FanFic.nl

Speak || Tijdelijk gepauzeerd

7.

Ik kende Lise-Lore van ergens maar ik wist niet van waar.
" Wist ik al, je naam stond op bord in de klas," zei ze met een glimlachje op haar gezicht.
" O dat is waar," zei ik mezelf herinnerend dat ze inderdaad bij me in de klas zat. Stom van me om dat te vergeten.
" Kennen jullie elkaar?" vroeg Damon verbaasd. Voor eerst vandaag zag ik een oprecht gevoel op zijn gezicht.
" Ja, we zitten bij elkaar op school," zei ik.
" O, oké. Best handig, dan zitten jullie niet de hele tijd te praten," zei Damon met een zuchtje.
" Misschien," zei Lise-Lore geheimzinnig en er toverde een glimlach op haar gezicht.
" O nee," zei Damon melodramatisch en glimlachte liefdevol naar Lise-Lore. Ze waren echt dol verliefd. Dat zag ik aan de blik in hun ogen hun handen die in elkaar verstrengeld waren en die het afgelopen uur nog niet los waren geweest. Ze waren zo lief samen. Lise-Lore leek het gevaarlijke van hem weg te halen.

- Enkele uren later -

Damon was samen met Stefan Lise-Lore naar huis brengen, - het was Stefans wagen dus hij wou mee - en ik zat bij Stefan thuis in de zetel. We hadden lekkere spaghetti gegeten, hij was door Stefan gemaakt, jammie. Stefan had gezegd dat ik even in zijn slaapkamer kon wachten tot hij terug was.

Zijn boeken waren best interessant en vele zagen er al oud uit. Ik kwam bij een kaft waar 1870 op stond. Het leek op een dagboek. Raar. Nieuwsgierig als ik was besloot ik het te doorbladeren.


1 Februari 1870
Beste dagboek,
vandaag ben ik een jaar vanmpier.



Ik las niet verder maar sloeg het toe. De woorden stonden op mijn netvlies gebrand.
Vampier,vampier,vampier,vampier,vampier,vampier,vampier
Ze bleven zich als een liedje herhalen. Was ik verliefd op iemand die me alle momenten kon opeten?

Ik werd bang voor hem. Het kon misschien kinderachtig klinken. Ja ik was bang, niet voor de boze wolf maar voor de boze vampier. Voor de boze dracula. Ik was bang, zo bang dat er tranen ontglipten uit mijn ooghoeken. Dit kon ik niet aan. Ik moest hier weg, snel.
Stefan's wagen stopte voor de deur en ik hoopte dat Stefan niet naar boven zou komen.
Doef,doef,doef.
Voetstappen op de trap. Waarom leek alles in slow motion te gebeuren?
Krieeeeep
Het kraken van de deur was onheilspellend.
" Wa.... waa.... wat ben je?" bracht ik met kleine stem uit. In zijn ogen stond schok te lezen en ze gleden naar het boek.
" Ik denk dat je dat al weet," zei hij rustig en nam zijn dagboek op dat hij weer in de kast stopte.
" Ik wil het uit je mond horen, ik wil het niet geloven Stefan, zeg me alstublieft dat het niet waar is," zei ik bijna smekend.
" Sorry meisje, het is waar, ik ben vampier," zei hij, er stond pijn in zijn ogen te lezen. Maar ook een ander gevoel. Ik kon het niet goed thuisbrengen.
" Nee," fluisterde ik zachtjes terwijl een traan mijn ogen verliet.
" Nee,nee,nee," herhaalde ik steeds maar weer terwijl ik mijn kansen inschatte om de deur te bereiken. Die waren klein, tenminste zoals ik ze inschatte. Stefan volgde mijn blik. Ik keek snel naar buiten, waardoor zijn ogen volgden en ik mijn kans waagde. Ik spurtte naar de deur en ik kon de trap bereiken. Stefan greep me lang achteren vast. Ik begon hevig tegen te sputteren, met mijn armen en benen te slagen en te stampen. Niets hielp, hij hield me stevig vast.
" STEFAN, laat me los! Ik ben bang van je, laat me gaan, ik moet je niet meer," riep ik huilend. Geschokt liet hij me los. Ik spurtte naar de voordeur en rende naar mijn huis. Ik moest weer veilig zijn...

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.