FanFic.nl

The Game

Level Seven: Shut Down.

Kindertijd, pubertijd, adolescentie, volwassenheid. Zo gaat het doorgaans. Kinderen krijgen voortdurend van hun ouders te horen dat ze bepaalde dingen alleen maar mogen doen ‘wanneer ze groot zijn’, ‘wanneer ze volwassen zijn’. Maar wat is volwassenheid? Is dat wanneer iemand lichamelijk volgroeid is? Misschien is dat wanneer iemand een eigen stabiele persoonlijkheid heeft gevormd? Of is iemand volwassen wanneer die zelfstandig, bedachtzaam en met verantwoordelijkheidsgevoel kan handelen?

Wat doet een stervende met z’n resterende dagen? Aanvaardt hij z’n lot, wacht hij z’n einde rustig af, of verzet hij zich er tegen? Ikzelf probeerde zoveel mogelijk te genieten van de tijd die ik doorbracht met m’n ouders, met Faith; al boterde het de laatste tijd niet zo goed met haar. ‘Waar is die strijdlust van jou naartoe?’, ‘Ik herken je niet meer’, … Dat waren enkele van de uitspraken die aan bod kwamen tijdens onze ruzies. Ik verweerde me niet; integendeel, ik gaf haar gelijk.

Ik gaf het niet graag toe, maar Tutorial had me aan het denken gezet. Is deze wereld het redden wel waard? Zet de televisie aan, zap naar het nieuws en je ziet steeds verslagen over oorlog, over moord, over opstanden. Natuurlijk waren er ook mensen die het wél verdienden om te leven, maar dat feit kon me niet voldoende overtuigen. Ik kon zelfs niet garanderen dat ik, als ik de volgende piloot van ISIS werd, de wil had om de mensheid te verdedigen.

Toen ik deze morgen wakker werd, wist ik het: vandaag was de dag. Ik trok voor de laatste keer m’n kleren aan, poetste voor de laatste keer m’n tanden, ging voor de laatste keer de trap af. “Ik ga eens tot bij Faith,”� vertelde ik m’n moeder. “Is alles oké tussen jullie?”� vroeg m’n vader die tv aan het kijken was. Ik knikte; waarschijnlijk was het helemaal niet overtuigend, maar het boeide me niet meer. Ik opende de voordeur, maar bleef in de deuropening staan. Ik liep terug naar de woonkamer, waar m’n moeder intussen naast m’n vader was gaan zitten. Verbaasd keken ze me aan: “Wat is er? Heb je iets nodig?”� Even aarzelde ik; de woorden lagen op het puntje van m’n tong, bijna had ik ze verteld wat er allemaal gaande was, bijna. “Nee, niets.”� Een kleine lach verscheen op mijn gezicht; een gemeende lach. Ik wou ze niet ongerust maken.

Ik belde aan bij Faith. Mijn blik dwaalde af naar de kinderen van haar buren, twee kleine meisjes die ‘huisje’ aan het spelen waren. Ze waren zich van geen kwaad bewust. Faith opende de deur. “Vandaag is de dag,”� zei ze. Ik knikte.

“Tutorial heeft gelijk, weet je,”� zei ik, “Waarom zouden we levens redden als je ziet wat mensen met hun leven doen?”� Ze zuchtte: “Dí¡t is wat je al de hele tijd dwarszit? Wat ben jij toch een ongelofelijk pessimistische egoïst! Joshua, denk je echt dat je volwassen genoeg bent om daarover te beslissen? Wie geeft jou trouwens het recht om dat te doen? Denk ook eens aan de goede dingen, de mooie dingen die het redden wél waard zijn!”� De mooie dingen… “Zoals wat?”� vroeg ik.

“Het spijt me zo verschrikkelijk deze ruzie te onderbreken, dame en heer, maar de plicht roept!”� De muren van Faiths woonkamer verdwenen en maakten plaats voor het luchtruim van Tallahassee, onze thuisstad. “De finale gaat nu van start,”� schaterde Tutorial. “Zo blij jullie terug te zien! Aangezien het laatste gevecht anders verliep dan gepland, blijven er nu nog twee van jullie over in plaats van één… Met andere woorden, één van jullie zal zo meteen zijn of haar leven opofferen, de andere krijgt de uitzonderlijke kans verder te gaan met zijn of haar leven!”� Ik keek Faith aan en slikte. Hoe dit ook afloopt, we zullen nooit meer samen zijn… “Laten we eens kijken wie de gelukkige is!”� riep Tutorial. Beide keken we naar het midden van de cockpit waar zo meteen de stoel van de piloot zou komen te staan. Seconden leken wel uren… Tot plots een houten krukje met drie poten verscheen.

Faith staarde me aan. “Oeh, spannend!”� lachte Tutorial. Zonder veel enthousiasme sleepte ik mezelf naar mijn krukje, het krukje waarop ik steeds zat als ik gitaar speelde. “En om het nog wat spannender te maken stel ik jullie voor, de tegenstander van vandaag… ANUBIS!”� De aarde trilde toen een immense robot, die enkele gelijkenissen vertoonde met ISIS, zich neerpootte in het post-apocalyptische landschap van het verwoeste Tallahassee. In plaats van een wespenkop, zoals ISIS, had deze nieuwe robot de kop van een jakhals, met twee vuurrode ogen. “Volledig gemaakt naar het voorbeeld van ISIS, tweemaal zo snel, tweemaal zo sterk, tweemaal zo alles!”� gierde Tutorial.

Nog voor het aanschouwen van ANUBIS ons angst kon inboezemen, haalde de nieuwe robot uit met een snelle zwaai van zijn arm; ISIS werd meteen geveld. “Wat scheelt er, Joshua, m’n beste vriend?”� vroeg Tutorial sarcastisch. “Je lijkt zo zwakjes vandaag!”� Ik negeerde haar gewoon. “Je denkt toch niet dat als je verliest, en ISIS vernietigd wordt, ik ook verdwijn? Ik ben niet dom, ettertje, mijn bestuursprogramma is ook opgeslagen in ANUBIS, weet je. Hoe dit gevecht ook eindigt, ik blijf voortbestaan. Dit is het perfecte gevecht om ANUBIS uit te testen voor ik er meerdere van begin te produceren! Ja, je hebt het goed gehoord! ANUBIS zal hoe dan ook winnen!”� ging Tutorial verder.

Zo, nog een reden om geen weerstand te bieden, dacht ik. Ik keek opnieuw naar Faith die in de leegte staarde. Zelfs mijn Faith leek alle hoop te hebben opgegeven… Mijn Faith… MIJN FAITH!

“Aaaargh! Ik laat het hier niet bij!”� schreeuwde ik. Met wat moeite liet ik ISIS terug opkrabbelen en vuurde een regen van raketten af naar ANUBIS. Die ontweek de aanval zonder problemen, maar ik gaf niet op en gaf de metalen wolf een kopstoot. “Faith!”� riep ik. Ze schrok wakker uit haar roes. “We doen het voor de dingen die het wel waard zijn te redden; de mooie dingen, zoals liefde,”� ging ik verder. Ze knikte lachend en kwam bij me staan. Ik kuste haar, een kus die aanvoelde als de allereerste, en ironisch genoeg ook de laatste zou zijn. “Ik wil niet alleen achterblijven, Josh,”� snikte ze.

Intussen had ANUBIS zich snel hersteld en haalde uit met een slag van zijn vuist. De nieuwe robot was inderdaad veel sneller waardoor ik de aanval onmogelijk kon ontwijken en frontaal op de borst werd geraakt. “Hahahaha, je kunt onmogelijk winnen!”� schaterde Tutorial opnieuw. ANUBIS vuurde een salvo doelzoekende raketten af die één voor één op ISIS insloegen. Een rood zwaailicht begon te branden, een oorverdovend alarm kondigde de ondergang van ISIS aan.

ISIS’ rechterarm was volledig verwoest en onklaar gemaakt. Nog zo’n aanval en we waren er geweest. “Er zit maar één ding op,”� slikte ik. Met ISIS’ linkerhand greep ik ANUBIS bij de keel. “Je gaat het echt niet opgeven he, ettertje?”� treiterde Tutorial. “Ik ga hier eens en voor altijd een einde aan maken!”� riep ik. Met een simpele gedachte startte ik ISIS’ straalmotoren op. Met een oorverdovende knal lanceerde ik de robot de lucht in terwijl ik ANUBIS nog steeds bij de keel vast had. “Oh ja? En hoe ga je dat doen?”� vroeg Tutorial die zenuwachtig werd. “Simpel,”� antwoordde ik. “Ik ga jou vernietigen en om dat te doen moet ik zowel ISIS als ANUBIS vernietigen.”� ANUBIS probeerde zich los te trekken uit mijn greep; de tijd begon te dringen. “Ik herinner me nog dat Coder zei ‘jouw gedachten zijn ISIS’ wapens’. Jammer genoeg voor jou heb ik veel fantasie.”� Een lichte toon van angst was te horen in Tutorials stem: “W-Wat ga je doen?!”�

“Ik blaas ISIS op en neem ANUBIS met me mee,”� grijnsde ik. “WAT?! M-Maar… dat kun je niet menen!”� schreeuwde Tutorial. Faith nam m’n hand vast: “Doe het, Josh, zolang we maar samen kunnen blijven.”� Inmiddels hadden we het wolkendek doorbroken en bleven we stijgen. “Dat kun je niet menen! Je denkt toch niet dat het hiermee eindigt, snotaap?! Ik ben hier heus wel op voorzien!”� tierde Tutorial. “Nee, dat ben je niet,”� onderbrak ik haar. “Weet je wat jouw zwakte is, Tutorial? Jij praat teveel. Je zei daarnet zelf dat dit gevecht perfect was om ANUBIS te testen voor je er meerdere van begon te produceren, wat dus wil zeggen dat dit voorlopig de enige ANUBIS is.”� Naarmate we hoger stegen in de atmosfeer, brokkelde ISIS’ exoskelet steeds meer af. “Godver-! Etter! Snotaap! Aaaargh! Waarom zou je jezelf opofferen voor de mensheid?! Ze zijn het leven niet waard, ze vernietigen alles!”� schreeuwde Tutorial die door het lint ging. “Dat is het net. Ik wil niet zoals hen zijn. Daarom red ik levens, in plaats van ze om zeep te helpen.”� ANUBIS stond op het punt zich los te maken. Faith kneep in m’n hand en knikte. “Ik hou zielsveel van je,”� zei ik. “Tot zo,”� glimlachte ze. Een traan rolde over m’n wang; was het er één van verdriet, of één van geluk?

“INITIEER ZELFVERNIETIGINGSMECHANISME”�

“NEEEE-!”� riep Tutorial met een vervormde stem. Het zwaailicht ging uit. Het oorverdovende alarm stopte en werd vervangen door een zoemend geluid dat steeds hoger ging klinken. Faith en ik hielden elkaar vast en knepen onze ogen toe. Een verblindende vuurbol verzwolg alles in een straal van een kilometer, waaronder de zogenaamd onverwoestbare kolossale machines. Het leek even alsof de Aarde er een tweede zon bij had gekregen. Een verblindende flits lichtte de hemel op; een licht dat niet alleen onze overwinning, maar ook het aanbreken van een nieuw tijdperk symboliseerde.

Kindertijd, pubertijd, adolescentie, volwassenheid. Zo gaat het doorgaans. Ben ik nu volwassen? Ik krijg steeds een beeld te zien, een beeld van m’n moeder, huilend, en m’n vader die haar in z’n armen houdt. “Hij was nog zo jong!”� hoor ik haar hysterisch roepen. “M’n kleine jongen… Nooit zal hij volwassen worden!”�

Het licht op het einde van de tunnel. Moet ik daar nu heen? Ik kan Ethan en Paige zien… en Faith! Ze staat lachend op me te wachten en steekt haar hand naar me uit. Het beeld van m’n ouders vervaagt. Ik neem Faiths hand en stap samen met haar in het licht.

Nog een laatste keer kijk ik naar m’n ouders. “Je hebt het fout, mama. Je kleine jongen is al volwassen.”�

Reacties: