FanFic.nl

Pokémon Black and White Adventure's!

Chapt 44: Goodbye for Now..

''Chiara… Het spijt me dat ik net tegen je uitviel.'' Sora keek haar schuldig aan, hopend dat ze nu wél konden praten. Ze stond op en probeerde zijn blik te vangen. ''Het geeft niet, we waren gewoon wat gespannen..'' antwoordde ze zacht. Roxas glimlachte licht en stond nu ook op. ''Kom Sparky, we laten ze even alleen,'' mompelde de blonde jongen en liep de deur van de hal uit, gevolgd door het gele wezentje. Chiara ging weer op de bank zitten, waarna Sora naast haar ging zitten. ''Chiara, ik-'' begon de jongen, maar Chiara viel hem in de rede. ''Nee, dit keer is het mijn beurt om me te verontschuldigen. Ik had je niet moeten negeren, Sora..'' sprak ze. ''En ik had me niet moeten aanstellen, maar daar zijn wij vrouwen de beste in,'' voegde ze er lichtjes glimlachend aan toe. Ook Sora begon wat te grijnzen. ''Ik denk dat we teveel in één keer hebben meegemaakt, huh?'' mompelde de bruinharige jongen. Het meisje keek hem vragend aan. ''Sinds we hier zijn aangekomen hebben we met veel moeilijkheden te maken gehad. Vooral jij, met je vader..'' legde hij uit. Ze knikte instemmend. Een kleine stilte viel, die ze beide onderbraken door beide iets te willen zeggen. ''Jij eerst,'' grinnikte Sora. ''Ik vroeg me af of.. Het nu weer oké is tussen ons..?'' sprak Chiara wat onschuldig. ''Natuurlijk. Vrienden?'' antwoordde hij. Ze knikte. ''Vrienden.''

''Man, jullie waren wel snel met bijleggen, ook al heeft het even geduurd..'' mompelde Roxas, terwijl hij naar het plafond staarde. ''Dat was mede dankzij jou, weet je?'' weerklonk een meisjesstem door de kamer. ''Dat weet ik, ik ben ook goed,'' antwoordde Roxas. Niet veel later voelde hij een stomp tegen de onderkant van zijn bed. Sora had tegen de onderkant aangetrapt. ''Wat zijn we weer bescheiden..'' mompelde hij, maar lachte een paar tellen later. Niet veel later volgden de rest. ''Ook al is het niet zo lang geleden.. Ik heb dit gemist,'' mompelde Sora, toen ze uit waren gelachen. Hij glimlachte opgelucht, terwijl hij naar de onderkant van Roxas' bed staarde. ''Pikapi,'' stemde Sparky in. Ook de andere twee deden dat. Sora keek even naar Chiara, maar die keek niet zo vrolijk. Hij vroeg zich af wat er was, maar besloot niks te vragen. Dat kon hij altijd nog morgen doen, als ze alleen waren, ofzo. ''Trusten,'' mompelde Roxas. ''Ja, trusten,'' sprak hij erachter aan. Hij draaide zich om en trok het dekbed wat omhoog. Sparky krulde zich op naast zijn kussen en sloot ook zijn ogen. Morgen zou weer een lange dag worden, alhoewel langer dan vandaag eigenlijk onmogelijk was..

''Goedemorgen, slaapkop,'' begroette Roxas hem op een optimistische toon. Hij zuchtte en keek zijn broer nogal droog aan. ''Jongens..'' De twee draaiden zich om en zagen Chiara aan komen lopen. Ze had al haar spullen al bij zich, maar Sora en Roxas hadden ze nog op hun kamer laten liggen. ''Ik dacht dat we vanmiddag pas vertrokken,'' mompelde Sora en keek haar vragend aan. ''Ik wil.. Ik wil jullie iets zeggen,'' sprak ze zacht, maar ze konden het net horen. ''Wat is er?'' vroeg Roxas. Hij keek met een opgetrokken wenkbrauw naar haar. Ze haalde diep adem voordat ze haar mond open deed, alsof haar dat hielp te kalmeren. ''Sora, je weet nog gisteren wat er met N is gebeurd, toch? En ons gesprek gisteren..'' begon ze. De jongen knikte, wat voor haar een teken was om verder te gaan. ''Dat heeft me de ogen geopend. Ik wil sterker worden en mijn vader weer op het rechte pad krijgen,'' vervolgde ze. ''Dan gaan we vanaf nu wat meer trainen?'' Sora keek haar vragend aan, maar ze schudde haar hoofd. ''Sora.. Roxas.. Ik heb de laatste tijd zoveel meegemaakt sinds ik jullie heb ontmoet. Ik heb het leuk gehad, maar er waren ook tijden geweest dat we elkaars steun nodig hadden. Jullie zijn één van mijn beste vrienden geworden, maar.. Ik heb het gevoel dat we uit elkaar aan het groeien zijn..'' sprak ze, en keek even droevig. ''Ik wil jullie niet ophouden met mijn problemen, of met mijn training, of wat dan ook.. Daarom lijkt het me beter om alleen verder te gaan.'' De twee jongens keken haar verbaasd aan. ''Maar dat hoeft toch niet, we kunnen toch samen trainen?'' viel Sora uit. Roxas pakte hem bij zijn schouder. ''Dit is denk ik iets wat ze alleen moet doen, Sora. Het gaat immers om haar familie,'' sprak hij zacht. ''Ik weet zeker dat we elkaar nog eens zullen tegenkomen, maar tot die tijd..'' vervolgde Chiara, maar stopte halverwege en keek omlaag. Ze had er duidelijk moeite mee. Ze liep langzaam op Sora af en pakte zijn armen vast, waarna ze haar blik weer omhoog gooide. ''Bedankt voor alles, ne~?'' Ze keek beide jongens kort aan en liep toen langs ze af.

Sora draaide zich met een ruk om en wilde achter haar aan rennen, maar Roxas greep hem aan zijn arm. ''Wat zei ik net? Dit is iets tussen vader en dochter. Als zij dit wilt moet je haar laten gaan,'' sprak hij kalm. Sora keek hem nijdig aan. ''Je laat haar zomaar gaan?! Misschien was dit nieteens een goede keuze!'' riep hij kwaad. ''We hebben het net bijgelegd!'' voegde hij eraan toe. ''Sora, ze heeft zelf gezegd dat jij het was die haar ogen opende. Misschien is dit wel voortgekomen uit jullie gesprek van gisteren. Als je een echte vriend van haar bent, steun je haar in haar keuze.'' Sora keek hem verbaasd aan. Het was altijd al zo geweest dat Roxas nadacht over wat hij zei. Misschien had hij wel gelijk, maar.. Hij had vast ook niet willen zien dat een vriendin vertrok. Hij liet het niet zien aan de buitenkant, maar ook hij had er de pest aan dat er mensen uit zijn leven vertrokken. De jongen liep verloren naar de zachte bank in de hal en plofte er op neer. Sparky kwam naar hem toe gelopen. ''Pikapi,'' mompelde hij met zijn oren omlaag gezakt.

''Oké, jongens. Kom er maar uit!'' Drie pokéball werden de lucht in gegooid en opende tegelijkertijd. Drie lichtflitsen gingen op de grond af, waar even later drie verschillende pokémon zichtbaar waren. Ze keken hun trainster verbaasd aan. ''Jongens, we zullen voorlopig alleen reizen,'' sprak het meisje, nog steeds niet zeker van haar zaak. ''Quil?'' Taiki keek haar vragend aan.''Dat leg ik straks wel uit,'' antwoordde Chiara nogal zacht. Ze keek even naar de grond, voordat ze haar mond weer opentrok en haar pokémon weer aankeek. ''Van nu af aan gaan wij meer trainen. Mijn eerste doel is om jullie sterker te krijgen!'' riep Chiara ze streng toe. Taiki keek haar enthousiast aan, net als Nageroboshi, maar Kioko trok een beteuterd gezicht. Chiara knielde bij de Pichu neer en aaide haar over haar hoofdje. ''We gaan niet non-stop trainen, gekkie,'' mompelde ze tegen het wezentje. ''Maar het wordt tijd dat jij ook leert vechten,'' voegde ze eraan toe. Kioko zuchtte licht, maar knikte uiteindelijk. ''Goed. We beginnen.. Nu!''

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.