FanFic.nl

He... and Me?

hoofdstuk 9.2

Met een schok, zo plotseling, ben ik terug in de werkelijkheid. Verbijsterd staar ik even recht voor me uit zonder echt te zien wat er voor me is, maar al vrij snel word het wazige beeld voor mijn ogen weer scherp. Tot mijn verbazing kijk ik recht in de ogen van Alice. Heeft zij mij zo voorzichtig opgepakt? En waarom heb ik daar niets van gemerkt? Ik hoor als ik een gave overneem een prikkel te voelen. Die heb ik dan moeten voelen, toen zij mij aanraakte. Waarom is dat dan niet gebeurd? Mijn hersenen zoeken naar verschillende mogelijkheden, maar kunnen niets vinden. De meest waarschijnlijke is nog dat ik niets heb gevoeld door de ellende van net, al lijkt het mij onwaarschijnlijk. Die prikkel die we dan horen te krijgen is niet niks, die gaat niet zo voorbij. Echter ben ik ergens ook wel blij dat ik hem niet gevoeld heb. Het is nou niet bepaald het meest fijne gevoel dat er bestaat.
“Alice… Wat zag je?”� Jasper’s stem trekt me terug uit mijn gedachtegang naar de werkelijkheid. Hij kijkt bezorgd richting Alice. Zij kijkt mijn richting uit.
“Ja, ik zag het ook,”� zeg ik gepijnigd, waarnaar ik mijn hoofd afdraai van de rest en Alec aankijk. Hij weet nog van niets, en toch is hij er zo bij betrokken. Verdrietig kijk ik hem aan, waarnaar ik ook mijn hoofd van hem afdraai. Ik kan hem niet blijven aankijken zonder kwaad op hem te worden over wat hij gaat doen.

Zwijgend kijk ik voor me uit. In mijn gedachten laat ik het visioen nog een keer afspelen, en nog een keer, en nog een keer. Ik probeer dingen te zien die ik eerder niet zag. Dingen die eerst niet opgevallen zijn, maar er wel waren. Ik vind niets, iedere keer word ik weer afgeleid door het feit dat Alec aan de andere kant staat. Dat hij niet bij mij staat. Alice is de rest aan het vertellen wat ze zag. Op fluistertoon, zodat Alec niets hoort. Ze heeft mij ondertussen al losgelaten. In tegenstelling tot wat ik heb verwacht, en meer, ben ik niet weer door mijn benen heen gezakt. Ik bleef staan, zo stijf al je maar kunt bedenken, maar ik blijf staan. Gespannen staar ik voor me uit. Wat gaat er gebeuren dat Alec weggaat? Het is een van de belangrijkste vragen die maar in mijn hoofd blijven spoken, en mijn hersenen geven er antwoord op.

Van achteren kijk ik naar Jane. Ze rent, we rennen. Ik weet niet wie ik ben, maar ik weet zeker dat ik iemand ben. Een persoon. Ook iemand die Jane vertrouwd. Al snel stoppen we. De plaats komt me bekend voor, geen idee waar het is, maar het komt me bekend voor. Jane draai om. Haar mond beweegt, ze praat tegen me.
Heel even vervaagt het beeld, heel even maar. Dan is het weer scherp. Ik zie ons, de Cullens, de roedel, Alec en mezelf staan. Zelf sta ik verstopt achter een rij bomen. Ik weet dat zij mij niet zien. Ze zijn teveel op Jane gefocust. Ik kijk strak naar Alec, wetend dat hij mij niet kan zien, maar wel kan voelen dat ik hem terug trek.
Dan draait Jane zich resoluut tot Alec. Ze zegt iets en draait verder om statig weg te lopen, de bossen in. Niet snel daarna volgt haar broer Alec. Niet snel daarna volg ik ook. Gedrieën verdwijnen we in de bossen, op naar onze meesters.

Weer schrik ik wakker. Net als de vorige keer zie ik weer niets en komt ook snel weer mijn zicht terug. Mijn ogen schieten naar Alice. Ze kijkt me verbaast aan. zij heeft blijkbaar niets gezien. Ik draai mijn hoofd verder naar Alec. Dan kijk ik weer naar de Cullens.
“Hij kan er niets aan doen. Chelsea, vermoed ik, komt ons tegemoet en bind hem weer terug aan de Volturi,”� fluister ik zacht dat alleen de Cullens en de roedel het horen. Iedereen begrijpt waar ik het over heb. Een steek van pijn trekt door mijn hart.

Reacties: