Hoofdcategorieën
Home » Overige » Brownsville Academy; Another Love Story » Chapter 5
Brownsville Academy; Another Love Story
Chapter 5
Dinsdag. Excursiedag
*Uit Avans oogpunt*
Ik liep als laatste de gele schoolbus in. Ik zag dat Natalie achterin zat, naast Sam.
‘Zou je het erg vinden als ik naast mijn biologiepartner zou zitten?’ Vroeg ik beleefd aan Sam. Ze leek een beetje in de war, en zei; ‘Nee, ehmm… ga je gang!’ En toen liep ze verward weg. Ik deed moeite om een lachje te onderdrukken. Vanuit mijn ooghoeken zag ik dat Natalie me ongelovig aankeek. ‘Dat is niet bepaald oké wat je doet.’ Zei ze, en ze ging onopvallend zo ver mogelijk bij me vandaan zitten. ‘Wat doe ik?’ Vroeg ik onschuldig, terwijl ik natuurlijk allang wist waar ze het over had. ‘Doe nou niet alsof je niet weet waar ik het over heb.’ Ze keek me met opgetrokken wenkbrauwen aan. ‘Je gooit je charmes in de strijd om je zin te krijgen.’
‘Wat bedoel je precies?’ Zei ik gemaakt verward. Ik wilde het haar gewoon horen zeggen.
‘Zoals je net deed.’ Zei ze. ‘Mensen totaal van hun stuk brengen door op een onweerstaanbare manier naar ze te glimlachen.’ Ze schrok om wat ze zojuist had gezegd.
Ik barstte in lachen uit. ‘Vind je dat ik een onweerstaanbare glimlach heb?’ Zei ik geamuseerd, en ik keek haar expres in de ogen.
Ze keek weg. ‘Nee.’
‘Maar dat zei je net.’
‘Dat zei ik niet.’ Hield ze vol.
‘Dat zei je wel.’
Nietes.’ Zei ze.
‘Welles. Zei ik. Ze keek me kwaad aan omdat ik het elke keer weer voor elkaar leek te krijgen om het nietes-welles-spel met haar te spelen. Ik lachte, en ik zag dat ze bloosde.
Ze negeerde me voor een paar minuten, en ze keek naar de bomen die langs de weg stonden. Opeens stond de bus abrupt stil. ‘Waarom zijn we gestopt?’ Vroeg ze aan me.
Ik lachte hardop. ‘Twee apen zitten te paren, midden op de weg!’ Wist ik uit te stoten. Natalie keek ongelovig aan. ‘Je maakt een grap.’ Zei ze, en ik zag dat ze moest lachen.
‘Nee, echt!’ Riep ik,ik zag het in meneer Bennets hoofd. De bus kwam weer in beweging, en we reden om de twee parende apen heen. Natalie keek uit het raam, en ze zag dat ik gelijk had. Ze draaide zich abrupt naar me om. ‘Hoe… hoe wist je dat?’ Stotterde ze, en haar blauwe ogen boorden zich in de mijne. Mijn hart maakte een sprongetje. ‘Ik heb zo mijn bronnen.’ Antwoordde ik mysterieus. ‘Je bent trouwens schattig als je stottert.’ Voegde ik eraan toe. Haar gedachten vlogen door haar hoofd, en ze keek me met een aparte blik aan. Haar mooie ogen stonden verward. Toen fronste ze, en besloot het te laten gaan. ‘Hoe lang duurt de rit?’ Vroeg ze even later.
‘Lang.’ Antwoordde ik. ‘Het is niet bepaald dichtbij.’
‘Hmmm...’ antwoordde ze met haar ogen dicht, en ze ging onderuit zitten. Na een paar minuten merkte ik dat ze steeds dieper en regelmatiger ademde. Ik keek opzij, en zag dat ze sliep. Ik glimlachte. Haar lange goudbruine haar fonkelde in het felle zonlicht, en haar mooie gezicht straalde één en al rust uit. Ik voelde dat de vlinders in mijn buik rond fladderden, zoals ze altijd deden als Natalie me aankeek, of alleen al in de buurt was. Ze draaide zich om in haar slaap, en nestelde zich tegen me aan. Ze verstopte haar gezicht in mijn nek, en ademde diep in. Alsof ze mijn geur opsnoof. Ik verstijfde, maar glimlachte toen, en streek heel voorzichtig het haar uit haar gezicht. Het zonlicht werd haar iets te fel, want ze fronste lichtjes. Héél voorzichtig boog ik me over haar heen om het gordijntje dicht te doen, en ik deed mijn best om haar niet wakker te maken. Na een half uur werd ze wakker, en ze bloosde toen ze zag dat ze me omhelsde. ‘Goodmorning, beautiful.’ Zei ik, en haar donkerblauwe ogen keken me verlegen aan. ‘Sorry.’ Zei ze, en ze maakte zich los uit onze… omhelzing. Ik lachte, maar het klonk een beetje nerveus. ‘Je hoeft niet zo te blozen hoor, ik ben het maar.’ Toen ze zich losmaakte, voelde ik me koud. Ze antwoordde niet, en ging met haar hand door haar lange haar. ‘Zijn we er bijna?’ Vroeg ze even later, en ze keek uit het raam. Het viel me op dat ze me niet wilde aankijken. ‘Ik denk het.’ Antwoordde ik, niet in staat om een beter antwoord te geven. Na een half uurtje waren we er eindelijk, en we stonden voor de ingang. Meneer Bennet begon te praten. ‘Welkom iedereen bij Prospect Park Zoo! Jullie mogen straks vrij rondlopen met je partner. Ik deel zo een boekje uit met vragen die jullie moeten beantwoorden. Al die vragen moeten jullie verwerken in het verslag.’ Hij ging verder. ‘Bij elke diersoort staat er een bordje met informatie, en daar kunnen jullie het antwoord uit halen. Ik zie jullie om drie uur hier terug, als je te laat bent dan hoop ik voor je dat je een geldig vervoerbewijs hebt voor de bus.’ Hij gniffelde.
‘Amfibieën…’ Zei Natalie, en ze keek om zich heen. ‘Lees de eerste vraag eens voor?’ Vroeg ik aan haar. ‘Wanneer kwaken kikkers?’ Las ze voor.
‘Ze hadden me net zo goed kunnen vragen wat voor kleur onderbroek ik aanheb.’ Gniffelde ik. ‘Kikkers kwaken in de paartijd omdat ze willen paren, of omdat ze daarmee bezig zijn. Alleen mannelijke kikkers kwaken, en ze kwaken soms ook om de anderen te laten weten dat ze een plekje hebben gevonden.’
‘Niet waar.’ Zei Natalie. ‘Ze kwaken altijd.’
‘Nietes.’
‘Welles!’ Zei ze, en ze bloosde omdat ze opnieuw klonk als een achtjarige. Ik lachte, en pakte mijn BlackBerry om het op te zoeken. Ik las het antwoord hardop voor. ‘…kikkers kwaken voornamelijk in de paartijd. Ze kwaken dan om te de anderen te laten weten dat ze een plekje hebben gevonden. Ook kwaken ze als ze aan het paren zijn.’
‘Maar…’ Zei Natalie, ik onderbrak haar en keek haar geamuseerd aan. Ik hield de telefoon heel dicht bij haar gezicht. ‘Lees wat er staat op de telefoon, Natalie.’ Zei ik geamuseerd. ‘Teee-leee-foooon.’ Zei ik heel erg langzaam, alsof ik een driejarig kind een nieuw woord leerde.
Ze keek me geïrriteerd aan. ‘Ik weet wat een telefoon is!’
‘Ik had gelijk.’ Zei ik, en ik deed mijn armen over elkaar. ‘Wat krijg ik van je?’ Ik keek geamuseerd naar haar geïrriteerde gezicht. Ze was zó mooi als ze boos was.
Haar ogen knepen samen. ‘We hadden nergens om gewed.’ Zei ze tussen haar tanden door.
Ik deed alsof ik iets heel anders verstond. ‘Wat zei je? Wil je dat ik je kus? Gekkie!’ Ik deed heel veel moeite om een glimlach te onderdrukken. ‘Dat. Zei. Ik. Niet.’ Zei ze met haar kaken op elkaar, en weer deed ik alsof ik iets anders verstond. ‘Je hebt gelijk, het is te druk. Je krijgt ‘m zaterdag wel.’ Ik knipoogde naar haar.
‘Je bent ongelooflijk.’ Beet ze me toe.
Ik glimlachte. ‘Dat weet ik.’
We liepen verder, op zoek naar de amfibieën.
Ik heb het… zo… warm.’ Zuchtte ze even later, en ze wapperde met het boekje in het gezicht.
‘Sta ik te dichtbij?’ Grapte ik, en ze keek me met opgetrokken wenkbrauwen aan. Ik glimlachte ondeugend naar haar, en ze stak haar tong uit.
We waren klaar met amfibieën, en we gingen verder met de berkendoder.
‘Kijk!’ Zei Natalie, en ze keek over mijn schouder mee naar het boekje. ‘Hier staat dat we meer punten krijgen als we een berkendoder kunnen vinden.’
Ik klapte het boekje dicht. ‘Dan gaan we op zoek naar één.’ Zei ik glimlachend, en ik zag dat Natalie haar camera erbij pakte. We liepen en we liepen, en we konden die berkendoder maar niet vinden. Ondertussen beantwoordde ik de vragen van het boekje met mijn BlackBerry, en met onze algemene kennis.
‘Eigenlijk is het niet helemaal eerlijk dat we zowat alles beantwoorden met jou BlackBerry.’ Zei Natalie.
‘Niet eerlijk, wel beter.’ Antwoordde ik. ‘Anders zijn we morgen nog niet klaar.’
Toen ik zag dat ze niet keek, gaf ik een knikje richting een boom in de verte, en er verscheen een berkendoder op.
Ik zag dat ze wat op mijn vraag wilde antwoorden, maar toen bleef haar blik hangen in de verte. ‘Is dat een… berkendoder?’ Zei ze, en ze rende ernaartoe. Haar cuerpo perfecto bewoog sierlijk naar de boom toe, en ik rende haar achterna.
‘Jep, dat is inderdaad de berkendoder.’ Zei ik en ik deed moeite om een glimlach te onderdrukken. Ze moest eens weten. Natalie begon een paar foto’s te maken. Toen liet ze de camera plotseling zakken, en fronste bezorgd.
‘Wat is er?’ Vroeg ik.
‘Die berkendoder zuigt al het leven uit de boom…’ Zei ze somber. ‘Hij gaat bijna dood…’
‘Ja.’ Zei ik, en ik deed alsof het me wat kon schelen. ‘Die arme… boom.’ Zei ik, en ik hoestte om een lachbui te voorkomen. Ik klopte onhandig op de boom, alsof ik hem probeerde te troosten.
Ze draaide haar gezicht opeens naar me toe. ‘Daar meende je geen bal van.’ Zei ze droog.
‘Ja, eerlijk gezegd niet, nee.’ Zei ik, en ik barstte in lachen uit. En tot mijn verbazing, deed Natalie mee. Het geluid van haar lach streelde mijn oren, en ik kon alleen haar naar haar mooie lach kijken.
‘Neem een foto van ons.’ Zei ik. Ik pakte haar bij haar middel, en trok haar naar me toe. Ik zette de camera zo ver mogelijk bij ons vandaan, en nam een foto. Ik bekeek de foto, en zei; ‘Zo, dat word de voorpagina van het verslag.’
‘Eh…Avan?’ Zei ze ongemakkelijk. Ik keek haar aan, en realiseerde me dat ik mijn arm nog steeds om haar heen had geslagen. ‘Oh, sorry.’ Zei ik, en ik liet haar los.
Ze bleef me glimlachend aankijken, maar toen veranderde haar blik. ‘Avan?’ Zei ze voorzichtig. ‘Hoe kan het dat ik soms jouw stem in mijn hoofd hoor?’ Zei Natalie plotseling.
Mijn kaak verstrakte, maar ik herstelde mezelf snel. ‘Maak je soms een grap? Ik heb geen magische krachten, hoor.’ Zei ik spottend.
Ze keek nog steeds raar, maar ze herstelde zich weer. ‘Je hebt gelijk, ik ben belachelijk bezig.’ Zei ze, en ze schudde haar hoofd.
Ik veranderde snel van onderwerp. ‘Waarom zou het niet helpen om de berkendoder van de boom af te zagen?’ Las ik voor uit het boekje.
‘De boom is dan al te erg beschadigd.’ Zei ze, en ze keek met een glazige blik in de verte. ‘Bovendien raken bomen in de omgeving ook besmet.’
***
‘Jullie zijn vroeg klaar! Hebben jullie echt í¡lles beantwoord?’ Vroeg meneer Bennet ongelovig, en hij bekeek de foto van de berkendoder. We knikten.
‘Jullie zijn een goed stelletje.’ Zei hij, en ik barstte in lachen uit toen ik zag dat Natalie bloosde. Ze gaf me een harde stomp tegen mijn arm, maar ze lachte ook.
‘Ehm…’ Meneer Bennet dacht na. ‘Jullie kunnen naar een cafeetje gaan, er zijn er heel veel hier.’
‘Klinkt goed.’ Zei ik, en ik sleepte Natalie mee naar de dichtstbijzijnde café.
Ik ging zitten, en Natalie nam tegenover me plaats. Haar lange haren vielen perfect om haar gezicht, en haar ogen fonkelden als saffieren in het vage licht van de café. Ze glimlachte naar me op een manier die speciaal gemaakt leek om alle jongensharten ter wereld te doen smelten. Ik vraag me af of ze met die glimlach weleens onder een verkeersboete is uitgekomen. Vast wel.
‘Morgen bij jou thuis.’ Zei ik tegen haar.
Ze trok één perfecte wenkbrauw op. ‘Wat?’
‘Het verslag? Leren voor het proefwerk?’ Herinnerde ik haar.
‘Oh ja, tuurlijk. Dan rij je morgen met me mee…’ Zei ze, en toen sloeg ze haar handen opeens voor haar gezicht. ‘Het proefwerk!’ Ze kreunde. ‘Die oefentoets was al moeilijk!’
Ik wou dat ik wat voor haar kon doen, maar wat? Ik verzin er wel wat op, stelde ik mezelf gerust.
‘Maak jij je nou maar geen zorgen om die toets. Als we dat verslag heel goed maken, dan gaat je gemiddelde niet omlaag.’ Zei ik geruststellend. De ober van rond de negentien kwam langs, ik riep hem. ‘Twee colas, alsjeblieft.’ Zei ik.
Ik zag dat Natalie haar blik een tijdje op hem liet rusten, en ik voelde een steek van jaloezie. Ik zag dat haar blik naar mij ging, en om de een of andere reden moest ze glimlachen. Ik checkte haar gedachten, en voelde een golf van opluchting over me heen komen; het was maar een test om te checken of ik haar leuk vond. Hoe kon ze daar aan twijfelen? In de verte zag ik dat Sam en Cathy aankwamen. Ze kwamen bij ons zitten. Toen de ober kwam vroeg ik hem of hij er nog twee wilde halen. Sam protesteerde toen ik wilde betalen, maar gaf uiteindelijk op. Aan Natalie kon ik zien dat ze het gezelschap niet echt waardeerde. Zo nu en dan wierp Sam Natalie een veelbetekenende blik toe, maar Natalie negeerde het. De meiden praatten over koetjes en kalfjes, maar ik volgde het gesprek niet. Ik was te druk bezig met Natalie bestuderen. Ik had opeens verschrikkelijk veel zin in morgen.
En? Wat vonden jullie?
Laat een reactie achter! Daar wordt ik vrolijk van 
Ik hoop dat-ie niet í¡l te slecht was 
xx.
Reacties:
wat slecht hoofdstuk??
dit is gewoon fantastisch, leuk
trouwens om het eens uit zijn standpunt te zien!!
jaaa. HOE durf je te zeggen dat dit hoofdstuk niet zo goed is???
het is echt heeel goed geschreven<333
ik ben echt verslaafd!<3
snel verder iloveit<3<3
Kan niet wachten!
WOW!
Ik was ook reuze blij toen ik weer verder kon lezen! ^ ^ Echt een goed hoofdstuk. 
Ik ben ook benieuwd wat Avan is. -w--KiKey
I'm team Avan.... Sure, I'm
maar even... het lijkt alsof je hier en daar woorden bent vergeten....
"en haar donkerblauwe keken me verlegen aan." - hier moet nog "ogen" tussen.
en zo heb ik er nog wel een paar gezien...
verder is het weer prachtig beschreven
Ik ben zeer benieuwd wat Avan is...
Dus hij kan gedachten lezen?
Damn, ik ga snel naar het volgende hoofdstuk.
Je schrijft trouwens zooooo goed!