FanFic.nl

Drowning in the Time | Twilight

| Hoofdstuk 5 | Part 2 |

‘Wat vind je van het eten hier?’
Ik kijk Carlisle aan met een verbaasde blik. Is dit een serieuze vraag? Maar als hij naar een minuut zijn serieuze blik nog niet heeft veranderd, beantwoord ik hem maar.
‘Ehm. Wel lekker? Hoezo?’, eigenlijk klopt wel lekker helemaal niet. Het eten is super hier. Ik had nooit verwacht dat vampier lekkerder konden koken dan mensen. Ik lik stiekem mijn lippen af en hoop dat Carlisle dat niet heeft gezien.
‘Oké. Je moet niet gaan schrikken, maar loop naar beneden naar de keuken en kijk wat er in het linkerbovenkastje staat. Kom daarmee naar boven.’
Ik doe wat Carlisle me opdraagt en loop naar beneden naar de keuken toe. Rosalie kijkt geïnteresseerd wat ik doe en volgt me naar de keuken. Ik -als klein persoon- pak één van de keukenstoelen en zet hem aan de linkerkant van de keuken neer voor de kastjes. Na wat aarzelingen sta ik uiteindelijk op de stoel.
Niet naar beneden kijken, Saar. Het is niet hoog, hoogstens een halve meter. Ik slik. Ik heb al vanaf dat ik me kan herinneren hoogtevrees. Mijn moeder is een keer met me gaan klifduiken, hopen dat het over zal gaan, maar toch ben ik nog steeds doodbang.
Voorzichtig open ik het kastdeurtje en voel met mijn hand op de bovenste plank. Ik kan niet zien wat erop staat, maar het enigste wat ik voel is een flesje. Ik pak het voorzichtig vast, aangezien het glas is en ik niets kapot wil maken. Daarna sluit ik het kastje en zet de stoel, als ik er vanaf ben geklommen, terug aan de tafel. Snel loop ik naar boven zonder naar het flesje te kijken en Rosalie verbaasd achter te laten in de keuken.
Ik open snel de deur van de kamer van Carlisle en ga zitten op de stoel waar ik net ook op zat.
‘Heb je al gekeken wat er in het flesje zit?’
‘Eh, nee.’
‘Open hem maar.’
Ik open het flesje en een heerlijk aroma komt me tegemoet. Ik sluit mijn ogen en adem het diep in, mijn keel begint te branden en geschrokken open ik mijn ogen, terwijl het flesje uit mijn handen valt. Het valt neer op de grond en spat uit elkaar. De kamer lijkt nu wel een kamer uit een horrorfilm. Overal liggen rode spetters van het goedje wat uit de fles is gesprongen. Vijf letters dringen mijn hoofd binnen. Bloed. Mijn ademhaling begint geschokt te reageren en zonder dat ik het door heb, komt Jasper de kamer binnen en maakt me rustig, iets wat deze keer wel lukt.
Als ik weer wat rustiger ben begin ik te praten.
‘Ben.. Ben ik een halfje?’
Carlisle knikt voorzichtig terwijl hij mijn reactie opneemt.
‘Komt het daardoor dat soms de gaven niets op me uithalen? Dat jullie opeens stilstonden?’
Nu is het Carlisle beurt om verbaasd te kijken.
‘Stilstaan? Was dat het? Mmm, interessant.’
Leuk, nu ben ik weer interessant. Ik zucht diep.
Carlisle staat snel op en loopt naar de boekenkast. Snel gaat hij alle titels af, na een minuut pakt hij een boek en legt deze open neer op het bureau.
Na nog eens een minuut begint hij weer te praten.
‘Je hebt een sterke wil, Saar. Een hele sterke. Herinner je nog wat je eerst dacht toen Jasper je probeerde rustig te maken?’
Ik begin diep in mijn gedachtes te graven. ‘Ik wil dit niet, dat dacht ik.’
‘Oké en later toen je ons stil zette?’
Heb ik dat gedaan?
‘Ik wilde dat af en toe de tijd zal stilstaan, dat ik met rust werd gelaten.’
Ik begin door te hebben waar dit heen gaat.
‘Ik heb dit alles gedaan door mijn gedachten? Door mijn wil?’
Carlisle knikt voorzichtig.
‘Kan ik dan ook echt alles wí­llen?’
‘Dat weet ik niet. Ik zal zeggen probeer het.’
Ik wil een miljoen in dollars hebben.
Snel loop ik naar mijn kamer en ga naar de site van mijn bank. Ik log in, maar er staat geen miljoen.
‘Het werkt niet bij alles, Carlisle...’
‘Dan moeten we gaan uitzoeken bij wat het werkt. Morgen mag je trouwens naar school toe. Hoe gaat het met je enkel?’
‘Ik.. Ik heb er geen last van.’
‘Kom eens mee. Dan gaan we hem nu onderzoeken.’
Ik loop achter Carlisle aan, zonder krukken Nu pas realiseer ik me dat.
Ik ga op de behandeltafel zitten en Carlisle wikkelt het verband van mijn voet af. Ik leun op mijn ellebogen en kijk wat Carlisle doet. Mijn enkel ziet er in ieder geval niet meer opgezwollen uit. Dat is positief, toch?
‘Ik denk doordat je een halfje bent, dat je sneller geneest.’
Ik knik. Ik weet het ook niet, naar mijn weten is Renesmee nooit ziek geweest. Misschien is ieder halfje anders?

Reacties: