FanFic.nl

Speak || Tijdelijk gepauzeerd

5.

“Goedemorgen schone slaapster,”� klonk er zachtjes in mijn oor. Ik zou de stem uit duizenden herkennen. Stefan Salvatore.
“Hoe kwam je binnen?”� vroeg ik en gaapte.
“Raam,”� lachte hij.
“Het kon je dood zijn! Wat als je viel! Ik zit wel drie hoog hè,”� zei ik een beetje boos.
“Sorry hoor!" mompelde hij en sprong weer uit mijn raam.
“Stefan!”� gilde ik.
“Wat?”� riep hij bitter.
“Kom terug, ik wil je gewoon niet kwijt,”� riep ik. Het leek effect te hebben en hij kwam weer naar boven.
“Waarom ben je zo bang me te verliezen?”� vroeg hij.
“Jij bent de eerste die dit te weten komt, maar goed,”� mompelde ik en begon mijn verhaal te vertellen. Over hoe mijn ouders een ongeluk hadden gehad, ik voor een tijdje in een weeshuis belandde, het slecht begon te gaan met me en dat een van mijn vriendinnen van in het weeshuis wou ontsnappen door door het raam te springen naar de grond, fout neerkwam en stierf. Dit alles vertelde ik terwijl ik aan het huilen was. Stefan nam me in zijn armen en gaf me een stevige knuffel.
"Gaat het weer?" vroeg Stefan toen ik de laatste tranen van mijn wangen veegde.
"Ja," antwoordde ik en keek even op mijn wekker. Er stond 7:50 te lezen.
"Ik ga me even omkleden, oké?" zei ik.
"Ok, is goed. Maar ik ga je wel missen," zei Stefan met een pruillipje.
"Arme Stefan toch," zei ik met een schattig gezichtje.
"Ik hou van je," rolde er over zijn lippen.
"Ik hou ook van jou," antwoordde ik en drukte een kusje op zijn lippen.
"Dat is beter," zei hij goedkeurend en trok me bij zich op mijn bed.
"Maar nu ga ik mijn kleren aantrekken," zei ik lachend en kroop weer van mijn bed af. Stefan keek me met een zielige blik aan. Ik glimlachte en liep de badkamer in. Na tien minuten was ik klaar en liep mijn kamer weer in. Nu pas viel de ring aan zijn vingers me op. Hij was mooi.
"Ben ik weer," zei ik glimlachend.
"Jeej!" zei Stefan met een grote glimlach op zijn gezicht.
"WIE IS DAT ?!" riep een woedende (adoptie)moeder in mijn deuropening.
"Stefan, mijn lief," antwoordde ik rustig.
"BUITEN," riep ze terug. Stefan haalde zijn schouders op en liep de deur uit. Ik keek Sarah met kwade ogen aan.
"HOE DURF JE?! HOE DURF JE MIJN LIEF WEG TE STUREN?! IK HAAT JE!" riep ik en duwde haar mijn kamer uit, waarna ik de deur op slot deed. Ik nam mijn boekentas en liet me, tegen al mijn principes in, uit het raam vallen. Zonder een schrammetje.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.