Hoofdcategorieėn
Home » Tokio Hotel » The Eyes of a Stranger » Jader
The Eyes of a Stranger
Jader
"Niet Jader..alles behalve hem. Hij zou ons hier uit halen. Hij had de ideeën en de kracht. Zijn wereld was Berlijn met al haar glorie, geen glazenkoepel die haar tegen hield. Hij wilde zo graag zijn dromen zien uitkomen, daar leefde hij voor. En nu. En nu.. Nu ligt hij hier, in mijn armen, gemarteld omdat hij zijn dromen niet wilde loslaten. Nee..niet Jader..alles behalve hem."
Ik wilde in zijn huid kruipen, opzoek naar zijn warmte, met het idee dat wanneer ik in hem zat mijn hart voor twee ging kloppen.
Het kwam gewoon allemaal niet geloofwaardig over. Als een slechte horror waar je meer om moest lachen dan dat je het uitgilde van angst. In mijn ogen was Jader ontastbaar. Hij wist zich overal uit te redden, wist overal het antwoord op en had nog nooit een gevecht verloren. Op welke manier dan ook.
Verdriet sloeg om naar woede. Een vloedgolf van kokend water overspoelde mij. Blind sloeg ik met mijn laatste beetje kracht op Jaders borst. Ik wilde hem horen schreeuwen van de pijn. Hij moest me bij mijn pols grijpen en zeggen dat alles goed kwam, dat moest hij..
Tranen bluste mijn borrelende woede weer. Met het gevoel dat ik in de steek was gelaten, legde ik met pijn in mijn hart mijn hoofd op zijn borstkast. Ik kroop steeds dichter tegen hem aan, in de hoop dat hij voor mijn andere vlindervleugel kon spelen. Maar zijn koude lichaam wat door mijn kleedje trok deed mij beseffen dat ik het nu voortaan zonder hem moest doen. Ik moest leren vliegen met één vleugel, of in ieder geval leren te overleven.
"Lorraine, we moeten gaan." De hand op mijn schouder werd gelijk weggeslagen en ik keek om met een nijdige blik.
"Van wie? Jou? Het is jouw schuld dat hij dood is! Waarom zou ik naar jou luisteren! Als je gelijk was gekomen, dan had ik nog in zijn ogen kunnen kijken, zijn warmte nog kunnen voelen..
Was je soms jaloers? Kon je het niet hebben dat hij zoveel om mij gaf en alles deed voor mij om mij te beschermen? Want dat was het enige wat hij deed, mij beschermen.." Ik sloot mijn woede en frustratie af met een fluistering. Zachtjes streelde ik zijn blonde haren wat hem niet ontnomen was, en eindigde dan op zijn geslagen wangen. Rode striemen ontsierde zijn huid.
"Zijn leven heeft hij zelfs opgeofferd om mij te beschermen, dat kan ik niet van jou zeggen," siste ik hem emotioneel toe. Alles wat zwaar op mijn hart lag liet ik los op hem. Hij was de schuldige, dus hij moest weten wat ik voelde en wat ik van hem vond.
Maar hij reageerde niet. Hij stond daar met zijn armen stil langs zijn lichaam. Het deed hem niets, al mijn vervloekingen en verwijten. Met een neutraal gezicht wachtte hij af. Op wat? Tot ik afgekoeld was? Dan kon hij lang wachten, mijn beste vriend is door zijn doen overleden, en hoe. Nee, naar mijn vergiffenis kon hij fluiten.
Toch deed het mij wat, zijn gedrag. Hoe kon hij hier zo kalm onder blijven? Er is iemand dood.
En zo stelde ik mijn vraag hardop: "Je komt over alsof het je niets doet. Heb je zoveel mensen afgeslacht bij dat feest dat het normaal voor je is geworden? Ik wist dat je verbitterd was, maar niet zo."
Mijn woorden deden zijn ogen open barsten. Een paarse tornado slikte zijn pupillen op. Ik kon zien hoe een oude wond bij zijn borst werd opengereten. In mijn verbeelding zag ik hoe zijn harnas als een cocon los liet. Maar het was niet zoals het hoorde te zijn. Normaal betekende dit een wedergeboorte, maar voor hem was het zijn oude ik die vrij kwam. Een ranke, lange jongen die er breekbaar uit zag. Zijn huid was doorzichtig, grijze wallen waren onder zijn ogen getrokken die ingekleurd was met zwarte make-up om zijn doffe kijkers te verbergen. Hij had zijn haar getoupeerd tot een kuif en heel zijn lichaam werd bedekt met sieraden om het van zijn slechte conditie af te leiden. En met al zijn zwart was hij gekleed als een echte rockster. Hij werd aanbeden als een echte rockster. Hij was net zo alleen als een echte rockster. En ik had zijn laatste beetje menselijkheid als een miezerig insect vertrapt.
"Ik." Met geweld werd ik uit zijn oude leven getrokken en staarde terug in zijn ogen die alles opnieuw afsloot om niet nog meer aan mij te laten zien. Maar het beeld van hem, alleen, stilstaand, midden in een dansende menigte, kreeg ik niet meer uit mijn hoofd. "-Ik wilde je niet kwetsen." Hier wilde hij ook niet meer op reageren. Het zag er naar uit dat we weer van vooraf aan waren begonnen. Zijn blokken van vertrouwen, die ik zelf had opgebouwd, waren moeiteloos omgestoten.
De tijd trok pijnlijk voorbij. Ik werd geteisterd door herinneringen van hem die ik met hem mocht delen. Mijn hoofd wilde Jader inprenten zoals hij was, zoals ik hem kende. Beelden van ons toen ik hem voor het eerst ontmoette; jong, zorgloos en met grootse plannen. Hij had mij die dag beloofd in een wereld te laten zien waar je alleen maar van kon dromen. De wereld buiten Berlijn. Hij zei ook dat hij elke dag dezelfde droom had. Het ging over de belangrijkste dag van ons leven; het einde van de glazenkoepel en het begin van de wederopbouw. Dit was meer dan een droom voor hem, het was een visioen. Hij wist zeker dat dit echt ging gebeuren, maar dat we de tijd wel een handje mochten helpen. Niet lang erna richtte hij dan ook Der Intuition op. Hij was vijftien en ik was veertien, en samen zochten we naar mensen die hetzelfde dachten. Er ontstond een hechte groep die vandaag de dag nog steeds bestaat. Het verlies van onze stichter en beste vriend zal dan ook zwaar vallen.
“Wie zorgt er nu voor dat Berlijn gered wordt van haar lijden?”¯ fluitsterde ik tegen zijn lippen en keek onderzoekend naar zijn gelaat, nog steeds op zoek naar een reactie. “We hebben een leider nodig, we hebben jou nodig..ik heb jou nodig.”¯ Troostloos legde ik mijn rechteroor terug op zijn borstkast en verstrengelde mijn vingers in de zijne. Verbaasd opende ik mijn ogen bij het voelen - wat leek - van een papiertje.
Het was een papiertje. Tig keer opgevouwen tot het niet meer kon, had al die tijd verstopt in zijn vuist gelegen. Met Stranger stil op de achtergrond ontvouwde ik dit en hield het in het licht zodat ik het kon lezen.
Lieve, mooie Lorraine,
Wanneer je dit leest ben ik te laf geweest om het je zelf te vertellen. In geval van nood heb ik namelijk altijd papier en pen met mij meegedragen om mijn woorden neer te schrijven die ik nooit heb kunnen vertellen, maar wel gezegd moet worden.
Mij gedachte gaat terug naar het moment dat ik je voor het eerst zag. Ik denk altijd daar aan terug wanneer ik wil glimlachen in een sobere periode. Je had een jurkje aan die je van Kira had gekregen; een lichtblauwe die je prachtig stond. Je was een roodharig engeltje die mijn pad kruiste. Toen wist ik al dat het zo had moeten zijn. Het kon geen toeval zijn dat jij met je sproeterige glimlach voor mij stond.
Sinds dien zijn we nooit meer gescheiden geweest en heb je mij geholpen een groep te startten die mijn visioen zou laten uitkomen. We zouden, nee, we gaan Berlijn bevrijden en de onbekende wereld ontdekken. Ik heb je dat beloofd.
Maar in het geval dat er iets gebeurd wil ik wat aan je kwijt..
Ik ken je nu zeker tien jaar en ik heb je in die tijd je zien veranderen tot een prachtige vrouw met een sterke geest. Zelfs in de wereld waar wij in leven wist je het beste uit alles te halen en je geloofde volle honderd procent in mij en de andere jongens. Het deerde jou niet dat je het enige meisje was in de groep en je liet ook zien dat dit geen nadeel was. Je hebt iedereen gecharmeerd en van je laten houden. Ik ben van je gaan houden.
Rain, ik heb altijd gezegd dat ik voor je zou zorgen en je zou beschermen zoals een grote broer dat deed, maar deels heb ik dat gelogen. Zorgen en beschermen was zeker prioriteit nummer één voor mij, alleen niet als grote broer. Ik hield echt van je. Ik houd nog steeds van je. Zelfs nu ik hier in deze koude bunker zit voel ik jouw fijne warmte in mij. Voor jou ben ik harder gaan werken om de wereld te laten zien die ik jou heb beloofd. Nu weet ik niet of ik naast je zal staan wanneer jij deze zal ontdekken, maar ik weet wel zeker dat het jou gaat lukken, met of zonder mijn hulp. Je hebt het al die tijd zonder mij gekund, dit heb ik nooit gezegd omdat ik het niet zonder jou heb gekund.
Ik houd heel veel van jou.
Liefs,
Jouw Jader
Reacties:
Die doen gewoon fysiek pijn, you know?
Sowieso zeg ik het elke keer weer; maar de metaforen en beschrijvingen die jij tevoorschijn haalt zijn echt meesterlijk. Rains verdriet komt zo goed naar voren - en de beschrijving van Stranger/Bill - dat benam me echt de adem.
Meesterlijk is wel het goede woord. Dit is zo ontzettend goed. [Niet blij. Maar wel mooi.]
<3