FanFic.nl

Elena

Despair

Fred P.O.V:

Hij werd die ochtend wakker met een knoop in de maag.
Hij besefte meteen dat er iets mis was, de laatste keer dat hij zich zo gevoeld had was hij acht jaar geweest en had het meteen gevoeld toen George in de boomgaard uit een van de bomen gevallen was en zijn been gebroken had.
Het had een ruime poos geduurt voor hij ijn vader had kunnen overtuigen om met hem mee te gaan maar zonder hem had het nog veel langer geduurt.
En ook nu wist hij gewoon dat George in de moeilijkheden zat.
Het feit dat zijn bed leeg was en zelf onbeslape3n maakte het er natuurlijk niet veel beter op.
Hij rende meteen naar beneden waar hij zijn ouders vond.
' Heeft een van jullie George gezien? Zijn bed is nog onbeslapen en in kan hem nergens vinden. '
Meneer Wemel verslikte zich bijna in zijn thee toen zijn zoon de keuken binnen kwam stormen.
' Rustig jongen, wat bedoel je met hij is weg? '
Geirriteerd vertelde hij zijn voorgevoel en het feit dat George daadwerkelijk verdwenen was.
Waarom ook al die vragen? Snapten ze dan niet dat ze tijd verloren?
' Weet je het zeker? Is hij niet bij Elena? ' Vroeg mevrouw Wemel.
' Die is zelf verdwenen. '
Dit keer was het Ginny die de keuken in liep.
' Ik wou vragen of ze had kunnen slapen na gisteren maar ze was niet op haar kamer, en ook haar bed is onbeslapen. '
' Zie je nu? Er is hier iets goed fout! We moeten hen zoeken!'
' Doen we zeker jongen, rustig aan. ' Riep Meneer Wemel al zag diens gezicht net zo bleek van angst als dat van Fred.
' Molly, waarschuw de orde! Fred, Ginny, jullie zoeken samen met mij het domein af. Wie weet vinden we daar iets. '
En toen gebeurde alles in een waas.
Zijn moeder verdween meteen en als op automatische piloot liep hij achter zijn vader en zus aan.
Het was een ijskoude herfstochtend, zijn dunne pyjama bood niet veel warmte maar dat kon hem even niet schelen.
' Wat zoeken we eigenlijk? ' Vroeg Ginny plots.
' Een aanwijzing, wat dan ook! '
' de tuin is groot, je moet wel iets specefieker zijn.'
' Is dat alles wat je kunt zeggen? We weten niet wat me moeten zoeken dus laten we maar beter afwachten? Is dat wat je bedoelt? Mijn broer is in gevaar en ik kijk niet zo maar toe! '
Pets!
Met haar vlake hand sloeg Ginny hem zo hard op zijn wang dat hij er meteen stil van werd.
' Ten eerste, Fred Wemel. ' Begon ze met dreigende stem.
' Ten eerste is George ook mijn broer en wil ik hem net zo graag terugvinden als jij en ten tweede moet jij maar eens gaan kalmeren. Zo kan je niets voor hem betekenen. Heb je dat goed begrepen? '
Haar harde aanpak bleek wonderlijk genoeg te werken want hij kwam weer tot zichzelf.
' Sorry, je hebt gelijk. '
' Goed, consentreer je nu. Waar denk je dat ze heen gegaan kunnen zijn? '
Hij sloot zijn ogen en probeerde George 's aanwezigheid te voelen.
' De boomgaard. ' Zei hij uiteindelijk.
' Hij is daar! '
Broer en zus liepen er meteen naar toe, zo luid als ze konden riepen ze de namen van George en Elena.
Ginny zocht meer zuiderlijk terwijl Fred meer noordelijk ging.
Maar hoe goed hij ook keek, nergens vond hij een spoor van George of Elena.
De moed begon hem in de schoenen te zinken.
Hij had zeker geweten dat zijn broer nog ergens op het domein was maar nu begon hij toch te twijfelen aan zijn gevoel.
' George, verdomme. Waar ben je? ' Mompelde hij wanhopig.
Als hij Elena terug zag moest hij er aan denken om zich te verontschuldigen.
Als zei het zelfde gevoel gekend had de laatste maanden als hij nu dan was het een wonder dat ze niet gek geworden was.
Hij besloot om terug te gaan maar struikelde in alle verwaring over een boomwortel, of dat dacht hij teminste want toen hij opkeek zag hij niets.
Verbaast greep hij naar de plek, zomaar in het niets maar voelde uiteindelijk toch hoe hij een soort stof in zijn hand voelde die hij weg trok.
De ondzichtbaarheidsmantel gleed weg en...
' George!!'
Haastig toverde hij zijn broer 's boeien los en nam hem in zijn armen.
' Fred? ' Kraste hij zacht.
' Ik ben hier. Rustig maar. ' Trooste hij hem.
Hij hoorde Ginny op hem af lopen.
' Wat is dit allemaal hier...? George? '
' Haal pa! ' Riep Fred haar toe.
Even bleef ze verward staan maar rende toen toch weg.
'Elena...Gevaar. '
' Wat gevaar? Wat is er gebeurt, George? '
'IK...Geen idee...El...'
' Rustig maar. We vinden haar wel. '
Hij wiegde hem als een klein kind in zijn armen en fluisterde troostende dingen.
Hij hoorde zijn vader die in het gezelschap van mevrouw Pleister en Lupos bleek te zijn niet eens hoorde aankomen.
' Fred, laat hem maar los. Dan kunnen we hem helpen. '
Hij bleef voor hem uit staren.
' Fred, alsjeblieft. ' Smeekte zijn vader.
Voorzichtig nam hij de ene arm van zijn zoon en toen de andere zodat Lupos George van hem kon overnemen.
Hoe zijn vader er in slaagde om kalm te blijven na het zien van zijn gemartelde zoon zou Fred nooit begrijpen maar hij bleef het wel om bij hem te blijven.


Elena P.O.V:

Ze werd wakker met de smaak van bloed in haar mond.
Het duurde even voor ze zich kon herinneren wat er gebeurt was, en toen ze het weer wist wenste ze dat ze het weer kon vergeten.
Toen ze besefte wat ze met George hadden gedaan...Dat hij daar was onwille van haar.
De tranen stroomden over haar wangen.
' Zo, ben je eindelijk wakker? '
Ze had niet eens gehoord dat de deur van haar cel was open gegaan.
Malfidus stond daar met een hoogmoedige grijns, o wat wou die er graag af meppen.
' Wat moet je? '
' Je mag best wat aardiger zijn. Ik kom hier namelijk met een kleine verrasing. '
' O ja? Wat, die zielige meester van je die me komt uithoren? '
' Niet meteen nee. Je moet weten dat ik een man van mijn woord ben. Ik beloofde je om je te herenigen met je broer en dat doe ik dan ook. '
Hij zette een stap opzei en een tweede dooddoener gooide iets haar cel in.
Het duurde even voor ze zag dat het een mens was...Garreth!
Ze rende naar hem toe en trok hem voorzichtig recht.
' Garreth...Ik ben het. ' Snikte ze zacht.
' El? Elena. '
Voorzichtig nam hij haar hand en kuste die.
' Je bent het echt. Kom je me halen? '
Ze schudde haar hoofd.
' Ik ben een dwaas geweest, Garreth....Ik liep recht in hun armen. '
' Je...' Het kleine sprankeltje hoop werd meteen gedooft door een stortvloed aan wanhoop.
' Hoe ontroerend. ' Smaalde Malfidus.
Ze greep een stuk schroot en gooide het naar zijn hoofd, hij kon de deur maar net dicht gooien.

Reacties: