreken en amper tegen mij. We zagen elkaar de volgende dag weer. Je leek op me te wachten. Uit jezelf en zonder aansporing van mij begon je te praten. Je werd dierbaarder voor me, elke keer dat ik je zag. Nu we elkaar bijna elke dag zien, verteld mijn hart dat ik bij je moet blijven, maar hij verteld nog meer. Het verteld me dat het sneller gaat slaan elke keer dat ik je zie. Dat er vlinders in mijn maag gaan rondvliegen als ik je naam nog maar hoor.
Caitlyn, wat ik je probeer te zeggen is, dat ik verliefd op je ben.”� De woorden sprak hij vol passie en liefde uit. Om de een of andere reden maakten zijn woorden iets wakker diep vanbinnen. Mijn gevoel dat ik de laatste dagen zo hard had onderdrukt kwam weer boven.
“ Stefan, je bent alles in mijn leven. Ik hou van je en ik ben ook verliefd op je ,”� zei ik.
“ Meen je dat?”� vroeg Stefan.
“ Ja,”� mompelde ik. Het klopte nog ook. Ik merkte dat zijn lippen steeds dichter naar de mijne kwamen. Dichter en dichter. We verstrikten in een tedere zoen, vol liefde.
“ Stefan, ik hou van je,”� rolde er over mijn lippen als zijn lippen de mijne hadden verlaten en ik weer gewoon in zijn armen lag.
“ Ik hou ook van jou,”� mompelde hij terug. Het was best laat geworden en ik had nog hopen huiswerk. Maar ik wou ons moment niet verpesten, dus ik bleef in zijn armen liggen. Gefocust op zijn ademhaling die rustig was, terwijl mijn hart wel duizend slagen per minuut had volgens mij. Een angstig gevoel bekroop me toen ik een zwarte raaf met grote vleugels aan het raam zag en die daarna weer verdween. Enkele minuten later zag ik een mens de oprit oplopen, recht naar ons raam.
“ Stefan, er bekijkt iemand ons,”� zei ik angstig. Verschrikt keek hij op en enkele minuten later verscheen er een woedende blik in zijn ogen toen hij de man zag. De man kreeg een lachende blik in zijn ogen toen hij de woede in de ogen van Stefan zag.
“ Caitlyn, ik zal je naar huis brengen. We hebben nog hopen huiswerk te doen,”� zei Stefan ineens.
“ Ik zal wel te voet gaan, het is niet ver weg,”� antwoordde ik en nam mijn jas en boekentas.
“ Oké dan, maar wees voorzichtig,’’ mompelde Stefan en gaf me een kus. Toen ik beneden kwam riep ik nog even iets naar Zach en daarna liep ik de deur uit. Mijn huis waas maar een straat verder dus dat is geen probleem. Tot nu toe had Stefan me zo ver gekregen dat ik al met mijn ouders praatte en met hem, maar verder nog niet. Ik herinnerde me zijn woorden nog :”� Dat komt nog wel, daar heb ik vertrouwen in,”� en ik geloofde dat. Ik bleef me afvragen wie die donker geklede man was. Dat kon ik morgen aan Stefan vragen, dat leek me het beste. Eenmaal thuis begon ik in mijn dagboek te schrijven.

Lief dagboek,
Vandaag was gewoonweg perfect! Ik ken Stefans tekstje nog vanbuiten:
“ Toen ik je op het kerkhof zag huilen, dat brak mijn hart. Ik kende je nog niet, maar toch voelde ik de drang om je te troosten. Alsof mijn hart me vertelde dat jij nog speciaal voor me zou worden. Dat heb ik al lang niet meer gevoeld. Je wou niet spreken en amper tegen mij. We zagen elkaar de volgende dag weer. Je leek op me te wachten. Uit jezelf en zonder aansporing van mij begon je te praten. Je werd dierbaarder voor me, elke keer dat ik je zag. Nu we elkaar bijna elke dag zien, verteld mijn hart dat ik bij je moet blijven, maar hij verteld nog meer. Het verteld me dat het sneller gaat slaan elke keer dat ik je zie. Dat er vlinders in mijn maag gaan rondvliegen als ik je naam nog maar hoor.
Caitlyn, wat ik je probeer te zeggen is, dat ik verliefd op je ben.”� Zijn woorden waren zooooo lief!
Ik ben ook verliefd op hem en nu zijn we denk ik een koppel. We lagen nog een tijdje knuffelend op zijn bed. Tot eerst een zwarte raaf me de stuipen op het lijf joeg en daarna een man. Het was echt eng en ik hoop het nooit meer mee te maken. Stefan leek boos op de man. Alsof hij hem kende. Zijn oom Zach, ik weet niet wat ik van hem moet denken. Hij is best raar. Maar ja, ik ga maar eens aan mijn tonnen huiswerk beginnen
Xxx

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.