Hoofdcategorieėn
Home » Overige » schrijfwedstrijden » ElirosĆ¢ā‚¬Ā¢ Opdract 2 | Adrenaline
schrijfwedstrijden
ElirosĆ¢ā‚¬Ā¢ Opdract 2 | Adrenaline
soort van coverding
8 juli 2008
“Call, nee!”¯ riep Skye van op het strand, “Kom ogenblikkelijk naar beneden!”¯
Callum stond bovenop een van de kliffen die hij had ontdekt in hun woonplaats, de klif was niet hoog, maar de rotsen er onder waren scherp, hier waren al tientallen doden gevallen, mensen die dachten dat ze de sprong konden overleven, mensen zoals Callum.
“Nee!”¯ riep Callum van boven, op een of andere manier had hij haar toch gehoord, “ Je bent moeder niet! Je hebt niets over me te zeggen, mijn klein Dolfy’tje!”¯
“Ik ben niet klein meer, Callum! Behandel me niet als een kind!”¯ riep Skye gekwetst terug, “Kom naar beneden, ik wil je niet dood hebben!”¯
Net op dat moment sprong Callum, hij doorkliefde de lucht met grote gratie, als iemand die het gewoon was om van kliffen te springen. Zijn lichaam raakte het koude water al een paar seconden nadat hij was gesprongen, het water omarmde hem als een oude vriend, sleurde hem mee met de stroming die hem gelukkig van de rotsen weg leed. Skye keek gespannen naar het helblauwe water, de paar seconden dat hij onder bleef leken uren te duren. Nu en dan kwam zijn hoofd een paar seconden boven, maar de stroming was sterk en sleurde hem altijd weer naar beneden. Maar Callum had jaren lang gesurft en zijn armen waren sterk. Hij kwam steeds dichter en dichter naar het strand. Tot hij in het rustigste water kwam en gewoon verder kon zwemmen. Skye liep naar het water en hielp hem naar huis lopen, het gevecht met de stroming had hem ten zeerste vermoeid. Zijn hart klopte snel en zijn ademhaling was zwaar. Skye liep Callum ondersteunend door het zand.
“Ben je gek geworden? Hoe kom je erbij om van die klif te springen?”¯ vroeg ze kwaad en geschokt, “de stroming had je kunnen vermoorden! Denk je nu echt nergens bij na?”¯
Maar Callum glimlachte alleen maar bij haar verwijten,
“Rustig maar mijn Dolfy’tje,”¯ zei hij, “Ik wist zeer goed wat ik deed.”¯
“Waarom ga je dan in godsnaam van een klif springen?”¯ antwoordde Skye kwaad, ze waren ondertussen bij hun huis aangekomen, het lag immers op een vijfhonderdtal meter van het strand. Eenmaal binnen legde Skye Callum in de zachte zetel.
“Van een klif gesprongen?”¯ klonk de verontwaardigde stem van Brandon vanuit de open keuken. Hij had een deel van het gesprek opgevangen met zijn scherpe gehoor.
“Ik deed het gewoon voor de kik,”¯ antwoordde Callum alsof het de meest normale zaak van de wereld was, “klaag daar niet zo over.”¯
“Voor de kik?”¯ riep Brandon woedend, “Je had dood kunnen zijn, weet je dat wel?”¯
“Klaag niet zo!”¯ riep Callum kwaad, “Kijk, ik heb niets!”¯
“Nee, maar denk eens aan wat er zou kunnen gebeurd zijn!”¯ riep Skye, “en sinds wanneer ben jij een Adrenaline junkie?”¯
“Ik ben geen adrenaline Junkie!”¯ ontkende Callum en hij liep de deur uit, naar zijn auto.
“Callum! Kom terug!”¯ riep Brandon en hij liep Callum achterna.
“Jij hebt niets over me te zeggen! Ik ben weg hier!”¯ riep Callum en drukte het gaspedaal stevig in. Aan honderdtwintig kilometer per uur scheurde hij weg onder een steeds donkerder wordende hemel. Skye keek Brandon verontwaardigd aan.
“We moeten hem achterna gaan!”¯ zei ze zelfzeker.
“Maar hoe? Mijn auto kan lang niet zo snel!”¯ zei Brandon terneergeslagen, “ik kan het niet geloven, mijn bloedeigen broer, adrenaline junkie.”¯
“Ik ook niet, hij zou vroeger nooit iets gevaarlijk doen!”¯ antwoordde Skye somber, “maar ik heb een idee. Callum heeft toch ergens een opgevoerde motor staan? Zo kan ik achter hem aan gaan.”¯
“Nee!”¯ zei Brandon vastberaden,”¯ mooi niet! Jij vertrekt niet op die motor! Bovendien, jij kan niet eens rijden!”¯
“Ik kan rijden! Vader heeft het met geleerd op een van die zeldzame momenten dat hij thuis was en dat is niet de zaak! Het gaat hier om Callum! Ik wil niet te horen krijgen dat hij ergens is tegen aangereden!”¯ zei Skye en liep naar de garage, zonder rekening te houden met Brandon. Daar stond de motor inderdaad, snel deed Skye een helm om en duwde hem de garage uit. Na een vlug afscheid met Brandon startte ze de motor en weg was ze. Behendig stuurde ze de motor door de vele bochten, terwijl de snelheidsmeter een steeds hogere snelheid aangaf. Skye zelf was vastberadener dan ze ooit was geweest, ze zou Callum terug vinden en snel ook. Tenminste, daar was ze zeker van tot ze een in de verte een luide knal hoorde gevolgd door nog een knal. In de verte zag ze stukken zwart rubber door de lucht suizen en in zee belanden. Hierna ging ze nog sneller, de snelheidsmeter toonde snelheden van 130 tot 140 per uur aan. Al snel zag ze brokstukken op de weg, restanten van gele verf. Een hels vuur wachtte haar een honderdtal meter ver,een leveloos lichaam lag een paar meter naast de auto. Skye stopte de motor abrupt en liep op het schouwspel af, zwarte rook kringelde hoog boven het vuur. Toen ze het postuur van de man beter zag ging een koude rilling door haar ruggengraat heen, tranen vormden zich in haar donkerbruine ogen, dit kon niet, nee! Skye boog zich over het lichaam van de man, sleurde het weg van het vuur en klampte zich er aan vast.
“Nee!”¯ schreeuwde ze, “Callum! Nee!”¯
Reacties:
Ik denk dat ik eerst het paspoortje had moeten lezen, maar dat heb ik niet gedaan. In ieder geval vind ik Skye een hele cuwle naam. ^^
En. Het is stom dat Callum dood is. ): [nou ja, ik neem aan dat 'ie dood is]
Wat ik ook heel awesome vond is dat je meteen begon met de verslaving, en daarna over de gevolgen inging. Dat - ja, dat vond ik cuwl. ^^