Hoofdcategorieën
Home » De Kronieken van Narnia » De Magische Ringen » De Rington
De Magische Ringen
Geschreven door:
Onderdeel van:
Laatst bijgewerkt:
13 feb 2009 - 22:09
Aantal woorden:
363
Aantal reacties:
0
Aantal keer gelezen:
403
De Rington
'Ik ga even de weg vragen naar de bed en breakfast' zei de vader 'Rington, met Engels ontbijt, 1 stapelbed en 1 dubbelbed' voegde hij er aan toe. In Hitkrant stond er nog wat over Het Huis Anubis, vol intresse lazen we het 'De opening van de Anubisachtbaan'. 'Daar moeten we naartoe!' zei Ellen blij. 'Rington is ergens tussen een starbucks en een souvenirwinkeltje' zei de vader van Ellen plots die van een conducteur komt. 'We moeten een undergroundtram nemen, nummer 6.' zei hij er bij. We gingen naar de uitgang van het treinstation, die aangesloten was aan het tramstation. Nummer 6 ging meteen vertrekken dus moesten we een sprintje zetten maar uiteindelijk haalden we hem nog. Na 2 haltes waren we er informeerden andere Belgen die ook naar Rington moesten ons. We stapten uit en zagen het al meteen staan, een starbucksbar, daarnaast een paar rijhuisjes. Op 1 van die rijhuisjes stond 'Bed And Breakfast, Rington'. Dat was het dus! In het rijhuisje er naast was er inderdaad nog een pittoresk souvenirwinkeltje. We gingen de Bed & Breakfast binnen. Ellens ouders gingen ons inchecken aan de balie.
Vanaf nu wordt alles Engels gepraat, alleen niet als Dorien en Ellen met elkaar of met Ellens ouders praten.
'Hoi, zet je valiezen daar maar neer' zei een oud vrouwtje tegen mij en Ellen. 'Omie, daar zorg ik wel voor' zei de vrouw achter de balie die ons juist incheckte 'Koppig en wijs, net zoals mij. Daardoor is ze ook naar mij vernoemd. Polly' knipoogde de oude vrouw naar ons - wat we eigenlijk wel eng vonden. 'Ga maar even alles verkennen, wij gaan de koffers wegzetten in de kamers' zei Ellens moeder. Ellen en ik volgde haar raad op, we gingen naar buiten. 'Ik verveel mij' zei Ellen die wat rond stond te kijken in de tuin. Ze liep tot het einde van de tuin. Daarachter was nog een weide, er stond met een bordje 'De Strobloemweide'. Ze liep door en ik keek even rond, toen ik terug de andere kant opkeek zag ik Ellen niet meer. Uit paniek begon ik haar naam te roepen 'Ellen!'. Achter het raam, binnen, zag ik de oude vrouw schijnheilig glimlachen..
Reacties:
Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.